สวัสดีค่ะ จขกท. พึ่งตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรกเลย ไม่เคยเล่นพันทิป แต่ช่วงหลังๆมีคนแชร์ไปหน้าเฟสเยอะมาก เลยได้อ่านเรื่องนู้นนี่นั่นจนคิดว่า อยากเขียนเรื่องของตัวเองบ้าง
.
.
อยากแชร์ + อยากระบายความอัดอั้นในใจ สำหรับใครที่เคยมีความรู้สึกแบบนี้น่าจะเข้าใจนะ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วได้ ประมาณนั้นนะ วันแรกของการใช้ชีวิตในมหาลัยใหม่ มันวุ่นวายทั้งคนทั้งรถ ทั้งตึกเรียนห้องเรียน บลาๆ ในความวุ่นวายเราได้เจอผู้ชายคนนึง หน้าตาธรรมดาๆ นี่แหละ แต่สิ่งที่ทำให้เราสะดุดคือรองเท้าฮีค่ะ ฮีใส่รองเท้าแตะมาเรียนวันแรก ของปี1 !!! เราคิดในใจว่า ตายแน่ๆ รุ่นพี่มาเห็นแกตายยยยย คิดแค่นั้นก็ถึงเวลาเรียนค่ะ เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า บอม เรียนคณะเดียวกับเราแต่คนละสาขา ซึ่งปีแรกอะเราจะเรียนด้วยกันตลอด ทั้งวันในวันแรกเราเจอบอมแค่ตอนคาบแรกค่ะ หลังจากนั้นก็แยกกันไปเรียน
เราเองมีแฟนอยู่แล้วค่ะ คบกันมาได้ 2 ปีก่อนมาเรียนในมอ แต่แฟนเราอยู่ปี 2 เค้าเคยเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเก่า ซึ่งเราก็รักแฟนเรามากนะ แม้แฟนเราจะเจ้าชู้และขี้เหล้ามากๆก็ตามเถอะ กลับมาที่บอม เรามาเจอบอมอีกทีตอนเย็นค่ะ รุ่นพี่นัดพูดคุย อะไรแบบนั้นมั้งจำได้ลางๆ สรุปเราได้เจอบอมอีก เราเองก็ไม่ได้สนใจนะ แต่เรื่องของเรื่องคือ ฮีโดนรุ่นพี่ด่าว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อยผิดกฎ เราเองก็ไม่รู้ไม่ได้ฟังอะไรเยอะ มัวแต่คุยกัน เห็นอีกทีคือทุกคนเงียบแล้วบอมก็เดินออกไป แล้วหายไปเลย แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่เราจำคนๆนี้ได้ แล้วก็สนใจเรื่อยๆมา
เราเองก็ไม่รู้ว่าบอมทำไมทำแบบนั้นนะ แต่พอวันที่สองฮีก็ใส่ชุดถูกระเบียบมานั่งเรียน โอเค ก็ผ่านไป เราก็ไม่ได้สนใจจนกระทั่งได้ทำกิจกรรมแล้วรับผิดชอบงานด้วยกัน ตอนนั้นคือทำบอร์ด เราด้วยความที่เพื่อนเยอะด้วยแหละ ก็มัวแต่เม้า มัวแต่นัดกันว่าวันนี้จะเที่ยวไหน กินอะไร เราก็ไม่สนใจที่จะจัดบอร์ด บอร์ดมันก็ใหญ่พอสมควรแหละนะ จนบอมคงทนไม่ไหวหรือยังไง เดินมาสะกิดเราว่า จะทำอะไร ? มันว่าเดี๋ยวมันจะเป็นคนเขียนตัวอักษรเอง ให้เราทำ "&)))&@@ บลาๆๆๆ ซึ่งตอนนั้นเราก็ เออๆ รับปากส่งๆไป จริงๆก็มัวแต่ฟังเพื่อนเม้าอยู่
จนตอนเย็นของอีกวันเรามาดูบอร์ด คือเสร็จแล้ว เสร็จหมดทุกอย่าง เราก็ไปถามเพื่อนว่าทำเสร็จแล้วหรอ ? เพื่อนบอกว่า ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว บอมเป็นคนทำ คือตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากอะ เพราะบอร์ดนี้รับผิดชอบกัน 4 คน แล้วเรากับเพื่อนอีกคนก็ไม่ได้ช่วยเลยยยย เราเริ่มจะรู้สึกว่าเออ คนนี้ดีอะ คือรับผิดชอบดีจริง หลังจากนั้นเราก็ได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆค่ะ แต่เราไม่ได้มีความคิดว่าจะจีบจะอะไรเลยนะ
