.................อะไรที่ทำให้คุณไร้สามัญสำนึกได้ขนาดนี้

กระทู้.................อะไรที่ทำให้คุณไร้สามัญสำนึกได้ขนาดนี้  เป็นกระทู้ที่เราตั้งใจแชร์เพื่อขอคำแนะนำและเป็นอุทาหรณ์แก่คนที่อาจจะเจอปัญหาแบบเรา


เรื่องมันเริ่มต้นจาก เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคมที่ผ่านมา ปกติทุกวันเราก็จะขับรถไปทำงาน แต่เนื่องจากวันนี้มีธุระจึงไม่ได้ขับรถมาเหมื่อนวันอื่นๆ ซึ่งตอนเช้าที่นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งตอนเย็นเลิกงานเราก็เรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างหน้าออฟฟิศ เพื่อจะไปลง BTS ซึ่งระยะทางโดยประมาณไม่น่าจะเกิน 3 กิโลได้

พอเราขึ้นนั่งซ้อน (ไม่ได้นั่งค่อมนะคะ เพราะเราใส่กระโปรง) ลักษณะหันข้างและมอเตอร์ไซค์ออกตัวขี่เลี่ยบซ้ายมาได้แค่ 100 เมตรเท่านั้น ก็มีผู้หญิงคนนึง เปิดประตูรถ (ฝั่งคนขับ) ออกมาอย่างกว้างและสุดแรง โผล๊ะ!!!!!!! สัมผัสได้จากแรงกระแทกที่สันประตูเจาะเข้าขาเราอย่างแรง ความนี้มอเตอร์ไซค์รับจ้างที่เราซ้อนมาก็เซสิคะ เพราะมันเสียการทรงตัว ตัวเราก็โคลงไปเอนมา จนตกลงมาจากมอร์เตอร์ไซค์ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดเลยบังเกิด เหมือนทุกอย่างมันสโลโมชั่นมากๆ เราตกใจสุดๆแต่ก็กลัวส่วนอื่นจะกระแทกขาขวาซึ่งเป็นด้านถนัดก็ลงสู่พื้นดินก่อนเลย ตุ๊บ...... ซักพักขาบวมเป็นลูกมะนาวเลยค่ะ

เราลืมบอกไปว่าคู่กรณีของเราเป็นผู้หญิงท้อง นางก็ละล่ำละลักกระสับกระส่ายทำอะไรไม่ถูก จนพี่วินบอกให้พาเราไปหาหมอ ปรากฏว่ากระดูกฝ่าเท่าเราหักละเอียดเลย หมอก็ไม่ผ่าให้เพราะกลัวว่าถ้าเรียงพลาดมันก็จะอาการหนักกว่าเดิม

จนปัจจุบันนี้ ผ่านมา 3 เดือนแล้ว เราได้รับการติดต่อมาจากคู่กรณีแค่ครั้งเดียว คือ เค้าจะไปจัดการเรื่องเอกสารที่ รพ. เบิกค่ารักษาประกัน พรบ. ค่ะ หลังจากนั้นก็หายวับไป ไม่มีการโทรมาสอบถามอาการหรือติดตามเรื่องแต่อย่างใด โดยเค้าอ้างว่า "ให้ประกันบริษัท ท ที่เค้าทำไว้จัดการทั้งหมดแล้ว ถ้าน้องจะเบิกอะไรก็เบิกได้เต็มที่เพราะพี่ทำประกันไว้ล้านนึง"      

เห๊ยเจ๊!!!!!!!!!!!!!!!(เสียงสูง) มันใช่ป่าววะ

ความรู้สึกแรกที่ได้ยินมันก็อดอุทานไม่ได้  ขุ่นพระ!!ความเป็นมนุษย์อยู่ที่ไหน แล้วประกันมอ-อึ-งอ โทรมามั๊ยล่ะ ถามคำ  ถ้าโทรมากอรออู ไม่โทรหามอ-อึ-งอ หรอกมะ

