แค่อยากบันทึกไว้เป็นความทรงจำและอยากแบ่งปันเรื่องราวความรักให้สำหรับคนที่อยากอ่าน
บอกไว้เลยว่าละเอียดมาก อยากบันทึกไว้จริงๆ ถ้ามันยาวไป ช้าไปหรือใครอ่านแล้วไม่ชอบก็ขออภัยด้วยนะคะ 😓
เริ่มรู้จักแฟนคนแรก...
ปี2004 ยังอยู่ ม.ต้น แต่ด้วยวัยหรือความแรดก็ไม่รู้. สมัยนั้น... หัดเล่นแชทของเว็บอะไรสักอย่างจำไม่ได้?
คุยกับเพื่อนผู้ชายไปตามประสา....แต่ก่อนจะเป็นแบบว่า ใส่ชื่อเรา ใช่ชื่อว่าอะไรก็ได้ แล้วเข้าห้องแชท
ตอนนั้นมีผู้ชายคนนึงเข้ามาทัก. โตกว่าเรา3ปีขอใช้นามสมมติว่า k(เพราะถ้าใช้ชื่อจริงกลัวจะมีผลกระทบในชีวิตปัจจุบัน)
ก็คุยกันไปถูกคอ คุยตั้งแต่เช้ายันเย็น คุยแบบไม่ทำอะไรเลย (นิสัยไม่ดีเลยช่วงนั้น) วันแรกก็ให้เบอร์เลย ใจง่ายจัง
หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ. เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาดีหรือเปล่า แต่เราก็รู้สึกดี
เขาโทรหาเราตลอดเช้ากลางวันเย็น ตามประสารักช่วงโปรโมชั่นมั้ง?!
จนผ่านไป5เดือน เขาขอเป็นแฟน. เราก็แบบ เฮ้ยยยยย ยังไม่เคยเจอกันเลย
ถ้าเจอเราเธออาจจะไม่ชอบเราก็ได้ ก็ไม่ตอบตกลงว่าจะเป็นแฟนกับเขา(เล่นตัวมั้ง555 )
บ้านเขาอยู่ระยอง บ้านเราอยุกรุงเทพ จนมีวันนึงมีงานอะไรสักอย่างจัดที่ไบเทคบางนา จะมีแต่นักเรียนทั่วทิศมา
เราได้ไปกับโรงเรียน....คุยกับ k เขาก็บอกว่าโรงเรียนเขาก็จัด. แต่ระดับชั้นเขาไม่ได้ไปตรงกับวันที่เราจะไป
เราก็คิดว่า เออ คงไม่ได้เจอแล้วแหละ...ก็ไม่เป็นไร เพราะตอนนั้นเฉยๆ. จนวันที่จะไปเขาโทรมาบอกว่า...
เดี๋ยววันนี้เจอกันนะ. เขาจะแอบขึ้นรถไปกับน้องอีกระดับชั้นนึง. เราก็บอกว่าเฮ้ยได้ด้วยหรอ?
เขาบอกว่า...ถ้าครูจับได้ก็โดน. กลัวอยู่เหมือนกัน แต่อยากเจอมากกว่า (ประโยคนี้ทำยิ้มไปทั้งวัน จากนั้นก็. รอเจอ......)
