สวัสดีค่ะทุกคน
วันนี้จะมาเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง ก้ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองดี
เราเป้นผู้หญิงคนนึงที่หน้าตาก้ไม่ค่อยดี ไม่ห่วงสวยอะไรเลย เคยเป้นแฟนกับคนที่เราไม่เคยรัก เเต่พอทำไมบอกเลิกเเล้วมันเจ้บมากๆเลยหล่ะค่ะ
เข้าเรื่องเลยละกัน เมื่อ2ปีที่ผ่านมาเราได้คุยกับผู้ชายคนนึงในเฟสบุ้ค พวกเราเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ซึ่งโรงเรียนเราอยู่ใกล้ๆกัน เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน ส่วนเขาเรียนโรงเรียนชายหญิง ซึ่งมันยากมากที่จะติดต่อกันได้ เเต่เราก้ได้มาคุยกันในประเทศไทย ซึ่งเพื่อนของเรา2คนก้รู้จักกันดี เเละพยายามให้เค้าเป้นแฟนกับเรา เราก้ยอมเป้นไปเพราะเพื่อนเราบอกว่า "คบๆไปเหอะ เบื่อๆเดี๋ยวก้เลิกได้ หาใหม่ได้เว้ย" เราก้คิดไปตามมัน เเล้วก้ตกลงเป้นแฟนกับเขาไป นานๆทีจะได้ไปเที่ยวกันที่สยามเพราะเขาก้ช่วยครอบครัวทำงาน ส่วนเราก้ไม่ค่อยว่างวันธรรมดา เดือนนึงก้อาจจะได้เจอกันครั้งละ3-5ที เเต่ส่วนใหญ่ก้มักจะfacetimeกัน
เขาเป้นคนที่หน้าตาไม่ค่อยดี เเต่ดูเเลเราได้ดีมาก รักเราหลงเราติดเรามากกก จนเราเริ่มรู้สึกชอบกับในสิ่งที่เขาทำกับเรา
พออยู่มาวันนึงเขาต้องกลับไปเรียนที่ต่างประเทศก่อนเรา เราก้ตัดสินใจบอกเลิกเขา ก้ไม่รู้เหมือนกันว่าบอกทำไมเเต่อารมประมาณว่าอารมชั่ววูบ เเล้วเราก้ร้องไห้เลย ร้องไห้หนักมากกกก ขอให้เขากลับมาคืน จนวันสุดท้าย วันที่เราต้องไปเรียนต่างประเทศ เราบอกเขาว่า 'นี่จะเป้นครั้งสุดท้ายที่จะบอกนะ กลับมาได้มั้ย ลาก่อน'
ผ่านไปประมาณ2เดือน มันก้จะมีเทศกาลนึงของต่างประเทศ จะสามารถชวนพี่ชายในโรงเรียนใกล้ๆให้มาหาเราที่โรงเรียนได้ เราก้ได้ส่งชื่อเขาไปเพราะเราอยากเจอ อยากคุย อยากทำอะไรให้ชัดเจน เราก้เออเตรียมใจไว้เเล้วว่าถ้าเลิกกันจริงๆตัวเราก้คงไม่เป้นอะไรมากเพราะมันก้ผ่านมา2เดือนเเล้ว
เเต่2เดือนที่ผ่านมามันเป้นอะไรที่ทรมานมากกกกกกกกกกก เรากอดตุ้กตาที่เขาเคยซื้อให้ทุกวัน(ไม่ได้เล่า) เขาส่งจดหมายให้ทุกครั้งที่มีโอกาส
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอบอกเพิ่มเติมอีกนิดนึงว่า โรงเรียนเรากฎเข้มมากก ไม่ให้ใช้โทรศัพท์หรืออะไรเลย เลยต้องเขียนจดหมายหากันเป้นสมัยโบรานเลย เเต่ก้น้ะถือว่าได้ส่งความรู้สึกผ่านตัวหนังสือ
เเล้วพอมาถึงวันที่เจอกัน เราก้คุยกันยาวเลยค่ะ เขาก้เอาสมุดที่เราเคยทำไว้ให้มาให้เราอ่านค่ะ เขียนเยอะเเละยาวมากกกกกก เอาซะเราใจอ่อนเลย เขาเขียนมาให้เราติ้กว่าจะกลับไปเป้นเหมือนเดิมกันมั้ย วินาทีนั้นแหละค่ะ หัวใจรู้สึกพองโตมากกก เราแบบยิ้มแก้มปริเลย พอถึงเวลาต้องจากกัน เขาก้แอบมาหอมแก้มเราเเล้วก้กลับโรงเรียนไปค่ะ ตอนเย้นวันนั้นเราเป้นอะไรที่happyดี้ด้ามากจนเพื่อนหมั่นไส้
