สวัสดีคะเรา
คือเรามีเรื่องอยากระบายมากๆๆๆ เลย มันเกิดขึ้นกับชีวิตของเราเองคะ
เจอมาเองกับตัว มันเจ็บมากๆ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเราอยู่ปีหนึ่ง เราก็มีเพื่อนใหม่ตามประสา มีกิจกรรมมากมายเลยคะ คือเรามีเพื่อนผู้ชายเยอะเหมือนกัน แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งซึ่งเขาดีกับเรามากๆ เราทำกิจกรรมไหน เขาก็จะเข้ามาร่วมทำกิจกรรมกับเราตลอดเลยมาแกล้งบ้างมาอะไรบ้างจนมีกิจกรรมหนึ่งคือทำสแตน ต้องกลับบ้านดึกทุกวันประมาณสามทุ่ม บ้านเรากับบ้านเค้าอยู่คนละซอยกันแต่เวลาลงรถเมล์ก็จะลงป้ายเดียวกันทุกวันเขาจะมาส่งเราที่หน้าบ้านตลอดทุกวันเราจะแชทไลน์คุยกันเขาจะบอกฝันดี บอกมอนิ่งเราทุก
วัน คุยไลน์กันทุกวันๆ จนหนึ่งเดือนต่อมา เรารู้สึกเปลี่ยนไปจากแค่เพื่อนเราเริ่มชอบเขามากว่าคำว่าเพื่อน แล้วจากความชอบก็แปรเปลี่ยนเป็นความรัก เราเองก็ดันคิดไปเองว่าเขาคงชอบเราเหมือนกัน เพราะทุกการกระทำของเขามันชัดเจน มันเกินกว่าคำว่าเพื่อนที่มีให้กัน จนวันหนึ่งเขามีผู้หญิงเข้ามาใกล้ชิดด้วย จนเราเริ่มหึง เราก็แอบหึงของเราเงียบๆ ไม่มีสิทธิ์พูดอะไร ใช่การกระทำเขาชัดเจน แต่สถานะของเราก็คือเพื่อน!!
ระหว่างทางกับบ้านนั้นเขาก็ชวนเราคุยเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หัวใจเรามันไม่เหมือนเดิมไปแล้ว มันเจ็บ มันอึดอัด จนเราแกล้งพูดเรื่องๆหนึ่งของ เราบอกเขาว่า
"เราแอบชอบคนๆหนึ่งไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรา แกว่ามันจะน่าเกลียดไหมถ้าเราไปบอกเขาคนนั้นว่าเราชอบอ่ะ"
เราแอบสังเกตุเขา เขาทำท่าเหมือนไม่พอใจเรา แต่เขาก็ตอบกลับอย่างฉุนๆว่า
"ไม่น่าเกลียดหรอ อยากทำอะไรก็ทำ"
จากนั้นตลอดทางกลับบ้านเขาก็ไม่พูดกับเราอีกเลย เราก็พยายามถามว่าเขาเป็นอะไรเขาก็ไม่ตอบ ไม่คุยกับเรา จนพอเรากลับมาที่บ้าน เขาเฟสบุ๊ค เราเห็นเขาตั้งสเตตัลว่า
"ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ววะ"
เท่านั้นแหละเราแทบกรี้ดแตก ดีใจมากจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก จนพอมาอีกวันหนึ่งเป็นวันเสาร์เราตัดสินใจทำเรื่องที่บ้าบิ่นที่สุด เราโทรไปหาเขา แล้วเราก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยจนคุยถึงเรื่องที่ผ่านๆมาระหว่างเรา แล้วเราก็พูดออกไปว่า "เราชอบแกอ่ะ ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ว แล้วแกคิดยังไงกับเรา"
แต่แล้วคำตอบที่เขาตอบออกมาทันเรียกน้ำตาเราได้อย่างดีเลยละ
"เราเป็นแค่เพื่อนกันนั้นแหละดีแล้วเว้ย เราไม่อยากเอาเพื่อนมาเป็นแฟน เข้าใจเรานะ"
เราเลยตอบกลับไป
"ไม่เข้าใจ แล้วทุกอย่างที่ผ่านมา ทุกการกระทำ แค่เพื่อนหรอ?"
