เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเราตอนนี้เราไม่รู้ว่า เราผิดหรือเราถูก ควรจะไปหรือควรจะอยู่
เข้าเรื่องเลยนะคะ
เราเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกคนเดียวมา 10 ปี อายุ 48 สามีเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
ชีวิตการเป็นแม่ที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวก็ลุ่ม ๆ ดอนๆ ตามประสา บางช่วงก็สบายมีเงินจับจ่ายไม่ขาดมือ
ลูก 2 คนจะเอาอะไรก็ได้ไม่เคยขัดใจ
หลายครั้งทีชะตาผกผันไม่มีแม้แต่จะกิน แต่เราก็ผ่านมาจนได้ เคยไม่มีจนถึงขนาดลูกชายคนเล็กต้องหยุดเรียน
เพราะไม่มีเงินให้ไปโรงเรียน ตัวเราก็ต้องหยุดงานเพราะไม่มีค่ารถไปทำงาน
เรามีลูก 2 คน คนโตเป็นหญิง คนเล็กเป็นชาย เป็นลูกที่เราขอบคุณทุกอย่างที่สร้างให้เด็ก 2 คนนี้เป็นลูกเรา
ในยามจน ลูกจะคอยเป็นกำลังใจให้ ปลอบใจแม่ว่า จนน่ะดีนะแม่ ความจนทำให้เรารักกันมากขึ้น
ไม่ว่าจะญาติพี่น้องหรือเพื่อนร่วมงานที่ได้เจอลูกเราก็พูดกันทุกคนว่าเราโชคดี
ลูกสาวคนโตเรียนพยาบาลตามที่เราปลูกฝังให้เลือกเรียนสายนี้เพื่ออนาคตของตัวเอง
และสามารถสอบตรงเข้าวิทยาลัยพยาบาลประจำจังหวัดได้ในอันดับที่ 2 ปัจจุสบันทำงานเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลของรัฐ
สถานที่ทำงานห่างจากบ้านเพียง 1 กิโลเมตร
คนที่ 2 เรียนสายอาชีพ ชั้นปีที่ 2 ไม่ดื้อไม่เกเร อยู่บ้านก็ช่วยเหลืองานบ้านบ้างแต่ไม่เคยสร้างปัญหาให้เราเลย
จากวันนั้นจนวันนี้ ลูกสาวเราเรียนจบ ช่วงที่ลูกสาวเราเรียน เค้าจะบอกเราเสมอว่าอีกไม่นานก็จะสบายแล้วเค้าจะซื้อบ้านให้แม่ให้น้อง
เค้าจะทำให้เราและน้องมีความสุขแทนพ่อของเค้า ตามที่เค้าได้บอกพ่อไว้ในวันที่พ่อเสีย (ลูกสาวเราติดพ่อมาก)
ณ วันนี้เราลาออกจากราชการมาแล้ว 4 ปี ด้วยปัญหาด้านหน้าที่การงานที่ส่งผลให้เครียดจนเป็นความดันโลหิตสูง
ต้องนอนพักรักษาตัวอยู่นับเดือน ตอนลาออกใหม่ๆ เราค้าขาย ทำอาหารส่งลูกสาวที่ตอนนั้นเรียนปี 4 เค้าจะมารับอาหารที่เราทำ
ไปขายรุ่นน้องในวิทยาลัย แล้วก็เอาเงินที่ขายได้ให้เราในวันรุ่งขึ้น ต่อมาเค้าก็สอนให้เราขายของในเน็ต จนสุดท้ายเจอสินค้า
หนีภาษีที่นำเข้ามาขาย ขายดีมาก มีรายได้เดือนนึงหลายหมื่นบาท เรากับลูกสาวสนิทกันมาก วันหยุดของลูก ก็จะไปนั่งรถตู้ประจำทาง
ไปเที่ยว ไปซื้อของ บางคืนแม่ลูกนอนคุยกันจนสว่าง ไม่ว่าทางวิทยาลัยจะจัดกิจกรรมอะไร หรือ ต้องไปฝึกงานที่ไหน เค้าจะปลีกตัวกลับบ้านทันที
ที่มีโอกาส เราผูกพันกับเค้ามาก จนกระทั่งเมื่อเค้ามาบอกเราว่า เค้าคบกับผู้หญิงคนนึงในหมู่บ้าน(ลูกเราเป็นเลสค่ะ ก่อนหน้านี้คบกับเพื่อนในวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งเราก็ไม่ห้ามเพราะถือว่าเป็นชีวิตของเค้า) เป็นรุ่นน้อง มาถึงตอนนี้ลูกเราเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยอยู่บ้านก็กลายเป็นออกไปนั่งกับผู้หญิงคนนี้และกลุ่มเพื่อนๆ ตีหนึ่งตีสองถึงจะกลับเข้าบ้าน ช่วงแรกๆ ก็ทะเลาะกับเราใหญ่โต เพราะเราถูกสอนว่าลูกผู้หญิงค่ำลงควรจะอยู่บ้าน แต่เค้าก็ไม่ฟังนะคะ อ้างว่าก็ทำเฉพาะวันที่ผู้หญิงคนนั้นกลับบ้าน (ผู้หญิงคนนี้เรียนอยู่ ตจว. จะกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง หรือ สองอาทิตยครั้ง) พอผ่านไปซักพักเราก็ทำใจเพราะเห็นว่าห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ จากที่เคยช่วยเราขายของก็ทิ้งไม่เอาแล้ว มีเวลาว่างก็คุยไลน์ คุยโทรศัพท์ เรียกได้ว่าลมหายใจเข้าออกเป็นคนๆ นี้
เราขอเล่าเท่านี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อค่ะ