พอเรา2คนกลับไทย เราก้คุยกันมากขึ้น ไปเที่ยวกันมากขึ้น พาไปให้คุณเเม่รู้จัก ให้คนที่เราสนิทรู้จัก มันก้เป้นโมเม้นที่น่ารักดีน่ะค้ะ เเต่สำหรับเขา เราได้รู้จักเเค่พี่ชายของเขาหน่ะค่ะ ส่วนเเม่กับพ่อของเขานี่ เราต้องแอบกันคุยค่ะ เพราะไม่ฉะนั้นอาจจะโดนอะไรไม่รู้(ลืม) เมื่อก่อนตอนที่อยู่ต่างประเทศ เขาก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะนะค่ะ เเต่พอกลับไทยมา เขาลาออกจากโรงเรียนนั้นเเล้วมาเรียนต่อที่ไทยเพื่อที่จะเข้ามหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เราก้ต้องลาออกด้วยเพราะว่าเราจะย้ายโรงเรียนเหมือนกันค่ะ มันก้เลยเป้นอะไรที่พอจะลงตัว เเต่พอเอาเข้าจิงมันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เราค่ะ เขารู้จักเพื่อนใหม่ๆ มีเพื่อนเยอะขึ้น จนกลายเป้นว่าอยู่กับเพื่อนมากกว่าคุยกับเราอะไรอย่างเงี้ยอ่ะค่ะ มีครั้งนึงเราแอบแม่ไปหาเขาที่สยาม แต่เขาก้ดูเหมือนว่าจะให้เราไปกับเพื่อนเขา ซึ่งเราอยากใช้เวลากัน2คนมากกว่าที่จะไปปอยู่กับเพื่อนใหม่เขา เราเลยปฏิเศษเเต่นั่งอยู่ตรงที่นั่งสยามดิสอยู่2ชั่วโมง เป้นอะไรที่เหงามากก เหงาไม่ไหวจนต้องโทคุยกับเพื่อนเป้นเวลา2ชั่วโมง จนเรากลับบ้านก้ได้คุยกันทีละนิดละหน่อย จากที่ได้เฟสทามกันทุกว่าก้ไม่ค่อยได้เฟสทามกันเลยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ลืมบอกไปค่ะว่าเรามาเข้าโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง
เราทนแบบนี้ไปเรื่อยๆจนมาก่อนวันเกิดเขา3วันหน่ะค่ะ เขามาบอกเลิกเรา ครั้งนี้ร้องไห้หนักมากก หนักที่สุดในชีวิต ไม่เคยเป้นหนักขนาดนี้มาก่อนจนแม่เรามาปลอบก่อนที่จะหลับไป ตื่นเช้ามาเราก้ต้องไปเรียนแต่แม่เราเห้นเราอาการณ์หนักมาก จนถึงขั้นที่ว่า ออกไปกินข้าวร้านใกล้ๆบ้านเรายังร้องไห้ เเม่ก้เลยให้เราหยุดเรียน ทั้งวันนั้นเราก้พยายามคุยกับเขาว่าตัดสินใจดีเเล้วใช่มั้ย นํ้าเสียงเขาก้ดูมีความสุขดี ทั้งวันนั้นเราคุยกันทั้งวัน แบบเราพยายามจะรักษาเวลานี้ให้นานที่สุด เพราะเราอาจจะไม่ได้คุยกับเขาแบบนี้อีก เช้าวันถัดมาเราก้ไปโรงเรียนตามปรกติเเต่ทุกคนก้สงสัย เพราะว่าปรกติเราเป้นคนที่ร่าเริงมากอยู่ดีดีกลับเศร้าเเล้วก้ร้องไห้เบาๆทุกครั้งตอนที่เขาอยู่คนเดียว เขาตัดสินใจมาหาเราที่โรงเรียนค่ะ ข้างๆโรงเรียนมีcafeอยู่เลยทำให้เราได้มีเวลาปรับความเข้าใจกันมากขึ้นค่ะ ตอนนั้นเพื่อนเราก้อยู่ด้วยเราเลยไปคุยกันข้างนอกหลังร้าน เเล้วคุยกันไปคุยกันมาร้องไห้ทั้งคู่ ครั้งนั้นอ่ะค่ะ คือครั้งเเรกที่เราได้ห้นเขาร้องไห้เราก้แยกย้ายกันกลับบ้านเเละคุยกันตามปกติ ก่อนวันเกิดเขา1วัน พอตกเย้นเขากลับบ้านตามปรกติและเป้นเวลาที่เเม่เราไม่อยู่ พวกเราเลยfacetimeคุยกันหน่ะค่ะ เขาร้องไห้ให้เราเห้น เราแบบงงไปเลยว่าร้องไห้ทำไม เเต่เราก้ร้องไห้ตามเขานะค่ะ ร้องหนักกว่าด้วย เเล้วเราก้ร้องเพลง