สวัสดีค่ะ เราติดตามอ่านพันทิปมาซักพักใหญ่ ๆ แล้วค่ะ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงจะต้องมาเล่าเรื่องของตัวเอง
***ขอออกตัวก่อนเลยนะคะ ว่าไม่ได้ต้องการโทษใครทั้งนั้น อยากแชร์ให้อ่านเฉย ๆ ค่ะ***
ตอนนี้เราอายุ 23 ค่ะ ทำงานโลดแล่นอยู่ในโลกออนไลน์ เด็ก ๆ หลายคนต้องรู้จักเราแน่นอนถ้าเราบอกชื่อ
เรื่องยาวหน่อยนะคะ บอกไว้ล่วงหน้าเลย แต่จะพยายามเล่าให้กระชับค่ะ
เรื่องของเราต้องท้าวความไปเมื่อประมาณปี 2547 ค่ะ ตอนนั้นเรามีเพื่อนที่เราติดต่อด้วยทางอีเมล์คนนึงชื่อบีค่ะ
ส่วนรายละเอียดตรงนี้ขออนุญาตรวบรัดตัดตอนเฉพาะตอนสำคัญ ๆ นะคะ
ตอนนั้นเราเพิ่งขึ้น ม.1 ค่ะ ก็แบบว่ารู้จักบีแล้วก็คุยกันทางอีเมล์มาเรื่อย ๆ หลัง ๆมาก็ Msn บ้าง
จนสุดท้ายเราก็คบกันค่ะ ตอนนั้นเราก็คบกันแบบเด็ก ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ มันเป็นรักครั้งแรก
บีเค้าจะเป็นคนหน้าตาดีนะคะ ตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ที่ LA ก็ถือว่าเป็นคนที่คนรู้จักเยอะพอสมควร
เราก็คบปกติค่ะโทรคุยกันบ้าง คุยใน Msn บ้าง ส่งเมล์บ้าง ก็ความสัมพันธ์แบบเด็ก ๆ ค่ะ
จนคบกันได้ปีนึง เราก็จับได้ว่าเค้ามีคนอื่น เราก็เลยขอเลิก สุดท้ายผ่านไปเดือนนึงก็กลับมาคบกัน
หลังจากนั้นก็คบกันมายาว ๆ จนเข้าปีที่ 4 ค่ะ ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่เค้าเรียน High School ก็จะมีคนมาพัวพันเยอะ
แต่ก็ผ่านมันมาได้จนเข้าปีที่ 5 ตอนนั้นเค้าติดโปรแกรม Camfrog มากเลยค่ะ แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตเค้า
ตอนนั้นเราเริ่มระแคะระคายแล้วค่ะ ด้วยเซนส์หรืออะไรหลาย ๆ อย่าง จนสุดท้ายเราก็จับได้ว่าเค้าคบกัน
เราก็เลยตัดสินใจถอยออกมา แล้วเค้าก็ไปคบกัน แต่สุดท้ายเค้าก็ไปกันไม่รอดค่ะ เรากับบีเลยมีโอกาสกลับมาคุยกันอีก
จนในที่สุดเราก็คบกันใหม่แล้วมันก็ไปไม่รอดอีกเพราะว่าเค้ามีคนอื่นอีก ตอนนั้นเราแบบสุดแล้วจริง ๆ
ในใจตอนนั้นคือเราให้อภัยไม่ได้แล้วเราพอแล้ว เราเหนื่อยมากที่ต้องวิ่งตามไปราวี ไปหึงหวงเค้าตลอดเวลา
จนเวลาผ่านไปเราก็มีแฟนใหม่ค่ะ ก็คบกันไปเรื่อย ๆ ก็ราบรื่นปกติดี
แต่อยู่ดี ๆ วันนึงบีก็ทักเฟสมา เราก็ไม่ได้อะไรคือตอนนั้นมีแฟนแล้วก็คุยปกติ
ปรากฎว่าอยู่ดี ๆ เค้าก็บอกว่าเค้ายังรักเราอยู่นะ แต่ไม่ได้อยากให้เลิกกับคนใหม่มาคบกัน
เราก็อ๋อ ก็รับฟังความรู้สึกนะคะแต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรด้วย
ซึ่งเค้าบอกเราว่าในการรอครั้งนี้เค้าจะรอโดยที่ไม่มีใคร บอกตรง ๆ ว่าเราไม่เชื่อ
แต่เค้าก็ไม่มีใครจริง ๆ จนเวลาล่วงเลยไปอีก 1 ปี ตอนนั้นก็คบแฟนได้ 2 ปีนิด ๆ แล้วค่ะ