จนกระทั่งวันนั้น เราซ้อนรถเพื่อนแล้วเพื่อนเนี่ย มันก็ดันโทรไปขับไปไง สุดท้ายก็โคร่มมมมมม ลงข้างทาง ตอนนั้นไม่เจ็บแต่ชา รู้สึกมีน้ำไหลจากหน้าผากลงมา ตั้งสติได้เอามือจับๆ ลมแทบจับ หน้าผากแตกเป็นรอยยาว ขณะที่กำลังตกใจกันก็มีรถมาจอดช่วย หนึ่งในนั้นก็คือบอม เราก็ไม่รู้ทำไงคือมันเป็นแผลเฉพาะหน้าผาก เพื่อนก็แค่ถลอกๆ เราก็ขับไปโรงบาล ไปทำแผลโดยที่มีบอมตามมาด้วย มันบอกว่ากลัวเอาไปล้มอีก ก็หลังจากทำแผลเสร็จเราก็มานั่งกินข้าว แล้ววันนั้นแหละทำให้เรารู้สึกว่า ผช คนนี้ใช่อะ ความคิดก็ดี นิสัยก็น่าจะดี แถมมีความรับผิดชอบอีก อีกอย่างคือฮีเป็นคนเฟรนลี่เบาๆ ดูภายนอกเงียบๆแต่พอได้คุยนี่จะหลง อิอิ
หลังจากวันนั้นก็มีการทักกันปกติ ทักบ้างไม่ทักบ้าง เราเองก็ไม่ได้ไปสนิทกันเท่าไหร่ บอมเองก็มีเพื่อนเยอะด้วย ช่วงนั้นเราก็ทะเลาะ่กับแฟนบ่อยค่ะ แฟนไปมีกิ๊ก ไอ้เราก็พวกเจ็บไม่จำ แฟนมีกิ๊กเราบอกเลิก สุดท้ายเราเองแหละที่ไปง้อมัน เห้อออ เรื่องราวผ่านมาเรื่อยๆ ระหว่างนี้เราสนใจบอมตลอดนะ มันเหมือนเวลาเราสนใจอะไร เราก็พยายามมองหา มองเห็นแล้วก็ยังจะมองเรื่อยๆ จนรู้เห็นทุกเรื่องราวในชีวิตของคนคนนั้น เริ่มรู้จากบอมมาเรียนยังไง กลับหอกี่โมง กินข้าวที่ไหน จนรู้ว่า มาเรียนใช้ทางไหน ออกหอกี่โมง เดินขึ้นตึกทางไหน นั่งตรงไหน ชอบทำท่ายังไง พูดยังไง กินข้าวกับอะไร ฯลฯ รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่เดินไปไหนมาไหนแล้วหันซ้ายแลขวา ตามหามันนั่นแหละ ใครเคยแอบชอบคงคล้ายๆกัน มั้ย? 555
จะบอกว่าในช่วงนั้นแม้เราจะชอบแต่ก็ไม่คิดจะจีบนะคะ เพราะก็รู้ดีว่าเรามีแฟน และและและ บอมเองก็มีแฟน ไม่พูดถึงนะ แบบว่าช้ำใจหน่อยๆ 555 นิดนึงก็ได้ บอมมีแฟนอยู่คนละคณะค่ะ น่ารักด้วยเราเจอบ่อยๆ แต่สองคนนี้ไม่ค่อยสวีทกันเท่าไหร่นะ ส่วนคบมาก็ประมาณ ปีนึงได้เห็นว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน
กลับมาๆ ตอนนั้นเราชอบมากถึงขั้นจดตารางสอนไว้ว่าฮีเรียนที่ไหนๆ เวลา อะไรยังไงแล้วเริ่มแผนการ
แผนการที่หนึ่ง คือไปให้เห็นบ่อยๆ เดินโฉบไปสิ เดินผ่านไปสิ ไม่มีอะไรก็เดินชมนกชมไม้ชมทางเดินกันไป ให้เค้าได้เห็นเรา แต่เราต้องไม่มองนะ ต้องสงวนท่าทีว่า แค่เดินผ่านมาจริงจริ๊งงงงงง
และแล้วแผนการก็หยุดชะงัก เพราะช่วงนั้นเราจับได้อีกละว่าแฟนไปคุยกับคนอื่น ช่วงนั้นก็เศร้าไปปปปป
แต่โชคเข้าข้างที่ได้ข่าวแว่วววววมาว่า บอมกับแฟนเลิกกกกกกกันแล้ว
เรานี่แทบจะปิดหอเลี้ยง อิอิ
