เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อซัก กลางๆ ปีที่แล้ว
ผมเดินทางมาทำงานปกติ เหมือนทุกวัน ที่ตึกพญาไทพลาซ่า ครับ
ผมได้เจอน้อง นิสิตคนหนึ่ง ผมก็รู้สึกว่า เออ น้องคนนี้น่ารักดีนะ (น้องคนนี้เรียนอยู่ จุฬา ครับ เพราะเห็นเครื่องแบบเค้า)
หลายวันต่อมา ในระหว่างที่ผมเดินมาทำงาน ตามปกติ ผมก็รู้สึกว่า อยากเจอน้องคนนั้นอีก
ทันใดนั้นผมก็หันกลับไปข้างหลังปรากฏว่า ผมก็เจอน้องเค้าจริงๆ ครับ น้องคงเค้าเดินไปเรียน
หลังจากนั้นช่วง เวลา ต่อๆมา เวลาเดินมาทำงานผมก็ เจอน้องเค้าบ้าง ไม่เจอบ้าง
จนตั้งแต่เมื่อประมาณต้นปีที่ผ่านมา ผมก็ไม่เจอน้องคนนั้นอีกเลย จนผมนึกว่าน้องเค้าคงเรียนจบไปแล้ว
จนมาช่วงประมาณ เดือน มิถุนายน ผมเดินลงมา ซื้อหมึกย่าง กับน้องที่ทำงาน กำลังจะเดินขึ้นลิฟท์
น้องที่ทำงาน ก็พูดขึ้นมาว่า พี่ดูคนนั้นดิ น่ารักดี ผมก็หันไปมอง ปรากฏว่า เค้าคือน้องคนเดิมที่ผมเคยเจอ อยู่ประจำนั่นเอง
ผมก็บอกน้องว่า นี่แหละ คนที่พี่เจอบ่อยๆ ที่เล่าให้ฟัง ฟังดูเหมือนคนโรคจิตสองคนคุยกัน แต่จริงๆ ไม่ใช่นะครับ ผมกับน้อง ชื่นชมน้องเค้าจริงๆ
จากนั้นผมก็ ขึ้นไปทำงาน ตามปกติ
จากนั้นผมก็คุยกับน้องที่ทำงานต่อว่า เนียะ น้องคนนี้ พี่อยากรู้จักเค้ามากเลยถ้าเจอคราวหน้าพี่จะขอ Line และทำความรู้จักน้องเค้าให้ได้
น้องที่ทำงาน ก็พูดทำนองเชียร์ๆ ว่าเอาเลยพี่ ขอเลยๆ
แต่หลังจากวั้นนั้นผมก็ ไม่ได้เจอน้องคนนั้นอีกหลายวัน จนมีอยู่วันหนึ่งผมออกมา ออกกำลังกาย ผมก็ได้เจอน้องเค้าอีกบริเวณใต้ตึกพญาไทพลาซ่าครับ
เมื่อผมเห็นผมก็แอบดีใจครับ ในใจก็คิดว่า Line Line แต่ปากเป็นใบ้ทันทีครับ(แต่คิดว่าถึงเดินไปขอ น้องเค้าก็คงไม่ให้ครับ) ผมก็เดินผ่านไป
แล้วจากวันนั้น ก็เจอน้องเค้าอีกหลายครั้ง แต่ก็ ยังไม่กล้าไปขอ Line ครับ แต่ในใจก็ยังอยากที่จะรู้จักน้องคนนั้นอยู่
แต่จากนั้นก็ไม่ได้เจอน้องเค้าอีก เป็น เดือนกว่าๆ
จนเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน วันลอยกระทงครับ
ผมกับ น้องๆ ก็คิดกันว่าจะไปงานลอยกระทง ที่ จุฬาครับ เอาสะดวกเพราะว่า ไม่ไกลจากที่ทำงานมาก
ช่วงกลางวันผมก็คุยกับน้องที่ลงไปซื้อปลาหมึกย่างวันนั้นว่า
คอยดูนะถ้าวันนี้ไปลอยกระทงแล้วเจอน้องคนนั้นที่งานพี่จะขอ Line ให้ได้ จะทำความรู้จักให้ได้