"ใช่แค่เพื่อน"
"งั้นก็ขอบคุณนะ แต่ต่อจากนี้ไม่ต้องทำแล้ว!"
หลังจากนั้นเราก็กดวางสายไปเลย
พอวันมีเรียนเขาก็พยายามจะมาคุยกับเราเหมือนเดิม แต่เราทนไม่ได้จริงๆ มันเจ็บ เราเลยเลือกที่จะหลบหน้าเขา ทุกวันๆ ต้องหลบหน้าทั้งๆที่เรียนห้องเดียวกัน หลบหน้าเผื่อที่จะต้องตัดใจเราทำใจเรื่องนี้อยู่นานเป็นเดือน ไม่รับรู้เรื่องของเขาเลยทุกสิ่งอย่างปิดกันตัวเองจากเขาตลอดมา จนมารู้อีกทีตอนเพื่อนๆแซวกันเสียงดังว่าเขามีแฟนแล้ว แล้วแฟนเขาก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นเพื่อนในห้องอีกเหมือนกัน!! เขาปฎิเสธเราเพราะไม่อยากเอาเพื่อนมาทำแฟน แต่เขาก็กลืนน้ำลายตัวเอง ความรู้สึกเราตอนนั้นมันทั้งเกลียดทั้งแค้น
ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ เกลียดเขามากกก ถามว่ารักไหม ตอบได้คำเดียวเลยว่าไม่แล้ว
เกลียดมากด้วยซ้ำ...
ที่มาพูดในวันนี้ก็แค่อยากจะแชร์ประสบการณ์แย่ อยากระบายเริ่องนี้ออกจากหัวซักที..
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ
สวัสดีคะ
จริงๆไม่ได้อยากจะมาตั้งในกระทู้ตั้งคำถาม แต่มันกดกระทู้สนทนาไม่ได้
รักเพื่อนสนิท
คือเรามีเรื่องอยากระบายมากๆๆๆ เลย มันเกิดขึ้นกับชีวิตของเราเองคะ
เจอมาเองกับตัว มันเจ็บมากๆ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเราอยู่ปีหนึ่ง เราก็มีเพื่อนใหม่ตามประสา มีกิจกรรมมากมายเลยคะ คือเรามีเพื่อนผู้ชายเยอะเหมือนกัน แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งซึ่งเขาดีกับเรามากๆ เราทำกิจกรรมไหน เขาก็จะเข้ามาร่วมทำกิจกรรมกับเราตลอดเลยมาแกล้งบ้างมาอะไรบ้างจนมีกิจกรรมหนึ่งคือทำสแตน ต้องกลับบ้านดึกทุกวันประมาณสามทุ่ม บ้านเรากับบ้านเค้าอยู่คนละซอยกันแต่เวลาลงรถเมล์ก็จะลงป้ายเดียวกันทุกวันเขาจะมาส่งเราที่หน้าบ้านตลอดทุกวันเราจะแชทไลน์คุยกันเขาจะบอกฝันดี บอกมอนิ่งเราทุก
วัน คุยไลน์กันทุกวันๆ จนหนึ่งเดือนต่อมา เรารู้สึกเปลี่ยนไปจากแค่เพื่อนเราเริ่มชอบเขามากว่าคำว่าเพื่อน แล้วจากความชอบก็แปรเปลี่ยนเป็นความรัก เราเองก็ดันคิดไปเองว่าเขาคงชอบเราเหมือนกัน เพราะทุกการกระทำของเขามันชัดเจน มันเกินกว่าคำว่าเพื่อนที่มีให้กัน จนวันหนึ่งเขามีผู้หญิงเข้ามาใกล้ชิดด้วย จนเราเริ่มหึง เราก็แอบหึงของเราเงียบๆ ไม่มีสิทธิ์พูดอะไร ใช่การกระทำเขาชัดเจน แต่สถานะของเราก็คือเพื่อน!!
