เราเป็นคนนึงค่ะ ที่ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 25 ปี ยังไม่เคยมีแฟนกับเค้าซะที จนเข้าวัยทำงาน อายุ 25 ปี ก้มีผูชายคนนึงหลงเข้ามาจีบ เขาเข้ามาจีบเราค่ะ คนรอบข้างที่รุ้จักเขา ต่างบอกว่าเขาเป็นคนดีค่ะ เราก้เลยตัดสินใจคบกับเขา เราคบกันมาได้ 1 ปี ตลอดระยะเวลาที่เราคบกัน เขาเป็นสุภาพบุรุษมากๆค่ะ เขาทำดีกับเราทุกอย่าง เทคแคร์อย่างดี ถ้าเรางอน เค้าก้จะมาง้อตลอด เขาทุ่มเทให้เรามาก จนเราเริ่มหลงรักเขามากขึ้นทุกวันๆ เรามีแพลนไว้ถึงเรื่องแต่งงานค่ะ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันอยุ่แล้วใช่มั้ยค่ะ เราดีใจมากที่ได้เจอคนที่รักเรา และได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับคนที่เรารัก ... จนวันนึง.. สิ่งที่เขาเคยทำก้เปลี่ยนไป สิ่งที่เค้าเคยทำมันเริ่มน้อยลง เขาเริ่มสนิทกับคนคนนึงมากขึ้น ซึ่งคนนั้นเป็นผู้ชายค่ะ ตอนแรกเราก้ไม่คิดอะไร เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทกันธรรมดา (เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อม่ายค่ะ มีลูกอยุ่แล้ว 1คน) ใครจะไปคิดล่ะค่ะ ... จนวันนึงเราได้เห็นหลักฐานบางอย่าง ซึ่งเป็นคำพูดที่พวกเขาคุยกัน มันทำให้เราเริ่มสับสนค่ะ คำพูดทีพวกเขาคุยกัน มันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนค่ะ แฟนเราคุยกับเขาคนนั้น เหมือนที่พูดกับเรา ซึ่งทำให้เรารุ้สึกเสียใจ และอึ้งมากๆ ใจนึงอยากจะถาม แต่ก้ยังไม่กล้า เราก้ยังคงทำตัวกับเขาเหมือนเดิม เขาก้ยังคงเทคแคร์เราเหมือนเดิม แต่อาจจะน้อยลงไปบ้าง เขาสองคนยังติดต่อกันตลอด จนวันนึงเราแอบไปเห็นคำพูดที่พวกเขาคุยกัน ซึ่งเป็นคำพูดที่แสดงถึงความรักใคร่...เราแทบทรุดเลยค่ะ น้ำตาไหลไม่ยอมหยุดเลย แต่เราก้ยังไม่ได้ถามแฟนเราน่ะค่ะ เรายังคงโทรคุยกัน เขายังโทรมาหาเราเหมือนเดิม ..แต่รุ้สึกได้ว่า ความรุ้สึกของเขาคงจะไม่เหมือนเดิม... เราไปปรึกษาเพื่อนหลายๆคน ทุกคนต่างบอกให้เรายุติความสัมพันธ์นี้ ...มันยากจังเลยค่ะ ที่จะตัดใจจากบางสิ่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่เรารักมากก และไม่คิดว่าจะต้องเสียมันไป... (ในช่วงนั้นเรากับเขา ก้ยังคุยกันปกติน่ะค่ะ เราพยายามเก็บความรุ้สึกนี้ไว้)