ไม่เป็นอันทำอะไรเลย...ตื่นเต้นนู่นนี่นั่น สมัยนั้น ตัวดำผมสั้นหน้าเอ๋อ(ตอนนี้ก็ยังขี้เหร่อยู่ ต่นึกถึงตอนนั้นแล้วขี้เหร่มาก555)
พอเขามาถึง. วินาทีนั้น ใจเต้นตุ๊บตั้บมากค่า ...โทรคุยกัน อยู่ตรงไหน เราอยู่ตรงนี้ เดินท่ามกลางฝูงคนมากมาย(คนเยอะจริงแน่นมาก)
เนี่ยอยู่หน้าประตูนี้. เออ เราก็อยู่หน้าประตูนี้ (วินาทีนั้นเหมือนละครมาก. ต่างคนต่างถือโทรสับหมุนไปหมุนมาไม่เจอกันสักที)
สักพักเราก็เห็นคนนึงถือโทรสับ. เป็นที่โดดเด่นมาก เพราะเขาสูงมากกกกกกก ในใจแบบเฮ้ยใช่หรอวะ ถ้าใช่นะ เราเตี้ยมากค่ะ555
สุดท้ายก็มาสบตากัน สรุปว่าใช่ค่ะ. เขาเดินยิ้มแป้นแล้นเข้ามาเลย. ส่วนเรานะหรอ นิ่งค่ะ ไม่หล่อเลย(จริงๆสูง186 ดำมาก หน้าสิว)
ก็เดินด้วยกัน เขาก็ชวนกินนู่นนี่นั่นตลอด ชวนคุยสาระพัด. ดูแฮปปี้มาก....แอบถ่ายรูปเราตลอด. ตอนนั้นคิดว่า อะไรจะขนาดนั้น
เราสูง156ค่ะ คือเดินกันเขาเหมือนพ่อกับลูกเลย 5555 จนได้เวลากลับ. เขาก็บอกไวจัง อยากอยู่ต่อ.... เราก็บอกบ้าหรอ กลับๆๆๆ
หลังจากแยกย้ายขึ้นรถ....จนเราถึงบ้าน เลยโทรไปหาเขาว่าถึงหรือยัง? เขารับด้วยน้ำเสียงดีใจ(สัมผัสได้ว่าดีใจจริงๆ)
บอกว่า. นึกว่าจะไม่โทรมาหาอีกซะแล้ว. เราก็ถามว่าทำไมอะ. เขาตอบว่า ไม่รู้สิ ก็kไม่หล่อ เราเลยบอก เราสวยตายเลยยยย
แหมพอกันแหละ ไปด้วยกันได้. 5555 เขาก็บอก เธอน่ารักจะตาย สรุปว่าจะยอมเป็นแฟนกันได้ยัง 1ปีแล้วนะที่คุยกันมา
เราก็เออปีนึงแล้วหรอ. อือ ก็ได้ เป็นก็เป็น 55555
จากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆๆ เขาก็มาหาเราบ่อยมากทั้งๆที่บ้านก็ไกลกัน
แถมมาหาก็ได้เจอแปบเดียว. เราเลิกเรียนเขามารอ. เจอแค่หลังเลิกเรียนไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องรีบกลับบ้าน.
เขาก็จะนั่งรถไปส่งเราตลอดทุกครั้งที่มาหา. พอเราลง เขาก็ลงแล้วข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อนั่งรถกลับ
พอเช้าก็จะนั่งรถมารอท่ารถหน้าบ้านเรา...เราออกมาก็เจอเขาตลอด. แต่ทำเป็นไม่รู้จักกัน. พ่อแม่ไม่ให้มีแฟนนี่นาช่วงนั้น...
ไปส่งเราหน้า. โรงเรียน กินข้าวกันก่อน และก็ต้องรีบวิ่งๆ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน ส่วนเขาน่ะหรอ นั่งรอแถวๆนั้น
จนกว่าเราจะเลิกเรียน. คือนานมากนะสำหรับการนั่งรอคนเลิกเรียน. เราโผล่มาจากหน้าต่างห้องเรียนก็จะเจอเขาโบกมือให้เสมอ
ช่วงนั้นเป็นอะไรที่มีความสุขมาก เพื่อนๆต่างอิจฉา. เพราะเขาเป็นคนดีมาก ดีทุกอย่าง ไม่เคยทำให้เราเสียใจเลย
ทุกครั้งที่เขามาก็จะมา2-3วัน. ไปส่งเราเสร็จก็จะหาที่นอน ที่นอนประจำของเขาคือที่ไหนรู้ไหม!? นอนวัดค่ะ
จุดนี้ทำให้ประทับใจมาก แบบมาหาแต่ละทีนั่งรถทัวร์มาก็ไกล. มาเจอก็แปบเดียว แถมนอนวัด.
ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ เสมอต้นเสมอปลายตลอด มาหาแบบนี้นานถึง3ปี...จนเขาเรียนจบ ม.6 ช่วงสอบเข้ามหาลัย
เราก็เนอะ แฟนอ่ะ อยากให้มาเรียนใกล้ๆกัน. ในกรุงเทพ. เขาก็หาที่เรียนใกล้ๆเรานะ. สอบติด2-3ที่
เอ้ออออ ลืมบอกเขาเรียนเก่งมาก. วิทย์-คณิต เกรด3.5อัพตลอด. มาหาเราก็ทำการบ้านให้เราเสมอ...
ก็ได้ที่เรียนใกล้เรา ช่วงนั้นดีใจมาก. จะได้อยู่ใกล้กันแล้ว แต่เขาสอบติดทหารเรือค่ะ!!!!
เป็นเหตุให้ต้องไกลกัน และไม่มีเวลามากกว่าเดิม. ช่วงนั้นทะเลาะรุนแรง จนเกือบเลิกกัน
แต่เขาก็พยายามทำให้เราเข้าใจ. เขาบอกว่าเขาไม่มีอะไร. เขาต้องทำให้พ่อแม่เรายอมรับให้ได้นู่นนี่นั่น บลาๆๆๆๆ
เราก็โอเค. ใจอ่อน กลับมาคบเหมือนเดิม....เขาโทรหาเราทุกวันในตอนนี้ฝึกทหาร. โทรหาบ่อยมาก
ช่วงนั้นมีเพจเหล่าแฟน ทร. เขายังยกให้คู่เราเป็นหัวหน้าและคู่หวานของเพจเลย เพราะเราจะรู้ทุกอย่าง
เขาฝึกอยู่ไหน ปล่อยวันไหน เข้าป่าวันไหน ออกเรือวันไหน ....แฟนเราโทรหาบ่อยกว่าแฟนคนอื่นเยอะมาก
ทุกคนจะคอยฝากแฟนเราถามหาคนนู้น ฝากบอกคิดถึงคนนี้ ฝากบอกคนนั้นให้โทรหาด้วย อะไรแบบนี้ประจำ
ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ผ่านไป2ปี เขาเรียนจบ. ทร มีพิธีประดับยศเป็นจ่าตรี....เราก็ไป. ก็เจอพ่อแม่เขาเป็นครั้งแรก
ท่านทั้ง2ก็บอกว่า ไม่เคยไปหาแม่เลย kเล่าให้ฟังตลอด บลาๆๆๆๆ ชวนคุยสาระพัด. วันนั้นก็ถือเป็นวันที่มีความสุขอีก1วัน
คบกันมา5ปีแล้ว. แต่เรายังไม่เคยไบ้านเขาเลยสักครั้ง. เขาจะชวนตลอด แต่เรารู้สึกว่าไม่ชอบการที่ไปบ้านผู้ชายมันยังไงไม่รู้
เห็นเด็กแถวบ้านมาหาแฟนเรายังมองเลยว่า พ่อแม่จะรู้ไหมนะ มาหาผู้ชายแบบนี้...เราก็เลยไม่มีความคิดอยากจะไปบ้านเขาเลย
จนทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก เขาบอกอยากพาไปเปิดตัว เราก็บอกไม่จำเป็นไม่เห็นต้องไปบ้าน เราไม่ชอบ มันดูไม่ดี. สุดท้ายก็เข้าใจกัน
เขารักเรามากช่วงฝึก ทร. ก้อมาหาเราบ่อยมาก ปล่อยก็มาหาตลอด ใส่ชุดเต็มยศมารอรับหน้า รร ช่วงนั้นเราดังมาก
ไม่ใช่เพราะหน้าตา แต่เป็นเพราะแฟนเป็นทหารและมารอรับบ่อยมาก. จนคนอื่นเหนและอิจฉา