แผนการก็กลับมาอีกครั้ง ด้วยการไปโฉบให้ใกล้กว่าเดิม และตีเนียนไปเลย เราเริ่มจากไปนั่งกินข้าวเวลาเดียวกัน เขยิบมาโต๊ะใกล้ๆ จนเขยิบมานั่งด้วยในที่สุดฮ่าๆๆๆ จากนั้นก็กินข้าวด้วยกันบ่อยๆ พูดกันบ้าง ส่วนใหญ่เพื่อนเราจะชวนมันคุยมากกว่า เราก็เขินไง ไม่กล้าหรอกนะ หลังจากที่เรารู้สึกว่าเริ่มรู้จักกันมากขึ้น คราวนี้ก็ทำทีชวนไปเที่ยวจ้า แล้วฮีก็ไป เรานี่ตื่นเต้นมากๆค่ะตื่นแต่ ตี5 แม้ว่าวันมีเรียน 8โมง จะตื่น 7 ครึ่งก็ตาม แต่วันนี้มันพิเศษสุดๆอะ แบบว่ามีเดท 5555 จริงๆไม่ได้ไปไหนไกลเลย ไปเดินห้างกินข้าว กับเพื่อนๆอีก 6 คน เอาเข้าจริงๆมากันเป็นสิบ เดินห่างกับบอมจะเป็นกิโลอยู่แล้วววว T_T เอาเป็นว่าได้ฟินแค่แปปๆแหละนะ
พอเราเจอกันบ่อย เราก็เริ่มจะมีความรู้สึกที่เรียกว่าการเข้าข้างตัวเอง อันมีผลมาจากการที่เราแอบมองมันบ่อยๆ เดินผ่านบ่อยๆ มันก็คงสังเกตหรือไม่ยังไงไม่รู้สินะ เราจะคิดว่า มันมองเราด้วยอะ สนใจละสิๆ อะไรแบบนั้น ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละว้าาาา อะไรแบบนี้
และแล้วการที่เราคิดแบบนี้ก็นำไปสู่การไม่ค้นหาความจริง เข้าสู่การมโนเรื่อยๆ จนปี2 เราตัดสินใจ บอกชอบฮีค่ะ
เราส่งข้อความไปว่า ชอบบอมอะ อะไรแบบนี้
.
.
.
ข้อความที่ตอบกลับมาคือ ว่างเปล่า ไม่มีการตอบกลับใดใดทั้งสิ้น เราก็คิดไปว่า เห้ย มันคงไม่เห็นมั้ง ก็เลยส่งไปอีกรอบ ข้อความเดิม
และฮีตอบกลับมาว่า เล่นบ้าอะไร?
ณ วินาทีนั้นคือเงิบบบบบบบ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แล้วก็มึนๆ ปนสับสน เลยส่งไปคอนเฟิร์มอีกรอบว่า เราพูดจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นนะ
และแล้วฮีก็ตอบกลับมายืดยาวววววมากกกกกกกว่า. ' อืม '
แค่นี้ค่ะ แค่นี้จริงๆ เพราะว่ามันแค่นี้ เราเลยไม่เคยคิดว่ามันเป็นการปฏิเสธ หรือยอมรับ หรืออะไร แล้วมันก๋ไม่เคลียร์มากๆด้วย สำหรับเรา
แต่ที่แน่ๆคือ ตอนนี้ไม่กล้าคุยด้วยอีกละ
หลังจากวันนั้นเราก็สับสน งง กับคำตอบ กดดูข้อความ ' อืม ' นี้หลายรอบ วิเคราะห์ หาเหตุผลอยู่หลายตลบ จนกลั่นกรองออกมาได้ว่า มันคงมีใจให้เรารึป่าว นั่นไง มโนมาอีกตัวเบ้อเริ่มเลย เราเลยเริ่มแผนการใหม่คือ เข้าไปตีสนิทเอาให้สนิทกว่าเดิม สุดท้ายก็ทำได้นะ อิอิ แค่รู้ว่าฮีชอบเล่นดนตรี เราก็เลยกลายเป็นคนชอบไปด้วย แล้วก็ไปเจอกันที่ห้องซ้อมบ่อยๆ ช่วงนี้ฮีดูฮอตนะ มีสาวๆเยอะ แต่ดูฮีไม่ปลื้มซักกะคน เราเองก็ไม่ปลื้มหรอก เราอุตส่าห์เล็งไว้555555
พอเราสนิทกันมากกว่าเดิม คราวนี้เราก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าไปบอกชอบมันอีก คราวนี้ไม่ผ่านข้อความแต่บอกตอนกินข้าวเที่ยง ด้วยเหตุผลคือ เวลาที่คุยกัน มันจะชอบมานั่งข้างเรา ชอบแบบเอามือมาลูบผม มาเล่นผมเราอะ เรารู้สึกดีนะ คิดว่ามันก็รู้สึก อาจจะเหมือนคิดไปเองแต่เราก็คิดแบบนั้นจริงๆ ตอนนั้นอะไรๆมันก็ทำให้คิดแบบนั้นอะ