เเค่รู้ว่ารัก ของ Lipta ให้ฟัง เพราะตอนนั้นเพลงนั้นมันได้อารมมากก เราก้เลยร้องเพลงทั้งๆที่ตอนนั้นเราร้องไห้อยู่ให้เขาฟัง เเล้วเขาก้ถามเราว่า กลับมาเป้นเหมือนเดิมมั้ย เราก้เลยบอกเขาว่าเรารักเทอมากนะ พอถึงวันเกิดเขา เราก้ไปอวยพรให้เเล้วก้บอกว่ารักมาก เพราะเหมือนว่า เขาเริ่มจาก100% เเละ เราเริ่มต้นจาก0% ความรู้สึกมันก้มากขึ้นๆ จนถึงวันที่เรารู้สึกกับเขาเต้ม100% เขากลับรู้สึกกับเราไม่เหมือนตอนที่เราคบกัน พอมาคิดอย่างงี้มันก้เเย่นะ เรากลับมาคบกันใหม่ซึ่งครั้งที่เท่าไหร่เเล้วไม่รู้เเต่เราก้ยังจะคบต่อเพราะรักมากจริงๆ เราวางอนาคตกันไว้เเล้วแหละ คิดกันไว้อย่างดีเลย เต่พอมาคิดดูนะ เวลาไม่กี่เดือนยังทะเลาะยังบอกเลิกกันบ่อยขนาดนี้เลย ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ขอหย่ากันเลยหรอ ตลกดีเนอะ55555555 เรากลับมาคบกันใหม่ เราก้คิดเหมือนกันนะว่าเขาอาจจะสนใจเรามากขึ้นก้ได้
ที่ไหนได้ ทุกอย่างกลับแย่ลงต่างหาก เขาติดเพื่อน ไม่คุยกับเรา ไม่สนใจเรา (เคยมีเหตุการณ์นึงแบบว่า เราไปเที่ยวพัทยากับเเม่เเล้วเขาไปเที่ยวเราก้โอเคไม่เป้นไร เราก้รอเขากลับบ้าน รอถึงตี3 รอเพื่อที่เขาจะพิมมาบอก บอกว่าเออถึงเเล้วนะ พอตอนเช้าเราตื่นมา7โมง เขาทักเรามาตอน 9โมงเช้า เราก้เเบบโมโหดิ แต่เราก้เลือกที่จะปล่อยมันไปเพราะอยากทำทุกอย่างให้มันโอเคที่สุด) เหมือนไม่ได้เป้นแฟนกันเเล้วเลย เราทนมาได้สักเดือนนึง มาวันนึง เราลองไม่ทักเขาดู เขาก้ไม่ทักเรานะ เราห้ามใจตัวเองแบบ อย่าทักนะลองดูสิถ้าเขาไม่ทักเรา เขาจะทักเรามั้ย สุดท้าย ไม่ค่ะะะะะ ไม่มีอะไรเลยค่ะ
เช้าวันถัดมาเราก้ถามว่าเมื่อคืนไปไหนมา เขาก้บอกว่าไปเที่ยวมาที่เอกมัย เราก้อืมโอเค เราก้มาคิดๆดูว่า เราไม่ควรทนอยู่เเบบนี้ต่อไปเเล้วอ่ะ เราควรออกจากจุดๆนี้ ซึ่งมันเป้นอะไรที่ทรมานมาก พอเราว่างเราก้นัดเลยค่ะ นัดไปเจอกันที่สยาม ^^ มันเป้นที่เเรกที่ไปด้วยกันและที่สุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน จำได้ดีเลยค่ะว่าวันนั้เราไปกับเพื่อนคนนึงเพราะกลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เรานัดกันที่ลานจอดรถค่ะ ก้เลยต้องระวังนิดนึง เขารู้ดีว่าเราจะมาบอกอะไรเขา เขาเลยขอบอกเองเลยว่า เลิกกันเถอะนะ เราก้โอเค เพราะตั้งใจจะมาบอกเรื่องนี้โดยเฉพาะ เเต่จริงๆในใจเเล้วเเม่เจ้บจี้ดดด เรายอมรับนะว่ายังรักอยู่ เเต่จะทรมานตัวเองทำไมว้ะ
เราร้องไห้ด้วยนะ ที่สยามเนี้ยแหละ เเต่ปรับเปลี่ยนสภาพอารมเร้วมากเพราะเพื่อนกับรุ่นน้องอยู่ด้วย
