เป็นกระทู้ที่ผมเขียนจากความคิดเห็นส่วนตัวของผมเอง และอาจจะยาวและเยิ่นเย้อสักหน่อย และไม่เกี่ยวกับเหตุบ้านการเมือง สถานการณ์ใดๆในตอนนี้เลยครับ
ผมตั้งกระทู้ชื่อนี้ เมื่อเดือนพฤศจิกายนของปีที่แล้ว เวลาผ่านไปหนึ่งปีที่ผมเฝ้ามองและอ่านกระทู้ต่างๆในห้องราชดำเนิน เห็นท่านสมาชิกพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เสียดสีกัน ทะเลาะกัน เหน็บแนมกัน และก็มีที่นับถือกัน ฯลฯ ความมุ่งหวังของผมมีเพียงรู้สึกอยากจะมาอ่านและพูดคุยแลกเปลี่ยน ชักชวน ระบายความคิดเห็นแก่ท่านสมาชิก และจะมีอีกหวังหนึ่งที่อาจหวังได้บ้างก็คือความบางอย่าง ตามชื่อกระทู้
ตอนนั้น ถึงตอนนี้ ผมได้รับรู้ความเป็นไปในห้องหลายๆอย่างๆ รวมถึงลักษณะส่วนต่างๆของตัวเอง ต้องขอบคุณทางเว็บพันทิปด้วยที่ทำพื้นที่ให้ได้มีที่สื่อสารกัน ตอนนี้ ความหวังเล็กๆของผม รู้สึกว่ายังไม่ไปไหน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผม หรือท่านสมาชิกอื่นๆในห้องนี้เพียงอย่างเดียว มันขึ้นอยู่กับสิ่งต่างๆที่ดำเนินไปในบ้านเมืองด้วย ผมเข้าใจดี
ทุกท่านอยู่ใต้กฎหมายเดียวกัน ชื่อประเทศเดียวกัน แต่ไม่จำเป็นที่จะต้องมีทัศนคติและความคิดเห็นอย่างเดียวกัน แบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ใครที่หวังอย่างนั้น ไม่เรียกว่าบ้าก็ยากเต็มทน แต่ผมหวังในสิ่งที่ท่านสมาชิกหลายๆท่านกำลังคิดอยู่ และบอกกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า บ้านเมืองเรามันจะดีไปกว่านี้ ตัวเรา พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูกหลาน ญาติโกโหติกาและคนที่เรารักจะสามารถอยู่ในบ้านนี้เมืองนี้ได้อย่างมีความสุข ใช่ครับ ผมหวังอย่างเดียวกับพวกท่าน เช่นเดียวกับสมาชิกหลายๆท่านก็คงหวังอย่างเดียวกันนี้ไม่ว่า เหลือง แดง หรือจะสนับสนุนใครก็ตาม ใช่ไหมครับ?
แล้วก็สิ่งอย่างหนึ่งที่ผมยินดีด้วย แม้จะอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือน่ารำคาญสักแค่ไหน แต่มันก็เป็นเรื่องของความห่วงใยที่ให้กัน เช่นเรื่องที่คุณชื่อล๊อกอินหมาน้อยแกล้งบอกว่าเสีย มันไม่เกินความคาดหมายไปได้เลย ในเมื่อนิสัยของคนไทยเป็นแบบนี้เสียส่วนใหญ่ จะจากลากันก็ขอให้จากลากันด้วยดี และในตอนที่ประเทศเจอวิกฤติที่ย่ำแย่ก็เช่นกัน สึนามิ น้ำท่วม ภาพที่คนไทยช่วยเหลือมีน้ำใจหยิบยื่นให้กันวันนั้นมัน ขจั่นขจรขจายไปตั้งแต่ประเทศไทยไปยังประเทศอื่นๆ ภาพนั้นยังปรากฏติดอยู่ในนิตยสาร หนังสือพิมพ์ ประวัติศาสตร์ และติดอยู่ในจิตใจของแต่ละคน ว่า คนไทยช่วยเหลือกันและรักกันมากแค่ใหนในยามนั้น
ครับ ผมหวัง และไม่ใช่ความหวังของผมคนเดียวหรอก เป็นความหวังของอีกหลายๆคนเช่นกัน ผมรู้ ผมไม่ได้เชื่อ ไม่จำเป็นต้องเชื่อ เพราะมันมีจริง และประเทศไทยจะยังไม่แตกความสามัคคีกันไปได้ถ้ายังมีคนที่ทำอย่างในวันนั้น เวลาผ่านไปไม่กี่ปี มันเปลี่ยนตัวตนข้างในคนได้ยากครับ เวลาผ่านไป สิ่งต่างๆดำเนินไป หลายๆสิ่งเปลี่ยนไป แต่บางสิ่งยังไม่เปลี่ยนแปลงหรอกครับ (จากเรื่อง MATRIX)
ด้วยความนับถือ
ถ้าคนไทยเกิน50% ความเห็นต่าง เสื้อคนละสี เชียร์คนละพรรค แต่คุยกันได้ รวมพลังกันได้ เมืองไทยจะก้าวหน้าแค่ไหน?