ช่วงอาการดีขึ้นเรามีโทรไปหา จะสอบถามเวลาว่างเพื่อนัดไกล่เกลี่ย เค้าก็โบ้ย "ไปคุยกับประกันเลยค่ะ" เอ่อ...คือ   ิเจ๊เป็นไรมวากป่าว โดน teen ยัดปากอยู่รึอะไร ลองเลเซอร์ไฝที่ปากออกมั๊ยเผื่อปากจะช่วยให้จิตใจเจ๊ดีขึ้น ดีอ๊อกกกกกกกกก (เราคิดในใจ)

เราก็โทรไปหาประกันถามเกี่ยวกับการเบิกค่าใช้จ่ายว่าต้องทำไงบ้าง แล้วถ้าเสร็จแล้วต้องทำไง คือเราไม่รู้จริงๆไง เค้าก็บอกว่ารอหายดีแล้วก็นัดไกล่เกลี่ยอีกที อ่ะโอเค เราก็เข้าใจว่าเค้าต้องมีกระบวนการของเค้าอ่ะนะ

ต่อจากนั้น 1 เดือน เราไปหาหมอ ประกันบอกกับการเงินที่ รพ. ว่าไม่ให้เบิก ให้ไปไกล่เกลี่ยก่อน เราก็โทรไปถามประกันที่ดูแลเคสเราเลยว่า "พี่ ไม่ให้เบิกทำไมไม่แจ้งก่อนคะ พี่ทำงานกันสะเพร่าแบบนี้ มันเป็นความผิดหนูป่ะที่ต้องมานั่งยอมรับความเปลี่ยนไปมาของบริษัท ท" จนสุดท้ายการเงินที่ รพ. เคลียร์ให้เราว่าเราอาการยังไม่ดีขึ้นยังไม่สามารถไปเจรจาไกล่เกลี่ยได้ ซึ่งมันคือ เรื่องจริงไง บริษัท ท เอาอะไรมาบอกว่าเราหายแล้วคะ

หลังจากนั้นอีก 1 เดือน รวมทั้งสิ้น ผ่านมาและ 3 เดือน ซึ่งก็คือล่าสุด 1 สัปดาห์ที่ผ่านมาเราเดินได้แล้วโดนไม่ต้องใช้ไม้ค้ำ เราก็โทรไปหาประกันเค้า จะนัดวันไกล่เกลี่ย

วันจันทร์
ประกัน: ฮาโหล สวัสดีคร้าบ
เรา: สวัสดีค่ะ คุณวอ ใช่มั๊ยคะ อาการเราดีขึ้นแล้ว อยากนัดไกล่เกลี่ย เป็นอังคารหน้าค่ะ
ประกัน: ได้ครับๆ เดี๋ยวผมจะติดต่อทุกฝ่ายให้ แล้วจะรีบแจ้งกลับนะครับ
เรา: ขอบคุณมากค่ะ
งานนางเอกมาเล๊ยยยย

วันอังคาร
ประกัน: ฮาโหล สวัสดีคร้าบ
เรา: สวัสดีค่ะ คุณวอ ใช่มั๊ยคะ เป็นไงบ้างคะ เราจะได้แพลนถูก (เผื่อเตรียมเอกสารให้เป็นอันล่าสุดที่สุด)
ประกัน: ได้ครับๆ เอ่อ...พอดีวันนี้ผมลา ไม่สะดวกเลย ยังไงผมจะรีบติดต่อให้
เรา: โอเคค่ะ รบกวนด้วยนะคะ
ก็ยังคงแบ๊ว

วันพุธ
ประกัน: ฮาโหล สวัสดีคร้าบ
เรา: สวัสดีค่ะ คุณวอ ตกลงคอนเฟิร์มมั๊ยเนี่ย
ประกัน: เอ่อ...คือ พ่อผมป่วยเข้ามาอยู่ รพ. ผมเลยต้องมาเฝ้าพ่อ
เรา: อ่ะค่ะ หนูเข้าใจ อย่าลืมแล้วกันนะคะ เรื่องมันนานแล้ว หนูไม่อยากให้ยืดเยื้อไปปีใหม่
ประกัน: ครับๆๆๆ
พยายามมีเมตตาสุดฤทธิ์