เราบอกชอบตอนที่เพื่อนคนอื่นไปซื้อข้าว เราบอกบอมว่า เราชอบแกอะ ชอบจริงๆนะ ... แล้วก็ตักข้าวใส่ปาก ทำเหมือนไม่มีอะไร แต่ฮีนิ่งค่ะ หยุดกิน วางช่อนส้อม แล้วบอกเราว่า ' ... ชื่อเรา ... เป็นเพื่อนกันดีกว่า สบายใจดี แค่นี้ก็ดีแล้วไปชอบคนอื่นเหอะ และบลาๆๆๆๆๆ รับรู้ถึงตรงนี้ค่ะเพราะหลังจากนี้เหมือนหูอื้อไปหมดละไม่ได้ยินอะไร รู้อีกทีทำอะไรไม่ถูกเพื่อนคนอื่นๆมาโต๊ะก็งงกันใหญ่ว่าคุยอะไรกันทำหน้าเครียดจัง เราไม่ตอบค่ะ แต่บอมลุกไป หายไปเลยยยย เราทำหน้าไม่ถูกจริงๆ หน้านี่ชาไปหมด
พักทำใจอยู่ประมาณเดือนนึงที่ไม่คุยกันเลยไม่ไปโฉบให้เห็น ไปเข้าไปทักไม่กินข้าวร่วมโต๊ะ แต่เวลามีกิจกรรมที่ต้องทำด้วยกันมันเองก็ไม่มองหน้าเราเลยนะเข้าใจเลยว่า การเสียเพื่อนไปมันเป็นยังไง
เราเศร้ามากๆค่ะ เสียใจแต่ก็ร้องไห้ไม่ออก เพราะเราทำตัวเอง หลังจากที่เศร้ามาพักนึงเราก็เลิกกับแฟน ก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ แต่ก็จบๆกันไปค่ะ
จนวันที่ได้ไปทำบุญให้สถานสงเคราะห์อะ เราก็รู้แหละว่าฮีมาด้วย แต่พยายามไม่สนใจนะ เราจัดของอยู่มันก็เข้ามาทัก
ว่าเป็นไง ช่วยมั้ย
ตอนแรกเราก็ไม่รู้จะตอบจะคุยยังไง ก็เลยแกล้งแหย่แกล้งแซวไปเล่นๆ ก็เลยกลับมาคุยกันอีกรอบนึง ทำตัวปกติ แรกๆก็แปลกๆนะ แต่พอเห็นมันพูดกับเราปกติเราก็เลยทำเหมือนเดิมๆ
ความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกแล้วค่ะแล้วเราก็ยังใช้แผนการเดินไปโฉบให้เห็นบ่อยๆ ให้ได้คุยบ่อยฟเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยเยอะเพราะเวลาเรียนไม่ตรงกัน จะบอกว่าเราพยายามมากๆนะกับการชอบใครซักคน ไม่ว่าจะเรียนอะไรที่ไหน เราจะพยายาลงเรียนให้เหมือนมันมากที่สุด ไปเวลาเดียวกัน กินข้าวร้านเดียวกัน เพื่อนเราก็เป็นใจนะคะ ช่วยสนับสนุนทุกอย่าง ยกเว้นให้กำลังใจ 555
แต่จริงๆเพื่อนๆเราก็ชอบบอมแหละ ก็อยากให้สมหวังเพียงแต่ 2 ครั้งที่กินแห้วมาแค่นั้นเอง
มีงานอีเวนท์อะไรซักอย่างที่มหาลัยจัดร่วมกับหน่วยงานอื่นแล้วเราได้ไปวิ่งมาราธอนอะ ด้วยที่เราไม่ชอบออกกำลังกาย วันนั้นตื่นแต่ตี 4 มาเตรียมตัวแล้วมาเริ่มวิ่งตอน 6 โมง เราก็ล้ามาก ขาแทบลาก เหมือนจะเป็นลมแต่แล้วคนที่วิ่งเอายามาให้ดม คือบอม เหมือนพระเจ้าประทานแสงสว่างค่ะ มีแรงขึ้นมาทันที ตอนแรกมันไม่วิ่งนะมันอยู่บนรถพยาบาล มันก็มาวิ่งกับเรา บอกถ้าเราเป็นลมจะได้ช่วยทัน ปลื้มสิคะ เราก็มโนไปเองเรื่อยๆ จนใกล้จะเข้าเส้นชัย ฮีก็ลากมือเราวิ่ง ณวินาทีนั้นมันฟินจริงๆนะ เราก็ไม่เข้าใจว่าไม่ชอบเราแล้วมาทำแบบนี้ต้องการอะไรนะ แต่มันคงไม่คิดอะไร
ส่วนเราอะคิดไปไกลเลย
รอวันที่เธอจะหันมา ? - ประสบการณ์แอบรักเพื่อน
.
