กระทู้แรกเลยจริงๆๆอ่านอย่างเดียวมานานแล้ว วันนี้เลยอยากเล่าเรื่องราวของความรัก ที่เป็นความทรงจำที่จนปัจจุบันมันอาจจะเริ่มเลือนลางไปบ้างแต่ยังประทับใจอยู่เสมอค่ะ.........
......ย้อนไปเมื่อสัก8-9ปีที่แล้วเราอยู่ชั้นม.4มีเพื่อนใหม่ๆๆให้ได้รู้จักมากมายซึ่งตอนนั้นเป็นเด็กซื้อๆบ้านๆเลยก็ว่าได้อีกอย่างอยู่ต่างจังหวัด...จำไม่ได้ว่าเจอกันครั้งแรกยังไงกับเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งแทนตัวเด็กผู้ชายคนนั้นว่า"โย่ง"ละกันเพราะเราเรียกเค้าเมื่อคุยกันสองคนแบบนี้ และเค้าก้จะเรียกเรา ว่ายัย"ถั่วงอก" ออกแนวน่ารักมึ้งมิ้งใช่มั้ยคะ อิอิ.......หลังเลิกเรียนเพื่อนๆๆห้องหนึ่งของเราไปเล่นบาสกันที่สนามหน้าโรงเรียนเราก็ไปดูด้วยอยากเล่นกีฬาบ้าง ก็เจอโย่งเล่นด้วย ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกเปลี่ยนตอนไหนเหมือนเค้าจะพกผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆๆตลอด ด้วยความที่อยากรู้จัก เลยไปขอผ้าเช็ดหน้าเค้าซะงั้นค่ะ5555 แล้วบอกว่าเด๋วจะเอาไปซักให้...เค้าก็ให้นะคะ5555
พอถึงวันที่คืนผ้าเช็ดหน้าเราก็เขียนเบอร์โทรศัพท์พับแนบไปกับผ้าเช็ดหน้า (แหม่ไม่มีเล่นตัวเรยเนอะ) แล้วก็ได้คุยกันค่ะเราคุยกันวันนึงสามสี่ชั่วโมง คุยตอนกลางคืนแทบจะคลานไปโรงเรียน(อันนี้ไม่ดีนะคะ) เจอกันที่โรงเรียนก็เคอะเขินมาก คอยตามมอง ตลอดแต่ก็ต้องเงียบๆๆไว้เพราะไม่ได้เปิดตัวกันจริงจัง ช่วงเวลาอินเลิฟแบบเด็กๆมากๆ
.......แต่ความรักนี้ไม่ง่ายเรยค่ะเพราะโย่งเป็นหนุ่มค่อนข้างป็อป ทำให้มีสาวๆในห้องเค้าคอยกันซีนตลอด....เลยได้แต่แอบมอง แอบคุย แต่ก็มีความสุขในช่วงหนึ่ง สาวในห้องของโย่งเหมือนจะรู้ว่าเราชอบโย่งค่ะ เค้าก็มาถามว่าชอบหรอ ไม่ได้นะ อะไรประมานนี้สาวนางนี้ให้ชื่อว่า"เอเอ"ละกันเนาะ คงจะพูดขำๆๆเพราะเรากับก็เป็นเพื่อนกันตอนมัธยมต้นค่ะ เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะแต่อิจฉานางที่อยู่ห้องเดียวกับโย่ง....
