เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เราคบผู้ชายคนนึงในลักษณะของพาร์ทเนอร์ คุยกัน ปรึกษากัน ออกเดทกัน ตั้งแต่ตอนที่เราอกหักจากแฟนเก่า ตอนนั้นเราไม่คิดว่าเราจะหลงรักเขาได้ เพราะเขาเจ้าชู้มีแฟนหลายคน เราคุยกับเขานานสองสามปี การคุยก็เปลี่ยนไปเป็นในลักษณะ xxx จนคุ้นเคยกับนิสัยใจคอความคิดกันและกัน ในที่สุดเราก็นัดเดทกับเขาก็ xxx กันไปโดยไม่ได้ผูกมัด ผ่านจากเดทครั้งนั้นไปปีหนึ่งเขาก็ขอเลิกกับเราบอกตอนนี้มีตัวจริงแล้ว เราก็โอเค เลิกติดต่อ แต่ก็แอบเจ็บมากเพราะเขาไม่ได้บอกล่วงหน้าให้เตรียมใจเลย หลังจากนั้นปีกว่าเขาก็กลับมาคุยกับเรา บอกจะมาหาอยากเดทด้วยคิดถึง เรายังเจ็บไม่หายที่เขาผละไปมีคนอื่นแบบไม่ทันตั้งตัวเลยบอกว่า "ไม่ได้ ตอนนี้เค้าคบคนอื่นอยู่ คบเหมือนที่คบตัวแหละ" ที่จริงตอนนั้นเราไม่มีใครเลย แต่ความเสียใจ แล้วก็ความไม่แน่ใจว่าเขามีลูกเมียหรือยังก็เลยปฏิเสธไป ตั้งใจจะหาคนอื่นคบเอาที่จริงจังดีกว่า แต่แล้วไม่ว่าคบใครเราก็ไม่ลืมเขา ก็ยังคุยกันบ้างถามทุกข์สุขทั่วไป จนกระทั่งปีที่ผ่านมา เราก็ทนคิดถึงเขาไม่ไหว เลยถามว่าเขามีใครรึยัง เขาก็บอกตอนนี้ไม่มีใครเลย และยังไม่คิดจะมีใคร เราก็อึ้ง ถามกลับไปว่า "จริงเหรอ อย่าโกหกนะถ้าต้องเจอเหมือนครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา ที่นึกอยากจะบอกเลิกก็บอกนึกอยากจะกลับมาก็มา ไม่เอาแล้วมันเจ็บ" เขาก็ยืนยันว่าไม่ทำตัวแบบนั้นนานแล้ว เราเลยกลับมาคุยกัน แล้วก็นัดเดทกันอีกครั้ง แต่เขาก็ทำเหมือนไม่แคร์เราเลย บอกเราว่าไม่พร้อมจะมีครอบครัว ไม่พร้อมรับภาระ เราเลยถามว่า "งั้นก็ตกลงคบกันแค่เป็นคู่นอนใช่ไหม จะได้ทำใจ" เขาก็ไม่ยอมตอบคำถาม จนวันที่ออกเดทกัน เราสัมผัสได้ว่าเขาอ่อนไหวมาก มีเรื่องเครียดอยู่ในใจ เค้าเริ่มใส่ใจความคิดเรา ถามนั่นนี่เหมือนจะเป็นห่วงเรามาก เราเลยรู้สึกสับสนขึ้นมา คือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราทำใจมาตลอดว่าเรารักเขาเพียงข้างเดียว ความสัมพันธ์ของเรามันไม่มีทางเจริญงอกงามได้หรอก เราเลยปิดกั้นความคิดตัวเองไว้ไม่ให้ตกหลุมรักเขา แม้จะเป็นห่วง เราก็เลือกที่จะนิ่งเฉยไม่แสดงออก แต่พอเราเจอกันครั้งล่าสุดนี่ เราห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้ว เรารู้ตัวว่าต่อให้เราไปคบใครเราก็ไม่มีใจให้ เพราะลึกๆ ในใจเราแคร์เค้าคนนี้แค่คนเดียว แค่ได้อยู่เป็นเพื่อนในวันที่เขาไม่มีใครเราก็รู้สึกดีมากมาย เราจะทำยังไงดีกับความรู้สึกที่เหมือนโง่ งี่เง่าแบบนี้ มันไม่ใช่แค่ปีสองปีที่เราพยายามมองคนอื่นคบหาคนที่เข้ามาในชีวิต แต่มันสิบปีมาแล้ว เราก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้สักที มันกลับเพิ่มมากขึ้นทุกวัน มากด้วยความห่วงใย แต่การที่ต้องควบคุมตัวเองไม่ให้หวัง ไม่ให้ฝันถึงอนาคตมันเหนื่อยจัง บางทีเราก็อยากให้เขามีเมียมีลูกไปซะ เราจะได้มีแรงกระตุ้นในการตัดใจจากเขา แต่นี่เขาก็ยังไม่มีใคร ยังทำตัวโสดให้เราเพ้อฝันไปวันๆ

เราโง่มาก เรารู้ตัวนะ แต่บางทีความรักมันก็เป็นเรื่องประหลาด เราถึงขั้นตัดสินใจว่าชีวิตนี้เราจะไม่มีใครอื่นแล้ว เพราะใจเรามันมีแต่เขา ต่อให้เราต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเราก็จะทำ บางคนอาจจะสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เราตกหลุมรักคนที่ไม่มีใจให้เรา เราคงบอกได้แค่ว่าเรารักที่เขาไม่เคยโกหก เรารักที่เขารู้จักแยกแยะ พอมีแฟนเขาก็เลิกกับผู้หญิงทุกคนซื่อสัตย์กับแฟน เรารักที่เขาไม่เคยรักเรา เรารักที่เขาเป็นคนนุ่มนวลในขณะที่อยู่ด้วยกัน เหมือนกับว่าเรารักทุกอย่างที่เป็นตัวเขานั่นแหละมั้ง รักอย่างที่เขาเป็นอยู่...

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ อยากระบาย ไม่รู้จะทำยังไง