.
อยากแชร์ + อยากระบายความอัดอั้นในใจ สำหรับใครที่เคยมีความรู้สึกแบบนี้น่าจะเข้าใจนะ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วได้ ประมาณนั้นนะ วันแรกของการใช้ชีวิตในมหาลัยใหม่ มันวุ่นวายทั้งคนทั้งรถ ทั้งตึกเรียนห้องเรียน บลาๆ ในความวุ่นวายเราได้เจอผู้ชายคนนึง หน้าตาธรรมดาๆ นี่แหละ แต่สิ่งที่ทำให้เราสะดุดคือรองเท้าฮีค่ะ ฮีใส่รองเท้าแตะมาเรียนวันแรก ของปี1 !!! เราคิดในใจว่า ตายแน่ๆ รุ่นพี่มาเห็นแกตายยยยย คิดแค่นั้นก็ถึงเวลาเรียนค่ะ เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า บอม เรียนคณะเดียวกับเราแต่คนละสาขา ซึ่งปีแรกอะเราจะเรียนด้วยกันตลอด ทั้งวันในวันแรกเราเจอบอมแค่ตอนคาบแรกค่ะ หลังจากนั้นก็แยกกันไปเรียน
เราเองมีแฟนอยู่แล้วค่ะ คบกันมาได้ 2 ปีก่อนมาเรียนในมอ แต่แฟนเราอยู่ปี 2 เค้าเคยเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเก่า ซึ่งเราก็รักแฟนเรามากนะ แม้แฟนเราจะเจ้าชู้และขี้เหล้ามากๆก็ตามเถอะ กลับมาที่บอม เรามาเจอบอมอีกทีตอนเย็นค่ะ รุ่นพี่นัดพูดคุย อะไรแบบนั้นมั้งจำได้ลางๆ สรุปเราได้เจอบอมอีก เราเองก็ไม่ได้สนใจนะ แต่เรื่องของเรื่องคือ ฮีโดนรุ่นพี่ด่าว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อยผิดกฎ เราเองก็ไม่รู้ไม่ได้ฟังอะไรเยอะ มัวแต่คุยกัน เห็นอีกทีคือทุกคนเงียบแล้วบอมก็เดินออกไป แล้วหายไปเลย แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่เราจำคนๆนี้ได้ แล้วก็สนใจเรื่อยๆมา
เราเองก็ไม่รู้ว่าบอมทำไมทำแบบนั้นนะ แต่พอวันที่สองฮีก็ใส่ชุดถูกระเบียบมานั่งเรียน โอเค ก็ผ่านไป เราก็ไม่ได้สนใจจนกระทั่งได้ทำกิจกรรมแล้วรับผิดชอบงานด้วยกัน ตอนนั้นคือทำบอร์ด เราด้วยความที่เพื่อนเยอะด้วยแหละ ก็มัวแต่เม้า มัวแต่นัดกันว่าวันนี้จะเที่ยวไหน กินอะไร เราก็ไม่สนใจที่จะจัดบอร์ด บอร์ดมันก็ใหญ่พอสมควรแหละนะ จนบอมคงทนไม่ไหวหรือยังไง เดินมาสะกิดเราว่า จะทำอะไร ? มันว่าเดี๋ยวมันจะเป็นคนเขียนตัวอักษรเอง ให้เราทำ "&)))&@@ บลาๆๆๆ ซึ่งตอนนั้นเราก็ เออๆ รับปากส่งๆไป จริงๆก็มัวแต่ฟังเพื่อนเม้าอยู่
จนตอนเย็นของอีกวันเรามาดูบอร์ด คือเสร็จแล้ว เสร็จหมดทุกอย่าง เราก็ไปถามเพื่อนว่าทำเสร็จแล้วหรอ ? เพื่อนบอกว่า ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว บอมเป็นคนทำ คือตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากอะ เพราะบอร์ดนี้รับผิดชอบกัน 4 คน แล้วเรากับเพื่อนอีกคนก็ไม่ได้ช่วยเลยยยย เราเริ่มจะรู้สึกว่าเออ คนนี้ดีอะ คือรับผิดชอบดีจริง หลังจากนั้นเราก็ได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆค่ะ แต่เราไม่ได้มีความคิดว่าจะจีบจะอะไรเลยนะ