ช่วงนั้นมันเหมือนช่วงหมดโปร ช่วงอิ่มตัว หรือช่วงอะไรซักอย่างซึ่งมันทำให้เรากับแฟนทะเลาะกันบ่อยค่ะ
แล้วเค้าก็เป็นคนติดเพื่อน พอเราพูดถึงเพื่อนเค้าเค้าก็จะโมโห ฉุนเฉียวตลอด เราเลยได้คุยกับบีมากขึ้น
แล้วเราก็เลิกกับแฟน จนในที่สุดบีก็กลับเมืองไทยค่ะ ตอนนั้นถ้านับรวม ๆ กันก็ประมาณ 9 ปีได้แล้ว
เราก็ไปหาเค้าไปเที่ยวด้วยกัน พ่อแม่เค้าก็พาไปหาฐาติเค้าที่อยุธยา แล้วเราก็ค่อนข้างเข้ากับน้องชายเค้าได้ดี
ตอนนั้นมีความสุขมากค่ะ วางแพลนไว้เลยว่าอีก 5 ปีจะแต่งแน่นอนแล้วเราก็จะย้ายไปอยู่ด้วยกันที่อเมริกา
เค้าอยู่ที่เมืองไทย 1 เดือนเต็ม ๆ ค่ะ ตอนนั้นหวานแหววมากจนเพื่อน ๆ อิจฉา
แต่พอหลังจากเค้ากลับไปได้ไม่ถึงเดือนดีเราก็เลิกกันเพราะเรื่องเข้าใจผิดค่ะ
ขออนุญาตไม่พูดถึงกรณีนี้นะคะ แต่เลิกกันแบบที่เค้าหายไปเลยไม่ยอมให้เราติดต่ออะไรเลยค่ะบล็อกทุกอย่าง
เราก็เฮิร์ท ๆ นิดหน่อยแต่ก็พยายามง้อนะคะพยายามส่งข้อความไปคุยเรื่อย ๆ แต่เค้าไม่เคยตอบกลับเลย
เค้าบอกว่า "เค้าจะไม่มีวันกลับมาคบเราอีกจนกว่าเราจะไปยืนตรงหน้าเค้าในอีก 5 ปีข้างหน้า"
ตอนนั้นเราวางแผนทำงานเก็บเงินบินไปอเมริกาเลยค่ะ เพราะเราคิดว่าเรารักเค้ามากและคงไม่สามารถรัก
หรือคบใครได้นานเท่านี้แล้ว เป็นบ้าอยู่พักใหญ่เลยค่ะ ช่วงนั้นไม่เป็นอันกินอันนอนเลย
ผมยาว ๆ เราก็หั่นจนสั้น ยังกะในเอ็มวีมีงานหลักคือร้องไห้งานอดิเรกคือเช็ดน้ำตาเลยก็ว่าได้
ตอนนั้นเราก็เฮิร์ทแบบ Public เลยนะคะ ทุกคนรอบตัวเราจะรู้ว่าเรารักเค้ามากพยายามลืมหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ได้
จนเพื่อน ๆ คิดว่าคงไม่มีใครขี่ม้าขาวมาช่วยให้ลืมได้แล้วเพราะขนาดแฟนคนก่อนที่คบก็ว่ารักกันมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมลืม
ช่วงนั้นมีคนจีบเยอะค่ะ เริ่มมีชื่อเสียงจากงานที่ทำอยู่แล้วคนก็เข้าหาเยอะ วันนึง ๆ มีคนคุยด้วยเยอะมากตอบไม่ทันเลย
บอกก่อนว่าเราไม่ใช่คนสวยหรือหน้าตาดีอะไรนะคะเป็นคนผอม สูง ผิวสีน้ำผึ้งไปทางคล้ำเลย ตาโต ๆ คิ้มเข้ม ๆ จมูกก็พอไปได้อยู่
ปากเล็ก ๆ แล้วก็ช่วงนั้นเริ่มดัดฟันด้วยเพลียหน้าตัวเองมาก 555+ แต่ก็มีคนหลงมาจีบอยู่
อาจจะเพราะเราเป็นคนเฟรนลี่ค่ะแต่ก็ขี้รำคาญด้วยในเวลาเดียวกัน งงมั้ย ?
ตอนนั้นก็คุยไปเรื่อยเปื่อยค่ะ แล้วก็เริ่มได้คุยกับบีเพิ่มขึ้น คือสมัครสไกป์กับเฟสใหม่ที่ไม่มีใครรู้ว่าเราไปคุย
ง่าย ๆ คือรู้กัน 2 คน ตอนนั้นคิดแล้วว่ามันต้องดีขึ้นแน่ ๆ เพราะเค้าก็ยังรักเราอยู่เพียงแต่กลับมาคบกันไม่ได้
ช่วงนั้นก็คุยด้วยกันเล่นเกมกัน เริ่มดีขึ้นถึงขั้นสไกป์คุยกันทิ้งไว้เลย
แต่แล้วมันก็มีจุดเปลี่ยน...
