ไม่รู้จะว่ายังไง เพราะผมก็รู้อยู่แล้วว่าควรทำยังไง แต่ผมแค่อยากจะระบายมากกว่า
ผมป่วยเป็นโรคจิตเวช และเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ทำให้หางานทำไม่ได้ ผมเข้ารักษากับหมอจิตเวชคนนึงมาเกือบ2ปีแล้ว จนเมื่อ4-5เดือนก่อนผมมีปัญหาปากเสียงกับเค้าเรื่องนึง จนเค้าบอกว่าไม่สามารถรักษาผมได้ เค้าบอกประมาณว่าเค้ากลัวผมจะทำร้ายเค้า เพราะเค้าไปเจอรูปวาดของผมแล้วคิดว่าผมอาจจะเป็นโรคจิตแบบฆาตกรได้ อยากจะให้ผมเปลี่ยนไปรักษากับหมอจิตเวชอีกคน แต่ผมรู้สึกดีเวลาได้คุยกับเค้า มันสบายใจ ผมก็บอกขอโทษเค้า แต่ยังไงเค้าก็ยืนยันจะให้ผมเปลี่ยนคนรักษาให้ได้
ผมก็คิดว่าเอานะ ลองเว้นระยะไปซักหน่อย เผื่อเค้าจะหายโกรธผม ค่อยกลับไปขอโทษเค้าใหม่ ผมก็ให้แม่ไปพบหมอแทน ซึ่งจริงๆผมสงสารแม่นะที่จะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรับยาให้ลูก เค้าก็แก่แล้วแต่ผมไม่รู้จะทำยังไง จนเดือนที่แล้วแม่ผมเค้าบอกว่าเค้าถามหมอแล้ว หมอยังกลัวอยู่แต่ลองให้ผมไปพบก็ได้ มีข้อแม้ว่าต้องเอาแม่ผมไปด้วย(คือผมสงสัยมาก ถ้าผมเกิดบ้าจะฆ่าเค้าขึ้นมา แม่ผมจะหยุดผมได้ยังไง)
พอถึงวันนัดคราวนี้ ผมเลยขึ้นไปแผนกกับแม่ ไปถึงผมเห็นสายตาเอือมๆของพนักงานพยาบาล เหมือนไม่ค่อยอยากจะเห็นผมเท่าไหร่ และพอผมมาปรากฎเค้าบอกว่าหมอเจ้าของไข้ผมต้องไปธุระติดประชุม ไม่ได้มารักษา ต้องรักษากับหมออีกคน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ผมเห็นแว้บๆเหมือนหมอเค้าอยู่ในห้องตรวจรึยังไง(คือแผนกจิตนี้มีหมอ3คน จะมีหมอซึ่งเป็นเจ้าของไข้ผมคนเดียวที่เป็นผู้หญิงเลยสังเกตง่าย) พอผมเห็นยังงั้นผมเฟลมาก กลับมาบ้านร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาเอง มันยิ่งตอกย้ำกับตัวเองว่าโลกนี้ไม่มีใครต้องการเรา ขนาดหมอโรคจิตยังหนีเราเลย ผมไม่นึกว่าเค้าจะเกลียดหน้าผมขนาดนี้ มันทำอะไรไม่ถูก คนทั้งแผนกก็เหมือนอยากจะผลักไสเราไปไกลๆ
ผมเลยคิดว่าตัวเองคงต้องเปลี่ยนโรงพยาบาล ไปรักษาที่กรุงเทพ แต่อีกใจนึงก็คิดว่ามันบ้าอะไรขนาดนี้ จากขับรถไปโรงพยาบาลใกล้บ้าน ต้องนั่งรถไฟไปแต่เช้า เดินทางเกือบ2ชั่วโมง เพื่อไปพบแพทย์10นาทีเนี่ยนะ อีกทั้งบัตร30บาทเราก็อยู่ที่นี่(คนที่รักษาด้านนี้จะรู้ดีว่าค่ายามันแพงแค่ไหน หากต้องจ่ายเองทุกๆเดือน)
ทำไมตัวเองถึงซวยขนาดนี้ มันทำให้รู้เลยว่าอะไรบางอย่างที่พลาดไปแล้ว มันแก้ไขไม่ได้ เรื่องไม่เป็นเรื่องเลย มันทำให้ลำบากไปทั้งครอบครัว
ถ้าเราอยากรักษากับหมอ แต่หมอเค้าไม่อยากรักษาเรา เราควรจะ...
