สวัสดีค่ะ ขออภัยนะคะถ้าตั้งคำถามผิดห้อง
ปัจจุบันเราอายุ30ปี จบป.ตรี จากมหาวิทยาลัยรัฐบาล
เกรดไม่ได้สูง ตกงานเดือนกว่าแล้วค่ะ
ลำบากมากๆเพราะว่า ภาระเยอะ ขอเล่าที่มาที่ไปนิดนึงนะคะ
ก่อนหน้านี้พ่อป่วย เข้าฉุกเฉินในรพ.เอกชน และต้องผ่าตัดด่วน
เหตุเพราะ รพ.รัฐ ตรวจแล้วบอกว่าไม่เป็นไรไล่ให้กลับบ้าน
มาโคม่าที่บ้าน จนต้องให้รถรพ.เอกชนมารับ
สุดท้ายก็ยื้อชีวิตผ่านมาได้ พร้อมกับหนี้หนึ่งก้อน 75000 บาท ที่เราไปกู้มาเพื่อเคลียร์ค่ารักษาพ่อ
เป็นหนี้นอกระบบค่ะ ตอนนี้ดอกเบี้ยก็ทบมาเรื่อยๆ เพราะเราขาดส่ง
แต่โชคดีที่เจ้าหนี้ยังปราณีไม่ทวงโหด
แต่พอเราตกงาน เงินที่จะใช้จ่ายหนี้ และค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้านก็ฝิดเคืองไปด้วย
เรามีน้องสาว1คน ห่างกันมาก เป็นลูกหลง
แม่มีตอนแก่ค่ะ น้องต้องไปโรงเรียน ม.ปลาย
เสาหลักของบ้านคือเรา ตอนนี้เครียดมากๆ กลัวทุกทาง
กลัวเจ้าหนี้จะมาที่บ้านด้วยค่ะ ตอนนั้นไม่อยากให้ที่บ้านกังวล
เราเลยโกหกไปว่าเพื่อนใจดีให้ยืม และทยอยใช้ ไม่มีดอกเบี้ย
ที่บ้านเลยไม่รู้ว่าเราเป็นหนี้นอกระบบด้วย
ทุกวันนี้พ่อก็ยังไม่แข็งแรงดีค่ะ แม่ก็เดินไม่ค่อยไหว เป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท
เราพยายามทุกทางที่จะให้ที่บ้านรู้สึกว่า เรายังไหว ไม่ให้มีอะไรมากระทบ
ทุกวันนี้เรามีเงินค่าใช้จ่ายต่างๆเล็กๆน้อยๆ จากนั่งรถเมล์ฟรี จากบ้านมาสนามหลวงทุกวัน ข้ามเรือ3บาท
ไปหาเสื้อผ้ามือสองจากวังหลัง มาโพสขายในเนต ก็ได้วันละ2-3ร้อยบาท
พอเป็นค่ากับข้าว ค่าใช้จ่ายในบ้าน แต่ไม่มากพอที่จะจ่ายหนี้ได้
ที่บ้านไม่รู้ว่าเราตกงานค่ะ เพราะ2-3ปีที่ผ่านมา เราทำงานเป็นลูกจ้างหน่วยงานแห่งหนึ่ง
เป็นลูกจ้างรายวัน ไม่ได้มีสวัสดิการใดๆ แม้กระทั่งประกันสังคม แต่ต้องทำเพราะช่วงนั้น
พ่อเราป่วยต่อเนื่องมาตลอด เทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาล
เราต้องลาเรื่องพ่อตลอด และงานที่นี่เข้าใจเราที่สุด เนื่องจากจ่ายค่าแรงตามวันที่มาทำงาน
ไม่มาก็ไม่ว่าอะไร เงินเดือนน้อยแต่เราพอใช้ เพราะประหยัด บวกขยันหาของมาขายเสริม
เป็นช่วงชีวิตที่ลำบากมากค่ะ ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่สบาย แต่ไม่ลำบากเท่า2-3ปีนี้
แต่ก็ไม่ได้เสียใจอะไร แค่คิดว่าได้ดูแลพ่อแม่ให้ได้ก็พอแล้ว
จนพอพ่อเริ่มดีขึ้น มาอยู่บ้านได้ยาวๆ ไม่ต้องเข้าๆออกๆรพ.
