ผมมีประสบการณ์ที่อยากจะมาเล่าสู่กันฟังครับ "กาล ให้เกียรติ สถานที่" เวลาเราไปทำอะไรที่ไหนที่ไม่ใช่ที่ของเราควรให้เกียตริเจ้าของสถานที่นะครับ อย่างน้อยแค่บอกกล่าวก็ยังดี... เอาล่ะเรื่องที่ผมจะเล่า ผ่านมาประมาน 3 ปีกว่า เห็นจะได้
เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อผมและเพื่อนได้รับงานให้ทำสื่อวิดิโอ เพื่อส่งในวิชาคอมพิวเตอร์ ช่วงนั้นเป็นช่วงปลายเดือนมกราคม
เย็นวันศุกร์วันหนึ่ง ผมและเพื่อนประมาน10 คน ได้ ออกดูโลเคชั่น เพื่อหาที่ถ่าย แต่ด้วยเวลาเร่งรีบของเด็ก ม.ปลาย ทำให้การทำงานล่วงเลยไปถึง เวลาดึก เท่าที่จำความได้ เราถ่ายงานกันตั้งแต่ 4 โมงเย็น - 5 ทุ่มครึ่ง เป็นวันที่ล้า และเหนื่อยมาก ผมและเพื่อน ก็เลยชวนกันมาที่บ้านของผมเพื่อทำอะไรกินกัน ไหนก็วันศุกร์แล้ว สุขหรรสากันหน่อย "ใช่ครับ ชีวิตเด็ก ม ปลายจะต้องการอะไรมาก เรียนสนุกๆ พอวันศุกร์ก็เที่ยวสนุกไปวันๆ" เพื่อนทุกคนพร้อมใจกัน เหมือนเป็นวันดีวันหนึ่ง ที่สมาชิกเพื่อนในแก๊งได้มาอยู่รวมกัน
เรานั่งล้อมวงกันเป็นวงกลมหน้าสนามหญ้าหน้าบ้าน (จัดปาร์ตี้เล็กๆ ย่างเนื้อ จิ่มแจ่ว มีลาบ ไก่ทอด ข้าวเหนียว กับแกล้มชั้นดีเลยล่ะครับ) ซึ่งตัวบ้านเป็นบ้านสองชั้น ครึ่งไม้ครึ่งปูน บรรยาการศรอบบ้านเงียบครับไม่ติดกับบ้านคนอื่น และบ้านไม่ได้อยู่ในตัวเมืองครับ ทุกคนนั่งล้อมวงกันแต่มีอยู่คนนึงที่หันหน้าเข้าบ้าน 'คนอืนหน้าไปทางอื่น' นาฬิกาบอกเวลา 00.00 ดังขึ้น ไม่ถึง 15 วินาที เพื่อนผมคนที่หันหน้าเข้าบ้าน สะกิดผมแล้วบอกว่า "เห้ย เรามากันกี่คนวะ" ผมตอบ "ฆึงพูดอะไรวะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วดูเวลามั่ง" ผมพูดลดสถาณการณ์ตึงเครียดไป ผ่านไปไม่ถึง 3 นาที คนเดิมเจ้าเก่า สะกิดอีกครับ "เอ้ย กุเห็นจริงๆนะเว้ย อยุ่บนบ้านอ่ะที่กระจกอะใครวะผมสั้นๆ น้าหรอ" ผมคิดในใจ ไอ่เชี่ยยนี่ ฆึงเล่นกุละ เหล้ายังไม่ไ้ดเปิดสักกลมเล่นแบบนี้กันเลยหรอ แอบคิดในใจ เพื่อนผมอีกคนอยุ่ที่เตาย่างครับ หันมามองผมแล้วกระซิบข้างๆหู "เห่ยย จริงว่ะ ไม่เห็นหรอ" ผมยังไม่ปักใจถามว่ามันเป็นยังไงวะ ตรงไหน? เพื่อนผมนี่ชี้เป็นจุดๆเลย เอาล่ะ