เราเอาแต่ใจ เขาจะคอยง้อ เราผิด เขาก็ง้อ บอกรักทุกวัน บอกคิดถึงทุกวัน. เป็นผู้ชายขี้แง. อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้(ตุ๊ดปะวะ)
ร้องไห้บ่อยมาก เราไม่ว่างคุยก็นอยด์ตลอด เวลามาหาทะเลาะกันก็ยืนน้ำตาใหล เราใจอ่อนตลอด ก็เพราะรักนั่นแหละ
เวลาเดินด้วยกันจะไม่เคยเดินนำหน้าเราเลยเดินตามตลอดถ้าใส่ชุดธรรมดาจะจับมือตลอด. วันไหนใส่เครื่องแบบก็จะแอบจับบ้างบางเวลา
เวลาทะเลาะกันเขาจะทิ้งทุกอย่างแล้วนั่งรถมาหา 3-4ชั่วโมงก็มาหาได้ตลอด. น่ารักมาก
เวลากินข้าวไม่ว่าไปกินที่ไหนจะไปซื้อให้เราตลอด. เรานั่งรอเป็นคุณนายยยยยตลอดระยะเวลา5ปีที่คบกันมา
เวลามาหาทุกครั้งก่อนจากกันจะหอมแก้มตลอด ซึ่งมันก็เป็นวิธีการแสดงออกความรักอย่างนึงนะ
ไม่เคยพูดไม่เพราะกับเราสักครั้ง. ไม่เคยว่าไม่เคยด่าเราเลย ไม่ว่าจะวีนจะเหวี่ยงขนาดไหน
เสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่วันแรกๆที่ตกลงเป็นแฟนจนถึงวันสุดท้ายที่คบกัน....
รักกันมากจนวางแผนแต่งงานกัน ...คุยกันถึงเรื่องอนาคตตลอด....
จน มา ถึง วันนึง. คศ.2009 วัน ที่ เปลี่ยน คำว่า เรา ให้ กลาย เป็นคนอื่นไป ตลอดกาล. 😭
10ปี กับความรักที่ซับซ้อน
บอกไว้เลยว่าละเอียดมาก อยากบันทึกไว้จริงๆ ถ้ามันยาวไป ช้าไปหรือใครอ่านแล้วไม่ชอบก็ขออภัยด้วยนะคะ 😓
เริ่มรู้จักแฟนคนแรก...
ปี2004 ยังอยู่ ม.ต้น แต่ด้วยวัยหรือความแรดก็ไม่รู้. สมัยนั้น... หัดเล่นแชทของเว็บอะไรสักอย่างจำไม่ได้?
คุยกับเพื่อนผู้ชายไปตามประสา....แต่ก่อนจะเป็นแบบว่า ใส่ชื่อเรา ใช่ชื่อว่าอะไรก็ได้ แล้วเข้าห้องแชท
ตอนนั้นมีผู้ชายคนนึงเข้ามาทัก. โตกว่าเรา3ปีขอใช้นามสมมติว่า k(เพราะถ้าใช้ชื่อจริงกลัวจะมีผลกระทบในชีวิตปัจจุบัน)
ก็คุยกันไปถูกคอ คุยตั้งแต่เช้ายันเย็น คุยแบบไม่ทำอะไรเลย (นิสัยไม่ดีเลยช่วงนั้น) วันแรกก็ให้เบอร์เลย ใจง่ายจัง
หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ. เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาดีหรือเปล่า แต่เราก็รู้สึกดี
เขาโทรหาเราตลอดเช้ากลางวันเย็น ตามประสารักช่วงโปรโมชั่นมั้ง?!
