อยากฟังเรื่องการได้พบกันของคู่รักที่คิดว่า การได้พบเจอกันมันบังเอิญมาก หรือถ้าคลาดกันแค่นิดเดียวก็คงไม่ได้เจอกัน เล่าให้ฟังหน่อยนะคะ^^
เดี๋ยวประเดิมเริ่มด้วยเรื่องของเราก่อนแล้วกันนะคะ
เรามีกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ม.ปลาย จนเข้ามหาวิทยาลัยแยกย้ายกันไปจนเรียนจบก็ยังคงติดต่อกันสม่ำเสมอ แล้วกลุ่มเราจะชอบชวนกันทำบุญอยู่บ่อยๆ สลับสับเปลี่ยนไปว่าแต่ละครั้งใครจะเสนอให้ไปทำอะไรกัน
ช่วงเดือนเมษาที่ผ่านมาเราก็เล่นอินเตอร์เนตเรื่อยเปื่อย เห็นกระทู้เกี่ยวกับการส่งของให้ทหารใน3จังหวัดชายแดนใต้ เราเลยชวนเพื่อนๆส่งของด้วยกัน โดยเราเป็นคนประสานงานซื้อของจัดส่งให้ เพื่อนๆก็โอนเงินมาร่วมกัน กว่าจะรวบรวมซื้อของจัดส่งก็ต้นเดือนพฤษภาพอดี
ทีนี้มันก็มีหลายๆที่ที่เราจะส่งไปได้ เพื่อนก็ให้เราตัดสินใจเลยว่าจะส่งไปที่ไหน เราเลยเลือกที่จะส่งไปฐานปฏิบัติการย่อยในหมู่บ้านเพราะคิดว่าที่หน่วยงานหลักคงมีคนส่งไปเยอะแล้ว เราก็ไปสะดุดตากับชื่อฐานปฏิบัติการณ์หนึ่งในอ.บันนังสตา จ.ยะลา เป็นชื่อที่ยาวและแปลกมากสำหรับเด็กเหนือแบบเรา พอตัดสินใจได้ก็ส่งไปแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก
หลังจากนั้นสักอาทิตย์นึงได้ มีโทรศัพท์เบอร์แปลกโทรเข้ามา แนะนำตัวว่าเป็นทหารที่อยู่ที่ฐานนั้น โทรมาขอบคุณสำหรับของที่เราส่งไป ก็คุยกันนิดหน่อยว่าของที่ส่งไปโอเคมั้ยพี่ๆทหารชอบกันมั้ย(เราส่ง ยากันยุง กาแฟ ขนม หนังสืออ่านเล่น แล้วก็โปสการ์ดเขียนให้กำลังใจ) พี่เค้าก็บอกว่าตรงกับความต้องการเลย เราก็รายงานเพื่อนๆชื่นใจกันไปตามระเบียบ
เย็นวันนั้นไลน์เราก็มีคนเพิ่มเพื่อนเข้ามา รูปโปรไฟล์ใส่ชุดทหาร เราคิดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับที่โทรมาหาเรา เราเลยลองทักไป พี่ทหารเค้าก็ส่งรูปตอนแจกของให้ทหารที่ฐานมาให้ดู จากนั้นเราก็ได้คุยกันต่อ เหมือนว่าทั้งสองคนจะมีนิสัยชอบคุยกันทั้งคู่ ก็เลยคุยกันได้เรื่อยๆ แล้วก็คุยกันมาตลอด
จนได้รู้ว่าพี่เค้าเองก็เป็นคนเชียงใหม่เหมือนเรา บ้านอยู่ห่างกันไม่ถึง10กิโล(อันนี้รู้ทีหลัง) ตอนที่เราส่งของไปพี่เค้าเพิ่งลงไปทำงานที่นั่นได้แค่5วัน(นี่ถ้าชั้นเป็นพวกไม่เฉื่อยส่งเร็วกว่านี้ก็ไม่เจอเธอแล้วสิ้!) วันที่ของไปถึงพี่เค้าเพิ่งกลับจากลาดตระเวณ เห็นชื่อกับเบอร์บนกล่องเลยโทรมาขอบคุณ(ถ้าเป็นคนอื่นรับของก็คงไม่ได้คุยกันแล้ว)
พอครบ45วันที่พี่เค้าไปทำงานก็ได้กลับมาพักบ้าน15วัน เราก็เลยตัดสินใจเจอกัน อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นมิตรภาพดีๆ แล้วมันก็ดีจริงๆ ไปๆกลับๆเจอๆห่างๆกันแบบนี้อยู่สักพัก หลังกลับมาพักบ้านตอนเดือนสิงหาระหว่างกำลังเดินทางกลับไปทำงานโดนลอบยิง เลยต้องมารักษาตัวที่รพ.พระมงกุฎ แล้วตอนนี้เพิ่งได้กลับมาอยู่บ้าน กลับมาทำงานที่ค่ายที่เชียงใหม่เหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมคือต่างคนต่างได้มีคนคอยดูแลกันเพิ่มขึ้นมาอีกคน ^^
สำหรับเราเรารู้สึกว่าจุดที่ทำให้ไม่ได้เจอกันมีเยอะมาก คนอยู่ใกล้ๆกันแท้ๆแต่ไม่เคยเจอกันเลย กลับได้มาเจอกันด้วยทางที่ต่างคนต่างคิดไม่ถึง แถมยังอยู่ห่างกันแทบจะสุดประเทศ อยากลองฟังเรื่องของคนอื่นๆบ้างค่ะว่าจะเป็นยังไงกันบ้าง
>>ตายละพิมพ์ซะยาวเลย เป็นมนุษย์ประเภทรายละเอียดมาเต็มย่อความไม่ค่อยเป็นจริงๆ 555