จนสุดท้าย วันที่เราจะต้องตัดสินใจยุติความรักของเราซะที ตอนนี้เขาก้ยังไม่รุ้ว่าเรารุ้เรื่องของเขาแล้ว ..วันที่เราตัดสินใจบอกเลิก วันนั้นเรานัดเขามาทานข้าวด้วยกันค่ะ ปกติเรากับเขาจะอยุ่กันคนละจังหวัดค่ะ วันนนั้นเราเดินทางไปหาเขา และพาไปกินข้าวด้วยกัน เราบอกกับเขาว่า "วันนี้ต้องมาให้ได้น่ะ อยากเจอมากๆเลย" เสียงเราพูดกับเขาดูมีความสุขน่ะค่ะ แต่ในใจแทบสลาย ..เรายังขอให้เขาซื้อของชิ้นหนึ่งให้เรา (เป็นของชิ้นสุดท้ายที่เราคงจะได้รับจากเขา) เพราะปกติ เขาไม่ค่อยชอบซื้อของให้เราเลยค่ะ เราจึงอยากได้ของชิ้นสุดท้ายจากเขา ...เราทานข้าวด้วยกัน คุยกันปกติค่ะ เราพยายามจะพูดสิ่งที่เราอยากรุ้ เราอยากถามเขามากๆ ว่าเขาเป็นในสิ่งที่เราคิดหรือเปล่า แต่พอเห็นหน้าเขา เรากลับพูดไม่ได้เลยค่ะ เราไม่กล้าถาม เพราะเรากลัวคำตอบที่จะเกิดขึ้น...จนสุดท้ายเราก้ไม่ได้ถาม เราพาเขาไปส่งที่หอ ...และครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราๆได้เจอเขา...
หลังจากกินข้าวเส็ด พอพาเขาไปส่งที่หอ เราก้กลับที่พักของเราค่ะ เขาไลน์มาถามปกติ "ถึงที่พักยัง " "ดีใจมั้ยที่ได้เจอกันวันนี้" เราตอบกลับไปว่า "ถ้าอยากรู้ก้โทรมาถามสิ" แล้วเขาก้โทรมาค่ะ ...แล้วเราก้ตัดสินใจถามเขา เราเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง ว่าเราไปเห็นอะไรมาบ้าง เขาอึ้งค่ะ เขาเงียบไปสักพัก แล้วเขาก้เริ่มอธิบาย(แก้ตัว) ซึ่งจากคำอธิบายของเขา มันทำให้เรารุ้สึกได้ค่ะ ว่าเขาโกหก ... เขาบอกว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์ ..เขาไม่ยอมรับ ...เขาเริ่มโวยวาย ..(แต่คำพูดที่พวกเขาคุยกัน ใครที่ได้อ่าน ก้ดูออกค่ะ ว่าเป็นแน่ๆ...มันเป็นคำพูดที่บ่งบอกว่า พวกเขารักกันค่ะ !) ..เราจึงตัดสินใจบอกเลิกเขาไป ..เขาเงียบค่ะ ...แล้วเขาก้ตัดบท บอกว่า เขาง่วงนอนแล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ เด่วเขาจะโทรมา แล้วเขาก้วางสายไปเลยค่ะ ...เราอึ้งไปเลยอ่ะ เราไม่ได้โทรกลับหาเขา ...เรานอนไม่หลับทั้งคืน เอาแต่ร้องไห้...เราหวังเพียงว่า พรุ่งนี้เขาจะโทรมาตามที่เขาสัญญา ...จนถึงตอนเข้า เราเปิดเฟส มันทำให้เราอึ้งอีกครัง ..เขาบลอกเฟสเรา บลอกไลน์เรา หมดเลยค่ะ ...และที่สำคัญเขาไม่โทรมาหาเราอีกเลย...เราก้ไม่ได้โทรหาเขาค่ะ เราพยายามที่จะตัดใจ ...ความรักของเรามันคงต้องจบลงไว้แค่นี้จิงๆ ....
