ประสบการณ์...เป็นเพื่อนกันดีๆ ดันไปชอบเข้าซะสิ

จริงๆอยากจะมาตั้งกระทู้เล่าเรื่องของตัวเองเหมือนกันค่ะ ได้มีโอกาสสักที เรื่องนี้ก็ผ่านมาสักพักแล้วค่ะ..แต่ก็ยังจำได้ดีอยู่ดี
ทีแรกเราเองอยู่โรงเรียนหญิงล้วนค่ะ ม.ต้นจะเป็นหญิงล้วนทั้งหมด ยกเว้นม.ปลายที่จะเปิดเป็นสห ตอนม.ปลายเราได้รู้จักเพื่อนรุ่นเดียวกันคนนึงค่ะ ขอแทนว่า พ. นะคะ พ.เป็นคนที่นิสัยดีมาก เข้ากับคนได้ง่าย เป็นคนเก่งที่เรียกว่าอัจริยะได้เลยค่ะ มีแต่คนรู้จัก เอ่ยชื่อไปก็ต้อง อ๋ออออ กันทุกคน แล้วพ.ไม่ใช่คนเป็นผญ.ที่ผญ.จ๋าเป็นคนที่ลักษณะเท่ห์ๆ เอาเป็นว่าสำหรับเราคือหล่อค่ะ (คือดูเป็นคนออกหล่อๆแนวพี่แท SNSD แบบนั้นค่ะ ) เป็นคนที่ยิ้มสวยมากมาก (เรียกได้ว่าน้ำแข็งขั้วโลกละลายกันเลยทีเดียว )
เราอยู่คนละห้องกันค่ะ แต่ด้วยความที่ พ. เป็นคนที่เรียนเก่ง กิจกรรมเด่น ทุกคนเลยรู้จัก พ. ไปโดยปริยายค่ะ ทีแรกเราก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะชอบเลยสักนิดเดียว อีกอย่างตอนนั้นเราไม่ได้ชอบผู้หญิงเลยแม้แต่จะคิดเลยจริงๆ แต่พอมาเย็นวันนั้น ความคิดทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปค่ะ ..
ตอนนั้นกำลังเรียนวิชาอะไรอยู่ไม่แน่ใจค่ะ จำไม่ได้ทั้งหมดจริงๆ แต่จำได้ว่ามีอ.คนนึงให้ไปเรียก พ. มาทำอะไรสักอย่างก็จำไม่ได้แล้วค่ะ
เราก็เลยจะชวนเพื่อนไปอีกคน แต่กำลังหาเพื่อนไปอยู่ ไม่มีใครจะไปสักคนเลยค่ะ
ก็เลยต้องเดินไปตาม พ. คนเดียวค่ะ พอถึงหน้าห้องพ. นางก็กำลังเดินออกจากห้องพอดีเลยค่ะ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนในหนังน่ะค่ะ ที่แบบพระเอกเจอนางเอกใส่ชุดแต่งงานแล้วสตั้น อย่างนั้นเลยค่ะ ตอนนั้นที่เห็นภาพยังติดตาจริงๆค่ะ คือพ.เดินออกมา พอเห็นเราก็ยิ้มให้จนตอนนั้นละลายไปแล้วค่ะ ตอนนั้นสตั้นไปสักพัก นึกขึ้นได้ตรูต้องตามมันไปหาอ.นี่หว่า ก็เลยเรียกชื่อ พ. แล้วก็บอกตามปกติว่าให้ไปหาอ.ด้วยนะ แล้วก็ผ่านไปค่ะ
พอหลังจากวันนั้นเราก็เจอพ.บ่อยขึ้น เจอหน้ากันกลายเป็นยิ้มให้กันตลอด สุดท้ายเราก็ได้คุยกันในเฟสค่ะ ได้รู้จักกันมากขึ้น ตอนนั้นเรามั่นใจแล้วว่าเราชอบพ.มากๆเลยค่ะ แต่ตอนม.4 เราก็ได้ทุนไปเรียนต่อที่ตปท.ค่ะ ตอนนั้นไป 1 ปี ก็เลยต้องเสียเวลาเรียน มาเรียนซ้ำใหม่อีกค่ะ
ตอนที่เรากลับมา เราก็ซื้อของมาให้พ. นางก็ขี้เกรงใจมากกกกก ไม่ยอมรับของจากเราต้องตื้อจนกว่าจะเอาค่ะ ขนาดเราแจกลูกอมเม็ดเดียวพ.ยังบอกเกรงใจเลยค่ะ
