คือเราเป็นหวัดพอหายแล้วแต่มันยังมีน้ำหลังแก้วหูอ่ะค่ะ เราต้องไปดูดออก
ก็ปรึกษากับพ่อว่าไปโรงพยาบาลไหนดีคือตอนแรกไปคลีนิกมันไม่ครบครันอ่ะค่ะ
ตลอดเวลามีอะไรเราก็จะปรึกษาพ่อตลอดเพราะแม่ฟังแล้วบางทีก็หัวเราะ
ขนาดเราบอกว่ามันมีน้ำหลังแก้วหูแต่มันไม่เยอะขนาดแก้วหูแตกเองก็ต้องไปดูดไม่ก็เจาะแก้วหูระบาย
แม่ยังหัวเราะเราเลยบอกว่าเป็นหวัดมันจะไปอยู่ที่หูได้ไง เราก็บอกว่าเป็นไปได้สิ
ยิ่งเราบอกหวัดขึ้นหูยิ่งว่าเราบ้าบอ ตั้งแต่เราไม่สบายแม่ก็ไม่เคยถามเราเลยว่าเป็นยังไงบ้าง
มีแต่พ่อที่ถามตลอด ไปโรงพยาบาลก็พ่อจ่าย ส่วนใหญ่เราก็เลยปรึกษาพ่อ
แล้วเมื่อกี้ก็คุยกับพ่อแล้วอยู่ๆแม่ก็โวยวายว่ารำคาญ พูดประชดอีกว่าให้ไปห้องฉุกเฉินเลยไปถ้ามันมีปัญหาก็ตัดทิ้ง
เราแอบมาร้องไห้เลย สรุปว่าแม่รักเราป่ะหรือว่ามีแต่พ่อที่รักเรา แค่ที่ผ่านมาไม่เคยถามอะไรแล้วยังหัวเราะ
เราก็เสียใจแล้วนะยิ่งมาพูดแบบนี้เราก็ใจเสียอ่ะ คือเราแค่ปรึกษากับพ่อว่าไปโรงพยาบาลไหนดี
มันไม่ใช่อะไรหนักหนาเลยแล้วโวยวายเหมือนเราไปยุ่งอะไรหรือรบกวนแม่มาก
ทั้งที่ค่าใช้จ่ายตั้งแต่เราเป็นหวัด แม่ไม่เคยออกอะไรให้เลย เราก็ไม่เคยขอให้ออกนะ
มันต่างกับตอนพี่ชายเราป่วยมากคือแม่เฝ้าทั้งวันทั้งที่เขาก็มีภรรยาอยู่แล้ว
ทุกวันนี้เราทั้งกลัวทั้งเกรงที่ต้องอยู่กับแม่ เราไม่ค่อยสนิทกับแม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นเลย
เรากินอะไรแล้วเราชวนแม่ แม่ก็อารมณ์เสียแล้วบอกว่าจะกินอะไรก็ไปไม่ต้องชวน
อย่างเราชวนกินไข่ตุ๋น แม่ก็บอกว่าไม่กินของพรรค์นั้นทั้งที่เย็นมาก็ตุ๋นไข่กิน
เราก็มานั่งคิดว่าไข่ตุ๋นเป็นของพรรค์ไหนก็ปกติดีนี่
ทุกวันนี้แม่ก็ซื้อข้าวให้เรากินนะแต่แม่ไม่ชอบให้เรากอดแต่ถ้าเป็นพี่ชายคือแม่จะอยากเข้าใกล้มาก
เราซักผ้ารวมกับของแม่ไม่ได้ทั้งที่ผ้ามันไม่เยอะก็รวมๆกันจะได้ไม่เสียเวลาแต่แม่ไม่ชอบค่ะ
ถ้าเห็นจะแยกออกทันทีบางทีเหมือนแม่รังเกียจเรามากอ่ะเรื่องเรียนแม่ไม่ยุ่งเลยมีแต่พ่อที่ออกค่าเทอมให้จนเราเรียนจบ
สรุปแม่รักเราหรือไม่รักหรือเราควรทำตัวยังไงคะเราเหมือนไม่สนิทกับแม่เลย
สรุปแม่รักเราไหม?