น้องก็ตอบผมว่า ให้เจอจริงๆ เถอะ ถ้าเจอจะกล้าขอป่าว
ผมก็บอกว่า คอยดูละกันน้อง ในใจก็คิดว่าคงไม่เจอหรอก คนเป็น พันๆ แต่ใจจริง ก็อยากเจอมากเลยครับ
พอเลิกงานประมาณซักทุ่มนึง ผมก็รวมตัวกันที่หน้าออฟิศ แล้วก็ เดินไปขึ้น รถไฟฟ้า เพื่อไปลงสยามแล้วเดินลัดเลาะ เพื่อไปจุฬา ครับ
พอเดินไปถึงบริเวณ หน้าโรงเรียนเตรียมอุดม ผมก็เดินเข้าไปย้ำกับน้องผมอีกครั้ง
ผมเดินแตะไหล่น้องเบาๆ แล้วบอกว่า เดี๋ยวนะ เดี๋ยวถ้าพี่เจอเค้าพี่จะขอ Line ให้ดู น้องมันก็ยิ้มๆ
ผมพูดยังไม่ทันขาดคำ น้องคนนั้น ก็เดินสวนหน้าผมขึ้นมาทันที (น้องเค้าคงเดินออกมาจาก จุฬา)
ผมก็รีบเรียกสะกิดน้องผม ดูๆ เจอจริงๆว่ะ ผมช๊อคและอึ้งมากครับ ลืม Line ไปเลย น้องๆผมก็ ต่างช่วยกันยุครับ ไปขอดิพี่ ๆ ป๊อดว่ะ
ผมก็บอกว่า เออป๊อด (เค้ามากับเพื่อน สามสี่คน ถ้าจำไม่ผิด)
ผมก็เดินเลยมาจนถึง สะพานลอยตรงหน้า จุฬา น้องเค้าก็คงเดินไปทางสยาม มั้งนะ น้องๆผมก็ยุกันยกใหญ่
ผมก็ตัดสินใจ วิ่งตามกลับไป จนถึง ฝั่งตรงข้ามมาบุญครอง แต่ก็ ไม่เจอครับ
ผมคิดว่าน้องเค้าคงเดินเข้าไปทางคณะเภสัช แล้วออกทางสยามสแคว์ วิเคราะห์ไปอย่างดี แต่ก็ไม่เจอครับ
จากนั้นผมก็เดินกลับไปหน้า จุฬาเหมือนเดิม น้องๆ รอกันหน้าสลอน แล้วถามผมว่า ได้ป่าวๆ ผมก็ ยิ้มๆ แบบ จุกๆ เพราะวิ่งกลับมากลัวน้องๆ จะรอ
แล้วก็บอกว่า ไม่ได้ ตามไม่ทัน เรื่องที่เล่ามานี้ เป็นเรื่องจริงครับ
และผมคิดว่าน้องเค้าก็เคยเห็นหน้าผมบ้าง เพราะเคยมองหน้ากันอยู่บ้าง
ถ้าน้องเค้าเล่นพันทิพย์ และอาจจะแบบว่าเฮ้ยยเราป่าววะ คือพี่อยากจะบอกว่า พี่ไม่มีเจตนาร้าย ใดๆ ทั้งสิ้น นะครับ อยากรู้จัก จริงๆ
ยิ่งเจอเหตุการณ์ วันลอยกระทงผมยิ่งอยากรู้จัก เพราะผมไม่เข้าใจว่าทำไม ผมถึงได้เจอน้องเค้า ทุกครั้งที่ผมนึกถึง
ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะเรียกว่าพรหมลิขิตได้รึเปล่า
หรือ อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้น บ่อยๆ กับผม แต่ในมุมน้องเค้าอาจจะแบบ เจอไอ้นี้อีกและ ก็ได้
แต่ผมบอกตรงๆ ว่าอยากรู้จักน้องเค้าจริงๆครับ ไม่มีเจตนาจะคุกคามใดๆ แค่คิดว่า ไม่อยากจะพลาดเรื่องราวดีๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตไป น่ะครับ