พอถึงวันเกิดพ.ค่ะ เราก็ซื้อเป็นขนมที่คุณยายเราทำเองค่ะ เป็นบราวนี่ เราก็ตั้งใจจะเอาไปให้วันเกิดของพ.ค่ะ เราก็เลยตัดสินใจเขียนข้อความใส่กระดาษไปค่ะ จำได้ไม่หมดว่าเขียนอะไรไปบ้างแต่จำได้ว่าเขียนไปประมาณว่า กินให้อร่อยนะ ตั้งใจเอามาให้เลย หวังว่าจะชอบนะ อวยพรวันเกิด สุดท้ายลงชื่อคนที่คุณก็รู้ว่าเป็นใคร เป็นไงล่ะคะ กลับไปคิดรู้สึกตลกตัวเองมากนี่ทำอะไรลงไป 555555555555 ทำตัวซะเท่ห์เชียว แหมะ แต่ก็ไม่กล้าเอาไปให้เองค่ะ ฝากเพื่อนเราในห้องนี่แหละเอาไปให้
แล้วก็แกล้งทำเป็นไปเจอบ่อยๆค่ะ บังเอิญเจอ นู่นนี่นั่นก็คนมันอยากเจออะเนอะ
หลังจากนั้นก็ฝากขนมไปตลอดค่ะ ขนมบ้าง ของใช้บ้าง ที่คั่นหนังสือ หนังสือนิยายที่พ.บ่นในเฟสว่าอยากได้ค่ะ ทำอยู่อย่างนี้เป็นปีค่ะ
แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันตลอดนะคะ นานๆในเฟสจะคุยกันที แล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องเข้ามหาลัยค่ะ
ตอนนั้นเราอยู่ม.5 แต่พ.อยู่ม.6 แล้วค่ะ เวลาที่จะได้เจอกันบ่อยๆก็เริ่มน้อยลงค่ะ
แล้วก็เวลาผ่านไปเร็วมากค่ะ พ.ได้คณะตามที่ต้องการ หลังจากนั้นเราก็เริ่มไม่ได้คุยกันเลยค่ะ
มีไลน์ก็ไม่กล้าที่จะคุยจะทักไปเลยสักนิด
เราคิดว่าพ.น่าจะรู้ตัวว่าเราชอบค่ะ ตลอดที่รู้จักพ.มา เพื่อนตั้งแต่สมัยม.ต้นของพ.บอก ก็บอกว่าพ.ไม่เคยชอบใคร หรือมีแฟนเลย ด้วยอย่างที่บอกค่ะพ.เป็นเด็กที่เก่งมากจริงๆไม่แปลกเลยที่จะไม่มีอะไรแบบนี้
เราก็คิดว่าพ.น่าจะรู้ตัวว่าเราชอบ เพราะหลายอย่างที่เราก็เก็บความรู้สึกไม่ค่อยอยู่ เหตุการณ์หลายครั้งที่กลับไปคิดแล้วก็ตลกตัวเองว่า โหยย ทำแบบนี้ใครก็รู้ว่าชอบเว้ยยย ..
จากตอนนั้นถึงตอนนี้ก็เกือบ 4 ปีค่ะ ที่ชอบพ.มา เดี๋ยวนี้คุยกันน้อยลงมาก อีกอย่างอยู่คนละจังหวัดกันค่ะ
ไม่เคยเจอกันเลยตั้งแต่ตอนที่พ.จบไป ตอนนี้เราเริ่มรู้สึกไม่ดีค่ะ พ.อ่านไม่ตอบบ้าง
ถามอะไรไปก็ตอบแค่สตก.ไลน์กลับมา ถามไปไม่มีการถามกลับมา ทีแรกก็คิดว่า คงจะเรียนหนักมากไม่มีเวลาตอบไม่กวนดีกว่า
ตอนแรกเราตัดสินใจจะบอกว่าเราชอบพ.ค่ะ แต่พอเป็นแบบนี้ก็ทำให้เลิกความคิดนั้นไปเลยค่ะ
ตอนนี้เราก็ยังชอบพ.อยู่เหมือนเดิมค่ะ ความรู้สึกยังเหมือนวันแรกๆที่เราแอบชอบ ถึงจะไม่ได้เจอก็ยังมีความสุขที่เป็นอยู่ ถึงแม้บางครั้งจะแอบเหนื่อย น้อยใจบ้างก็ไม่เคยที่จะเลิกชอบเลย อีกความคิดก็กลัวถ้าบอกไปแล้วพ.ไม่ชอบผญ.กลายเป็นมองหน้ากันไม่ติด จากเพื่อนที่คุยกันได้ กลายเป็นคนไม่รู้จักทำไง ... เราก็เลยเลือกที่จะอยู่แบบนี้ไปดีกว่าค่ะ ยังได้คุยแบบเพื่อน ยังได้ดูแลแบบเพื่อนอยู่ห่างๆ คิดว่ามีความสุขแล้วค่ะ ^^
ขอบคุณที่บางคนอ่านจนจบนะคะ ขอบคุณที่เสียเวลาค่ะ ;)