ก็ปรึกษากับพ่อว่าไปโรงพยาบาลไหนดีคือตอนแรกไปคลีนิกมันไม่ครบครันอ่ะค่ะ
ตลอดเวลามีอะไรเราก็จะปรึกษาพ่อตลอดเพราะแม่ฟังแล้วบางทีก็หัวเราะ
ขนาดเราบอกว่ามันมีน้ำหลังแก้วหูแต่มันไม่เยอะขนาดแก้วหูแตกเองก็ต้องไปดูดไม่ก็เจาะแก้วหูระบาย
แม่ยังหัวเราะเราเลยบอกว่าเป็นหวัดมันจะไปอยู่ที่หูได้ไง เราก็บอกว่าเป็นไปได้สิ
ยิ่งเราบอกหวัดขึ้นหูยิ่งว่าเราบ้าบอ ตั้งแต่เราไม่สบายแม่ก็ไม่เคยถามเราเลยว่าเป็นยังไงบ้าง
มีแต่พ่อที่ถามตลอด ไปโรงพยาบาลก็พ่อจ่าย ส่วนใหญ่เราก็เลยปรึกษาพ่อ
แล้วเมื่อกี้ก็คุยกับพ่อแล้วอยู่ๆแม่ก็โวยวายว่ารำคาญ พูดประชดอีกว่าให้ไปห้องฉุกเฉินเลยไปถ้ามันมีปัญหาก็ตัดทิ้ง
เราแอบมาร้องไห้เลย สรุปว่าแม่รักเราป่ะหรือว่ามีแต่พ่อที่รักเรา แค่ที่ผ่านมาไม่เคยถามอะไรแล้วยังหัวเราะ
เราก็เสียใจแล้วนะยิ่งมาพูดแบบนี้เราก็ใจเสียอ่ะ คือเราแค่ปรึกษากับพ่อว่าไปโรงพยาบาลไหนดี
มันไม่ใช่อะไรหนักหนาเลยแล้วโวยวายเหมือนเราไปยุ่งอะไรหรือรบกวนแม่มาก
ทั้งที่ค่าใช้จ่ายตั้งแต่เราเป็นหวัด แม่ไม่เคยออกอะไรให้เลย เราก็ไม่เคยขอให้ออกนะ
มันต่างกับตอนพี่ชายเราป่วยมากคือแม่เฝ้าทั้งวันทั้งที่เขาก็มีภรรยาอยู่แล้ว
ทุกวันนี้เราทั้งกลัวทั้งเกรงที่ต้องอยู่กับแม่ เราไม่ค่อยสนิทกับแม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นเลย
เรากินอะไรแล้วเราชวนแม่ แม่ก็อารมณ์เสียแล้วบอกว่าจะกินอะไรก็ไปไม่ต้องชวน
อย่างเราชวนกินไข่ตุ๋น แม่ก็บอกว่าไม่กินของพรรค์นั้นทั้งที่เย็นมาก็ตุ๋นไข่กิน
เราก็มานั่งคิดว่าไข่ตุ๋นเป็นของพรรค์ไหนก็ปกติดีนี่
ทุกวันนี้แม่ก็ซื้อข้าวให้เรากินนะแต่แม่ไม่ชอบให้เรากอดแต่ถ้าเป็นพี่ชายคือแม่จะอยากเข้าใกล้มาก
เราซักผ้ารวมกับของแม่ไม่ได้ทั้งที่ผ้ามันไม่เยอะก็รวมๆกันจะได้ไม่เสียเวลาแต่แม่ไม่ชอบค่ะ
ถ้าเห็นจะแยกออกทันทีบางทีเหมือนแม่รังเกียจเรามากอ่ะเรื่องเรียนแม่ไม่ยุ่งเลยมีแต่พ่อที่ออกค่าเทอมให้จนเราเรียนจบ
สรุปแม่รักเราหรือไม่รักหรือเราควรทำตัวยังไงคะเราเหมือนไม่สนิทกับแม่เลย