รัก 4 เส้าเรา 4 คนกับจุดจบที่ไม่มีใครสมหวัง
***ขอออกตัวก่อนเลยนะคะ ว่าไม่ได้ต้องการโทษใครทั้งนั้น อยากแชร์ให้อ่านเฉย ๆ ค่ะ***
ตอนนี้เราอายุ 23 ค่ะ ทำงานโลดแล่นอยู่ในโลกออนไลน์ เด็ก ๆ หลายคนต้องรู้จักเราแน่นอนถ้าเราบอกชื่อ
เรื่องยาวหน่อยนะคะ บอกไว้ล่วงหน้าเลย แต่จะพยายามเล่าให้กระชับค่ะ
เรื่องของเราต้องท้าวความไปเมื่อประมาณปี 2547 ค่ะ ตอนนั้นเรามีเพื่อนที่เราติดต่อด้วยทางอีเมล์คนนึงชื่อบีค่ะ
ส่วนรายละเอียดตรงนี้ขออนุญาตรวบรัดตัดตอนเฉพาะตอนสำคัญ ๆ นะคะ
ตอนนั้นเราเพิ่งขึ้น ม.1 ค่ะ ก็แบบว่ารู้จักบีแล้วก็คุยกันทางอีเมล์มาเรื่อย ๆ หลัง ๆมาก็ Msn บ้าง
จนสุดท้ายเราก็คบกันค่ะ ตอนนั้นเราก็คบกันแบบเด็ก ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ มันเป็นรักครั้งแรก
บีเค้าจะเป็นคนหน้าตาดีนะคะ ตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ที่ LA ก็ถือว่าเป็นคนที่คนรู้จักเยอะพอสมควร
เราก็คบปกติค่ะโทรคุยกันบ้าง คุยใน Msn บ้าง ส่งเมล์บ้าง ก็ความสัมพันธ์แบบเด็ก ๆ ค่ะ
จนคบกันได้ปีนึง เราก็จับได้ว่าเค้ามีคนอื่น เราก็เลยขอเลิก สุดท้ายผ่านไปเดือนนึงก็กลับมาคบกัน
หลังจากนั้นก็คบกันมายาว ๆ จนเข้าปีที่ 4 ค่ะ ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่เค้าเรียน High School ก็จะมีคนมาพัวพันเยอะ
แต่ก็ผ่านมันมาได้จนเข้าปีที่ 5 ตอนนั้นเค้าติดโปรแกรม Camfrog มากเลยค่ะ แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตเค้า
ตอนนั้นเราเริ่มระแคะระคายแล้วค่ะ ด้วยเซนส์หรืออะไรหลาย ๆ อย่าง จนสุดท้ายเราก็จับได้ว่าเค้าคบกัน
เราก็เลยตัดสินใจถอยออกมา แล้วเค้าก็ไปคบกัน แต่สุดท้ายเค้าก็ไปกันไม่รอดค่ะ เรากับบีเลยมีโอกาสกลับมาคุยกันอีก
จนในที่สุดเราก็คบกันใหม่แล้วมันก็ไปไม่รอดอีกเพราะว่าเค้ามีคนอื่นอีก ตอนนั้นเราแบบสุดแล้วจริง ๆ
ในใจตอนนั้นคือเราให้อภัยไม่ได้แล้วเราพอแล้ว เราเหนื่อยมากที่ต้องวิ่งตามไปราวี ไปหึงหวงเค้าตลอดเวลา
จนเวลาผ่านไปเราก็มีแฟนใหม่ค่ะ ก็คบกันไปเรื่อย ๆ ก็ราบรื่นปกติดี
แต่อยู่ดี ๆ วันนึงบีก็ทักเฟสมา เราก็ไม่ได้อะไรคือตอนนั้นมีแฟนแล้วก็คุยปกติ
ปรากฎว่าอยู่ดี ๆ เค้าก็บอกว่าเค้ายังรักเราอยู่นะ แต่ไม่ได้อยากให้เลิกกับคนใหม่มาคบกัน
เราก็อ๋อ ก็รับฟังความรู้สึกนะคะแต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรด้วย
ซึ่งเค้าบอกเราว่าในการรอครั้งนี้เค้าจะรอโดยที่ไม่มีใคร บอกตรง ๆ ว่าเราไม่เชื่อ
แต่เค้าก็ไม่มีใครจริง ๆ จนเวลาล่วงเลยไปอีก 1 ปี ตอนนั้นก็คบแฟนได้ 2 ปีนิด ๆ แล้วค่ะ