ผมป่วยเป็นโรคจิตเวช และเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ทำให้หางานทำไม่ได้ ผมเข้ารักษากับหมอจิตเวชคนนึงมาเกือบ2ปีแล้ว จนเมื่อ4-5เดือนก่อนผมมีปัญหาปากเสียงกับเค้าเรื่องนึง จนเค้าบอกว่าไม่สามารถรักษาผมได้ เค้าบอกประมาณว่าเค้ากลัวผมจะทำร้ายเค้า เพราะเค้าไปเจอรูปวาดของผมแล้วคิดว่าผมอาจจะเป็นโรคจิตแบบฆาตกรได้ อยากจะให้ผมเปลี่ยนไปรักษากับหมอจิตเวชอีกคน แต่ผมรู้สึกดีเวลาได้คุยกับเค้า มันสบายใจ ผมก็บอกขอโทษเค้า แต่ยังไงเค้าก็ยืนยันจะให้ผมเปลี่ยนคนรักษาให้ได้
ผมก็คิดว่าเอานะ ลองเว้นระยะไปซักหน่อย เผื่อเค้าจะหายโกรธผม ค่อยกลับไปขอโทษเค้าใหม่ ผมก็ให้แม่ไปพบหมอแทน ซึ่งจริงๆผมสงสารแม่นะที่จะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรับยาให้ลูก เค้าก็แก่แล้วแต่ผมไม่รู้จะทำยังไง จนเดือนที่แล้วแม่ผมเค้าบอกว่าเค้าถามหมอแล้ว หมอยังกลัวอยู่แต่ลองให้ผมไปพบก็ได้ มีข้อแม้ว่าต้องเอาแม่ผมไปด้วย(คือผมสงสัยมาก ถ้าผมเกิดบ้าจะฆ่าเค้าขึ้นมา แม่ผมจะหยุดผมได้ยังไง)
พอถึงวันนัดคราวนี้ ผมเลยขึ้นไปแผนกกับแม่ ไปถึงผมเห็นสายตาเอือมๆของพนักงานพยาบาล เหมือนไม่ค่อยอยากจะเห็นผมเท่าไหร่ และพอผมมาปรากฎเค้าบอกว่าหมอเจ้าของไข้ผมต้องไปธุระติดประชุม ไม่ได้มารักษา ต้องรักษากับหมออีกคน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ผมเห็นแว้บๆเหมือนหมอเค้าอยู่ในห้องตรวจรึยังไง(คือแผนกจิตนี้มีหมอ3คน จะมีหมอซึ่งเป็นเจ้าของไข้ผมคนเดียวที่เป็นผู้หญิงเลยสังเกตง่าย) พอผมเห็นยังงั้นผมเฟลมาก กลับมาบ้านร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาเอง มันยิ่งตอกย้ำกับตัวเองว่าโลกนี้ไม่มีใครต้องการเรา ขนาดหมอโรคจิตยังหนีเราเลย ผมไม่นึกว่าเค้าจะเกลียดหน้าผมขนาดนี้ มันทำอะไรไม่ถูก คนทั้งแผนกก็เหมือนอยากจะผลักไสเราไปไกลๆ
ผมเลยคิดว่าตัวเองคงต้องเปลี่ยนโรงพยาบาล ไปรักษาที่กรุงเทพ แต่อีกใจนึงก็คิดว่ามันบ้าอะไรขนาดนี้ จากขับรถไปโรงพยาบาลใกล้บ้าน ต้องนั่งรถไฟไปแต่เช้า เดินทางเกือบ2ชั่วโมง เพื่อไปพบแพทย์10นาทีเนี่ยนะ อีกทั้งบัตร30บาทเราก็อยู่ที่นี่(คนที่รักษาด้านนี้จะรู้ดีว่าค่ายามันแพงแค่ไหน หากต้องจ่ายเองทุกๆเดือน)
ทำไมตัวเองถึงซวยขนาดนี้ มันทำให้รู้เลยว่าอะไรบางอย่างที่พลาดไปแล้ว มันแก้ไขไม่ได้ เรื่องไม่เป็นเรื่องเลย มันทำให้ลำบากไปทั้งครอบครัว