หลังจากที่เลิกกัน เราก้ใช้ชีวิตเหมือนว่าเราเป้นคนเจ้าชู้นะ เพราะคุยกับคนเยอะทั้งๆที่หน้าตาก้ไม่ค่อยดีหรอก ก้มีคนผ่านมาเเล้วก้ผ่านไปเรื่อยๆ คนไหนไม่โอเคก้ทิ้ง คนไหนน่ารำคานก้บล้อก (ดูมั่นหน้ามากนะ5555555) พอมาถึงวันที่เราต้องไปเรียนที่ที่ไกลแบบครึ่งโลกเลยอ่ะ เราก้กลับไปคุยกับเขาอีกครั้งว่าแบบ ขอคุยกันได้มั้ย อีก2อาทิตจะไปแล้ว เขาก้โอเคยอมจะทำเพื่อเรา เรายังอุส่านัดเขามาเจอกันด้วยนะ 5 วันก่อนจะบิน พอถึงวันที่ต้องไปจริงๆ เขาบอกเราว่าตั้งใจจะไปส่งนะเเต่เพิ่งเลิกเรียนและรถติดเลยไปไม่ทัน เราก้ร้องไห้เพราะอยากเจอครั้งสุดท้ายจริงๆ เพราะเราขอเวลาคุยกับเขา2อาทิตเเละไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะได้คุยกันอีกรึป่าว เราก้คุยกับเขาผ่านทางโทรศัพท์เกือบ1ชั่วโมงก่อนที่จะขึ้นเครื่องบิน เขาบอกความจิงตั่งเเต่ก่อนจีบเรายันตอนนี้ให้เราฟัง ยิ่งฟังยิ่งทรมานตัวเองเเต่ก้จะทน เราเองก้นะ ไม่รู้ทำไมชอบทรมานตัวเอง จนเราทนไม่ไหวเลยวางสายใส่เขา แล้วเราก้ไปขึ้นเครื่อง พอถึงเวลาที่เราต้องไปต่อเครื่องเราก้มานั่งเช้คLineว่ามีใครอะไรมาบ้าง เขาทักมาเลยค่ะ เป้นยังไงบ้าง ถึงยัง โอเคมั้ย เราก้ตอบๆๆๆ คุยๆๆๆกับเพื่อนคนอื่นไปเพราะเขามีเรียนเราก้ไม่ซีเรียสมากเพราะไม่ได้เป้นอะไรกันเเล้ว เราก้เลยเออตอบไปคุยไปตามคนเคยสนิทกันมากครั้งนึง
พอถึงเวลาที่เราต้องขึ้นอีกflightนึงมันก้จะเป้นเวลาที่นานเราก้เออบิกเขาว่าไปเเล้วนะ ด้วยความชินเพราะบอกกับทุกคนอยู่เป้นประจำ เหมือนตัวเราจะเหนื่อยจากการรู้สึกทุกอย่างที่เคยอยู่ด้วยกัน ภาพที่มันติดตา ภาพที่เราเคยมีความสุขอยู่ด้วยกันมันติดตามาจนถึงปัจจุบัน เราก้ได้เเต่นอนหลับตาและทิ้งทุกอย่าง เเล้วพยายามที่จะเริ่มใหม่ พอถึงจุดหมายเราก้พยายามที่จะหาwifiเพื่อที่จะเช้คไลน แต่เราหาไม่ได้เลยต้องอดใจรอเพื่อที่ว่าเขาอาจจะพิมอะไรมาหาเราบ้าง
พอเราหาwifiได้เท่านั้นแหละ อื้อหือออ เขามาขอโทดเราค่ะ เขาขอเบอ ขอทุกอย่างที่เขาจะติดต่อเราได้ ในใจก้คิดนะว่าเขาอาจจะยังคิดถึงเราอยู่เพราะที่ผ่านมาเราก้ดูเขาอยู่ห่างๆตลอด เราก้เลยบอกไปตามตรง เเล้วก้คุยอะไรกันไร้สาระ แต่คุยกันได้ไม่นานก้ต้องห่างกันไป
เราได้คุยกับคนๆนึงจนตกลงปลงใจมาเป้นแฟนกันเพราะรู้จักกันมาเกือบ10เดือนได้อ่ะค่ะ เเต่เรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้
เเต่เราก้รักคนนี้นะ ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน พอคบกันได้ประมาน6เดือนก้ต้องเลิกกันเพราะเราไปแอบชอบรุ่นพี่คนนึงเเละรุ่นพี่คนนั้นก้ชอบเราด้วย เราก้คบกับเขามา7เดือนเเล้วค่ะ
เรารู้สึกรักกับคนที่เคยเป้นแฟนเรามาทุกคนนะ เเต่ทำไมเรายังรู้สึกว่ายังมีคนคนนั้นอยู่ในหัวใจเราตลอดเวลา มันคืออะไรหรอ ความผูกพันธ์หรอ ยังไม่ลืม? หรือว่าอะไรดี
เเต่ตอนนี้เรารู้สึกรักแฟนคนปัจจุบันมาก เเต่ก้อดคิดไม่ได้เรื่องแฟนเก่า ทุกวันนี้ยังส่องเฟสเขาอยู่เลยค่ะ ความสุขเล้กๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เขียนครั้งเเรกหน่ะค่ะ ยังไงก้ขอบคุนที่อ่านนะค่ะ ไม่ขอบอกชื่อนะคะ ^_< 
จบไปตั่งนานห่างกันก็ไกล เเต่ใจทำไมยังรัก [คืออัลไล ตอบบบบ!!]