.......จากนั้นไม่นานเราก็ได้ข่าวว่าโย่งคบกับเอเอค่ะจริงหรือไม่เราก็ไม่รู้ เราเลยถามโย่งจริงจังค่ะว่า "เธอชอบเอเอเหรอ" โย่งตอบกลับมาได้เจ็บกระดองใจมากค่ะ "ทำไมเรา
จะชอบไม่ได้"
อ้าก....เงิบ) ณ ตอนนั้น เราเลยห่างกันและเราก็ไม่ไปที่สนามบาสอีกเลยค่ะ รักแรกแสนหวานจบลงในเวลาหนึ่งเทอม
.......เวลาผ่านไปด้วยความที่เราตัดโย่งไม่ขาดค่ะเรยเขียนข้อความในใจบรรยายยาวมากเป็นไดอารี่เล็กๆๆให้โย่งไป ซึ่งเขียนไว้ว่าอะไรเราจำได้ไม่หมด รู้แค่ว่า ยินดี ไม่โกรธ ยังอยากเป็นเพื่อนเสมอ และคงพูดถึงเรื่องเอเอ อีกอย่างมารู้ทีหลังค่ะว่าเพื่อนสนิทของโย่งที่อยู่ห้องเดียวกับเรานั้นให้ชื่อว่า ที นะคะเขาชอบเราค่ะ เลยไม่แน่ใจว่าเค้าสองคนคุยกันรึเปล่ามโนว่าให้หลีกทางกันไปรึเปล่าอันนี้ก็ไม่ทราบ
.......ผ่านไปได้สักระยะก็มีรุ่นพี่มาบอกชอบขอเป็นแฟน ด้วยความที่เจ็บใจเลยประชดด้วยการคบรุ่นพี่คนนั้นค่ะ เราเดินคู่ไปต่อหน้าต่อตาโย่งเลย แต่โย่งเค้าไม่สนเลยค่ะ เราก็ทนๆๆคบกับรุ่นพี่คนนั้นสุดท้ายก็เลิกเพราะไม่ใช่คนที่ชอบจริงๆๆ จนท้ายที่สุดใกล้จบม.6ซึ่งทุกคนต้องแยกย้ายกันไปเราจึงเอากระดาษให้เค้าเขียนเฟรนชิพให้ เป็นอะไรที่อบบคิดว่าจะไม่ทำละนะแต่ใจอ่อนอยากเป็นเพื่อน อย่างน้อยให้รู่ว่าโย่งอยู่ดีมีสุข ในระหว่างช่วงเวลานั้นเราไม่เคยคุยกับเค้าเรยละเป็นปีๆๆแต่มันสุดทางที่จะเจอแล้ว เมื่อเราสอบติดมหาวิทยาลัย เราเลยโทรไปหาโย่ง โย่งพูดเลยค่ะ"ขอโทษนะ เราคิดว่าเทอจะไม่เป็นเพื่อนเราอีกแล้ว" วินาทีนั้นสะอื้นเลยอย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันได้ พอสุดท้ายเมื่อแยกย้ายกันไป มีครั้งหนึ่งเราฝันถึงเค้าแต่ฝันไม่ดีเท่าไร เราเลยไปโทรไปถามว่ายังอยู่ดีใช่มั้ย เค้าก็ยังดีอยู่ และบอกว่าไดอารี่ที่เราเคยเขียนให้เค้าพกมาที่มหาลัยด้วยนะเอามาอ่านแล้วคิดถึง"
โอ้วเขิล) และเราต่างคนต่างเรียนจนเราก็มีแฟนค่ะ ไปส่องเค้าตามfacebookก็พบว่าเค้าก็มีแฟนแล้วเช่นกัน เราก็ยังเก็บความทรงจำนั้นไว้เสมอมาเรื่องดีๆๆมีมากค่ะแต่เรื่องไม่ดีมันก็หายเจ็บไปนานแล้วแต่มีอยู่ครั้งหนึ่งด้วยความที่มันยังค้างคาใจ เพราะชอบฝันถึงโย่งตลอดค่ะเป็นฝันที่ดีมากๆๆมีความสุขมากๆๆจนปัจจุบันก็ยังฝันเห็นหน้าเค้าอยู่อย่างนั้นทั้งที่ไม่เจอกันเกือบสิบๆๆปี ถามเค้าไปในข้อความเฟสบุคค่ะ ว่า"เทอเคยรักเราบ้างมั้ย"คือมันติดอยู่ในใจน่ะมันค้างคาใจจิงๆซึ่งเค้าก็ไม่เคยตอบกลับมาเลย...เฮ้อ....ทุกวันนี้ก็ส่องเฟสโย่งตลอดแต่เค้าคือตวามทรงจำค่ะ ปัจจุบันมันคือโลกความจริง ซึ่งเราและเค้าไม่อาจจะกลับมาได้เหมือนเดิมถ้าย้อนเวลาไปได้ก็อยากถามเค้าให้รู้ไปเลยว่า เราคบกันใช่มั้ย เทอรักเราบ้างมั้ยค่ะ ถ้ามันเคลียร์ใจได้ความฝันของเราคงไม่มีเค้าอีก ไม่ต้องติดค้างในความคิดค่ะ(ขอเฮ้อ...อีกที)
