ผมแอบชอบรูมเมท

คนอ่านก็คงพอข้าใจจากหัวข้อเรื่องแล้วหล่ะครับว่าผมเป็นเกย์ซึ่งก้อไม่ได้แมนเท่าไหร่หรอกคครับหลายคนก้อให้คำนิยามว่าเก้งเสียด้วยซ้ำ เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นเพราะผมเข้ามาอยู่หอใน ด้วยความจำใจเพราะที่บ้านอยากให้อยู่และพราะที่บ้านเป็นกังวล ผมได้เข้ามาอยู่ก่อนคนอื่นหนึ่งวันเพราะอีกวันนึที่บ้านมาส่งไม่ได้  คืนแรกผมนอนด้วยความกังวลเพระว่าผมไม่รู้ว่ารูมเมทแต่ละคนนิสัยเป็นอย่างไร แต่พอผมเหนรูมเมทต่างคนก็ไม่กล้าพูดกัน แต่ผมก็ชวนทุกคนนคุยกันจนสนิทกันในเวลาไม่นาน และผมก็ได้รู้อีกอย่างหนึ่งรูมเมททั้งสามคนของผม มีชายแท้แค่คนเดียวส่วนที่เหลือน่ะหรอ เป็นเกย์หมดเลย หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็ดำเนินต่อมาเรื่อยๆ เป็นกิจวัตรของเด็กมหาลัยคือ เรียน ทำกิจกรรม เข้าว้าก ช่วงสนิทกันแรกๆ มันก็ไม่มีออะรหรอกครับ แต่พอเริ่มสนิทกันมากๆ เจอเพื่อนร่วมหอ ก้อเริ่มสนิทกันมากกขึ้นและเป็นวงกว้างมากขึ้น ที่สนิทกับเพื่อนห้องอื่นก็เป็นเพราะว่าผมชอบชวนคุย ตอนมีกิจกรรมผมก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่พอ กิจกรรมจบผมก็เริ่มรู้สึกตัวเองว่าผมชอบเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ที่เป็นผู้ชายนะครับ เค้าเป็นเกย์และก็ไม่ได้แมนมากด้วย ผมเริ่มสงสัยดตัวเองจากที่เค้าไปไหนผมเริ่มตามเค้าไปทุกที่ เค้าเป็นอะไรนิดนึง ผมกลับให้ความเป็นห่วงเค้ามากแบบ ไม่รู้ตัว เค้าถถือของผมก็ช่วยเค้าถือทั้งๆที่ของก็ไม่ได้หนัก และมันก็ถึงจุดพีคตรงช่วงสอบกลางภาค ผมไม่เป็นอันอ่านหนังสือมองแต่เค้า คิดถึงแต่เค้า ป็นห่วงแตต่เคค้า และผมก็เงียบมากๆจนกระทั่งแทบไม่พูดกับใครเลย เพื่อนห้องข้างๆช่วงติวหนังสือสอบเริ่มสงสัยว่าผมเป็นอะไร ทำไมเงียบผิดปกติ ซึ่งปกติผมเป็นคนพูดมาก กลับเงียบจนน่าตกใจ แล้ววันที่ติวหนังสืออีกวันหนึ่งพวกผมก็ไปติวห้องเค้า แต่กลับกลายเป็นไม่ได้ติวหนังสือ แต่กลับกลายเป็นดูหนังฟังเพลง ซึ่งเพื่อนเค้าก้อขึ้นไปดูที่เตียงข้างบนกัน ผมก็อยู่กับเพื่อนอีกคนนึงที่เตียงข้างล่างด้วยอารมณ์ตอนนั้นเพื่อนผมก็ตบไหล่ผมแล้วบอกว่าเข้าใจ พอผมได้ยินเท่านั้นแหละครับ น้ำตาแตกเลย ผมไดด้แต่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วเอาผ้าห่มปิดหน้า หลังจากนั้นผมก็เงียบไปอีกประมาณสองอาทิตย์ จนเพื่อนผมแต่ละคนก็เริ่มตีตัวออกห่างจากผม จนผมรู้สีกว่าตัวเองไม่สำคัญ โดยเฉพาะคนที่ผมชอบจากเคยเล่น เคยคุยกับผม กลับไม่ค่อยเล่น ไม่ค่อยคุยกับผมเหมือนแต่ก่อน  ยิ่งทำให้ผมเศร้าใจมากขึ้น เพื่อนข้างห้องคนนั้นก็บอกกับผมว่าต้องทำตัวให้แป็นปกติ ผมก็ได้แต่พยายาม ผมก็รู้สึกว่า คนก็คุยกับผมมากขึ้น แต่ก็ไม่เหมือนช่วงแรกๆ จนผมก็รู้สีกว่าถ้าผมหายไปก็ไม่มีคนสนใจ เรื่องคนที่ผมชอบยังไม่จบ มันมีอีกตรงที่ว่า เค้าเป็นอะไรนิดหน่อย ผมก็เป็นห่วง และมีอยู่สองรอบที่เค้าไม่สบายผมก็ทำผ้าเย็นแล้วบอกให้เค้าโปะไว้บนหัว ตอนเค้าท้องเสียผมก็รีบวิ่งไปซื้อเกลือแร่มาให้เค้า ผมให้ความสำคัญกับเค้าทุกเรื่อง แต่ผมก็นิสัยแย่ตรงที่ว่าเวลาเห็นเค้าเล่นแบบถึงเนื้อถึงตัวกับคนอื่นผมก็มักจะโกรธแต่ไม่โกรธเค้ากลับโกรธเพื่อนที่เล่นกับเค้า แต่ผมก็พยายามเก็บอาการ มันคืออาการหึงทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์ ผมไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงชอบเค้าทั้งๆที่เค้าก็ดูเหมือนจะเป็นเคะ และผผมก็ว่าผมเป็นเคะ ผมทรมานมากครับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี อยากเลิกชอบเค้าแต่ก็ทำไม่ได้ อยากให้เค้ามาสนใจผมบ้าง  ผมเศร้ามากเลยครับ