วันนี้จะมาเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง ก้ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองดี
เราเป้นผู้หญิงคนนึงที่หน้าตาก้ไม่ค่อยดี ไม่ห่วงสวยอะไรเลย เคยเป้นแฟนกับคนที่เราไม่เคยรัก เเต่พอทำไมบอกเลิกเเล้วมันเจ้บมากๆเลยหล่ะค่ะ
เข้าเรื่องเลยละกัน เมื่อ2ปีที่ผ่านมาเราได้คุยกับผู้ชายคนนึงในเฟสบุ้ค พวกเราเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ซึ่งโรงเรียนเราอยู่ใกล้ๆกัน เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน ส่วนเขาเรียนโรงเรียนชายหญิง ซึ่งมันยากมากที่จะติดต่อกันได้ เเต่เราก้ได้มาคุยกันในประเทศไทย ซึ่งเพื่อนของเรา2คนก้รู้จักกันดี เเละพยายามให้เค้าเป้นแฟนกับเรา เราก้ยอมเป้นไปเพราะเพื่อนเราบอกว่า "คบๆไปเหอะ เบื่อๆเดี๋ยวก้เลิกได้ หาใหม่ได้เว้ย" เราก้คิดไปตามมัน เเล้วก้ตกลงเป้นแฟนกับเขาไป นานๆทีจะได้ไปเที่ยวกันที่สยามเพราะเขาก้ช่วยครอบครัวทำงาน ส่วนเราก้ไม่ค่อยว่างวันธรรมดา เดือนนึงก้อาจจะได้เจอกันครั้งละ3-5ที เเต่ส่วนใหญ่ก้มักจะfacetimeกัน
พออยู่มาวันนึงเขาต้องกลับไปเรียนที่ต่างประเทศก่อนเรา เราก้ตัดสินใจบอกเลิกเขา ก้ไม่รู้เหมือนกันว่าบอกทำไมเเต่อารมประมาณว่าอารมชั่ววูบ เเล้วเราก้ร้องไห้เลย ร้องไห้หนักมากกกก ขอให้เขากลับมาคืน จนวันสุดท้าย วันที่เราต้องไปเรียนต่างประเทศ เราบอกเขาว่า 'นี่จะเป้นครั้งสุดท้ายที่จะบอกนะ กลับมาได้มั้ย ลาก่อน'
ผ่านไปประมาณ2เดือน มันก้จะมีเทศกาลนึงของต่างประเทศ จะสามารถชวนพี่ชายในโรงเรียนใกล้ๆให้มาหาเราที่โรงเรียนได้ เราก้ได้ส่งชื่อเขาไปเพราะเราอยากเจอ อยากคุย อยากทำอะไรให้ชัดเจน เราก้เออเตรียมใจไว้เเล้วว่าถ้าเลิกกันจริงๆตัวเราก้คงไม่เป้นอะไรมากเพราะมันก้ผ่านมา2เดือนเเล้ว
เเต่2เดือนที่ผ่านมามันเป้นอะไรที่ทรมานมากกกกกกกกกกก เรากอดตุ้กตาที่เขาเคยซื้อให้ทุกวัน(ไม่ได้เล่า) เขาส่งจดหมายให้ทุกครั้งที่มีโอกาส [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ เเต่ก้น้ะถือว่าได้ส่งความรู้สึกผ่านตัวหนังสือ
เเล้วพอมาถึงวันที่เจอกัน เราก้คุยกันยาวเลยค่ะ เขาก้เอาสมุดที่เราเคยทำไว้ให้มาให้เราอ่านค่ะ เขียนเยอะเเละยาวมากกกกกก เอาซะเราใจอ่อนเลย เขาเขียนมาให้เราติ้กว่าจะกลับไปเป้นเหมือนเดิมกันมั้ย วินาทีนั้นแหละค่ะ หัวใจรู้สึกพองโตมากกก เราแบบยิ้มแก้มปริเลย พอถึงเวลาต้องจากกัน เขาก้แอบมาหอมแก้มเราเเล้วก้กลับโรงเรียนไปค่ะ ตอนเย้นวันนั้นเราเป้นอะไรที่happyดี้ด้ามากจนเพื่อนหมั่นไส้