จนผ่านไป5เดือน เขาขอเป็นแฟน. เราก็แบบ เฮ้ยยยยย ยังไม่เคยเจอกันเลย
ถ้าเจอเราเธออาจจะไม่ชอบเราก็ได้ ก็ไม่ตอบตกลงว่าจะเป็นแฟนกับเขา(เล่นตัวมั้ง555 )
บ้านเขาอยู่ระยอง บ้านเราอยุกรุงเทพ จนมีวันนึงมีงานอะไรสักอย่างจัดที่ไบเทคบางนา จะมีแต่นักเรียนทั่วทิศมา
เราได้ไปกับโรงเรียน....คุยกับ k เขาก็บอกว่าโรงเรียนเขาก็จัด. แต่ระดับชั้นเขาไม่ได้ไปตรงกับวันที่เราจะไป
เราก็คิดว่า เออ คงไม่ได้เจอแล้วแหละ...ก็ไม่เป็นไร เพราะตอนนั้นเฉยๆ. จนวันที่จะไปเขาโทรมาบอกว่า...
เดี๋ยววันนี้เจอกันนะ. เขาจะแอบขึ้นรถไปกับน้องอีกระดับชั้นนึง. เราก็บอกว่าเฮ้ยได้ด้วยหรอ?
เขาบอกว่า...ถ้าครูจับได้ก็โดน. กลัวอยู่เหมือนกัน แต่อยากเจอมากกว่า (ประโยคนี้ทำยิ้มไปทั้งวัน จากนั้นก็. รอเจอ......)
ไม่เป็นอันทำอะไรเลย...ตื่นเต้นนู่นนี่นั่น สมัยนั้น ตัวดำผมสั้นหน้าเอ๋อ(ตอนนี้ก็ยังขี้เหร่อยู่ ต่นึกถึงตอนนั้นแล้วขี้เหร่มาก555)
พอเขามาถึง. วินาทีนั้น ใจเต้นตุ๊บตั้บมากค่า ...โทรคุยกัน อยู่ตรงไหน เราอยู่ตรงนี้ เดินท่ามกลางฝูงคนมากมาย(คนเยอะจริงแน่นมาก)
เนี่ยอยู่หน้าประตูนี้. เออ เราก็อยู่หน้าประตูนี้ (วินาทีนั้นเหมือนละครมาก. ต่างคนต่างถือโทรสับหมุนไปหมุนมาไม่เจอกันสักที)
สักพักเราก็เห็นคนนึงถือโทรสับ. เป็นที่โดดเด่นมาก เพราะเขาสูงมากกกกกกก ในใจแบบเฮ้ยใช่หรอวะ ถ้าใช่นะ เราเตี้ยมากค่ะ555
สุดท้ายก็มาสบตากัน สรุปว่าใช่ค่ะ. เขาเดินยิ้มแป้นแล้นเข้ามาเลย. ส่วนเรานะหรอ นิ่งค่ะ ไม่หล่อเลย(จริงๆสูง186 ดำมาก หน้าสิว)
ก็เดินด้วยกัน เขาก็ชวนกินนู่นนี่นั่นตลอด ชวนคุยสาระพัด. ดูแฮปปี้มาก....แอบถ่ายรูปเราตลอด. ตอนนั้นคิดว่า อะไรจะขนาดนั้น
เราสูง156ค่ะ คือเดินกันเขาเหมือนพ่อกับลูกเลย 5555 จนได้เวลากลับ. เขาก็บอกไวจัง อยากอยู่ต่อ.... เราก็บอกบ้าหรอ กลับๆๆๆ
หลังจากแยกย้ายขึ้นรถ....จนเราถึงบ้าน เลยโทรไปหาเขาว่าถึงหรือยัง? เขารับด้วยน้ำเสียงดีใจ(สัมผัสได้ว่าดีใจจริงๆ)
บอกว่า. นึกว่าจะไม่โทรมาหาอีกซะแล้ว. เราก็ถามว่าทำไมอะ. เขาตอบว่า ไม่รู้สิ ก็kไม่หล่อ เราเลยบอก เราสวยตายเลยยยย
แหมพอกันแหละ ไปด้วยกันได้. 5555 เขาก็บอก เธอน่ารักจะตาย สรุปว่าจะยอมเป็นแฟนกันได้ยัง 1ปีแล้วนะที่คุยกันมา
เราก็เออปีนึงแล้วหรอ. อือ ก็ได้ เป็นก็เป็น 55555
จากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆๆ เขาก็มาหาเราบ่อยมากทั้งๆที่บ้านก็ไกลกัน
แถมมาหาก็ได้เจอแปบเดียว. เราเลิกเรียนเขามารอ. เจอแค่หลังเลิกเรียนไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องรีบกลับบ้าน.
