ตามกระทู้เลยค่ะ อยากปรึกษา อึดอัดมาก
จริงๆก็ไม่ได้อยากเที่ยวคนเดียว แต่คนรอบตัวไม่มีใครเที่ยวสไตล์เดียวกัน บางทีก็ไม่มีใครไปด้วย
ก่อนหน้านี้อยู่ต่างประเทศคนเดียว แอบออกเที่ยวเองบ่อยพอสมควร แต่ตอนนี้กลับมาอยู่บ้าน แค่จะไปเซ็นทรัลหลังเลิกงานที่บ้านยังถอนหายใจ
เข้าใจนะคะว่าเขาห่วง เราเคยแขนหักตอนอยู่ตปท. เคยโดนรถเฉี่ยวล้มจนสลบด้วย แถมเป็นคนตัวเล็กดูเอาตัวไม่รอด
แต่มันก็อึดอัดมากๆเลยค่ะ ยิ่งตอนนี้งานประจำเราตรงกับเสาร์อาทิตย์ แทบจะหาคนไปเที่ยวด้วยไม่ได้เลย
ล่าสุดได้เวาเชอร์ที่พักฟรีที่เกาะช้างมาจากเพื่อน ตัวเองยังไม่เคยไปก็เลยว่าเออ ลองไปดูสักทีดีกว่า
ถามพ่อว่าไปด้วยกันไหมเขาก็บอกปัด ทีหลังเราเลยบอกว่างั้นเราไปเองคนเดียวนะ เขาโกรธไม่พูดกับเราเลยค่ะ
รู้สึกเหมือนเราอกตัญญู แต่ว่าเราก็อายุไม่น้อยแล้ว อยากใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเองบ้างค่ะ
(สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ไปนะคะ เพราะแม่เขาให้เหตุผลมาว่า มันเป็นเกาะ แล้วทางนั้นส่วนใหญ่เป็นคนต่างชาติ(เขมร) วันที่จะไปเป็นวันธรรมดาแถมเป็นโลว์ซีซั่น คนยิ่งน้อยเข้าไปอีก มันอันตรายเกินไป อันนี้ก็รับฟังค่ะ)
เลยอยากถามเพื่อนๆที่ไปเที่ยวกันบ่อยๆว่าแก้ปัญหาเรื่องนี้กันยังไง เราควรทำไงดีคะ
อยากฟังความคิดเห็นจากผู้ใหญ่ หรือคนหลายๆวัยให้ช่วยอธิบายให้หน่อยค่ะว่าเราควรจะappraoch พ่อแม่ยังไงให้เขาเห็นคล้อยตามเราได้บ้าง (พ่อหัวดื้อมากค่ะ แม่ยังพอฟังเราบ้าง)
แท็กสยามด้วยนะคะ เชื่อว่าหลายๆคนเจอปัญหาแบบนี้เหมือนกัน (เราเองก็รู้สึกมาตั้งแต่เด็กๆแล้วหล่ะ)
เครียดมากค่ะ.... อยู่ในกรอบมาจะสามศตวรรษละ อยากหนีออกจากบ้านตอนแก่มาก
อยากเที่ยวคนเดียว แต่ที่บ้านไม่ยอม มีวิธีไหนที่จะเปลี่ยนความคิดของพวกผู้ใหญ่ได้มั่งคะ
จริงๆก็ไม่ได้อยากเที่ยวคนเดียว แต่คนรอบตัวไม่มีใครเที่ยวสไตล์เดียวกัน บางทีก็ไม่มีใครไปด้วย
ก่อนหน้านี้อยู่ต่างประเทศคนเดียว แอบออกเที่ยวเองบ่อยพอสมควร แต่ตอนนี้กลับมาอยู่บ้าน แค่จะไปเซ็นทรัลหลังเลิกงานที่บ้านยังถอนหายใจ
เข้าใจนะคะว่าเขาห่วง เราเคยแขนหักตอนอยู่ตปท. เคยโดนรถเฉี่ยวล้มจนสลบด้วย แถมเป็นคนตัวเล็กดูเอาตัวไม่รอด
แต่มันก็อึดอัดมากๆเลยค่ะ ยิ่งตอนนี้งานประจำเราตรงกับเสาร์อาทิตย์ แทบจะหาคนไปเที่ยวด้วยไม่ได้เลย
ล่าสุดได้เวาเชอร์ที่พักฟรีที่เกาะช้างมาจากเพื่อน ตัวเองยังไม่เคยไปก็เลยว่าเออ ลองไปดูสักทีดีกว่า
ถามพ่อว่าไปด้วยกันไหมเขาก็บอกปัด ทีหลังเราเลยบอกว่างั้นเราไปเองคนเดียวนะ เขาโกรธไม่พูดกับเราเลยค่ะ
รู้สึกเหมือนเราอกตัญญู แต่ว่าเราก็อายุไม่น้อยแล้ว อยากใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเองบ้างค่ะ
(สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ไปนะคะ เพราะแม่เขาให้เหตุผลมาว่า มันเป็นเกาะ แล้วทางนั้นส่วนใหญ่เป็นคนต่างชาติ(เขมร) วันที่จะไปเป็นวันธรรมดาแถมเป็นโลว์ซีซั่น คนยิ่งน้อยเข้าไปอีก มันอันตรายเกินไป อันนี้ก็รับฟังค่ะ)
เลยอยากถามเพื่อนๆที่ไปเที่ยวกันบ่อยๆว่าแก้ปัญหาเรื่องนี้กันยังไง เราควรทำไงดีคะ
อยากฟังความคิดเห็นจากผู้ใหญ่ หรือคนหลายๆวัยให้ช่วยอธิบายให้หน่อยค่ะว่าเราควรจะappraoch พ่อแม่ยังไงให้เขาเห็นคล้อยตามเราได้บ้าง (พ่อหัวดื้อมากค่ะ แม่ยังพอฟังเราบ้าง)
แท็กสยามด้วยนะคะ เชื่อว่าหลายๆคนเจอปัญหาแบบนี้เหมือนกัน (เราเองก็รู้สึกมาตั้งแต่เด็กๆแล้วหล่ะ)
เครียดมากค่ะ.... อยู่ในกรอบมาจะสามศตวรรษละ อยากหนีออกจากบ้านตอนแก่มาก