ไม่รู้นะคะว่าทำไมเราถึงรักแฟนได้มากขนาดนี้

เราขอแทนชื่อแฟนเราว่าดิวแล้วกันนะคะ คือเรากับดิวเนี่ยคบกันยังไม่ถึงเดือนหรอกค่ะ แต่นี่ก็ใกล้แล้วไม่รู้นะว่าเขาจะลืมรึป่าว ตอนคบกันนวันแรกอะนะคะเราอะไม่ค่อยชอบเขามากหรอกค่ะ ตอนนั้นก็คุยทุกวันก็รู้สึกดีอะค่ะก่อนคบกันเราบอกรักกันทุกวันแบบไม่คิดอะไร แต่พอคบกันเราเลยรู้สึกแปลกๆมันไม่ชินอะค่ะ แต่พอคบได้ซักพักนึงเรารู้สึกว่ารักเขามาก พอไม่ได้คุยกับเขาก็หงุดหงิดอะค่ะ เพราะปกติจะคุยกันทุกวันทั้งวันเลยก็ว่าได้ เดี๋ยวนี้เปิดเทอมเริ่มมีงานเริ่มไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่โทรศัพท์เราหายเลยใช้แท็บเล็ตคุยกับเขา แล้ววันนึงแท็บเล็ตเราพังค่ะ กลายเป็นว่าไม่ได้คุยกันตั้งแต่เช้า ต้องมาคุยกันตอนเย็นตอนกลับบ้านแล้วอะค่ะ แรกๆเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะหงุดหงิดมาก แต่พอหลังๆก็รับได้เพราะเจอกันที่โรงเรียนเป็นครั้งคราว ตั้งแต่คบกันยังไม่เคยทะเลาะกันเลย เราพยายามหาคำพูดอะไรหลายๆอย่างมาทำให้เขาหึงทำให้หวงแต่เขาไม่ว่าอะไรเราเลยค่ะไม่ถามอะไรเลยด้วยซ้ำ บางทีก็ต้องการให้เขาหึงนะคะ รักที่มันดีเกินไปโรแมนติกเกินไปเราไม่ชอบ แต่มันกลับมีผลกระทบต่อใจเรามากซะงั้น วันนึงอยากจะบอกรักเป็นพันๆรอบเลย แต่ก็กลัวเขาจะเบื่อเอา เลยบอกวันละ4-5รอบก็พอ55555 มันก็ยังไม่น้อยอยู่ดีเราว่าจะลดๆๆลงดูบ้างหาอะไรใหม่ๆคุยบ้าง จะได้ไม่เบื่อกัน เราทำทุกทางให้เขาไม่เบื่อ เขาเป็นแฟนคนแรกนะคะที่แบบพอเจอต่อหน้าไม่ค่อยเขินอะไรมากเท่าไหร่ เรามีแฟนมาน้อยค่ะส่วนใหญ่เราจะเขินไม่กล้าสบตา ประสบการณ์มันน้อยค่ะทำให้คนก่อนๆบอกเลิกเราไปเพราะตัวจริงไม่ค่อยได้คุยกันเลยค่ะ พอมาถึงคนนี้เราเลยคิดว่า เอาละวะคนนี้จะต้องไม่เป็นเหมือนคนก่อนๆที่ผ่านมา สุดท้ายก็ทำได้ค่ะ ภูมิใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่เขานี่สิคะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่มีแต่เราชวนคุย เห้อ เหนื่อยนะคะแต่มีความสุขค่ะ ขอให้คนที่อ่านกระทู้นี้โชคดีมีความสุขมากๆนะคะ ขอให้ไม่ค่อยได้ทะเลาะกันเหมือนคู่เราแต่มีบ้างนิดหน่อยก็ยังดีถือเป็นประสบการณ์ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณค่ะ