ถ้าเราจะไปจากตรงนี้ เราจะผิดมากมั้ยในฐานะแม่
เข้าเรื่องเลยนะคะ
เราเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกคนเดียวมา 10 ปี อายุ 48 สามีเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
ชีวิตการเป็นแม่ที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวก็ลุ่ม ๆ ดอนๆ ตามประสา บางช่วงก็สบายมีเงินจับจ่ายไม่ขาดมือ
ลูก 2 คนจะเอาอะไรก็ได้ไม่เคยขัดใจ
หลายครั้งทีชะตาผกผันไม่มีแม้แต่จะกิน แต่เราก็ผ่านมาจนได้ เคยไม่มีจนถึงขนาดลูกชายคนเล็กต้องหยุดเรียน
เพราะไม่มีเงินให้ไปโรงเรียน ตัวเราก็ต้องหยุดงานเพราะไม่มีค่ารถไปทำงาน
เรามีลูก 2 คน คนโตเป็นหญิง คนเล็กเป็นชาย เป็นลูกที่เราขอบคุณทุกอย่างที่สร้างให้เด็ก 2 คนนี้เป็นลูกเรา
ในยามจน ลูกจะคอยเป็นกำลังใจให้ ปลอบใจแม่ว่า จนน่ะดีนะแม่ ความจนทำให้เรารักกันมากขึ้น
ไม่ว่าจะญาติพี่น้องหรือเพื่อนร่วมงานที่ได้เจอลูกเราก็พูดกันทุกคนว่าเราโชคดี
ลูกสาวคนโตเรียนพยาบาลตามที่เราปลูกฝังให้เลือกเรียนสายนี้เพื่ออนาคตของตัวเอง
และสามารถสอบตรงเข้าวิทยาลัยพยาบาลประจำจังหวัดได้ในอันดับที่ 2 ปัจจุสบันทำงานเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลของรัฐ
สถานที่ทำงานห่างจากบ้านเพียง 1 กิโลเมตร
คนที่ 2 เรียนสายอาชีพ ชั้นปีที่ 2 ไม่ดื้อไม่เกเร อยู่บ้านก็ช่วยเหลืองานบ้านบ้างแต่ไม่เคยสร้างปัญหาให้เราเลย
จากวันนั้นจนวันนี้ ลูกสาวเราเรียนจบ ช่วงที่ลูกสาวเราเรียน เค้าจะบอกเราเสมอว่าอีกไม่นานก็จะสบายแล้วเค้าจะซื้อบ้านให้แม่ให้น้อง
เค้าจะทำให้เราและน้องมีความสุขแทนพ่อของเค้า ตามที่เค้าได้บอกพ่อไว้ในวันที่พ่อเสีย (ลูกสาวเราติดพ่อมาก)
ณ วันนี้เราลาออกจากราชการมาแล้ว 4 ปี ด้วยปัญหาด้านหน้าที่การงานที่ส่งผลให้เครียดจนเป็นความดันโลหิตสูง
ต้องนอนพักรักษาตัวอยู่นับเดือน ตอนลาออกใหม่ๆ เราค้าขาย ทำอาหารส่งลูกสาวที่ตอนนั้นเรียนปี 4 เค้าจะมารับอาหารที่เราทำ
ไปขายรุ่นน้องในวิทยาลัย แล้วก็เอาเงินที่ขายได้ให้เราในวันรุ่งขึ้น ต่อมาเค้าก็สอนให้เราขายของในเน็ต จนสุดท้ายเจอสินค้า
หนีภาษีที่นำเข้ามาขาย ขายดีมาก มีรายได้เดือนนึงหลายหมื่นบาท เรากับลูกสาวสนิทกันมาก วันหยุดของลูก ก็จะไปนั่งรถตู้ประจำทาง
ไปเที่ยว ไปซื้อของ บางคืนแม่ลูกนอนคุยกันจนสว่าง ไม่ว่าทางวิทยาลัยจะจัดกิจกรรมอะไร หรือ ต้องไปฝึกงานที่ไหน เค้าจะปลีกตัวกลับบ้านทันที
ที่มีโอกาส เราผูกพันกับเค้ามาก จนกระทั่งเมื่อเค้ามาบอกเราว่า เค้าคบกับผู้หญิงคนนึงในหมู่บ้าน(ลูกเราเป็นเลสค่ะ ก่อนหน้านี้คบกับเพื่อนในวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งเราก็ไม่ห้ามเพราะถือว่าเป็นชีวิตของเค้า) เป็นรุ่นน้อง มาถึงตอนนี้ลูกเราเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยอยู่บ้านก็กลายเป็นออกไปนั่งกับผู้หญิงคนนี้และกลุ่มเพื่อนๆ ตีหนึ่งตีสองถึงจะกลับเข้าบ้าน ช่วงแรกๆ ก็ทะเลาะกับเราใหญ่โต เพราะเราถูกสอนว่าลูกผู้หญิงค่ำลงควรจะอยู่บ้าน แต่เค้าก็ไม่ฟังนะคะ อ้างว่าก็ทำเฉพาะวันที่ผู้หญิงคนนั้นกลับบ้าน (ผู้หญิงคนนี้เรียนอยู่ ตจว. จะกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง หรือ สองอาทิตยครั้ง) พอผ่านไปซักพักเราก็ทำใจเพราะเห็นว่าห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ จากที่เคยช่วยเราขายของก็ทิ้งไม่เอาแล้ว มีเวลาว่างก็คุยไลน์ คุยโทรศัพท์ เรียกได้ว่าลมหายใจเข้าออกเป็นคนๆ นี้
เราขอเล่าเท่านี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อค่ะ