พอเรา2คนกลับไทย เราก้คุยกันมากขึ้น ไปเที่ยวกันมากขึ้น พาไปให้คุณเเม่รู้จัก ให้คนที่เราสนิทรู้จัก มันก้เป้นโมเม้นที่น่ารักดีน่ะค้ะ เเต่สำหรับเขา เราได้รู้จักเเค่พี่ชายของเขาหน่ะค่ะ ส่วนเเม่กับพ่อของเขานี่ เราต้องแอบกันคุยค่ะ เพราะไม่ฉะนั้นอาจจะโดนอะไรไม่รู้(ลืม) เมื่อก่อนตอนที่อยู่ต่างประเทศ เขาก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะนะค่ะ เเต่พอกลับไทยมา เขาลาออกจากโรงเรียนนั้นเเล้วมาเรียนต่อที่ไทยเพื่อที่จะเข้ามหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เราก้ต้องลาออกด้วยเพราะว่าเราจะย้ายโรงเรียนเหมือนกันค่ะ มันก้เลยเป้นอะไรที่พอจะลงตัว เเต่พอเอาเข้าจิงมันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เราค่ะ เขารู้จักเพื่อนใหม่ๆ มีเพื่อนเยอะขึ้น จนกลายเป้นว่าอยู่กับเพื่อนมากกว่าคุยกับเราอะไรอย่างเงี้ยอ่ะค่ะ มีครั้งนึงเราแอบแม่ไปหาเขาที่สยาม แต่เขาก้ดูเหมือนว่าจะให้เราไปกับเพื่อนเขา ซึ่งเราอยากใช้เวลากัน2คนมากกว่าที่จะไปปอยู่กับเพื่อนใหม่เขา เราเลยปฏิเศษเเต่นั่งอยู่ตรงที่นั่งสยามดิสอยู่2ชั่วโมง เป้นอะไรที่เหงามากก เหงาไม่ไหวจนต้องโทคุยกับเพื่อนเป้นเวลา2ชั่วโมง จนเรากลับบ้านก้ได้คุยกันทีละนิดละหน่อย จากที่ได้เฟสทามกันทุกว่าก้ไม่ค่อยได้เฟสทามกันเลยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราทนแบบนี้ไปเรื่อยๆจนมาก่อนวันเกิดเขา3วันหน่ะค่ะ เขามาบอกเลิกเรา ครั้งนี้ร้องไห้หนักมากก หนักที่สุดในชีวิต ไม่เคยเป้นหนักขนาดนี้มาก่อนจนแม่เรามาปลอบก่อนที่จะหลับไป ตื่นเช้ามาเราก้ต้องไปเรียนแต่แม่เราเห้นเราอาการณ์หนักมาก จนถึงขั้นที่ว่า ออกไปกินข้าวร้านใกล้ๆบ้านเรายังร้องไห้ เเม่ก้เลยให้เราหยุดเรียน ทั้งวันนั้นเราก้พยายามคุยกับเขาว่าตัดสินใจดีเเล้วใช่มั้ย นํ้าเสียงเขาก้ดูมีความสุขดี ทั้งวันนั้นเราคุยกันทั้งวัน แบบเราพยายามจะรักษาเวลานี้ให้นานที่สุด เพราะเราอาจจะไม่ได้คุยกับเขาแบบนี้อีก เช้าวันถัดมาเราก้ไปโรงเรียนตามปรกติเเต่ทุกคนก้สงสัย เพราะว่าปรกติเราเป้นคนที่ร่าเริงมากอยู่ดีดีกลับเศร้าเเล้วก้ร้องไห้เบาๆทุกครั้งตอนที่เขาอยู่คนเดียว เขาตัดสินใจมาหาเราที่โรงเรียนค่ะ ข้างๆโรงเรียนมีcafeอยู่เลยทำให้เราได้มีเวลาปรับความเข้าใจกันมากขึ้นค่ะ ตอนนั้นเพื่อนเราก้อยู่ด้วยเราเลยไปคุยกันข้างนอกหลังร้าน เเล้วคุยกันไปคุยกันมาร้องไห้ทั้งคู่ ครั้งนั้นอ่ะค่ะ คือครั้งเเรกที่เราได้ห้นเขาร้องไห้เราก้แยกย้ายกันกลับบ้านเเละคุยกันตามปกติ ก่อนวันเกิดเขา1วัน พอตกเย้นเขากลับบ้านตามปรกติและเป้นเวลาที่เเม่เราไม่อยู่ พวกเราเลยfacetimeคุยกันหน่ะค่ะ เขาร้องไห้ให้เราเห้น เราแบบงงไปเลยว่าร้องไห้ทำไม เเต่เราก้ร้องไห้ตามเขานะค่ะ ร้องหนักกว่าด้วย เเล้วเราก้ร้องเพลง