........โย่งยังจะเป็นความทรงจำและเป็นเพื่อนตลอดไปค่ะ แล้วเพื่อนๆๆมีรักแรกวัยใสที่น่าจดจำบ้างมั้ย หรือมันไม่ดีเลยแชร์กันได้นะ.....บางคำพูดการกระทำบางอย่างอาจจะจำรายละเอียดได้ไม่หมดเพราะเราพยายามที่จะลืมและมันก็นานมากแล้วขออภัยนะเขียนไม่ได้เรื่องเลย..~_~.....จบค่ะรักแรกของถั่วงอก
รักแรกวัยใส...ในความทรงจำอันเริ่มเลือนลาง...เพื่อนๆยังจำกันได้ไหมกับรักแรก~_~
......ย้อนไปเมื่อสัก8-9ปีที่แล้วเราอยู่ชั้นม.4มีเพื่อนใหม่ๆๆให้ได้รู้จักมากมายซึ่งตอนนั้นเป็นเด็กซื้อๆบ้านๆเลยก็ว่าได้อีกอย่างอยู่ต่างจังหวัด...จำไม่ได้ว่าเจอกันครั้งแรกยังไงกับเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งแทนตัวเด็กผู้ชายคนนั้นว่า"โย่ง"ละกันเพราะเราเรียกเค้าเมื่อคุยกันสองคนแบบนี้ และเค้าก้จะเรียกเรา ว่ายัย"ถั่วงอก" ออกแนวน่ารักมึ้งมิ้งใช่มั้ยคะ อิอิ.......หลังเลิกเรียนเพื่อนๆๆห้องหนึ่งของเราไปเล่นบาสกันที่สนามหน้าโรงเรียนเราก็ไปดูด้วยอยากเล่นกีฬาบ้าง ก็เจอโย่งเล่นด้วย ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกเปลี่ยนตอนไหนเหมือนเค้าจะพกผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆๆตลอด ด้วยความที่อยากรู้จัก เลยไปขอผ้าเช็ดหน้าเค้าซะงั้นค่ะ5555 แล้วบอกว่าเด๋วจะเอาไปซักให้...เค้าก็ให้นะคะ5555
พอถึงวันที่คืนผ้าเช็ดหน้าเราก็เขียนเบอร์โทรศัพท์พับแนบไปกับผ้าเช็ดหน้า (แหม่ไม่มีเล่นตัวเรยเนอะ) แล้วก็ได้คุยกันค่ะเราคุยกันวันนึงสามสี่ชั่วโมง คุยตอนกลางคืนแทบจะคลานไปโรงเรียน(อันนี้ไม่ดีนะคะ) เจอกันที่โรงเรียนก็เคอะเขินมาก คอยตามมอง ตลอดแต่ก็ต้องเงียบๆๆไว้เพราะไม่ได้เปิดตัวกันจริงจัง ช่วงเวลาอินเลิฟแบบเด็กๆมากๆ
.......แต่ความรักนี้ไม่ง่ายเรยค่ะเพราะโย่งเป็นหนุ่มค่อนข้างป็อป ทำให้มีสาวๆในห้องเค้าคอยกันซีนตลอด....เลยได้แต่แอบมอง แอบคุย แต่ก็มีความสุขในช่วงหนึ่ง สาวในห้องของโย่งเหมือนจะรู้ว่าเราชอบโย่งค่ะ เค้าก็มาถามว่าชอบหรอ ไม่ได้นะ อะไรประมานนี้สาวนางนี้ให้ชื่อว่า"เอเอ"ละกันเนาะ คงจะพูดขำๆๆเพราะเรากับก็เป็นเพื่อนกันตอนมัธยมต้นค่ะ เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะแต่อิจฉานางที่อยู่ห้องเดียวกับโย่ง....