เขาก็จะนั่งรถไปส่งเราตลอดทุกครั้งที่มาหา. พอเราลง เขาก็ลงแล้วข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อนั่งรถกลับ
พอเช้าก็จะนั่งรถมารอท่ารถหน้าบ้านเรา...เราออกมาก็เจอเขาตลอด. แต่ทำเป็นไม่รู้จักกัน. พ่อแม่ไม่ให้มีแฟนนี่นาช่วงนั้น...
ไปส่งเราหน้า. โรงเรียน กินข้าวกันก่อน และก็ต้องรีบวิ่งๆ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน ส่วนเขาน่ะหรอ นั่งรอแถวๆนั้น
จนกว่าเราจะเลิกเรียน. คือนานมากนะสำหรับการนั่งรอคนเลิกเรียน. เราโผล่มาจากหน้าต่างห้องเรียนก็จะเจอเขาโบกมือให้เสมอ
ช่วงนั้นเป็นอะไรที่มีความสุขมาก เพื่อนๆต่างอิจฉา. เพราะเขาเป็นคนดีมาก ดีทุกอย่าง ไม่เคยทำให้เราเสียใจเลย
ทุกครั้งที่เขามาก็จะมา2-3วัน. ไปส่งเราเสร็จก็จะหาที่นอน ที่นอนประจำของเขาคือที่ไหนรู้ไหม!? นอนวัดค่ะ
จุดนี้ทำให้ประทับใจมาก แบบมาหาแต่ละทีนั่งรถทัวร์มาก็ไกล. มาเจอก็แปบเดียว แถมนอนวัด.
ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ เสมอต้นเสมอปลายตลอด มาหาแบบนี้นานถึง3ปี...จนเขาเรียนจบ ม.6 ช่วงสอบเข้ามหาลัย
เราก็เนอะ แฟนอ่ะ อยากให้มาเรียนใกล้ๆกัน. ในกรุงเทพ. เขาก็หาที่เรียนใกล้ๆเรานะ. สอบติด2-3ที่
เอ้ออออ ลืมบอกเขาเรียนเก่งมาก. วิทย์-คณิต เกรด3.5อัพตลอด. มาหาเราก็ทำการบ้านให้เราเสมอ...
ก็ได้ที่เรียนใกล้เรา ช่วงนั้นดีใจมาก. จะได้อยู่ใกล้กันแล้ว แต่เขาสอบติดทหารเรือค่ะ!!!!
