เคยไหมที่จะเจอคนแปลกหน้า เข้ามาทักทาย เคยไหมที่จะเจอคนไม่รู้จักเข้ามาขอคุยด้วย
---- แล้วเคยไหมครับ ที่คนไม่มีหน้า หันหลังให้กันแล้วยืนไม่ติดพื้นมีแต่เศษเสื้อผ้าที่ตกถึงพื้นเท่านั้น ยืนดักหน้ารถ
สำหรับผม ขอใช้คำว่า "เคย" ถึงจะถูก
-------> เรื่องมีอยู่ว่า บ้านสวนอันแสนอบอุ่นที่ผมอยู่ มีเหตุการประหลาด มีคนเจอเรื่องแปลกๆกล่าวคือ เป็นชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแล้วมาขอความช่วยเหลือแต่พอหันกลับไปแค่นั้นหละ เขาได้อันตรธาน หายไปเสียแล้ว เป็นที่กล่าวขวัญในช่วงนั้นมากๆ มากจนชาวบ้านพากันนอน ตั้งแต่เริ่มค่ำ
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เป็นเด็กตัวเล็กๆ เพิ่งหัดขับ มอเตอร์ไซค์ เรียกว่าถนัดก็ไม่ผิดเพราะเเปบเดียวผมก็เทพเสียแล้ว ตอนนั้น ชาวบ้านเค้าก็เล่ากันว่าเจอแบบนี้แบบนี้นะ แต่เราดันเป็นคนนิสัยไม่ชอบไปนั่งฟังเรื่องผู้ใหญ่เลยไม่รู้เรื่องกับเขาเลย จนอยู่มาวันนึง มีคนเล่าให้ผมฟังว่าช่วงนี้มีผีเที่ยวหลอกคนในแถวซอย ผมก็ขำนะตอนนั้นแบบว่าจะออกไปซื้อ ของร้านหน้าถนน (บ้านสวนยางเป็นซอยลึก) ซึ่งจะขับมอไซค์ไปเที่ยวเรื่อยๆตามประสาเด็กเห่อมอไซค์ครับ ระหว่างทาง ผมก็ขับ แล้วอยู่ดีๆมือสั่นเพราะผมเป็นคน หนาวๆ น้องสาวที่ซ้อนท้ายมาจึงขับเอง พอมาถึงสามแยกนั้นผมก็เจอคนๆนึงหันหลังให้ผมใส่ชุดขาวทั้งตัวแต่ผ้าขาดๆห้อยระย้าลงพื้นตอนนั้นทางเลี้ยวผมเลยลองหันไปมอง เขาไม่มีขา หน้าเขาน่ากลัวมาก นึกถึงภาพศพสิครับ ที่ถูกห่อด้วยผ้าขาวและมีอะไรอุดจมูก ทันใดนั้นมันก็ชี้มาที่ผม ผมกลัวมากกอดน้องสาวจนน้องตกใจ และเลี้ยวกลับอีกทาง และไม่ได้ไปร้านค้า รีบกลับบ้านเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าห้ามไปใหนดึกๆอีกนะทีหลัง และป้าคนข้างบ้านยิ่งกลัวใหญ่เพราะเค้าเคยเจออแบบผมที่เดียวกันด้วย ป้าบอกว่าวันที่ป้าเจอนะ มันบอกว่าจะเอาคืนให้ถึงที่สุด แต่ก็ไม่รู้จะเอาคืนใคร นิมนต์พระมาสวดแล้ว ก็เริ่มเบาบางคนเจอน้อยลง และตอนนี้คนก็ลืมไปเสียแล้ว
แต่ทุกครั้งที่ผมกลับบ้านถ้าเป็นตอนกลางคืน ทางแยกแยกนี้ ผมนี่แหละ จะไม่หันหลังกลับไปมองมันอีก
แล้วคุณละกล้าพอไหม
เรื่องจริง จากประสบการณ์ เสนอเรื่อง คนแปลกหน้า
---- แล้วเคยไหมครับ ที่คนไม่มีหน้า หันหลังให้กันแล้วยืนไม่ติดพื้นมีแต่เศษเสื้อผ้าที่ตกถึงพื้นเท่านั้น ยืนดักหน้ารถ
สำหรับผม ขอใช้คำว่า "เคย" ถึงจะถูก
-------> เรื่องมีอยู่ว่า บ้านสวนอันแสนอบอุ่นที่ผมอยู่ มีเหตุการประหลาด มีคนเจอเรื่องแปลกๆกล่าวคือ เป็นชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแล้วมาขอความช่วยเหลือแต่พอหันกลับไปแค่นั้นหละ เขาได้อันตรธาน หายไปเสียแล้ว เป็นที่กล่าวขวัญในช่วงนั้นมากๆ มากจนชาวบ้านพากันนอน ตั้งแต่เริ่มค่ำ
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เป็นเด็กตัวเล็กๆ เพิ่งหัดขับ มอเตอร์ไซค์ เรียกว่าถนัดก็ไม่ผิดเพราะเเปบเดียวผมก็เทพเสียแล้ว ตอนนั้น ชาวบ้านเค้าก็เล่ากันว่าเจอแบบนี้แบบนี้นะ แต่เราดันเป็นคนนิสัยไม่ชอบไปนั่งฟังเรื่องผู้ใหญ่เลยไม่รู้เรื่องกับเขาเลย จนอยู่มาวันนึง มีคนเล่าให้ผมฟังว่าช่วงนี้มีผีเที่ยวหลอกคนในแถวซอย ผมก็ขำนะตอนนั้นแบบว่าจะออกไปซื้อ ของร้านหน้าถนน (บ้านสวนยางเป็นซอยลึก) ซึ่งจะขับมอไซค์ไปเที่ยวเรื่อยๆตามประสาเด็กเห่อมอไซค์ครับ ระหว่างทาง ผมก็ขับ แล้วอยู่ดีๆมือสั่นเพราะผมเป็นคน หนาวๆ น้องสาวที่ซ้อนท้ายมาจึงขับเอง พอมาถึงสามแยกนั้นผมก็เจอคนๆนึงหันหลังให้ผมใส่ชุดขาวทั้งตัวแต่ผ้าขาดๆห้อยระย้าลงพื้นตอนนั้นทางเลี้ยวผมเลยลองหันไปมอง เขาไม่มีขา หน้าเขาน่ากลัวมาก นึกถึงภาพศพสิครับ ที่ถูกห่อด้วยผ้าขาวและมีอะไรอุดจมูก ทันใดนั้นมันก็ชี้มาที่ผม ผมกลัวมากกอดน้องสาวจนน้องตกใจ และเลี้ยวกลับอีกทาง และไม่ได้ไปร้านค้า รีบกลับบ้านเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าห้ามไปใหนดึกๆอีกนะทีหลัง และป้าคนข้างบ้านยิ่งกลัวใหญ่เพราะเค้าเคยเจออแบบผมที่เดียวกันด้วย ป้าบอกว่าวันที่ป้าเจอนะ มันบอกว่าจะเอาคืนให้ถึงที่สุด แต่ก็ไม่รู้จะเอาคืนใคร นิมนต์พระมาสวดแล้ว ก็เริ่มเบาบางคนเจอน้อยลง และตอนนี้คนก็ลืมไปเสียแล้ว
แต่ทุกครั้งที่ผมกลับบ้านถ้าเป็นตอนกลางคืน ทางแยกแยกนี้ ผมนี่แหละ จะไม่หันหลังกลับไปมองมันอีก
แล้วคุณละกล้าพอไหม