วันพฤหัสบดี
ประกัน: ฮาโหล สวัสดีคร้าบ
เรา: สวัสดีค่ะ คุณวอ
ประกัน: อ๋อ พอดีเนี่ยครับผมกำลังเข้าออฟฟิศ เดี๋ยวรีบดำเนินการให้ครับ
เรา: อย่าลืมนะคะ รบกวนรีบให้หน่อย
ประกัน: ครับๆๆๆ
อุณหภูมิคุกรุ่นมันขึ้นมาแล้วสินะ

วันศุกร์
ประกัน: ฮาโหล สวัสดีคร้าบ
เรา: เห้ออออพี่ ต้องให้เราตามพี่ทุกวันเลยหรอ  เอาจริงดิ่! (อารมณ์เสียละนะ แสรส)
ประกัน: อ๋อ คือผมโทรไปหาเค้าไม่ติดเลยครับเนี่ย ตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว
เรา: แล้วไงพี่ พี่ไม่คิดจะบอกหนูเลยรึไง จะให้ช่วยก็บอกดิ่ หรือไม่ก็อัพเดทสถานะการณ์มาดิ่ ไม่ใช่ให้โทรตามอย่างงี๊ทุกวัน ไม่รู้แล้วนะ ถ้าอย่างนั้นก็ไกล่เกลี่ยวันเดิม พี่ก็แก้ปัญหามาแล้วกัน
ประกัน: เอ่อ คืองี๊ พี่ลาออกมาแล้ว ตอนนี้พี่มาทำที่ใหม่อยู่ต่างจังหวัด
เรา: อ้าวเห้ย อะไรกันแน่วะเนี่ย แล้วต้องทำไง
ประกัน: เดี๋ยวผมพยายามติดต่อร้อยเวร(ตะไล) คนนั้นให้ได้แล้วจะประสานให้คนที่รับเคสต่อให้
แล้วก็วางสายไป

คราวนี้เราก็เลยโทรไปเบอร์ตรวจรำคนนั้น ปรากฏว่ามันก็โทรไม่ติดจริงๆ เราเลยโทรเข้าเบอร์โรงพัก เค้าบอกว่า คุณ ร.ต.ท. คนนั้นโดนให้ไปช่วยราชการที่ บชน. อ้าว เอาล่ะจุ้ย ทำไงล่ะ เราถามว่าฝากเรื่องไว้กับใคร ก็ไม่มีใครรู้ บอกว่าต้องถามร้อยเวร แต่..แต่...แต่...เบอร์ 02 ใช้ไม่ได้ซักเบอร์ เพราะ สน. กำลังรีโนเวท เราก็ขอเบอร์มือถือร้อยเวรที่เข้าเวรวันนี้ คุณตำรวจนายนี้บอกว่าไม่มี เห๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

คู่กรณีเราก็ไร้สามัญสำนึกสุดๆ แม้แต่กล่าวคำขอโทษยังไม่มี มีแต่สามาีเค้าที่ตามมาทีหลังพูด และไม่มีการใส่ใจซักนิด ติดตามเรื่องให้ก็ไม่มี
ส่วนประกันบริษัท ท ก็ทำงานกันแบบ อะไรอ่ะ ไม่แจ้งไม่บอกไม่อะไรซักอย่าง ถ้าเราไม่ติดต่อกลับไปหาก็คง เพิกเฉยใส่กันสินะ
สุดท้าย ตำรวจ ทำไมหมู่นางถึงต้องให้เราไปที่ สน. เอง เพื่อเสาะหาตำรวจร้อยเวรที่รับเรื่องแทนนายตำรวยคนนั้นอ่ะนะ

เราทำไงได้บ้างบอกที๊.............................................. ช่วยด้วยยยยย