>>>ตามหาคนที่มาจาก"พรหมลิขิต"หรือ"ความบังเอิญ"<<<
ผมเดินทางมาทำงานปกติ เหมือนทุกวัน ที่ตึกพญาไทพลาซ่า ครับ
ผมได้เจอน้อง นิสิตคนหนึ่ง ผมก็รู้สึกว่า เออ น้องคนนี้น่ารักดีนะ (น้องคนนี้เรียนอยู่ จุฬา ครับ เพราะเห็นเครื่องแบบเค้า)
หลายวันต่อมา ในระหว่างที่ผมเดินมาทำงาน ตามปกติ ผมก็รู้สึกว่า อยากเจอน้องคนนั้นอีก
ทันใดนั้นผมก็หันกลับไปข้างหลังปรากฏว่า ผมก็เจอน้องเค้าจริงๆ ครับ น้องคงเค้าเดินไปเรียน
หลังจากนั้นช่วง เวลา ต่อๆมา เวลาเดินมาทำงานผมก็ เจอน้องเค้าบ้าง ไม่เจอบ้าง
จนตั้งแต่เมื่อประมาณต้นปีที่ผ่านมา ผมก็ไม่เจอน้องคนนั้นอีกเลย จนผมนึกว่าน้องเค้าคงเรียนจบไปแล้ว
จนมาช่วงประมาณ เดือน มิถุนายน ผมเดินลงมา ซื้อหมึกย่าง กับน้องที่ทำงาน กำลังจะเดินขึ้นลิฟท์
น้องที่ทำงาน ก็พูดขึ้นมาว่า พี่ดูคนนั้นดิ น่ารักดี ผมก็หันไปมอง ปรากฏว่า เค้าคือน้องคนเดิมที่ผมเคยเจอ อยู่ประจำนั่นเอง
ผมก็บอกน้องว่า นี่แหละ คนที่พี่เจอบ่อยๆ ที่เล่าให้ฟัง ฟังดูเหมือนคนโรคจิตสองคนคุยกัน แต่จริงๆ ไม่ใช่นะครับ ผมกับน้อง ชื่นชมน้องเค้าจริงๆ
จากนั้นผมก็ ขึ้นไปทำงาน ตามปกติ
จากนั้นผมก็คุยกับน้องที่ทำงานต่อว่า เนียะ น้องคนนี้ พี่อยากรู้จักเค้ามากเลยถ้าเจอคราวหน้าพี่จะขอ Line และทำความรู้จักน้องเค้าให้ได้
น้องที่ทำงาน ก็พูดทำนองเชียร์ๆ ว่าเอาเลยพี่ ขอเลยๆ
แต่หลังจากวั้นนั้นผมก็ ไม่ได้เจอน้องคนนั้นอีกหลายวัน จนมีอยู่วันหนึ่งผมออกมา ออกกำลังกาย ผมก็ได้เจอน้องเค้าอีกบริเวณใต้ตึกพญาไทพลาซ่าครับ
เมื่อผมเห็นผมก็แอบดีใจครับ ในใจก็คิดว่า Line Line แต่ปากเป็นใบ้ทันทีครับ(แต่คิดว่าถึงเดินไปขอ น้องเค้าก็คงไม่ให้ครับ) ผมก็เดินผ่านไป
แล้วจากวันนั้น ก็เจอน้องเค้าอีกหลายครั้ง แต่ก็ ยังไม่กล้าไปขอ Line ครับ แต่ในใจก็ยังอยากที่จะรู้จักน้องคนนั้นอยู่
แต่จากนั้นก็ไม่ได้เจอน้องเค้าอีก เป็น เดือนกว่าๆ
จนเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน วันลอยกระทงครับ
ผมกับ น้องๆ ก็คิดกันว่าจะไปงานลอยกระทง ที่ จุฬาครับ เอาสะดวกเพราะว่า ไม่ไกลจากที่ทำงานมาก
ช่วงกลางวันผมก็คุยกับน้องที่ลงไปซื้อปลาหมึกย่างวันนั้นว่า
คอยดูนะถ้าวันนี้ไปลอยกระทงแล้วเจอน้องคนนั้นที่งานพี่จะขอ Line ให้ได้ จะทำความรู้จักให้ได้