.......จากนั้นไม่นานเราก็ได้ข่าวว่าโย่งคบกับเอเอค่ะจริงหรือไม่เราก็ไม่รู้ เราเลยถามโย่งจริงจังค่ะว่า "เธอชอบเอเอเหรอ" โย่งตอบกลับมาได้เจ็บกระดองใจมากค่ะ "ทำไมเรา
จะชอบไม่ได้"
.......เวลาผ่านไปด้วยความที่เราตัดโย่งไม่ขาดค่ะเรยเขียนข้อความในใจบรรยายยาวมากเป็นไดอารี่เล็กๆๆให้โย่งไป ซึ่งเขียนไว้ว่าอะไรเราจำได้ไม่หมด รู้แค่ว่า ยินดี ไม่โกรธ ยังอยากเป็นเพื่อนเสมอ และคงพูดถึงเรื่องเอเอ อีกอย่างมารู้ทีหลังค่ะว่าเพื่อนสนิทของโย่งที่อยู่ห้องเดียวกับเรานั้นให้ชื่อว่า ที นะคะเขาชอบเราค่ะ เลยไม่แน่ใจว่าเค้าสองคนคุยกันรึเปล่ามโนว่าให้หลีกทางกันไปรึเปล่าอันนี้ก็ไม่ทราบ
.......ผ่านไปได้สักระยะก็มีรุ่นพี่มาบอกชอบขอเป็นแฟน ด้วยความที่เจ็บใจเลยประชดด้วยการคบรุ่นพี่คนนั้นค่ะ เราเดินคู่ไปต่อหน้าต่อตาโย่งเลย แต่โย่งเค้าไม่สนเลยค่ะ เราก็ทนๆๆคบกับรุ่นพี่คนนั้นสุดท้ายก็เลิกเพราะไม่ใช่คนที่ชอบจริงๆๆ จนท้ายที่สุดใกล้จบม.6ซึ่งทุกคนต้องแยกย้ายกันไปเราจึงเอากระดาษให้เค้าเขียนเฟรนชิพให้ เป็นอะไรที่อบบคิดว่าจะไม่ทำละนะแต่ใจอ่อนอยากเป็นเพื่อน อย่างน้อยให้รู่ว่าโย่งอยู่ดีมีสุข ในระหว่างช่วงเวลานั้นเราไม่เคยคุยกับเค้าเรยละเป็นปีๆๆแต่มันสุดทางที่จะเจอแล้ว เมื่อเราสอบติดมหาวิทยาลัย เราเลยโทรไปหาโย่ง โย่งพูดเลยค่ะ"ขอโทษนะ เราคิดว่าเทอจะไม่เป็นเพื่อนเราอีกแล้ว" วินาทีนั้นสะอื้นเลยอย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันได้ พอสุดท้ายเมื่อแยกย้ายกันไป มีครั้งหนึ่งเราฝันถึงเค้าแต่ฝันไม่ดีเท่าไร เราเลยไปโทรไปถามว่ายังอยู่ดีใช่มั้ย เค้าก็ยังดีอยู่ และบอกว่าไดอารี่ที่เราเคยเขียนให้เค้าพกมาที่มหาลัยด้วยนะเอามาอ่านแล้วคิดถึง"
........โย่งยังจะเป็นความทรงจำและเป็นเพื่อนตลอดไปค่ะ แล้วเพื่อนๆๆมีรักแรกวัยใสที่น่าจดจำบ้างมั้ย หรือมันไม่ดีเลยแชร์กันได้นะ.....บางคำพูดการกระทำบางอย่างอาจจะจำรายละเอียดได้ไม่หมดเพราะเราพยายามที่จะลืมและมันก็นานมากแล้วขออภัยนะเขียนไม่ได้เรื่องเลย..~_~.....จบค่ะรักแรกของถั่วงอก