คำสาบานในสวนท้อ

วัฏจักรวนเวียนมิเปลี่ยนผัน
แผ่นดินนั้นลุกไหม้เป็นไฟสุม
เคยสงบรุ่งเรืองทุกเมืองมุม
ก็เกิดศึกเร้ารุมกลุ้มทุกครา

ครั้นพระเจ้าเลนเต้ตั้งอำนาจ
ทรงครองราชย์ดั่งเห็นเป็นเดือนกว่า
ประเพณีเนิ่นนานโบราณมา
มิได้ทรงนำพามาใช้พลัน

จึงเกิดการก่อขบถทั้งหมดสิ้น
งานแผ่นดินย่ำแย่ได้แปรผัน
มีเตียวก๊ก,เตียวเหลียงไม่เกี่ยงกัน
เตียวโป้นั้นร่วมด้วยช่วยก่อการ

ตั้งเป็นกองโจรป่าโพกผ้าเหลือง
ประชาเมืองเคืองขยาดไม่อาจหาญ
ไม่สามารถบุกบั่นประจัญบาน
สุดต้านทานทนไหวในการนี้

มีการติดกระดาษประกาศกล้า
รับอาสาจับโจรทโมนนี่
ราษฎรชุมนุมประชุมมี
ฝ่ายเล่าปี่อ่านก่อนทอดถอนใจ

อยากช่วยเหลือแต่ไร้กำลังทรัพย์
และพบกับเตียวหุยหนุ่มหุ่นใหญ่
อุปสรรคหมดพลันโดยทันใด
เพราะเขาได้ขายทรัพย์เพื่อรับงาน

ทั้งสองคนเดินผ่านไปร้านเหล้า
และพบเข้ากวนอูดูภูมิฐาน
คุยแลกเปลี่ยนสุขสมอุดมการณ์
ร่วมสาบานเป็นพี่น้องฉลองกัน

ตั้งโต๊ะหมู่บูชาเทพเจ้า
ลมยวนเย้าให้ระรื่นชื่นสุขสันต์
ในสวนท้อขอรับนับญาตินั้น
รอคอยวันได้สานงานแผ่นดิน

ออกรวบรวมอาชาและอาวุธ
ทั้งเครื่องชุดป้องกันนั้นทั้งสิ้น
รับสมัครเหล่าทหารทั่วธานินทร์
ด้วยทรัพย์สินเตียวหุยเพื่อกรุยทาง

พอพร้อมสรรพพลร่วมมารวมกลุ่ม
เล่าปี่คุมทัพรุกไปทุกย่าง
เข้าสมทบเมืองหลวงทั้งปวงปาง
อยู่ไม่ห่างจากตนยกพลไป

ฝ่ายตั๋งโต๊ะชื่นฉ่ำกับอำนาจ
มีโอกาสคุมทัพรับศึกใหญ่
แต่ไร้ความสามารถดั่งคาดไว้
เหมือนดับไฟด้วยน้ำเพียงน้อยนิด

เล่าปี่จึงเข้าช่วยด้วยตนนั้น
มีเชื้อฮั่นราชวงศ์คงศักดิ์สิทธิ์
มิได้กลัวความตายวายชีวิต
หัวใจคิดรวบรัดฆ่าศัตรู

พอเสร็จศึกล้างขบถทั้งหมดแล้ว
ท้องฟ้าแผ้วสูรย์ผายคลายหดหู่
พระเจ้าเลนเต้ปูนบำเหน็จชู
ให้ทหารทุกผู้ทุกหมู่กอง

ส่วนเล่าปี่นั้นเป็นแค่อาสา
จึงเงินตรายังมิได้ไร้ยกย่อง
แต่ตนนั้นจิตใจไม่หมายปอง
ล้วนทั้งผองต้องรอจดจ่อนาน