ช่วงนั้นมันเหมือนช่วงหมดโปร ช่วงอิ่มตัว หรือช่วงอะไรซักอย่างซึ่งมันทำให้เรากับแฟนทะเลาะกันบ่อยค่ะ
แล้วเค้าก็เป็นคนติดเพื่อน พอเราพูดถึงเพื่อนเค้าเค้าก็จะโมโห ฉุนเฉียวตลอด เราเลยได้คุยกับบีมากขึ้น
แล้วเราก็เลิกกับแฟน จนในที่สุดบีก็กลับเมืองไทยค่ะ ตอนนั้นถ้านับรวม ๆ กันก็ประมาณ 9 ปีได้แล้ว
เราก็ไปหาเค้าไปเที่ยวด้วยกัน พ่อแม่เค้าก็พาไปหาฐาติเค้าที่อยุธยา แล้วเราก็ค่อนข้างเข้ากับน้องชายเค้าได้ดี
ตอนนั้นมีความสุขมากค่ะ วางแพลนไว้เลยว่าอีก 5 ปีจะแต่งแน่นอนแล้วเราก็จะย้ายไปอยู่ด้วยกันที่อเมริกา
เค้าอยู่ที่เมืองไทย 1 เดือนเต็ม ๆ ค่ะ ตอนนั้นหวานแหววมากจนเพื่อน ๆ อิจฉา
แต่พอหลังจากเค้ากลับไปได้ไม่ถึงเดือนดีเราก็เลิกกันเพราะเรื่องเข้าใจผิดค่ะ
ขออนุญาตไม่พูดถึงกรณีนี้นะคะ แต่เลิกกันแบบที่เค้าหายไปเลยไม่ยอมให้เราติดต่ออะไรเลยค่ะบล็อกทุกอย่าง
เราก็เฮิร์ท ๆ นิดหน่อยแต่ก็พยายามง้อนะคะพยายามส่งข้อความไปคุยเรื่อย ๆ แต่เค้าไม่เคยตอบกลับเลย
เค้าบอกว่า "เค้าจะไม่มีวันกลับมาคบเราอีกจนกว่าเราจะไปยืนตรงหน้าเค้าในอีก 5 ปีข้างหน้า"
ตอนนั้นเราวางแผนทำงานเก็บเงินบินไปอเมริกาเลยค่ะ เพราะเราคิดว่าเรารักเค้ามากและคงไม่สามารถรัก
หรือคบใครได้นานเท่านี้แล้ว เป็นบ้าอยู่พักใหญ่เลยค่ะ ช่วงนั้นไม่เป็นอันกินอันนอนเลย
ผมยาว ๆ เราก็หั่นจนสั้น ยังกะในเอ็มวีมีงานหลักคือร้องไห้งานอดิเรกคือเช็ดน้ำตาเลยก็ว่าได้
ตอนนั้นเราก็เฮิร์ทแบบ Public เลยนะคะ ทุกคนรอบตัวเราจะรู้ว่าเรารักเค้ามากพยายามลืมหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ได้
จนเพื่อน ๆ คิดว่าคงไม่มีใครขี่ม้าขาวมาช่วยให้ลืมได้แล้วเพราะขนาดแฟนคนก่อนที่คบก็ว่ารักกันมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมลืม
ช่วงนั้นมีคนจีบเยอะค่ะ เริ่มมีชื่อเสียงจากงานที่ทำอยู่แล้วคนก็เข้าหาเยอะ วันนึง ๆ มีคนคุยด้วยเยอะมากตอบไม่ทันเลย
บอกก่อนว่าเราไม่ใช่คนสวยหรือหน้าตาดีอะไรนะคะเป็นคนผอม สูง ผิวสีน้ำผึ้งไปทางคล้ำเลย ตาโต ๆ คิ้มเข้ม ๆ จมูกก็พอไปได้อยู่
ปากเล็ก ๆ แล้วก็ช่วงนั้นเริ่มดัดฟันด้วยเพลียหน้าตัวเองมาก 555+ แต่ก็มีคนหลงมาจีบอยู่
อาจจะเพราะเราเป็นคนเฟรนลี่ค่ะแต่ก็ขี้รำคาญด้วยในเวลาเดียวกัน งงมั้ย ?
ตอนนั้นก็คุยไปเรื่อยเปื่อยค่ะ แล้วก็เริ่มได้คุยกับบีเพิ่มขึ้น คือสมัครสไกป์กับเฟสใหม่ที่ไม่มีใครรู้ว่าเราไปคุย
ง่าย ๆ คือรู้กัน 2 คน ตอนนั้นคิดแล้วว่ามันต้องดีขึ้นแน่ ๆ เพราะเค้าก็ยังรักเราอยู่เพียงแต่กลับมาคบกันไม่ได้
ช่วงนั้นก็คุยด้วยกันเล่นเกมกัน เริ่มดีขึ้นถึงขั้นสไกป์คุยกันทิ้งไว้เลย
แต่แล้วมันก็มีจุดเปลี่ยน...