ละไง อยู่ดีๆความเงียบก็เข้าครอบงำ ในเวลาเที่ยงคืนพอดีเป๊ะ ทุกคนได้ความรุ้สึกเดียวกัน ผมจึงตัดสินใจชวนเพื่อนเก็บของบอกว่า ไม่ต้องกินและ!! เวลาไม่ถึง 10 นาทีทุกคนเก็บของเสร็จ มันเป้นเวลาที่ไวมาก มีความรุ้สึกนึง จังหวะที่ผมชวนเพื่อนคนนึงไปเก็บหมูกับผม เพราะหมูที่จะย่าง เหลือเยอะมาก ตอนผมเดินเก็บของ ผมนีได้รับความรู้สึกเหมือนมีเงา ที่ไม่ใช่เพื่อนผมเดินคุมงานตลอดเวลา.. ตอนนั้นเหมือนร่างกายไม่ใช่ของเรา แต่ก้ผ่านไปด้วยดีครับ ทุกคนขึ้นไปนอนชั้น 2 (ชั้นไม้) ตรงที่เพื่อนผมเห็นนั้นแหละ ทุกคนสวดมนต์เป็นบ้าเป็นหลัง นอนแทบไม่ได้ เรียกได้ว่าข่มใจนอนสุดๆ จนกะทั่งเช้า ครับ เหตุการณ์ที่ผ่านมันเหมือนฝัน ผมนี่ลุกรีบไปเล่าให้คนในบ้านฟัง เชื่อไหมครับมันน่าเจ็บใจตรงที่ ไม่มีใครฟังผมเลย ... "ฆึงอ่ะ มันคิดไปเอง" โอโห ผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ว่า เออคงคิดไปเอง
ได้แต่ทำตัวปกติ แต่มันไม่ปกตินี่สิครับ มีคำถามติดอยู่ในใจตลอดเวลา แน่นอนครับ ใครจะเชื่อเด็กที่ไม่บรรลุนิติภาวะอย่างพวกผม...
แต่เช้าวันนี้ อะไรๆมันเริ่มเปลี่ยนไปผมรู้สึกหวิวๆ..........
วันนี้เป็นวันเกิดเพ่อนผมคนนึง ที่ไม่ได้อยุ่ในเหตุการณ์นะครับ คนอื่นแยกย้ายกลับบ้านไปตามระเบียบ ตกเย็นผมได้เตรียมตัวออกไปบ้านพื่อน ระยะทางประมาณ10 กม. ผ่านทั้งภูเขาหลายลูก ฟ้าส้มๆนิด ได้อารมณ์มาก พอไปถึงบ้าเพื่อนครับ ใจผมอยากเล่าที่ได้เจอมาก แต่ยังไม่ทันเอะปากเลยครับ "เอ้ย ไปทำอะไรมาวะ หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย" ผมก็เล่าไปครับ บลา บลาา ... เพื่อนก็บอกว่าอย่าคิดมากเลยๆ เวลาผ่านไป... ผมและเพื่อน ประมาน20 คน นั่งล้อมวงประมาน 3 วง กินหมูกะทะกัน ทุกคนเฮฮาครับ ปาร์ตี้วันเกิด เปนผมคนเดียวที่ซึมๆแบบไม่รู้ตัว
จังหวะที่ผมกำลังจะพลิกหมู สายตาผมดันไปเห้นสิ่งที่ไม่ควรเห้นนะสิครับ เป็นผมคนเดียวซะงั้น ที่หันหน้าออกนอกรั้ว เอ๊า!! ซะงั้น ที่ผมเห้นคือ ชายชุดสีฟ้า โปโล ไม่มีหน้า ไม่มีตา ไม่มีไรเลย ลอยผ่านผมไปในระยะแค่ช่วงสายตา พอผมหันต่อ หายไปต่อหน้าต่อตาเลยครับ (ระยะห่าง 5 ม.) ผมนี่ทำอะไรอะไรไม่ถูกเลย ตอนนั้เหมือน เสียงทุกอย่างเงียบหมด ผมหันไม่หาเจ้าของวันเกิดแล้วบอก เพื่อนนอกรั้วเดินได้ไหม๊ ? "อ่อเดินได๊ เค้าก็เดินกัน" ผมโล่งใจขึ้นมาเยอะ ก็คงไม่มีอะไร "แต่หญ้าแมร้งสูงท่วมห้วแล้วอ่ะตอนนี้ คนยังเดินไม่ได้เลย 555 " อ้าวว เชรี่ยยตลกซะงั้น กรุตลกกับฆึงไม๊เนี่ย ตอนนั้นผมวิ้งมาก นั่งนิ่ง น้ำตาไหล พราก เพื่อนทุกคน งงสิครับ 20กว่าชีวิต เฮฮาปาร์ตี้ หันมองเป็นสายตาเดียว และผมก็พูดขึ้นมาว่า "ตามมาทำไมวะๆ" ทุกคนนิ่ง หันมอง มีแต่เจ้าของวันเกิดที่รุ้ว่าผมไปเจออะไรมาวันก่อนหน้า ตอนนั้น 3 ทุ่มเองครับ ผมไม่มีปัญญาจะกลับบ้านเองเลย ตัดสินใจที่จะกดโทรศัพให้แม่มารับที่บ้านเพื่อน..... หู๊วว เดี๋ยวมาต่อครับ
กาล ให้เกียรติ สถานที่...
เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อผมและเพื่อนได้รับงานให้ทำสื่อวิดิโอ เพื่อส่งในวิชาคอมพิวเตอร์ ช่วงนั้นเป็นช่วงปลายเดือนมกราคม
เย็นวันศุกร์วันหนึ่ง ผมและเพื่อนประมาน10 คน ได้ ออกดูโลเคชั่น เพื่อหาที่ถ่าย แต่ด้วยเวลาเร่งรีบของเด็ก ม.ปลาย ทำให้การทำงานล่วงเลยไปถึง เวลาดึก เท่าที่จำความได้ เราถ่ายงานกันตั้งแต่ 4 โมงเย็น - 5 ทุ่มครึ่ง เป็นวันที่ล้า และเหนื่อยมาก ผมและเพื่อน ก็เลยชวนกันมาที่บ้านของผมเพื่อทำอะไรกินกัน ไหนก็วันศุกร์แล้ว สุขหรรสากันหน่อย "ใช่ครับ ชีวิตเด็ก ม ปลายจะต้องการอะไรมาก เรียนสนุกๆ พอวันศุกร์ก็เที่ยวสนุกไปวันๆ" เพื่อนทุกคนพร้อมใจกัน เหมือนเป็นวันดีวันหนึ่ง ที่สมาชิกเพื่อนในแก๊งได้มาอยู่รวมกัน
เรานั่งล้อมวงกันเป็นวงกลมหน้าสนามหญ้าหน้าบ้าน (จัดปาร์ตี้เล็กๆ ย่างเนื้อ จิ่มแจ่ว มีลาบ ไก่ทอด ข้าวเหนียว กับแกล้มชั้นดีเลยล่ะครับ) ซึ่งตัวบ้านเป็นบ้านสองชั้น ครึ่งไม้ครึ่งปูน บรรยาการศรอบบ้านเงียบครับไม่ติดกับบ้านคนอื่น และบ้านไม่ได้อยู่ในตัวเมืองครับ ทุกคนนั่งล้อมวงกันแต่มีอยู่คนนึงที่หันหน้าเข้าบ้าน 'คนอืนหน้าไปทางอื่น' นาฬิกาบอกเวลา 00.00 ดังขึ้น ไม่ถึง 15 วินาที เพื่อนผมคนที่หันหน้าเข้าบ้าน สะกิดผมแล้วบอกว่า "เห้ย เรามากันกี่คนวะ" ผมตอบ "ฆึงพูดอะไรวะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วดูเวลามั่ง" ผมพูดลดสถาณการณ์ตึงเครียดไป ผ่านไปไม่ถึง 3 นาที คนเดิมเจ้าเก่า สะกิดอีกครับ "เอ้ย กุเห็นจริงๆนะเว้ย อยุ่บนบ้านอ่ะที่กระจกอะใครวะผมสั้นๆ น้าหรอ" ผมคิดในใจ ไอ่เชี่ยยนี่ ฆึงเล่นกุละ เหล้ายังไม่ไ้ดเปิดสักกลมเล่นแบบนี้กันเลยหรอ แอบคิดในใจ เพื่อนผมอีกคนอยุ่ที่เตาย่างครับ หันมามองผมแล้วกระซิบข้างๆหู "เห่ยย จริงว่ะ ไม่เห็นหรอ" ผมยังไม่ปักใจถามว่ามันเป็นยังไงวะ ตรงไหน? เพื่อนผมนี่ชี้เป็นจุดๆเลย เอาล่ะ
ได้แต่ทำตัวปกติ แต่มันไม่ปกตินี่สิครับ มีคำถามติดอยู่ในใจตลอดเวลา แน่นอนครับ ใครจะเชื่อเด็กที่ไม่บรรลุนิติภาวะอย่างพวกผม...
