เมื่อเวลาผ่านไป อะไรๆก็เปลี่ยน....
ไม่น่าเชื่อว่า ระยะเวลาเพียงแค่ 13 ปี จะมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย
ทั้งเทคโนโลยี และ การดำเนินชีวิต

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ได้ไปงานคอนเสิร์ต "คิดถึง D2B" เลยได้นึกย้อนกลับไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว
ว่าตอนนั้น ในยุคที่ไม่มีโซเชี่ยล แม้กระทั่งไฮไฟว์ก็ยังไม่มี เรา "ติ่งดีทูบี"ยังไง

เมื่อ 13 ปีทีแล้ว ได้มีบอยแบนด์หน้าตาดีวงหนึ่ง นามว่า "D2B" กำเนิดขึ้นมา
ประกอบไปด้วย สมาชิค 3 คน บิ๊ก แดน บีม

ด้วยเพลงที่เพราะ ติดหู + หน้าตาดี + ความสัมพันธ์ภายในวงที่น่ารัก สนิทกัน เหมือนรู้จักกันมานาน เป็นพี่น้องกันจริงๆ
ทำให้เราและหลายๆคนเป็น "ติ่งดีทูบี" ได้ไม่ยาก
แต่ในสมัยนั้น โลกโซเชี่ยลเช่น เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ยังไม่มี เค้าสามารถตามข่าว หรือฟอลโล่รถตู้กันได้ยังไงนะ
ด้วยความที่เป็นเด็ก เราเลยได้แต่สงสัย และทำได้แค่ติดตามพวกเค้าสามคน ผ่านทางหน้าจอทีวี
ได้แต่อิจฉา คนที่ได้ไปเจอพวกเค้า ได้พูดคุย จับมือกับพวกเค้า

ในโรงเรียนเรา ชอบดีทูบีกันมากๆ เรียกได้ว่าไปที่ไหนก็เจอหน้า บิ๊ก แดน บีม ดีทูบีเต็มไปหมด
ทุกเย็น เดินออกไปหน้าโรงเรียนก็จะเจอแผงขายของดีทูบีเรียงเป็นตับ
ผ้าเช็ดหน้า โปสเตอร์ โปสการ์ด  กล่องเหล็ก พวงกุญแจ และสินค้าต่างๆที่มีหน้าดีทูบี แปะเต็มไปหมด
โดยเฉพาะ ภาพแผ่นเล็กๆใส่กระเป๋าตังใบละ 2 บาท มัดรวมกัน หลายๆกอง เป็นภาพงานอีเว้นท์ ถ่ายนิตยสาร
ภาพปาปา หลายร้อยใบวางเรียกกัน หรือแบ่งเป็นมัดๆ ให้เด็กนักเรียนได้ซื้อ
ทุกเย็น คนรุมกันเยอะมาก แทบไม่มีพื้นที่ให้เข้าไปเลือก ใครมาก่อน มีสิทธิ์เลือกก่อน
พอเลิกเรียนปุ๊ป ทุกคนจะพุ่งมาที่แผง โดยไม่ได้นัดหมาย
เพราะฉะนั้น มองไปทางไหนก็จะเจอแต่หน้าดีทูบีจิงๆ
(ตอนเด็กๆใครเคยเอาภาพมาติดกับกระเป๋าถือ แล้วเคลือบใสบาง เราติดเต็มเลย 55)

ทุกครั้งที่เอ็มวี หรือเพลงดีทูบีออกมา ทุกคนก็จะมารวมตัวกันฟังเพลง และดูเอ็มวี ร้องได้ทุกเพลง ยิ่งกว่าเพลงมาร์ชประจำโรงเรียนอีก
บางวัน เพื่อนวิ่งมาบอกว่า ได้เบอร์พี่บีมมานะ แล้วก็จะเอามาโทรกัน แต่ไม่ติด (พี่บีมไม่รับสายเค้าอ่ะ ฮือออ)

แฟชั่นที่ดีทูบีสมัยนั้น เราก็ชอบไปหาของเลียนแบบมาใส่ตาม จำได้ว่า พี่บิ๊กชอบใสานาฬิกาใหญ่ๆ ก็ไปหามาใส่ตาม
ในสมัยนั้น ไม่มีทีวีย้อนหลัง เวลาดีทูบีไปรายการไหน จะใช้วิธีอัดวีดีโอม้วนใหญ่ๆ จำได้ว่า มีเป็นสิบม้วน อัดทุกรายการ
ซื้อเทปดีทูบีทุกเทป อยากฟังเพลงไหนเป็นพิเศษ ก็ต้องใช้ดินสอ กรออย่างเมามันส์ (เทปดีทูบี ขายได้ล้านตลับนะเธอ)

นั่งตัดหนังสือพิมพ์ ทำเป็นแฟ้ม ไม่ว่าจะรูปเล็กแค่ไหน ก็ไม่อ่านรอดพ้นสายตาเราไปได้
ซึ่งตอนนั้น ลงทุกเล่ม ตามเก็บแทบไม่ไหว แต่มีความสุขทุกครั้งที่กลับมานั่งชมผลงานตัวเอง

ตอนที่พี่บิ๊ก ประสบอุบัติเหตุ เราและเพื่อนๆร้องไห้หนักมาก  วันนั้นอยู่บ้าน โทรไปบอกทุกคนที่โรงเรียน
นั่งร้องไห้ ทั้งๆที่เรียนอยู่ นั่งพับนกกระดาษไปร้องไห้ไป คอยฟังวิทยุที่รายงานถึงอาการพี่บิ๊ก
ติดตามข่าวทุกสำนัก แต่เราไม่เคยได้ไปเยี่ยมพี่บิ๊กเลย (พ่อแม่ไม่ให้ไป)

วันที่เพลง "นายเจ็บ ฉันเจ็บ" เปิดทางวิทยุครั้งแรก เรายืนร้องไห้อยู่หน้าวิทยุ
เราทำได้แค่อธิษฐานให้พี่บิ๊ก
แม้วันนี้พี่บิ๊กจะไม่อยู่กับเรา แต่พี่บิ๊กจะอยู่ในใจเราตลอดไป


คอนเสิร์ตคิดถึง D2B ทำให้เรานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
ความทรงจำที่สวยงาม มีความสุข และเจ็บปวด มันชัดเจนอยู่ในความทรงจำ อยู่ในหัวใจเสมอ
อย่างที่พี่บีมบอก "เวลามันจะเยียวยาความเจ็บปวดของมันเอง"

ขอบคุณทุกคน ที่จัดคอนเสิร์ต คิดถึง D2B ขึ้นมา
ขอบคุณ พี่บิ๊ก พี่แดน พี่บีม สำหรับความสุขที่มอบให้พวกเราตลอดมา

พวกคุณคือบอยแบนด์อันดับ 1 ตลอดกาล

ปอลอ. ยิ่งดูคอนเสิร์ต ยิ่งคิดถึง ขอให้จัดอีกได้ไหมคะ นานแค่ไหนก็จะรอ
คิดถึงพี่บีม คิดถึงพี่แดน คิดถึงคนบนฟ้า

อยากให้พี่แดน พี่บีม กลับมาร้องเพลงด้วยกันอีก