ระหว่างทางกับบ้านนั้นเขาก็ชวนเราคุยเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หัวใจเรามันไม่เหมือนเดิมไปแล้ว มันเจ็บ มันอึดอัด จนเราแกล้งพูดเรื่องๆหนึ่งของ เราบอกเขาว่า
"เราแอบชอบคนๆหนึ่งไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรา แกว่ามันจะน่าเกลียดไหมถ้าเราไปบอกเขาคนนั้นว่าเราชอบอ่ะ"
เราแอบสังเกตุเขา เขาทำท่าเหมือนไม่พอใจเรา แต่เขาก็ตอบกลับอย่างฉุนๆว่า
"ไม่น่าเกลียดหรอ อยากทำอะไรก็ทำ"
จากนั้นตลอดทางกลับบ้านเขาก็ไม่พูดกับเราอีกเลย เราก็พยายามถามว่าเขาเป็นอะไรเขาก็ไม่ตอบ ไม่คุยกับเรา จนพอเรากลับมาที่บ้าน เขาเฟสบุ๊ค เราเห็นเขาตั้งสเตตัลว่า
"ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ววะ"
เท่านั้นแหละเราแทบกรี้ดแตก ดีใจมากจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก จนพอมาอีกวันหนึ่งเป็นวันเสาร์เราตัดสินใจทำเรื่องที่บ้าบิ่นที่สุด เราโทรไปหาเขา แล้วเราก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยจนคุยถึงเรื่องที่ผ่านๆมาระหว่างเรา แล้วเราก็พูดออกไปว่า "เราชอบแกอ่ะ ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ว แล้วแกคิดยังไงกับเรา"
แต่แล้วคำตอบที่เขาตอบออกมาทันเรียกน้ำตาเราได้อย่างดีเลยละ
"เราเป็นแค่เพื่อนกันนั้นแหละดีแล้วเว้ย เราไม่อยากเอาเพื่อนมาเป็นแฟน เข้าใจเรานะ"
เราเลยตอบกลับไป
"ไม่เข้าใจ แล้วทุกอย่างที่ผ่านมา ทุกการกระทำ แค่เพื่อนหรอ?"
"ใช่แค่เพื่อน"
"งั้นก็ขอบคุณนะ แต่ต่อจากนี้ไม่ต้องทำแล้ว!"
หลังจากนั้นเราก็กดวางสายไปเลย
พอวันมีเรียนเขาก็พยายามจะมาคุยกับเราเหมือนเดิม แต่เราทนไม่ได้จริงๆ มันเจ็บ เราเลยเลือกที่จะหลบหน้าเขา ทุกวันๆ ต้องหลบหน้าทั้งๆที่เรียนห้องเดียวกัน หลบหน้าเผื่อที่จะต้องตัดใจเราทำใจเรื่องนี้อยู่นานเป็นเดือน ไม่รับรู้เรื่องของเขาเลยทุกสิ่งอย่างปิดกันตัวเองจากเขาตลอดมา จนมารู้อีกทีตอนเพื่อนๆแซวกันเสียงดังว่าเขามีแฟนแล้ว แล้วแฟนเขาก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นเพื่อนในห้องอีกเหมือนกัน!! เขาปฎิเสธเราเพราะไม่อยากเอาเพื่อนมาทำแฟน แต่เขาก็กลืนน้ำลายตัวเอง ความรู้สึกเราตอนนั้นมันทั้งเกลียดทั้งแค้น
ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ เกลียดเขามากกก ถามว่ารักไหม ตอบได้คำเดียวเลยว่าไม่แล้ว
เกลียดมากด้วยซ้ำ...
ที่มาพูดในวันนี้ก็แค่อยากจะแชร์ประสบการณ์แย่ อยากระบายเริ่องนี้ออกจากหัวซักที..
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ
สวัสดีคะ
จริงๆไม่ได้อยากจะมาตั้งในกระทู้ตั้งคำถาม แต่มันกดกระทู้สนทนาไม่ได้