แต่เช้าวันนี้ อะไรๆมันเริ่มเปลี่ยนไปผมรู้สึกหวิวๆ..........
วันนี้เป็นวันเกิดเพ่อนผมคนนึง ที่ไม่ได้อยุ่ในเหตุการณ์นะครับ คนอื่นแยกย้ายกลับบ้านไปตามระเบียบ ตกเย็นผมได้เตรียมตัวออกไปบ้านพื่อน ระยะทางประมาณ10 กม. ผ่านทั้งภูเขาหลายลูก ฟ้าส้มๆนิด ได้อารมณ์มาก พอไปถึงบ้าเพื่อนครับ ใจผมอยากเล่าที่ได้เจอมาก แต่ยังไม่ทันเอะปากเลยครับ "เอ้ย ไปทำอะไรมาวะ หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย" ผมก็เล่าไปครับ บลา บลาา ... เพื่อนก็บอกว่าอย่าคิดมากเลยๆ เวลาผ่านไป... ผมและเพื่อน ประมาน20 คน นั่งล้อมวงประมาน 3 วง กินหมูกะทะกัน ทุกคนเฮฮาครับ ปาร์ตี้วันเกิด เปนผมคนเดียวที่ซึมๆแบบไม่รู้ตัว จังหวะที่ผมกำลังจะพลิกหมู สายตาผมดันไปเห้นสิ่งที่ไม่ควรเห้นนะสิครับ เป็นผมคนเดียวซะงั้น ที่หันหน้าออกนอกรั้ว เอ๊า!! ซะงั้น ที่ผมเห้นคือ ชายชุดสีฟ้า โปโล ไม่มีหน้า ไม่มีตา ไม่มีไรเลย ลอยผ่านผมไปในระยะแค่ช่วงสายตา พอผมหันต่อ หายไปต่อหน้าต่อตาเลยครับ (ระยะห่าง 5 ม.) ผมนี่ทำอะไรอะไรไม่ถูกเลย ตอนนั้เหมือน เสียงทุกอย่างเงียบหมด ผมหันไม่หาเจ้าของวันเกิดแล้วบอก เพื่อนนอกรั้วเดินได้ไหม๊ ? "อ่อเดินได๊ เค้าก็เดินกัน" ผมโล่งใจขึ้นมาเยอะ ก็คงไม่มีอะไร "แต่หญ้าแมร้งสูงท่วมห้วแล้วอ่ะตอนนี้ คนยังเดินไม่ได้เลย 555 " อ้าวว เชรี่ยยตลกซะงั้น กรุตลกกับฆึงไม๊เนี่ย ตอนนั้นผมวิ้งมาก นั่งนิ่ง น้ำตาไหล พราก เพื่อนทุกคน งงสิครับ 20กว่าชีวิต เฮฮาปาร์ตี้ หันมองเป็นสายตาเดียว และผมก็พูดขึ้นมาว่า "ตามมาทำไมวะๆ" ทุกคนนิ่ง หันมอง มีแต่เจ้าของวันเกิดที่รุ้ว่าผมไปเจออะไรมาวันก่อนหน้า ตอนนั้น 3 ทุ่มเองครับ ผมไม่มีปัญญาจะกลับบ้านเองเลย ตัดสินใจที่จะกดโทรศัพให้แม่มารับที่บ้านเพื่อน..... หู๊วว เดี๋ยวมาต่อครับ