จนกระทั่งวันนั้น เราซ้อนรถเพื่อนแล้วเพื่อนเนี่ย มันก็ดันโทรไปขับไปไง สุดท้ายก็โคร่มมมมมม ลงข้างทาง ตอนนั้นไม่เจ็บแต่ชา รู้สึกมีน้ำไหลจากหน้าผากลงมา ตั้งสติได้เอามือจับๆ ลมแทบจับ หน้าผากแตกเป็นรอยยาว ขณะที่กำลังตกใจกันก็มีรถมาจอดช่วย หนึ่งในนั้นก็คือบอม เราก็ไม่รู้ทำไงคือมันเป็นแผลเฉพาะหน้าผาก เพื่อนก็แค่ถลอกๆ เราก็ขับไปโรงบาล ไปทำแผลโดยที่มีบอมตามมาด้วย มันบอกว่ากลัวเอาไปล้มอีก ก็หลังจากทำแผลเสร็จเราก็มานั่งกินข้าว แล้ววันนั้นแหละทำให้เรารู้สึกว่า ผช คนนี้ใช่อะ ความคิดก็ดี นิสัยก็น่าจะดี แถมมีความรับผิดชอบอีก อีกอย่างคือฮีเป็นคนเฟรนลี่เบาๆ ดูภายนอกเงียบๆแต่พอได้คุยนี่จะหลง อิอิ
หลังจากวันนั้นก็มีการทักกันปกติ ทักบ้างไม่ทักบ้าง เราเองก็ไม่ได้ไปสนิทกันเท่าไหร่ บอมเองก็มีเพื่อนเยอะด้วย ช่วงนั้นเราก็ทะเลาะ่กับแฟนบ่อยค่ะ แฟนไปมีกิ๊ก ไอ้เราก็พวกเจ็บไม่จำ แฟนมีกิ๊กเราบอกเลิก สุดท้ายเราเองแหละที่ไปง้อมัน เห้อออ เรื่องราวผ่านมาเรื่อยๆ ระหว่างนี้เราสนใจบอมตลอดนะ มันเหมือนเวลาเราสนใจอะไร เราก็พยายามมองหา มองเห็นแล้วก็ยังจะมองเรื่อยๆ จนรู้เห็นทุกเรื่องราวในชีวิตของคนคนนั้น เริ่มรู้จากบอมมาเรียนยังไง กลับหอกี่โมง กินข้าวที่ไหน จนรู้ว่า มาเรียนใช้ทางไหน ออกหอกี่โมง เดินขึ้นตึกทางไหน นั่งตรงไหน ชอบทำท่ายังไง พูดยังไง กินข้าวกับอะไร ฯลฯ รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่เดินไปไหนมาไหนแล้วหันซ้ายแลขวา ตามหามันนั่นแหละ ใครเคยแอบชอบคงคล้ายๆกัน มั้ย? 555
จะบอกว่าในช่วงนั้นแม้เราจะชอบแต่ก็ไม่คิดจะจีบนะคะ เพราะก็รู้ดีว่าเรามีแฟน และและและ บอมเองก็มีแฟน ไม่พูดถึงนะ แบบว่าช้ำใจหน่อยๆ 555 นิดนึงก็ได้ บอมมีแฟนอยู่คนละคณะค่ะ น่ารักด้วยเราเจอบ่อยๆ แต่สองคนนี้ไม่ค่อยสวีทกันเท่าไหร่นะ ส่วนคบมาก็ประมาณ ปีนึงได้เห็นว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน
กลับมาๆ ตอนนั้นเราชอบมากถึงขั้นจดตารางสอนไว้ว่าฮีเรียนที่ไหนๆ เวลา อะไรยังไงแล้วเริ่มแผนการ
แผนการที่หนึ่ง คือไปให้เห็นบ่อยๆ เดินโฉบไปสิ เดินผ่านไปสิ ไม่มีอะไรก็เดินชมนกชมไม้ชมทางเดินกันไป ให้เค้าได้เห็นเรา แต่เราต้องไม่มองนะ ต้องสงวนท่าทีว่า แค่เดินผ่านมาจริงจริ๊งงงงงง
และแล้วแผนการก็หยุดชะงัก เพราะช่วงนั้นเราจับได้อีกละว่าแฟนไปคุยกับคนอื่น ช่วงนั้นก็เศร้าไปปปปป
แต่โชคเข้าข้างที่ได้ข่าวแว่วววววมาว่า บอมกับแฟนเลิกกกกกกกันแล้ว
เรานี่แทบจะปิดหอเลี้ยง อิอิ
