สมัยมัธยมต้นอันมืดมน แบบดำสนิท

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 6 ปีที่แล้ว สมัยที่ผมยังเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุง

ผมก็เป็นเด็กตัวน้อยๆตาดำๆที่ไม่รู้เรื่องอะไร เป็นเด็กต่างอำเภอ
สมัยที่ผมอยู่ร.ร.ต่างอำเภอ ร.ร.ของผมเป็นโรงเรียนวิถีพุทธ ห้ามพูดภาษาถิ่นให้พูดภาษากลาง (ใช่คำเรียกกันว่า เรา,คุณ ห้ามเรียกชื่อเล่น)
เช่น สวัสดีตอนเช้าสมชาย วันนี้คุณทำการบ้านยัง เรายังไม่ทำเลย
พอผมจบป.6 แม่ก็อยากให้เข้าไปในตัวเมือง เพราะเห็นว่า มีญาติอยู่ไปอยู่กับญาติก็ได้ ผมเลยจำใจได้เข้าไปในตัวเมืองเพื่อไปเรียนต่อม.1

ผมจำได้ ไม่เคยลืมถึงเรื่องราวที่เกิดกับผม ในวันแรกๆของการเปิดภาคเรียน

วันแรก เรา[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(ขอใช่ครับ จะได้นึกถึงตอนเก่าๆ)ตั้งใจไว้แล้วว่า เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม เด็กในเมืองต้องพูด เรา-นาย,เธอแน่ๆ
ผมก็จัดไปเลยครับ เรา-นายเต็มที่ ปรากฎว่า เขาใช่ เค้า-เตง
เวลาพูด เรา(ฉัน) คนที่นั่นบอกเรา(พวกเรา)กะใคร ผมก็เอาว๊ะ มัน เอ๊ยยย เขาไม่ใช่เรา เราก็ใช่เค้าก็ได้

แล้วพิธีกรรม แนะนำตัวเองในคาบแรกของการเรียนก็มาถึง
ผมก็ตอบแบบมั่นหน้าสุด ผมชื่อ นามสกุล(หน้าสมมติ) ชื่อเล่นว่า... มาจากร.ร.ครับ
แล้วครูก็เลยลองความรู้นักเรียนว่านร.มีฐานมายังไง ครูเริ่มถาม อันนี้คือไรลูก ผลที่ออกมาเงียบทั้งห้อง
สักพักครูบอกให้ 1 คะแนน ก็ยังเงียบทั้งห้อง ต่อมาครูบอกให้ 5 คะแนน ก็ยังเงียบอยู่
ด้วยความที่ผมคิดว่าตอบได้ และ กระหายคะแนน ผมเลยยกมือขึ้นตอบ
และก็ถูก ผมได้ 5 คะแนน แต่สิ่งที่ผมได้ไม่ใช่คะแนนเพียงอย่างเดียว... ได้สีหน้าจากเพื่อนเกือบทั้งห้องด้วย[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คุ้มมากเลย
และตอนนั่นผมไม่รู้ว่ามันคือ จิก
แล้วเรื่องสอบครั้งแรกที่ทำให้ชีวิตจมลงในความมืดอีก คือ ผมทำได้เต็ม เต็มแบบเน้นๆ ครูบอกว่า วิธีไม่ใช่แบบที่ครูสอน ครูหักผมครึ่ง
ผมถึงกับหว้าเหว่ ลอยอยู่บนอวกาศ เดียวดาย คือ ผมทำได้ ทำยังไงก็ทำได้ แต่ไม่ให้คะแนนผมเพราะผมไม่อยู่ในกรอบ
ตั้งแต่วันนั่น ผมเลยไม่ส่งงาน ไม่สนใจเรียน เพราะ กำลังใจผมหมดไม่เหลือแล้ว

แต่ปัญหาหลักๆไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกครับ เรื่องที่ทุกคนก็น่าจะทราบ เรื่องเพื่อน เรื่องเพื่อนคือปัญหาที่ยิ่งใหญ่ระดับชาติเลยก็ว่าได้

โดนเลยวันแรกตอนพักกลางวัน โดนเพื่อนผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ล้อชื่อเล่น [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(ล้อชื่อพ่อยังไม่โกรธเท่านี้เลย เพราะครูบอกผมว่า ดีแล้วที่เขารู้จักชื่อพ่อเรา)
1. ผมไม่รู้จักเธอคนนั่นครับ
2. ร.ร.เก่าผมไม่เรียกชื่อเล่นครับ
3. ผมเตื่อนเธอหลายครั้งแล้ว
4. คำว่าเพื่อนของผมมีค่ามาก และ จะไม่เรียกคนรู้จักว่าเพื่อนครับ

