ที่ผมขอแฟนแบบนี้มันยากเกินไปหลอครับ

เป็นเรื่องของผมล้วนๆแล้วแต่ความคิดเห็นนะครับ. ผมแค่อึดอัดใจอยากมาแชร์ให้ฟังนะครับ.  ขอสรุปคล่าวๆก่อนนะครับสมัยก่อนอายุ. 17-18 ผมก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆหน้าตาธรรมดา ไม่ได้หล่ออะไรมากช่วงชีวิตที่มีแฟนก็เหมือนทั่วๆไป คบกัน ได้กัน ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนติดเพื่อนไปไหนมาไหนก็เพื่อนแฟนมีก็ไม่ได้สนใจเพราะโดนแฟนตามใจแฟน ยอมตลอดคบๆเลิกๆ แต่ไม่เคยคบที่เดียวหลายๆคนนะครับ  เข้าเรื่องเลยล่ะกัน.  ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมโสด และกำลังเข้า มหาลัย ปี 1 น้องๆเฟรสชี่เลยแหละก็มีกิจกรรมทาง มหาลัย จัดขึ้นทุกๆปีแหละครับจนผมได้เจอ ผู้หญิงคนนึงแบบเห็นแล้วแม้งใช่เลยว่ะ สืบไปสืบมาก็มารู้ว่าเธอ เรียนอยู่ คณะเดียวกับผมแต่คนละสาขาเท่านั้นเองแต่เหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจเหมือนทำให้อยากแล้วจากไปเจอครั้งนั้นแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่เจออีกเลยผมหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอจนผ่านไปไม่ถึง 2 อาทิตย์ ไปเจอในเฟสบุ๊คอันนี้ผมเชื่อว่าทุกๆคนเป็นเคยเรียนเคยทำงานที่ไหนจะใส่มันลงไปในเฟสบุ๊ค. ผมก็แอบเข้าไปส่องแต่เห็นได้แค่รูปโปรไฟล์รูปเดียวก็ว่าหน้าคุ้นๆ ก็เลยแอดไป จนนานเป็นเดือนจนผมเกือบจะลืมละ เขาก็ตอบรับก็เลยเข้าไปส่องๆดู. เห้ยยยยยย !!!!! สวรรค์มีตาชัดๆ แต่นานไปนะจนจะลืมละตั่งแต่วันนั้นก็ทำความรู้จักกับเธอมาเรื่อยๆ ก็คุยไปคุยมาเป็นเพื่อนกัน และ ก็มาลงสเต็ปเดิม เป็นแฟนกัน มีอะไรกัน แต่ ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น คนนี้ที่คบกันอยู่เปลี่ยนแปลงชีวิตผมทุกๆอย่างนอกจากแม่ที่ผมยอมแล้วยังมีเธอคนนี้ที่ไม่เชื่อว่าผมจะยอมได้ทุกอย่างเหล้าที่เคยกินบ่อยๆ ก็กินเฉพาะวันสำคัญ บุหรี่ที่เคยสูบก็เลิกหายขาด เพื่อนที่เคยติดก็ห่างๆจนเพื่อนถามว่านึกว่าตายไปละ แต่เพื่อนก็เข้าใจผมเลยไม่อึดอัดทุกสิ่งที่ผมเลิกเธอไม่เคยบอกไม่เคยขอ ผมแค่มองหน้าเธอก็รู้ว่าถึงเวลาที่เราต้องโตต้องคิดเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่สิ่งที่ผมหนักใจอึดอัดมากที่สุดก็มาจากตัวเธอนี่แหละไม่ใช่เพราะมือที่สามหรือเรื่องหัวใจนะครับ เธอเป็นคนทะเยอทะยานสูงอยากได้ไรต้องได้แต่ต้องได้ด้วยความสามารถตัวเองที่บ้านเธอรวยมากแต่เธอยอมทำงานหนักเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็เป็นเรื่องนึงที่ผมภูมิใจในตัวเธอ อ่อ ข้ามไปตอนนึง หลังจากที่คบกับเธอไม่นาน ผมก็โดน รีทาย ออกจากมหาลัย ไม่ใช่เพราะแฟนแต่เป็นเพราะตัวผมเอง ที่ไม่ตั่งใจเรียน ผมก็ไม่นิ่งเชย ผมก็ลงเรียน ส-อ วัน จ-ศ ผมก็หางานทำแต่ไม่รู้ทำไมเหมือนผมเป็นคนทำงานนอกบ้านไม่เก่งหาเงินไม่เก่ง แต่งานในบ้านทุกๆอย่างนะครับ ย้ำว่าทุกๆอย่างทำกับข้าวนะครับผมทำหมดแม้กระทั่งลงไปซื้อผ้าอนามัยให้จนแฟนใช้เสร็จละม้วนๆไว้บนชักโครกก็เก็บให้แต่ แฟนผมงานในบ้านบ้านไม่เอาเลยล่ะแต่งานข้างนอกหาเงินเก่งมากเธอเป็นพริตตี้ ผมก็แอบคิดว่ามีคนเลี้ยงเปล่าไปสืบๆมาแอบตามไปที่ทำงานก็ไม่เจอกลับก็ตรงเวลา เราคบกันมาจะสามปี ไม่เคยมีเรื่องมือที่สามให้หนักใจแต่ที่หนักใจคือ การแข่งกันสวยในหมู่เพื่อนๆผมก็เข้าใจเป็นงานต้องรักษาเสื้อผ้าหน้าผมให้เป๊ะอยู่เสมอเรื่องนี้ พอทำใจได้แต่ แต่ที่ทำใจไม่ได้คือ แฟนผมเป็นคนพูดจาตรงๆคิดอะไรรู้สึกอย่างไรก็พูดมาแบบนั้น ใช่ครับ ดูเหมือนกับคนจริงใจแต่ไม่ใช่ทุกเรื่องนะครับผมเป็นคนที่เซ้นสิทีฟ กับคำพูดมาก เฉพาะกับคนที่ผมรักผมแคร์นะครับไม่ใช่อะไรนิดๆหน่อยๆแล้วผมร้องไห้นะครับไม่ใช่นะ แต่บางคำพูดพูดมาเเล้วมันไม่เข้าหูฟังไม่ขึ้นผมจะโกดมากและเราทั้งคู่ก็เป็นคนใจร้อนด้วยกันสุดท้ายเค้าก็มาขอโทดและผมก็ลืมปัญาหาที่เกิดขึ้นจนไม่รู้ว่าทะเลาะกันเพราะอะไร ทุกวันสำคัญแฟนจะถามเสมอว่าอยากได้อะไร ผมตอบเหมือนตอนแรกๆที่คบกัน "ผมแคร์คุณทุกคำพูด ช่วยพูดรักษาน้ำใจกันได้ไหม ยากไปไหมที่ขอ" ทุกๆครั้งวันไหนๆผมก็ขออยู่แค่นี้ จนตอนนี้จะ สามปี ละยังเป็นเหมือนเดิมจนผมถามตัวผมเองเราต้องทำเป็นหูทวนลมหลอที่พูดอะไรออกมาแล้วจะไม่รู้สึก ถ้าเพื่อนๆเป็นแบบผมหรือแฟนผมจะหาทางออกยังไงหลอครับ