น้องก็ตอบผมว่า ให้เจอจริงๆ เถอะ ถ้าเจอจะกล้าขอป่าว
ผมก็บอกว่า คอยดูละกันน้อง ในใจก็คิดว่าคงไม่เจอหรอก คนเป็น พันๆ แต่ใจจริง ก็อยากเจอมากเลยครับ
พอเลิกงานประมาณซักทุ่มนึง ผมก็รวมตัวกันที่หน้าออฟิศ แล้วก็ เดินไปขึ้น รถไฟฟ้า เพื่อไปลงสยามแล้วเดินลัดเลาะ เพื่อไปจุฬา ครับ
พอเดินไปถึงบริเวณ หน้าโรงเรียนเตรียมอุดม ผมก็เดินเข้าไปย้ำกับน้องผมอีกครั้ง
ผมเดินแตะไหล่น้องเบาๆ แล้วบอกว่า เดี๋ยวนะ เดี๋ยวถ้าพี่เจอเค้าพี่จะขอ Line ให้ดู น้องมันก็ยิ้มๆ
ผมพูดยังไม่ทันขาดคำ น้องคนนั้น ก็เดินสวนหน้าผมขึ้นมาทันที (น้องเค้าคงเดินออกมาจาก จุฬา)
ผมก็รีบเรียกสะกิดน้องผม ดูๆ เจอจริงๆว่ะ ผมช๊อคและอึ้งมากครับ ลืม Line ไปเลย น้องๆผมก็ ต่างช่วยกันยุครับ ไปขอดิพี่ ๆ ป๊อดว่ะ
ผมก็บอกว่า เออป๊อด (เค้ามากับเพื่อน สามสี่คน ถ้าจำไม่ผิด)
ผมก็เดินเลยมาจนถึง สะพานลอยตรงหน้า จุฬา น้องเค้าก็คงเดินไปทางสยาม มั้งนะ น้องๆผมก็ยุกันยกใหญ่
ผมก็ตัดสินใจ วิ่งตามกลับไป จนถึง ฝั่งตรงข้ามมาบุญครอง แต่ก็ ไม่เจอครับ
ผมคิดว่าน้องเค้าคงเดินเข้าไปทางคณะเภสัช แล้วออกทางสยามสแคว์ วิเคราะห์ไปอย่างดี แต่ก็ไม่เจอครับ
จากนั้นผมก็เดินกลับไปหน้า จุฬาเหมือนเดิม น้องๆ รอกันหน้าสลอน แล้วถามผมว่า ได้ป่าวๆ ผมก็ ยิ้มๆ แบบ จุกๆ เพราะวิ่งกลับมากลัวน้องๆ จะรอ
แล้วก็บอกว่า ไม่ได้ ตามไม่ทัน เรื่องที่เล่ามานี้ เป็นเรื่องจริงครับ
และผมคิดว่าน้องเค้าก็เคยเห็นหน้าผมบ้าง เพราะเคยมองหน้ากันอยู่บ้าง
ถ้าน้องเค้าเล่นพันทิพย์ และอาจจะแบบว่าเฮ้ยยเราป่าววะ คือพี่อยากจะบอกว่า พี่ไม่มีเจตนาร้าย ใดๆ ทั้งสิ้น นะครับ อยากรู้จัก จริงๆ
ยิ่งเจอเหตุการณ์ วันลอยกระทงผมยิ่งอยากรู้จัก เพราะผมไม่เข้าใจว่าทำไม ผมถึงได้เจอน้องเค้า ทุกครั้งที่ผมนึกถึง
ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะเรียกว่าพรหมลิขิตได้รึเปล่า
หรือ อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้น บ่อยๆ กับผม แต่ในมุมน้องเค้าอาจจะแบบ เจอไอ้นี้อีกและ ก็ได้
แต่ผมบอกตรงๆ ว่าอยากรู้จักน้องเค้าจริงๆครับ ไม่มีเจตนาจะคุกคามใดๆ แค่คิดว่า ไม่อยากจะพลาดเรื่องราวดีๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตไป น่ะครับ