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เกือบ 1ปี ที่เราไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันเลย ...เขาไม่เคยโทรมาหาเราเลย และเราก้ไม่กล้าที่จะโทรหาเขาเลย ....เราเคยแอบถามเพื่อนๆเขา ว่าเขาเปนงัยบ้าง ..เพื่อนๆเขาก้บอกว่า ตอนนี้เขามุ่งแต่เรื่องเรียน ยังไม่ได้มีแฟนใหม่ ...เราไม่รุ้ว่าว่าความสัมพันธ์ของเขากับผู้ชายคนนั้นจะเปนยังงัย เราไม่รุ้เลยว่าตอนนี้เขาจะคิดถึงหรือนึกถึงเราบ้างมั้ย...แต่ความรุ้สึกเรา ณ ตอนนี้ เรายังไม่สามารถลืมเขาได้เลย ยังนึกถึงภาพเขาอยุ่ตลอด ความทรงจำเก่าๆมันยังติดตรึงอยุ่ในใจตลอดเลยค่ะ ตอนนีเรารุ้สึกว่าเรายังรักเขาค่ะ ...เราอยากที่จะรู้ข่าวคราวของเขา อยากรุ้ว่าเขาเป็นยังงัยบ้าง ..แต่เราก้คงต้องทำใจล่ะค่ะ ...ตอนนี้เราก้เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว แต่คงต้องใช้เวลา เพื่อรักษาบาดแผลที่มีอยู่ ...เราเชื่อว่าสักวัน เราคงจะเจอใครสักคน ที่เกิดมาเพื่อเคียงคู่กับเราจิงๆซะที...
อยากถามเพือ่นๆที่เคยมีประสบการณ์แบบเราค่ะ ว่าเพื่อนๆผ่านความรุ้สึกเหล่านั้นมาได้ยังงัยบ้างค่ะ มีวิธีการไหนที่จะทำให้ลืมสิ่งเลวร้ายนั้นบ้างค่ะ ..ร่วมแชร์ประสบการณ์ ได้น่ะค่ะ ขอบคุนทุกความคิดเห็นค่ะ..
รักของเรา ...และรักของเขา !!
จนสุดท้าย วันที่เราจะต้องตัดสินใจยุติความรักของเราซะที ตอนนี้เขาก้ยังไม่รุ้ว่าเรารุ้เรื่องของเขาแล้ว ..วันที่เราตัดสินใจบอกเลิก วันนั้นเรานัดเขามาทานข้าวด้วยกันค่ะ ปกติเรากับเขาจะอยุ่กันคนละจังหวัดค่ะ วันนนั้นเราเดินทางไปหาเขา และพาไปกินข้าวด้วยกัน เราบอกกับเขาว่า "วันนี้ต้องมาให้ได้น่ะ อยากเจอมากๆเลย" เสียงเราพูดกับเขาดูมีความสุขน่ะค่ะ แต่ในใจแทบสลาย ..เรายังขอให้เขาซื้อของชิ้นหนึ่งให้เรา (เป็นของชิ้นสุดท้ายที่เราคงจะได้รับจากเขา) เพราะปกติ เขาไม่ค่อยชอบซื้อของให้เราเลยค่ะ เราจึงอยากได้ของชิ้นสุดท้ายจากเขา ...เราทานข้าวด้วยกัน คุยกันปกติค่ะ เราพยายามจะพูดสิ่งที่เราอยากรุ้ เราอยากถามเขามากๆ ว่าเขาเป็นในสิ่งที่เราคิดหรือเปล่า แต่พอเห็นหน้าเขา เรากลับพูดไม่ได้เลยค่ะ เราไม่กล้าถาม เพราะเรากลัวคำตอบที่จะเกิดขึ้น...จนสุดท้ายเราก้ไม่ได้ถาม เราพาเขาไปส่งที่หอ ...และครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราๆได้เจอเขา...