เเค่รู้ว่ารัก ของ Lipta ให้ฟัง เพราะตอนนั้นเพลงนั้นมันได้อารมมากก เราก้เลยร้องเพลงทั้งๆที่ตอนนั้นเราร้องไห้อยู่ให้เขาฟัง เเล้วเขาก้ถามเราว่า กลับมาเป้นเหมือนเดิมมั้ย เราก้เลยบอกเขาว่าเรารักเทอมากนะ พอถึงวันเกิดเขา เราก้ไปอวยพรให้เเล้วก้บอกว่ารักมาก เพราะเหมือนว่า เขาเริ่มจาก100% เเละ เราเริ่มต้นจาก0% ความรู้สึกมันก้มากขึ้นๆ จนถึงวันที่เรารู้สึกกับเขาเต้ม100% เขากลับรู้สึกกับเราไม่เหมือนตอนที่เราคบกัน พอมาคิดอย่างงี้มันก้เเย่นะ เรากลับมาคบกันใหม่ซึ่งครั้งที่เท่าไหร่เเล้วไม่รู้เเต่เราก้ยังจะคบต่อเพราะรักมากจริงๆ เราวางอนาคตกันไว้เเล้วแหละ คิดกันไว้อย่างดีเลย เต่พอมาคิดดูนะ เวลาไม่กี่เดือนยังทะเลาะยังบอกเลิกกันบ่อยขนาดนี้เลย ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ขอหย่ากันเลยหรอ ตลกดีเนอะ55555555 เรากลับมาคบกันใหม่ เราก้คิดเหมือนกันนะว่าเขาอาจจะสนใจเรามากขึ้นก้ได้
ที่ไหนได้ ทุกอย่างกลับแย่ลงต่างหาก เขาติดเพื่อน ไม่คุยกับเรา ไม่สนใจเรา (เคยมีเหตุการณ์นึงแบบว่า เราไปเที่ยวพัทยากับเเม่เเล้วเขาไปเที่ยวเราก้โอเคไม่เป้นไร เราก้รอเขากลับบ้าน รอถึงตี3 รอเพื่อที่เขาจะพิมมาบอก บอกว่าเออถึงเเล้วนะ พอตอนเช้าเราตื่นมา7โมง เขาทักเรามาตอน 9โมงเช้า เราก้เเบบโมโหดิ แต่เราก้เลือกที่จะปล่อยมันไปเพราะอยากทำทุกอย่างให้มันโอเคที่สุด) เหมือนไม่ได้เป้นแฟนกันเเล้วเลย เราทนมาได้สักเดือนนึง มาวันนึง เราลองไม่ทักเขาดู เขาก้ไม่ทักเรานะ เราห้ามใจตัวเองแบบ อย่าทักนะลองดูสิถ้าเขาไม่ทักเรา เขาจะทักเรามั้ย สุดท้าย ไม่ค่ะะะะะ ไม่มีอะไรเลยค่ะ
เช้าวันถัดมาเราก้ถามว่าเมื่อคืนไปไหนมา เขาก้บอกว่าไปเที่ยวมาที่เอกมัย เราก้อืมโอเค เราก้มาคิดๆดูว่า เราไม่ควรทนอยู่เเบบนี้ต่อไปเเล้วอ่ะ เราควรออกจากจุดๆนี้ ซึ่งมันเป้นอะไรที่ทรมานมาก พอเราว่างเราก้นัดเลยค่ะ นัดไปเจอกันที่สยาม ^^ มันเป้นที่เเรกที่ไปด้วยกันและที่สุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน จำได้ดีเลยค่ะว่าวันนั้เราไปกับเพื่อนคนนึงเพราะกลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เรานัดกันที่ลานจอดรถค่ะ ก้เลยต้องระวังนิดนึง เขารู้ดีว่าเราจะมาบอกอะไรเขา เขาเลยขอบอกเองเลยว่า เลิกกันเถอะนะ เราก้โอเค เพราะตั้งใจจะมาบอกเรื่องนี้โดยเฉพาะ เเต่จริงๆในใจเเล้วเเม่เจ้บจี้ดดด เรายอมรับนะว่ายังรักอยู่ เเต่จะทรมานตัวเองทำไมว้ะ
เราร้องไห้ด้วยนะ ที่สยามเนี้ยแหละ เเต่ปรับเปลี่ยนสภาพอารมเร้วมากเพราะเพื่อนกับรุ่นน้องอยู่ด้วย