[กระทู้ชวนเล่า] ใครมีเหตุการณ์ที่ทำให้พบกับคนรักโดยบังเอิญ คาดไม่ถึง เกือบคลาดกันหรือเรียกได้ว่าเป็นพรหมลิขิตบ้างคะ ^^
เดี๋ยวประเดิมเริ่มด้วยเรื่องของเราก่อนแล้วกันนะคะ
เรามีกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ม.ปลาย จนเข้ามหาวิทยาลัยแยกย้ายกันไปจนเรียนจบก็ยังคงติดต่อกันสม่ำเสมอ แล้วกลุ่มเราจะชอบชวนกันทำบุญอยู่บ่อยๆ สลับสับเปลี่ยนไปว่าแต่ละครั้งใครจะเสนอให้ไปทำอะไรกัน
ช่วงเดือนเมษาที่ผ่านมาเราก็เล่นอินเตอร์เนตเรื่อยเปื่อย เห็นกระทู้เกี่ยวกับการส่งของให้ทหารใน3จังหวัดชายแดนใต้ เราเลยชวนเพื่อนๆส่งของด้วยกัน โดยเราเป็นคนประสานงานซื้อของจัดส่งให้ เพื่อนๆก็โอนเงินมาร่วมกัน กว่าจะรวบรวมซื้อของจัดส่งก็ต้นเดือนพฤษภาพอดี
ทีนี้มันก็มีหลายๆที่ที่เราจะส่งไปได้ เพื่อนก็ให้เราตัดสินใจเลยว่าจะส่งไปที่ไหน เราเลยเลือกที่จะส่งไปฐานปฏิบัติการย่อยในหมู่บ้านเพราะคิดว่าที่หน่วยงานหลักคงมีคนส่งไปเยอะแล้ว เราก็ไปสะดุดตากับชื่อฐานปฏิบัติการณ์หนึ่งในอ.บันนังสตา จ.ยะลา เป็นชื่อที่ยาวและแปลกมากสำหรับเด็กเหนือแบบเรา พอตัดสินใจได้ก็ส่งไปแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก
หลังจากนั้นสักอาทิตย์นึงได้ มีโทรศัพท์เบอร์แปลกโทรเข้ามา แนะนำตัวว่าเป็นทหารที่อยู่ที่ฐานนั้น โทรมาขอบคุณสำหรับของที่เราส่งไป ก็คุยกันนิดหน่อยว่าของที่ส่งไปโอเคมั้ยพี่ๆทหารชอบกันมั้ย(เราส่ง ยากันยุง กาแฟ ขนม หนังสืออ่านเล่น แล้วก็โปสการ์ดเขียนให้กำลังใจ) พี่เค้าก็บอกว่าตรงกับความต้องการเลย เราก็รายงานเพื่อนๆชื่นใจกันไปตามระเบียบ
เย็นวันนั้นไลน์เราก็มีคนเพิ่มเพื่อนเข้ามา รูปโปรไฟล์ใส่ชุดทหาร เราคิดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับที่โทรมาหาเรา เราเลยลองทักไป พี่ทหารเค้าก็ส่งรูปตอนแจกของให้ทหารที่ฐานมาให้ดู จากนั้นเราก็ได้คุยกันต่อ เหมือนว่าทั้งสองคนจะมีนิสัยชอบคุยกันทั้งคู่ ก็เลยคุยกันได้เรื่อยๆ แล้วก็คุยกันมาตลอด
จนได้รู้ว่าพี่เค้าเองก็เป็นคนเชียงใหม่เหมือนเรา บ้านอยู่ห่างกันไม่ถึง10กิโล(อันนี้รู้ทีหลัง) ตอนที่เราส่งของไปพี่เค้าเพิ่งลงไปทำงานที่นั่นได้แค่5วัน(นี่ถ้าชั้นเป็นพวกไม่เฉื่อยส่งเร็วกว่านี้ก็ไม่เจอเธอแล้วสิ้!) วันที่ของไปถึงพี่เค้าเพิ่งกลับจากลาดตระเวณ เห็นชื่อกับเบอร์บนกล่องเลยโทรมาขอบคุณ(ถ้าเป็นคนอื่นรับของก็คงไม่ได้คุยกันแล้ว)
พอครบ45วันที่พี่เค้าไปทำงานก็ได้กลับมาพักบ้าน15วัน เราก็เลยตัดสินใจเจอกัน อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นมิตรภาพดีๆ แล้วมันก็ดีจริงๆ ไปๆกลับๆเจอๆห่างๆกันแบบนี้อยู่สักพัก หลังกลับมาพักบ้านตอนเดือนสิงหาระหว่างกำลังเดินทางกลับไปทำงานโดนลอบยิง เลยต้องมารักษาตัวที่รพ.พระมงกุฎ แล้วตอนนี้เพิ่งได้กลับมาอยู่บ้าน กลับมาทำงานที่ค่ายที่เชียงใหม่เหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมคือต่างคนต่างได้มีคนคอยดูแลกันเพิ่มขึ้นมาอีกคน ^^
สำหรับเราเรารู้สึกว่าจุดที่ทำให้ไม่ได้เจอกันมีเยอะมาก คนอยู่ใกล้ๆกันแท้ๆแต่ไม่เคยเจอกันเลย กลับได้มาเจอกันด้วยทางที่ต่างคนต่างคิดไม่ถึง แถมยังอยู่ห่างกันแทบจะสุดประเทศ อยากลองฟังเรื่องของคนอื่นๆบ้างค่ะว่าจะเป็นยังไงกันบ้าง
>>ตายละพิมพ์ซะยาวเลย เป็นมนุษย์ประเภทรายละเอียดมาเต็มย่อความไม่ค่อยเป็นจริงๆ 555