สวัสดีค่ะ คือว่าเรามีน้อง2คนค่ะเราเป็นพี่โตสุด น้องคนกลางเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในครอบครัวเลยค่ะ คือแบบเวลาน้องคนกลางกลับมาจากโรงเรียนน้องเค้าชอบเข้าห้องของเขาน้องเขาไม่ค่อยพูดกับครอบครัวเลยค่ะ และพ่อแม่ก็ไม่ค่อยคุยกับน้องเขาเช่นกัน พ่อแม่ก็คุยกับเราและน้องเล็กสุดปกติน่ะแต่เราไม่เคยเห็นพ่อแม่คุยกับน้องคนกลางเลยค่ะ เราพยายามคุยกับน้องคนกลางน่ะค่ะแต่น้องก็ตอบกลับมาแค่คำสองคำ เราเคยแชร์ห้องกับน้อง ตอนเวลากลางคืนเราได้ยินเสีงน้องร้องไห้บ่อยๆเกือบทุกวัน น้องเป็นคนเดียวที่ไม่กินข้าวกับครอบครัว เราเคยถามแม่ว่าทำไมไม่คุยกับน้องเลยแม่เราตอบกลับมาว่าอย่าไปยุ่งกับมันเลย เราสงสารน้องมาก น้องเราไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ ส่วนมากจะหมกมุ่นอยู่กับคอมตลอด ผลการเรียนของน้องก็ปกติน่ะค่ะ เราไม่เคยเห็นน้องทำการบ้านที่บ้านเลย เราเคยเช็คคอมของน้องอยู่ครั้งหนึ่งมีแต่นิยายครอบครัวเต็มไปหมด พ่อแม่เราไม่เคยพูดถึงน้องเลยค่ะเวลาพวกเราไปเที่ยวต่างจังหวัดพ่อแม่ไม่เคยชวนน้องไปเลย เรากลัวน้องเป็นโรคซึมเศร้าค่ะทำไงดีค่ะ เราอยากคุยกับน้องน่ะแค่น้องไม่ค่อยคุยกับเราเลย