แผนการก็กลับมาอีกครั้ง ด้วยการไปโฉบให้ใกล้กว่าเดิม และตีเนียนไปเลย เราเริ่มจากไปนั่งกินข้าวเวลาเดียวกัน เขยิบมาโต๊ะใกล้ๆ จนเขยิบมานั่งด้วยในที่สุดฮ่าๆๆๆ จากนั้นก็กินข้าวด้วยกันบ่อยๆ พูดกันบ้าง ส่วนใหญ่เพื่อนเราจะชวนมันคุยมากกว่า เราก็เขินไง ไม่กล้าหรอกนะ หลังจากที่เรารู้สึกว่าเริ่มรู้จักกันมากขึ้น คราวนี้ก็ทำทีชวนไปเที่ยวจ้า แล้วฮีก็ไป เรานี่ตื่นเต้นมากๆค่ะตื่นแต่ ตี5 แม้ว่าวันมีเรียน 8โมง จะตื่น 7 ครึ่งก็ตาม แต่วันนี้มันพิเศษสุดๆอะ แบบว่ามีเดท 5555 จริงๆไม่ได้ไปไหนไกลเลย ไปเดินห้างกินข้าว กับเพื่อนๆอีก 6 คน เอาเข้าจริงๆมากันเป็นสิบ เดินห่างกับบอมจะเป็นกิโลอยู่แล้วววว T_T เอาเป็นว่าได้ฟินแค่แปปๆแหละนะ
พอเราเจอกันบ่อย เราก็เริ่มจะมีความรู้สึกที่เรียกว่าการเข้าข้างตัวเอง อันมีผลมาจากการที่เราแอบมองมันบ่อยๆ เดินผ่านบ่อยๆ มันก็คงสังเกตหรือไม่ยังไงไม่รู้สินะ เราจะคิดว่า มันมองเราด้วยอะ สนใจละสิๆ อะไรแบบนั้น ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละว้าาาา อะไรแบบนี้
และแล้วการที่เราคิดแบบนี้ก็นำไปสู่การไม่ค้นหาความจริง เข้าสู่การมโนเรื่อยๆ จนปี2 เราตัดสินใจ บอกชอบฮีค่ะ
เราส่งข้อความไปว่า ชอบบอมอะ อะไรแบบนี้
.
.
.
ข้อความที่ตอบกลับมาคือ ว่างเปล่า ไม่มีการตอบกลับใดใดทั้งสิ้น เราก็คิดไปว่า เห้ย มันคงไม่เห็นมั้ง ก็เลยส่งไปอีกรอบ ข้อความเดิม
และฮีตอบกลับมาว่า เล่นบ้าอะไร?
ณ วินาทีนั้นคือเงิบบบบบบบ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แล้วก็มึนๆ ปนสับสน เลยส่งไปคอนเฟิร์มอีกรอบว่า เราพูดจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นนะ
และแล้วฮีก็ตอบกลับมายืดยาวววววมากกกกกกกว่า. ' อืม '
แค่นี้ค่ะ แค่นี้จริงๆ เพราะว่ามันแค่นี้ เราเลยไม่เคยคิดว่ามันเป็นการปฏิเสธ หรือยอมรับ หรืออะไร แล้วมันก๋ไม่เคลียร์มากๆด้วย สำหรับเรา
แต่ที่แน่ๆคือ ตอนนี้ไม่กล้าคุยด้วยอีกละ
หลังจากวันนั้นเราก็สับสน งง กับคำตอบ กดดูข้อความ ' อืม ' นี้หลายรอบ วิเคราะห์ หาเหตุผลอยู่หลายตลบ จนกลั่นกรองออกมาได้ว่า มันคงมีใจให้เรารึป่าว นั่นไง มโนมาอีกตัวเบ้อเริ่มเลย เราเลยเริ่มแผนการใหม่คือ เข้าไปตีสนิทเอาให้สนิทกว่าเดิม สุดท้ายก็ทำได้นะ อิอิ แค่รู้ว่าฮีชอบเล่นดนตรี เราก็เลยกลายเป็นคนชอบไปด้วย แล้วก็ไปเจอกันที่ห้องซ้อมบ่อยๆ ช่วงนี้ฮีดูฮอตนะ มีสาวๆเยอะ แต่ดูฮีไม่ปลื้มซักกะคน เราเองก็ไม่ปลื้มหรอก เราอุตส่าห์เล็งไว้555555
พอเราสนิทกันมากกว่าเดิม คราวนี้เราก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าไปบอกชอบมันอีก คราวนี้ไม่ผ่านข้อความแต่บอกตอนกินข้าวเที่ยง ด้วยเหตุผลคือ เวลาที่คุยกัน มันจะชอบมานั่งข้างเรา ชอบแบบเอามือมาลูบผม มาเล่นผมเราอะ เรารู้สึกดีนะ คิดว่ามันก็รู้สึก อาจจะเหมือนคิดไปเองแต่เราก็คิดแบบนั้นจริงๆ ตอนนั้นอะไรๆมันก็ทำให้คิดแบบนั้นอะ
