ไม่มีไรมากแค่รู้สึกเหนื่อยจัง รู้สึกท้อ ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน
ที่บ้านเรารู้สึกว่าบ้านแตก พ่อกับแม่ไม่คุยกับเรา เรารู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง เดาว่าท่านคงรู้สึกไม่ต่างกัน เราก็ไม่คุยกับท่านต่างคนก็ต่างมีทิฐิ
คืออาจจะเพราะท่านอายุมากขึ้น จากแต่ก่อนท่านไม่เคยพูดจาหยาบคายกับเรา แต่หลังๆพูดจาหยาบคาย เรารู้สึกแย่มาก พูดจาประชดประชัน ซึ่งเราเสียใจมาก เพราะเราอยากให้พูดตรงๆ เราพูดเหตุผลก็บอกว่าเราเถียงเป็นลูกเนรคุณไป คือบอกอะไรไม่ได้เลย เราเลยเงียบเก็บปากเก็บคำ โดยปกติเราไม่ใ่ช่คนเถียงพ่อแม่และใช้อารมอยู่แล้วไม่เคยทำ แต่หลายๆอย่างทำไมเราถึงรู้สึกว่าท่านไม่เข้าใจทั้งๆที่เราเข้าใจท่าน เพราะเป็นวัยทอง แต่ทำไมแค่เอ่ยบอกเหตุผลถึงว่าเราเนรคุณไปได้ คำว่าเนรคุณนี้มันเจ็บมากเลยนะสำหรับคนที่ดูแลรักษาตัวเองดีไม่มีข่าวคาวเสียหาย
เราเป็นเด็กตั้งใจเรียน ไม่เคยทำตัวเหลวไหล ตามใจพ่อแม่ จบมามีงานการทำ แถมจบมาก็ส่งเสียน้องป.ตรีตั้งสามคน เราอาจจะบกพร่องไนหน้าที่งานบ้านงานเรือน แต่เราอยากจะบอกว่า กว่าเราถึงบ้านก็เกือบหนึ่งทุ่มทุกวันจะให้เราทำไง พ่อแม่เป็นอะไรเราใส่ใจเจ็บปวดตรงไหนเราดูแล หาหยูกยาให้ เสารอาทิต เราก็รับใช้ทั้งสองได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะหมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง
ทั้งหมดนี้เราอาจจะพูดแค่ในมุมของเราอาจจะฟังดูเหนแก่ตัว เราขอระบายหน่อยนะ
ส่วนที่ทำงานก็เรื่องความก้าวหน้า ทำไมต้องเลียต้องประจบทำไมไม่ดูที่ผลงาน ทำไมต้องบีบ ทำไมถึงวางอำนาจ ต้องให้เรารองบาททุกอย่างหรอ ให้ทำงานตลอด 24 ชัวโมงหรอ ถ้าสั่งการแล้วต้องได้ภายในสิบนาที ไม่ให้โอทีค่ะ แต่ทำแบบไม่เตมใจ ความเปนมนุษของเราตอนนี้ มันไปไหน
ก็ขอแค่ระบาย ช่วยส่องกระจกบอกเราหน่อย ว่าเรากำลังขาดอะไรไปในชีวิต ถ้าจะด่า ก็อย่าเลย ขอเป็นคำแนะนำดีกว่า เพราะมันจะทำให้เราได้ไปพัฒนาเราไม่อยากไปนอยให้มันมากกว่านี้
เหนื่อยไหมค่ะ กับชีวิตที่ต้องดิ้นรน อะไร จุดไหน คือจุดที่ทำให้คุณรู้สึกดี ที่ได้อยู่ในจุดๆนี้
ไม่มีไรมากแค่รู้สึกเหนื่อยจัง รู้สึกท้อ ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน
ที่บ้านเรารู้สึกว่าบ้านแตก พ่อกับแม่ไม่คุยกับเรา เรารู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง เดาว่าท่านคงรู้สึกไม่ต่างกัน เราก็ไม่คุยกับท่านต่างคนก็ต่างมีทิฐิ
คืออาจจะเพราะท่านอายุมากขึ้น จากแต่ก่อนท่านไม่เคยพูดจาหยาบคายกับเรา แต่หลังๆพูดจาหยาบคาย เรารู้สึกแย่มาก พูดจาประชดประชัน ซึ่งเราเสียใจมาก เพราะเราอยากให้พูดตรงๆ เราพูดเหตุผลก็บอกว่าเราเถียงเป็นลูกเนรคุณไป คือบอกอะไรไม่ได้เลย เราเลยเงียบเก็บปากเก็บคำ โดยปกติเราไม่ใ่ช่คนเถียงพ่อแม่และใช้อารมอยู่แล้วไม่เคยทำ แต่หลายๆอย่างทำไมเราถึงรู้สึกว่าท่านไม่เข้าใจทั้งๆที่เราเข้าใจท่าน เพราะเป็นวัยทอง แต่ทำไมแค่เอ่ยบอกเหตุผลถึงว่าเราเนรคุณไปได้ คำว่าเนรคุณนี้มันเจ็บมากเลยนะสำหรับคนที่ดูแลรักษาตัวเองดีไม่มีข่าวคาวเสียหาย
เราเป็นเด็กตั้งใจเรียน ไม่เคยทำตัวเหลวไหล ตามใจพ่อแม่ จบมามีงานการทำ แถมจบมาก็ส่งเสียน้องป.ตรีตั้งสามคน เราอาจจะบกพร่องไนหน้าที่งานบ้านงานเรือน แต่เราอยากจะบอกว่า กว่าเราถึงบ้านก็เกือบหนึ่งทุ่มทุกวันจะให้เราทำไง พ่อแม่เป็นอะไรเราใส่ใจเจ็บปวดตรงไหนเราดูแล หาหยูกยาให้ เสารอาทิต เราก็รับใช้ทั้งสองได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะหมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง
ทั้งหมดนี้เราอาจจะพูดแค่ในมุมของเราอาจจะฟังดูเหนแก่ตัว เราขอระบายหน่อยนะ
ส่วนที่ทำงานก็เรื่องความก้าวหน้า ทำไมต้องเลียต้องประจบทำไมไม่ดูที่ผลงาน ทำไมต้องบีบ ทำไมถึงวางอำนาจ ต้องให้เรารองบาททุกอย่างหรอ ให้ทำงานตลอด 24 ชัวโมงหรอ ถ้าสั่งการแล้วต้องได้ภายในสิบนาที ไม่ให้โอทีค่ะ แต่ทำแบบไม่เตมใจ ความเปนมนุษของเราตอนนี้ มันไปไหน
ก็ขอแค่ระบาย ช่วยส่องกระจกบอกเราหน่อย ว่าเรากำลังขาดอะไรไปในชีวิต ถ้าจะด่า ก็อย่าเลย ขอเป็นคำแนะนำดีกว่า เพราะมันจะทำให้เราได้ไปพัฒนาเราไม่อยากไปนอยให้มันมากกว่านี้