ผมก็พยายามเตื่อนเธอแล้วว่า เอิ้นดาวกะได๋ เอ๊ยยย ผิดครับ ผมได้เตื่อนเธอแล้วว่า เรียกชื่อจริงดีกว่า เพราะ ชื่อจริงผมสั่นกว่าชื่อเล่น
เธอกะล้อไม่หยุดครับ จาก สองล้อมอไซค์ กลายเป็นหกล้อเฉยเลยครับ ผมก็เลยทนไม่ใช่ใจมันสั่น โยนไม้บรรทัด ไปใส่เธอ
ดีครับ......... ที่ไม่โดน แล้วผมก็เลย ด่าเข้าไปอีก ว่า Mng(Mueng) ไม่ใช่เพื่อนกู อย่าเรียกชื่อเล่น
เธอกะสวนกลับมาแบบผมตั้งกาดไม่ทันถึงกับน๊อคไปเลยว่า ถ้ากูไม่ใช่เพื่อน ทุกคนก็ไม่ใช่เพื่อน

โอ๊ะโห้ววว ตั้งแต่วันนั่น จนวันนี้ทุกอย่างยังเหมื่อนเดิม เอ๊ยยย ตั้งแต่วันนั่น ผมกลายเป็นเด็กมีปัญหา-โฟร์โมท ไปเลย
เด็กใหม่ยังไม่มีเพื่อนเลย มีศัตรูแล้ว พูดได้เลยว่า ค...ซวย
คือ เราอยากมีเพื่อนอ่ะ เข้ากลุ่มรายงานก็ไม่มีใครให้เข้า ไปกินข้าวก็ไปเป็นส่วนเกิน(เขาสงสารเลยให้ไปด้วย)
ผมเลยโมโห ไปหาเบอร์เธอคนนั่น(ไม่ได้จีบ) ส่งข้อความไปด่า แมร่งเลย [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คืออันนี้ ผมยอมรับผมพลาด ผมจริงๆ
เขาเลยเอา ข้อความที่ผมส่งให้ไปบอกคนในห้อง จาก -10 หลายเป็น -100 เลยครับ

ขอจบเรื่องมืดๆไว้เท่านี้ครับ
มาต่อเรื่อง "สว่าง" เลยดีกว่า
พอขึ้นม. 2 ผมก็ได้ย้ายห้อง ได้เจอเพื่อน ได้เจอมิตรภาพ ผมแทบน้ำตาไหล จากเรื่องที่ผมเจอมามันทำให้ผม รักและเคารพ เพื่อนมิตรมาก
พอผมขึ้นม. 4 ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อนะครับ ผมอยู่ห้องกะเธอมา 4 ปี [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้และท่านผู้อ่านไม่ต้องหวังว่าผมจะได้เป็นแฟน หรือ แต่งงานกันนะครับ เรื่องนี้ไม่ใช่นิยาย
ทำให้ผมมีเพื่อนอยู่เล็กน้อย แต่ก็เพื่อนครับ ผมไม่เน้นปริมาณ เน้นคุณภาพมากกว่า บอกตัวเองเสมอ
และก็เป็นเรื่องน่ายินดีใน ม.5 ผมได้อยู่คนละห้องกับเธอแล้วววว

หลังจากที่ไม่มีใคร Anti ผม ผมเริ่มมีเพื่อนเยอะขึ้นๆ จนตอนนี้ม.6 ผมคิดว่านะ กับสนิทเพื่อนทุกคนในห้อง แล้ววววว เย้ๆๆๆ น้ำตาแทบไหล
และผมได้รู้มาจากเพื่อนต่างๆนาๆว่า ไม่ว่าคนอื่นจะพูดว่าMngเป็นไงก็ชั่ง แต่สำหรับกูมันไม่ใช่

และที่ผมสะใจอีกเรื่องคือ คนอื่นที่ไม่ชอบผมเพราะว่า คิดว่าผมชอบเธอคนนั่น แต่เธอไม่ชอบผม ผมเลยด่า
แต่จริงๆไม่ใช่เลย ฮ่าาาาๆ

ผมเหลือเวลาอยู่กับเพื่อนที่โรงเรียนไม่นานแล้ว เพราะตอนนี้ม.6 เทอมสองอีกไม่กี่เดือนก็ต่างคนต่างแยกย้ายตามทาง
ผมรู้สึกว่า เวลาที่ผมมีความสุขมันผ่านไปเร็วมาก นึกไม่ออกว่าวันสุดท้าย ผมจะทำหน้ายังไงเมื่อได้จากเพื่อนๆไปเรียนมหาลัยตามฝัน

ผมก็คงไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้
ผมเชื่อว่า ทุกคนคงเข้าใจเรื่อง มิตรภาพมากกว่าผม