เราบอกชอบตอนที่เพื่อนคนอื่นไปซื้อข้าว เราบอกบอมว่า เราชอบแกอะ ชอบจริงๆนะ ... แล้วก็ตักข้าวใส่ปาก ทำเหมือนไม่มีอะไร แต่ฮีนิ่งค่ะ หยุดกิน วางช่อนส้อม แล้วบอกเราว่า ' ... ชื่อเรา ... เป็นเพื่อนกันดีกว่า สบายใจดี แค่นี้ก็ดีแล้วไปชอบคนอื่นเหอะ และบลาๆๆๆๆๆ รับรู้ถึงตรงนี้ค่ะเพราะหลังจากนี้เหมือนหูอื้อไปหมดละไม่ได้ยินอะไร รู้อีกทีทำอะไรไม่ถูกเพื่อนคนอื่นๆมาโต๊ะก็งงกันใหญ่ว่าคุยอะไรกันทำหน้าเครียดจัง เราไม่ตอบค่ะ แต่บอมลุกไป หายไปเลยยยย เราทำหน้าไม่ถูกจริงๆ หน้านี่ชาไปหมด
พักทำใจอยู่ประมาณเดือนนึงที่ไม่คุยกันเลยไม่ไปโฉบให้เห็น ไปเข้าไปทักไม่กินข้าวร่วมโต๊ะ แต่เวลามีกิจกรรมที่ต้องทำด้วยกันมันเองก็ไม่มองหน้าเราเลยนะเข้าใจเลยว่า การเสียเพื่อนไปมันเป็นยังไง
เราเศร้ามากๆค่ะ เสียใจแต่ก็ร้องไห้ไม่ออก เพราะเราทำตัวเอง หลังจากที่เศร้ามาพักนึงเราก็เลิกกับแฟน ก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ แต่ก็จบๆกันไปค่ะ
จนวันที่ได้ไปทำบุญให้สถานสงเคราะห์อะ เราก็รู้แหละว่าฮีมาด้วย แต่พยายามไม่สนใจนะ เราจัดของอยู่มันก็เข้ามาทัก
ว่าเป็นไง ช่วยมั้ย
ตอนแรกเราก็ไม่รู้จะตอบจะคุยยังไง ก็เลยแกล้งแหย่แกล้งแซวไปเล่นๆ ก็เลยกลับมาคุยกันอีกรอบนึง ทำตัวปกติ แรกๆก็แปลกๆนะ แต่พอเห็นมันพูดกับเราปกติเราก็เลยทำเหมือนเดิมๆ
ความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกแล้วค่ะแล้วเราก็ยังใช้แผนการเดินไปโฉบให้เห็นบ่อยๆ ให้ได้คุยบ่อยฟเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยเยอะเพราะเวลาเรียนไม่ตรงกัน จะบอกว่าเราพยายามมากๆนะกับการชอบใครซักคน ไม่ว่าจะเรียนอะไรที่ไหน เราจะพยายาลงเรียนให้เหมือนมันมากที่สุด ไปเวลาเดียวกัน กินข้าวร้านเดียวกัน เพื่อนเราก็เป็นใจนะคะ ช่วยสนับสนุนทุกอย่าง ยกเว้นให้กำลังใจ 555
แต่จริงๆเพื่อนๆเราก็ชอบบอมแหละ ก็อยากให้สมหวังเพียงแต่ 2 ครั้งที่กินแห้วมาแค่นั้นเอง
มีงานอีเวนท์อะไรซักอย่างที่มหาลัยจัดร่วมกับหน่วยงานอื่นแล้วเราได้ไปวิ่งมาราธอนอะ ด้วยที่เราไม่ชอบออกกำลังกาย วันนั้นตื่นแต่ตี 4 มาเตรียมตัวแล้วมาเริ่มวิ่งตอน 6 โมง เราก็ล้ามาก ขาแทบลาก เหมือนจะเป็นลมแต่แล้วคนที่วิ่งเอายามาให้ดม คือบอม เหมือนพระเจ้าประทานแสงสว่างค่ะ มีแรงขึ้นมาทันที ตอนแรกมันไม่วิ่งนะมันอยู่บนรถพยาบาล มันก็มาวิ่งกับเรา บอกถ้าเราเป็นลมจะได้ช่วยทัน ปลื้มสิคะ เราก็มโนไปเองเรื่อยๆ จนใกล้จะเข้าเส้นชัย ฮีก็ลากมือเราวิ่ง ณวินาทีนั้นมันฟินจริงๆนะ เราก็ไม่เข้าใจว่าไม่ชอบเราแล้วมาทำแบบนี้ต้องการอะไรนะ แต่มันคงไม่คิดอะไร
ส่วนเราอะคิดไปไกลเลย