หลังจากที่เลิกกัน เราก้ใช้ชีวิตเหมือนว่าเราเป้นคนเจ้าชู้นะ เพราะคุยกับคนเยอะทั้งๆที่หน้าตาก้ไม่ค่อยดีหรอก ก้มีคนผ่านมาเเล้วก้ผ่านไปเรื่อยๆ คนไหนไม่โอเคก้ทิ้ง คนไหนน่ารำคานก้บล้อก (ดูมั่นหน้ามากนะ5555555) พอมาถึงวันที่เราต้องไปเรียนที่ที่ไกลแบบครึ่งโลกเลยอ่ะ เราก้กลับไปคุยกับเขาอีกครั้งว่าแบบ ขอคุยกันได้มั้ย อีก2อาทิตจะไปแล้ว เขาก้โอเคยอมจะทำเพื่อเรา เรายังอุส่านัดเขามาเจอกันด้วยนะ 5 วันก่อนจะบิน พอถึงวันที่ต้องไปจริงๆ เขาบอกเราว่าตั้งใจจะไปส่งนะเเต่เพิ่งเลิกเรียนและรถติดเลยไปไม่ทัน เราก้ร้องไห้เพราะอยากเจอครั้งสุดท้ายจริงๆ เพราะเราขอเวลาคุยกับเขา2อาทิตเเละไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะได้คุยกันอีกรึป่าว เราก้คุยกับเขาผ่านทางโทรศัพท์เกือบ1ชั่วโมงก่อนที่จะขึ้นเครื่องบิน เขาบอกความจิงตั่งเเต่ก่อนจีบเรายันตอนนี้ให้เราฟัง ยิ่งฟังยิ่งทรมานตัวเองเเต่ก้จะทน เราเองก้นะ ไม่รู้ทำไมชอบทรมานตัวเอง จนเราทนไม่ไหวเลยวางสายใส่เขา แล้วเราก้ไปขึ้นเครื่อง พอถึงเวลาที่เราต้องไปต่อเครื่องเราก้มานั่งเช้คLineว่ามีใครอะไรมาบ้าง เขาทักมาเลยค่ะ เป้นยังไงบ้าง ถึงยัง โอเคมั้ย เราก้ตอบๆๆๆ คุยๆๆๆกับเพื่อนคนอื่นไปเพราะเขามีเรียนเราก้ไม่ซีเรียสมากเพราะไม่ได้เป้นอะไรกันเเล้ว เราก้เลยเออตอบไปคุยไปตามคนเคยสนิทกันมากครั้งนึง
พอถึงเวลาที่เราต้องขึ้นอีกflightนึงมันก้จะเป้นเวลาที่นานเราก้เออบิกเขาว่าไปเเล้วนะ ด้วยความชินเพราะบอกกับทุกคนอยู่เป้นประจำ เหมือนตัวเราจะเหนื่อยจากการรู้สึกทุกอย่างที่เคยอยู่ด้วยกัน ภาพที่มันติดตา ภาพที่เราเคยมีความสุขอยู่ด้วยกันมันติดตามาจนถึงปัจจุบัน เราก้ได้เเต่นอนหลับตาและทิ้งทุกอย่าง เเล้วพยายามที่จะเริ่มใหม่ พอถึงจุดหมายเราก้พยายามที่จะหาwifiเพื่อที่จะเช้คไลน แต่เราหาไม่ได้เลยต้องอดใจรอเพื่อที่ว่าเขาอาจจะพิมอะไรมาหาเราบ้าง
พอเราหาwifiได้เท่านั้นแหละ อื้อหือออ เขามาขอโทดเราค่ะ เขาขอเบอ ขอทุกอย่างที่เขาจะติดต่อเราได้ ในใจก้คิดนะว่าเขาอาจจะยังคิดถึงเราอยู่เพราะที่ผ่านมาเราก้ดูเขาอยู่ห่างๆตลอด เราก้เลยบอกไปตามตรง เเล้วก้คุยอะไรกันไร้สาระ แต่คุยกันได้ไม่นานก้ต้องห่างกันไป
เราได้คุยกับคนๆนึงจนตกลงปลงใจมาเป้นแฟนกันเพราะรู้จักกันมาเกือบ10เดือนได้อ่ะค่ะ เเต่เรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้
เรารู้สึกรักกับคนที่เคยเป้นแฟนเรามาทุกคนนะ เเต่ทำไมเรายังรู้สึกว่ายังมีคนคนนั้นอยู่ในหัวใจเราตลอดเวลา มันคืออะไรหรอ ความผูกพันธ์หรอ ยังไม่ลืม? หรือว่าอะไรดี
เเต่ตอนนี้เรารู้สึกรักแฟนคนปัจจุบันมาก เเต่ก้อดคิดไม่ได้เรื่องแฟนเก่า ทุกวันนี้ยังส่องเฟสเขาอยู่เลยค่ะ ความสุขเล้กๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้