เป็นเหตุให้ต้องไกลกัน และไม่มีเวลามากกว่าเดิม. ช่วงนั้นทะเลาะรุนแรง จนเกือบเลิกกัน
แต่เขาก็พยายามทำให้เราเข้าใจ. เขาบอกว่าเขาไม่มีอะไร. เขาต้องทำให้พ่อแม่เรายอมรับให้ได้นู่นนี่นั่น บลาๆๆๆๆ
เราก็โอเค. ใจอ่อน กลับมาคบเหมือนเดิม....เขาโทรหาเราทุกวันในตอนนี้ฝึกทหาร. โทรหาบ่อยมาก
ช่วงนั้นมีเพจเหล่าแฟน ทร. เขายังยกให้คู่เราเป็นหัวหน้าและคู่หวานของเพจเลย เพราะเราจะรู้ทุกอย่าง
เขาฝึกอยู่ไหน ปล่อยวันไหน เข้าป่าวันไหน ออกเรือวันไหน ....แฟนเราโทรหาบ่อยกว่าแฟนคนอื่นเยอะมาก
ทุกคนจะคอยฝากแฟนเราถามหาคนนู้น ฝากบอกคิดถึงคนนี้ ฝากบอกคนนั้นให้โทรหาด้วย อะไรแบบนี้ประจำ
ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ผ่านไป2ปี เขาเรียนจบ. ทร มีพิธีประดับยศเป็นจ่าตรี....เราก็ไป. ก็เจอพ่อแม่เขาเป็นครั้งแรก
ท่านทั้ง2ก็บอกว่า ไม่เคยไปหาแม่เลย kเล่าให้ฟังตลอด บลาๆๆๆๆ ชวนคุยสาระพัด. วันนั้นก็ถือเป็นวันที่มีความสุขอีก1วัน
คบกันมา5ปีแล้ว. แต่เรายังไม่เคยไบ้านเขาเลยสักครั้ง. เขาจะชวนตลอด แต่เรารู้สึกว่าไม่ชอบการที่ไปบ้านผู้ชายมันยังไงไม่รู้
เห็นเด็กแถวบ้านมาหาแฟนเรายังมองเลยว่า พ่อแม่จะรู้ไหมนะ มาหาผู้ชายแบบนี้...เราก็เลยไม่มีความคิดอยากจะไปบ้านเขาเลย
จนทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก เขาบอกอยากพาไปเปิดตัว เราก็บอกไม่จำเป็นไม่เห็นต้องไปบ้าน เราไม่ชอบ มันดูไม่ดี. สุดท้ายก็เข้าใจกัน
เขารักเรามากช่วงฝึก ทร. ก้อมาหาเราบ่อยมาก ปล่อยก็มาหาตลอด ใส่ชุดเต็มยศมารอรับหน้า รร ช่วงนั้นเราดังมาก
ไม่ใช่เพราะหน้าตา แต่เป็นเพราะแฟนเป็นทหารและมารอรับบ่อยมาก. จนคนอื่นเหนและอิจฉา
เราเอาแต่ใจ เขาจะคอยง้อ เราผิด เขาก็ง้อ บอกรักทุกวัน บอกคิดถึงทุกวัน. เป็นผู้ชายขี้แง. อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้(ตุ๊ดปะวะ)
ร้องไห้บ่อยมาก เราไม่ว่างคุยก็นอยด์ตลอด เวลามาหาทะเลาะกันก็ยืนน้ำตาใหล เราใจอ่อนตลอด ก็เพราะรักนั่นแหละ
เวลาเดินด้วยกันจะไม่เคยเดินนำหน้าเราเลยเดินตามตลอดถ้าใส่ชุดธรรมดาจะจับมือตลอด. วันไหนใส่เครื่องแบบก็จะแอบจับบ้างบางเวลา
เวลาทะเลาะกันเขาจะทิ้งทุกอย่างแล้วนั่งรถมาหา 3-4ชั่วโมงก็มาหาได้ตลอด. น่ารักมาก
เวลากินข้าวไม่ว่าไปกินที่ไหนจะไปซื้อให้เราตลอด. เรานั่งรอเป็นคุณนายยยยยตลอดระยะเวลา5ปีที่คบกันมา
เวลามาหาทุกครั้งก่อนจากกันจะหอมแก้มตลอด ซึ่งมันก็เป็นวิธีการแสดงออกความรักอย่างนึงนะ
ไม่เคยพูดไม่เพราะกับเราสักครั้ง. ไม่เคยว่าไม่เคยด่าเราเลย ไม่ว่าจะวีนจะเหวี่ยงขนาดไหน
เสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่วันแรกๆที่ตกลงเป็นแฟนจนถึงวันสุดท้ายที่คบกัน....
รักกันมากจนวางแผนแต่งงานกัน ...คุยกันถึงเรื่องอนาคตตลอด....
จน มา ถึง วันนึง. คศ.2009 วัน ที่ เปลี่ยน คำว่า เรา ให้ กลาย เป็นคนอื่นไป ตลอดกาล. 😭