ไม่มีเพื่อนสนิท ใช้ชีวิตคนเดียวแปลกไหม

สวัสดี ทุกคน ไม่ขอระบุนะว่าเราเพศไหน
ปกติคนเรา ไปไหนมาไหน ก็จะมีเพื่อนด้วยสักคน
แชท โทรหา พูดคุย เล่าปัญหา ชวนกิน ชวนเที่ยวใช่ปะ

แต่เรามองมาที่ตัวเรา ถ้าเรามีปันหาเราจะเล่าให้ใครฟัง
ถ้าเราอยากไปที่นี่ เราจะชวนใคร
เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน มีแต่คนที่คุยกันทำงานร่วมกันเป็นธรรมดา
ส่วนเพื่อนวัยเด็กก็แยกย้าย หายไปตามกาลเวลา
เรื่องราวหลักๆ มันเกิดจากครั้งหนึ่งเรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่งแหละ
แต่ว่าเราโดนพวกเค้าหักหลังแรงมาก ตอนนั้นคิดฆ่าตัวตายเลยนะ
แต่อยู่ดีๆ. นึกถึงแม่ เลยตัดสินใจไม่ทำอะไรแบบนั้น
หลังจากนั้น. เรากลัวการเข้าสังคม กลัวโดนด่า กลัวเค้าไม่ชอบ
กลัวทุกอย่าง นึกถึงก็จะร้องไห้ ใครเคยมีปัญหากับเพื่อนคงเข้าใจเนอะ
เพราะช่วงเวลาวัยรุ่นเนี่ยเพื่อนสำคัญสุดแล้วมั้ง เหมือนมันเป็นคนที่เราต้องเจอทุกวัน
วันละหลายๆเวลา พอเหตุการณ์นี้ผ่านไป
ชีวิตเรานึกว่าจะดีขึ้น
เรากลับเจอเหตุการณ์ซ้ำกันคือเพื่อนสนิทหักหลังอีก 2 -3 ครั้ง
จนตอนนี้คิดว่าเราอยู่คนเดียว มันจะสบายใจกว่าไหม
มันจะดีกว่าการที่เราต้องมานั่งกังวลมั้ย

เราอยากรู้ว่ามันแปลกไหมคะ ถ้าเดินไปไหนมาไหนคนเดียว
ทำอะไรตามใจเราเอง ไม่ต้องสนใจเพื่อน เพราะเพื่อนไม่เคยรอหรือสนใจเรา
เมื่อก่อนเราแคร์เพื่อนมาก ใครเป็นคงเข้าใจเนอะว่าเวลาโดนทิ้งหรือโดนลืม
หรือเค้าคุยไรกันแล้วไม่บอกเรา มันรู้สึกแย่มากๆ
เหมือนเราเป็นส่วนเกิน เหมือนเราไม่มีค่า เรามีค่าแค่ตอนเค้าลำบาก
เรามีค่าแค่ตอนเขาไม่มีใครแบบนี้

เราเคยอ่านเจอประโยคนึง ที่บอกว่า ให้ความจริงใจกับใครไปก็จะได้กลับมา
เราปฏิบัติมาตลอด แต่ไม่เคยได้สักครั้ง

ปล. ขอโทษที่ต้องนำมาระบายในที่นี้ แค่อยากพิมและได้กำลังใจ
อยากระบาย เก็บต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่อยากร้องไห้ต่อ
อยากรู้ว่าใครมีชะตากรรมชีวิตคล้ายเราบ้าง
เราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกใช่ไหม เรามาอยู่ไกลบ้าน
เวลามีปัญหาอะไร อยากกอดพ่อแม่ อยากคุยอยากเจอก็ยาก
เราขาดกำลังใจจริงๆ ขอบคุณมากนะ