หลังจากกินข้าวเส็ด พอพาเขาไปส่งที่หอ เราก้กลับที่พักของเราค่ะ เขาไลน์มาถามปกติ "ถึงที่พักยัง " "ดีใจมั้ยที่ได้เจอกันวันนี้" เราตอบกลับไปว่า "ถ้าอยากรู้ก้โทรมาถามสิ" แล้วเขาก้โทรมาค่ะ ...แล้วเราก้ตัดสินใจถามเขา เราเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง ว่าเราไปเห็นอะไรมาบ้าง เขาอึ้งค่ะ เขาเงียบไปสักพัก แล้วเขาก้เริ่มอธิบาย(แก้ตัว) ซึ่งจากคำอธิบายของเขา มันทำให้เรารุ้สึกได้ค่ะ ว่าเขาโกหก ... เขาบอกว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์ ..เขาไม่ยอมรับ ...เขาเริ่มโวยวาย ..(แต่คำพูดที่พวกเขาคุยกัน ใครที่ได้อ่าน ก้ดูออกค่ะ ว่าเป็นแน่ๆ...มันเป็นคำพูดที่บ่งบอกว่า พวกเขารักกันค่ะ !) ..เราจึงตัดสินใจบอกเลิกเขาไป ..เขาเงียบค่ะ ...แล้วเขาก้ตัดบท บอกว่า เขาง่วงนอนแล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ เด่วเขาจะโทรมา แล้วเขาก้วางสายไปเลยค่ะ ...เราอึ้งไปเลยอ่ะ เราไม่ได้โทรกลับหาเขา ...เรานอนไม่หลับทั้งคืน เอาแต่ร้องไห้...เราหวังเพียงว่า พรุ่งนี้เขาจะโทรมาตามที่เขาสัญญา ...จนถึงตอนเข้า เราเปิดเฟส มันทำให้เราอึ้งอีกครัง ..เขาบลอกเฟสเรา บลอกไลน์เรา หมดเลยค่ะ ...และที่สำคัญเขาไม่โทรมาหาเราอีกเลย...เราก้ไม่ได้โทรหาเขาค่ะ เราพยายามที่จะตัดใจ ...ความรักของเรามันคงต้องจบลงไว้แค่นี้จิงๆ ....
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เกือบ 1ปี ที่เราไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันเลย ...เขาไม่เคยโทรมาหาเราเลย และเราก้ไม่กล้าที่จะโทรหาเขาเลย ....เราเคยแอบถามเพื่อนๆเขา ว่าเขาเปนงัยบ้าง ..เพื่อนๆเขาก้บอกว่า ตอนนี้เขามุ่งแต่เรื่องเรียน ยังไม่ได้มีแฟนใหม่ ...เราไม่รุ้ว่าว่าความสัมพันธ์ของเขากับผู้ชายคนนั้นจะเปนยังงัย เราไม่รุ้เลยว่าตอนนี้เขาจะคิดถึงหรือนึกถึงเราบ้างมั้ย...แต่ความรุ้สึกเรา ณ ตอนนี้ เรายังไม่สามารถลืมเขาได้เลย ยังนึกถึงภาพเขาอยุ่ตลอด ความทรงจำเก่าๆมันยังติดตรึงอยุ่ในใจตลอดเลยค่ะ ตอนนีเรารุ้สึกว่าเรายังรักเขาค่ะ ...เราอยากที่จะรู้ข่าวคราวของเขา อยากรุ้ว่าเขาเป็นยังงัยบ้าง ..แต่เราก้คงต้องทำใจล่ะค่ะ ...ตอนนี้เราก้เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว แต่คงต้องใช้เวลา เพื่อรักษาบาดแผลที่มีอยู่ ...เราเชื่อว่าสักวัน เราคงจะเจอใครสักคน ที่เกิดมาเพื่อเคียงคู่กับเราจิงๆซะที...
อยากถามเพือ่นๆที่เคยมีประสบการณ์แบบเราค่ะ ว่าเพื่อนๆผ่านความรุ้สึกเหล่านั้นมาได้ยังงัยบ้างค่ะ มีวิธีการไหนที่จะทำให้ลืมสิ่งเลวร้ายนั้นบ้างค่ะ ..ร่วมแชร์ประสบการณ์ ได้น่ะค่ะ ขอบคุนทุกความคิดเห็นค่ะ..