ผมตั้งกระทู้ชื่อนี้ เมื่อเดือนพฤศจิกายนของปีที่แล้ว เวลาผ่านไปหนึ่งปีที่ผมเฝ้ามองและอ่านกระทู้ต่างๆในห้องราชดำเนิน เห็นท่านสมาชิกพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เสียดสีกัน ทะเลาะกัน เหน็บแนมกัน และก็มีที่นับถือกัน ฯลฯ ความมุ่งหวังของผมมีเพียงรู้สึกอยากจะมาอ่านและพูดคุยแลกเปลี่ยน ชักชวน ระบายความคิดเห็นแก่ท่านสมาชิก และจะมีอีกหวังหนึ่งที่อาจหวังได้บ้างก็คือความบางอย่าง ตามชื่อกระทู้
ตอนนั้น ถึงตอนนี้ ผมได้รับรู้ความเป็นไปในห้องหลายๆอย่างๆ รวมถึงลักษณะส่วนต่างๆของตัวเอง ต้องขอบคุณทางเว็บพันทิปด้วยที่ทำพื้นที่ให้ได้มีที่สื่อสารกัน ตอนนี้ ความหวังเล็กๆของผม รู้สึกว่ายังไม่ไปไหน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผม หรือท่านสมาชิกอื่นๆในห้องนี้เพียงอย่างเดียว มันขึ้นอยู่กับสิ่งต่างๆที่ดำเนินไปในบ้านเมืองด้วย ผมเข้าใจดี
ทุกท่านอยู่ใต้กฎหมายเดียวกัน ชื่อประเทศเดียวกัน แต่ไม่จำเป็นที่จะต้องมีทัศนคติและความคิดเห็นอย่างเดียวกัน แบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ใครที่หวังอย่างนั้น ไม่เรียกว่าบ้าก็ยากเต็มทน แต่ผมหวังในสิ่งที่ท่านสมาชิกหลายๆท่านกำลังคิดอยู่ และบอกกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า บ้านเมืองเรามันจะดีไปกว่านี้ ตัวเรา พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูกหลาน ญาติโกโหติกาและคนที่เรารักจะสามารถอยู่ในบ้านนี้เมืองนี้ได้อย่างมีความสุข ใช่ครับ ผมหวังอย่างเดียวกับพวกท่าน เช่นเดียวกับสมาชิกหลายๆท่านก็คงหวังอย่างเดียวกันนี้ไม่ว่า เหลือง แดง หรือจะสนับสนุนใครก็ตาม ใช่ไหมครับ?
แล้วก็สิ่งอย่างหนึ่งที่ผมยินดีด้วย แม้จะอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือน่ารำคาญสักแค่ไหน แต่มันก็เป็นเรื่องของความห่วงใยที่ให้กัน เช่นเรื่องที่คุณชื่อล๊อกอินหมาน้อยแกล้งบอกว่าเสีย มันไม่เกินความคาดหมายไปได้เลย ในเมื่อนิสัยของคนไทยเป็นแบบนี้เสียส่วนใหญ่ จะจากลากันก็ขอให้จากลากันด้วยดี และในตอนที่ประเทศเจอวิกฤติที่ย่ำแย่ก็เช่นกัน สึนามิ น้ำท่วม ภาพที่คนไทยช่วยเหลือมีน้ำใจหยิบยื่นให้กันวันนั้นมัน ขจั่นขจรขจายไปตั้งแต่ประเทศไทยไปยังประเทศอื่นๆ ภาพนั้นยังปรากฏติดอยู่ในนิตยสาร หนังสือพิมพ์ ประวัติศาสตร์ และติดอยู่ในจิตใจของแต่ละคน ว่า คนไทยช่วยเหลือกันและรักกันมากแค่ใหนในยามนั้น
ครับ ผมหวัง และไม่ใช่ความหวังของผมคนเดียวหรอก เป็นความหวังของอีกหลายๆคนเช่นกัน ผมรู้ ผมไม่ได้เชื่อ ไม่จำเป็นต้องเชื่อ เพราะมันมีจริง และประเทศไทยจะยังไม่แตกความสามัคคีกันไปได้ถ้ายังมีคนที่ทำอย่างในวันนั้น เวลาผ่านไปไม่กี่ปี มันเปลี่ยนตัวตนข้างในคนได้ยากครับ เวลาผ่านไป สิ่งต่างๆดำเนินไป หลายๆสิ่งเปลี่ยนไป แต่บางสิ่งยังไม่เปลี่ยนแปลงหรอกครับ (จากเรื่อง MATRIX)
ด้วยความนับถือ