คนไทยดีๆอีกคน ที่อยากบอกให้รู้ครับ

เมื่อวันที่ 09 พ.ย.57 ที่ผ่านมา พี่สาวภรรยานัดไปทำบุญกฐิน(ผ้าป่า)เอาไว้ที่วัดป่าร่องตาที อ.ลานสัก จ.อุทัยธานี ผมออกจากบ้านเวลา05:00น. (ลำลูกกา)

จนเวลาประมาณ07:30น. ใกล้ถึงวัดจึงหาห้องน้ำเพื่อให้แม่บ้านและคนอื่นๆได้ทำธุระส่วนตัว ก่อนจะถึงที่วัด(เพราะที่วัดเกรงจะไม่สะดวก)

จนเจอป้ายจุดพักรถ ห้องน้ำสะอาด ของเขตห้ามล่าสัตว์ป่าถ้ำประทุน

รูปนี้ผมเอามาจากgoogle earth ของจริงป้ายเป็นอีกแบบแล้ว

ห้องน้ำสะอาดสะอ้านตามที่ป้ายแจ้งไว้จริงๆ ตอนผมเข้ามามีใช้บริการแค่ของผมคันเดียว และยังเช้าอยู่ อากาศกำลังดีทีเดียว

หน้าตาห้องน้ำประมาณนี้ครับ ที่เห็นด้านหน้าจะเป็นส่วนที่เหมือนเป็นที่พัก ส่วนห้องน้ำจะอยู่ถัดไปด้านหลังแยกชาย หญิง

เสร็จธุระจากตรงนี้แล้วก็มุ่งหน้าสู่วัดประกอบพิธีต่างๆจนประมาณ เที่ยงตรง ในระหว่างที่กำลังจะย้ายไปอีกวัดที่ไม่ห่างกันมาก ผมกำลังจะขับรถออกก็มี

โทรศัพท์เข้ามา โชว์เบอร์แต่ไม่มีชื่อชั่วแว่บนึงคิดในใจสงสัยขายประกันอีกแล้ว แต่ก็รับสาย และนี่คือบทสนทนานั้นครับ

ผม:สวัสดีครับ
ปลายสาย:ครับ คุณวีระพงษ์ รึเปล่าครับ
ผม:ใช่ครับ(นั่นไงมุกนี้ชัวร์ แต่เดี๋ยวก่อน...)
ปลายสาย:คุณลืมกระเป๋าตังค์ครับ
ผม:หรอครับ(กำลังงงๆ+ตกใจเล็กน้อย พร้อมกับเอามือคลำกระเป๋าตัวเอง จริงด้วยกระเป๋าตังค์ไม่มี งงๆว่าแล้วหายไปไหน ตอนไหน)
ปลายสาย:ใช่ครับ ต้องขอโทษด้วยที่ต้องรื้อกระเป๋าดูนะครับ
ผม:อ่ะครับ ตอนนี้พี่อยู่ตรงไหนครับ ผมอยู่บนรถหน้าศาลานี่เองครับ(พร้อมกับลงจากรถมาแล้วมองหา)
ปลายสาย:คุณอยู่ที่ไหนนะครับ คือคุณลืมไว้ที่ห้องน้ำเขตห้ามล่าสัตว์ป่าถ้ำประทุน ผมเป็นเจ้าหน้าที่ครับ
ผม:อ่ะโอเคครับ (ถึงบางอ้อทันที)
ปลายสาย:ขากลับแวะเข้ามารับได้เลยนะครับ ตามเบอร์นี้
ผม:ครับผม ขอบคุณมากเลยครับ

หลังจากวางหู ก็ย้อนนึกเหตุการณ์แล้วก็ถึงบางอ้อ ตอนเข้าห้องน้ำผมเอากระเป๋าคาดเอวใบเล็กซึ่งในนั้นมีกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์โนเกีย(ที่แบ็ตฯหมด)

กับของเล็กๆน้อยๆอยู่ในนั้นแขวนไว้ที่ราวสำหรับแขวนผ้า เพื่อความสะดวกตอนทำธุระ แต่พอเสร็จธุระออกมาไม่ได้หยิบออกมาด้วย(ลืม)

ขนาดมานั่งรอในรถอยู่สักพักนึงก็ไม่ได้เอะใจเลยลืมสนิท ตอนที่พี่เจ้าหน้าที่โทรมายังงๆอยู่เลยว่ากระเป๋าตังค์เราหายหรือเนี่ย?

พอทำบุญเสร็จก็กลัยมาแวะอีกครั้ง แต่ครั้งเข้าไปที่ทำการจองเจ้าหน้าที่ ซึ่งอยู่ถัดมาจากห้องน้ำ


เมื่อเข้าไปถึง พี่เค้าก็เตรียมกระเป๋ารอไว้แล้ว

ผม:สวัสดีครับ ผมวีระพงษ์ ครับ

เจ้าหน้าที่:ครับ นี่ครับกระเป๋า ขอโทษอีกครั้งที่ต้องรื้อกระเป๋าดู ลองตรวจเช็คของดูอีกทีนะครับ ว่าของอยู่ครบมั๊ย

ผม: ครับ ขอบคุณมากครับ ผมไม่รอช้าเปิดกระเป๋าพร้อมกับจะหยิบเงินให้เพื่อเป็นค่าตอบแทน พี่เจ้าหน้าที่ปฏิเสธในทันที

เจ้าหน้าที่:ผมเป็นเจ้าหน้าที่มารับเงินแบบนี้ไม่ดีครับ อีกอย่างปกติเวลารถเข้ามาผมจะต้องคอยประกาศเตือนเรื่องนี้อยู่เสมอ

แต่เมื่อเช้าผมเห็นว่ามาแค่คันเดียวคิดว่าไม่น่าจะลืมก็เลยไม่ได้ประกาศเตือน

(พูดเหมือนประหนึ่งว่าเค้าก็มีส่วนผิดด้วยเช่นกัน)

ผมก็เลยขอถ่ายรูปกับพี่เค้า เพื่อมาแชร์ประสบการณ์นี้ จึงได้รูปนี้มาครับ

พี่สมชาย เจ้าหน้าที่ เขตห้ามล่าสัตว์ป่าถ้ำประทุน อ.ลานสัก จ.อุทัยธานี

พี่เค้าลองเอาข้อมูลชื่อผม มาค้นหาดูจาก google จนได้เบอร์โทรมาเลยลองโทรมาดูว่าใช่มั๊ย

ประโยชน์อีกทางของการใช้งานเครือข่ายครับ

ถามว่าแล้วของครบมั๊ย

ของครบครับ และได้ความอิ่มเอิบเพิ่มมาด้วยครับ ดีใจที่ได้เจอคนดีอีกคนครับ โชคดีเหลือเกินครับผม