งานก็แจ้งมาว่า ขอหยุดจ้างก่อน ไม่มีงานให้ทำ
เราเลยไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้ที่บ้านรู้ค่ะ ทุกวันนี้เราเข้าออกบ้านเหมือนเวลาทำงานปกติ
กลางคืนหางานในเนต พร้อมขายของ เอางานฝีมือมาทำบ้างถ้ามีคนจ้าง
เช้านั่งรถเมล์ฟรี หาเสื้อผ้ามาขาย เหลือเวลาก็ไปนั่งหาหนังสือรับสมัครงานอ่านที่หอสมุด
แต่ก็ไม่มีงานเรียกเลยค่ะ
ทุกอย่างมันบีบเราเข้าทุกวัน จนเราอยากจะถามเพื่อนๆว่า
ถ้าเราตัดสินใจแล้วว่าเราจะไปทำงานในไลน์ผลิตตามโรงงาน
แม้ว่างานจะหนักก็ไม่เป็นไร หนักแค่ไหนเราก็สู้ ยิ่งถ้ามีเข้ากะ มีล่วงเวลาเรายิ่งอยากทำ
เราเคยเกริ่นเรื่องนี้กับเพื่อนๆไม่กี่คนที่เรามี เพื่อนๆเราแอนตี้ค่ะว่าจบป.ตรี ไม่อายรึไง
แต่เราคิดว่า อาย ดีกว่า อด ค่ะ เราอยากตั้งใจทำงานทั้งเก็บเงินใช้หนี้ และให้พ่อแม่ได้เป็นก้อนทุกเดือนให้ท่านภูมิใจ
ทุกวันนี้เราให้แค่ค่ากับข้าวรายวัน กับให้น้องไปโรงเรียน วันละ1-200
แม่ก็คง งง ว่าเราไม่มีเงินรึป่าว ก็พยายามถาม
เราก็โกหกแม่ไปว่าอันนี้เป็นเงินขายของ แต่เงินเดือนออกเลท
ในใจแม่น่าจะรุ้ว่าเราลำบาก แต่เลือกไม่ถาม เพราะเรากินข้าวเช้าที่บ้านอิ่มมากๆทุกวัน
เพื่อกลางวันจะได้ไม่ต้องกิน แม่ยังเคยแกล้งแซวว่า กินเหมือนคนไม่มีเงินกินข้าวกลางวัน
อีกสาเหตุที่เราคิดว่าเราน่าจะลองเสี่ยงกับงานโรงงานดูก็เพราะ
ค่าครองชีพย่านโรงงานน่าจะถูกลง ถ้าให้เราตั้งต้นไปทำงานออฟฟิศในเมือง
เราก็คงลำบากทั้งค่าเดินทาง ค่าอาหาร รวมถึงค่าเสื้อผ้าด้วย
เราไม่มีแม้กระทั่งชุดทำงาน เพราะตอนเป็นลูกจ้างรายวันที่เก่า
เค้ามีเสื้อให้ เราเลยมีกางเกงทำงานแค่2ตัวใส่สลับกัน
เราเลยคิดว่ากับสถานการณ์ที่เราเผชิญตอนนี้ เราทนได้ถ้าจะต้องไปทำงานโรงงานที่คนเรียนจบป.ตรีหลายคนดูถูก
เลยอยากถามเพื่อนๆว่า มีงานที่ไหนแนะนำเรามั้ยคะ
หรือผู้หญิงต้องสมควรเลือกงานโรงงานแบบไหนถึงจะเหมาะ
ถ้ามีสวัสดิการรถรับส่ง หรือ หอพัก ด้วยก็ได้นะคะ
เราน่าจะประหยัดค่าใช้จ่ายมากขึ้น เราเป็นคนกินง่านอยู่ง่ายค่ะ
ลำบากแค่ไหนก็อยู่ได้ บวก2-3ปีที่มรสุมชีวิตนี้
เราไม่เคยได้ไปกินเที่ยวเล่น พักผ่อนกับเพื่อนๆอยู่แล้ว
เลยไม่ได้สนใจเรื่องจะไม่มีเวลาว่าง เราพร้อมจะทำงานหนัก ทำงานเยอะๆทุกประเภท
ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
ขอคำแนะนำเรื่องงานค่ะ กำลังลำบากมาก
ปัจจุบันเราอายุ30ปี จบป.ตรี จากมหาวิทยาลัยรัฐบาล
เกรดไม่ได้สูง ตกงานเดือนกว่าแล้วค่ะ
ลำบากมากๆเพราะว่า ภาระเยอะ ขอเล่าที่มาที่ไปนิดนึงนะคะ
ก่อนหน้านี้พ่อป่วย เข้าฉุกเฉินในรพ.เอกชน และต้องผ่าตัดด่วน
เหตุเพราะ รพ.รัฐ ตรวจแล้วบอกว่าไม่เป็นไรไล่ให้กลับบ้าน
มาโคม่าที่บ้าน จนต้องให้รถรพ.เอกชนมารับ
สุดท้ายก็ยื้อชีวิตผ่านมาได้ พร้อมกับหนี้หนึ่งก้อน 75000 บาท ที่เราไปกู้มาเพื่อเคลียร์ค่ารักษาพ่อ
เป็นหนี้นอกระบบค่ะ ตอนนี้ดอกเบี้ยก็ทบมาเรื่อยๆ เพราะเราขาดส่ง
แต่โชคดีที่เจ้าหนี้ยังปราณีไม่ทวงโหด
แต่พอเราตกงาน เงินที่จะใช้จ่ายหนี้ และค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้านก็ฝิดเคืองไปด้วย
เรามีน้องสาว1คน ห่างกันมาก เป็นลูกหลง
แม่มีตอนแก่ค่ะ น้องต้องไปโรงเรียน ม.ปลาย
เสาหลักของบ้านคือเรา ตอนนี้เครียดมากๆ กลัวทุกทาง
กลัวเจ้าหนี้จะมาที่บ้านด้วยค่ะ ตอนนั้นไม่อยากให้ที่บ้านกังวล
เราเลยโกหกไปว่าเพื่อนใจดีให้ยืม และทยอยใช้ ไม่มีดอกเบี้ย
ที่บ้านเลยไม่รู้ว่าเราเป็นหนี้นอกระบบด้วย
ทุกวันนี้พ่อก็ยังไม่แข็งแรงดีค่ะ แม่ก็เดินไม่ค่อยไหว เป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท
เราพยายามทุกทางที่จะให้ที่บ้านรู้สึกว่า เรายังไหว ไม่ให้มีอะไรมากระทบ
ทุกวันนี้เรามีเงินค่าใช้จ่ายต่างๆเล็กๆน้อยๆ จากนั่งรถเมล์ฟรี จากบ้านมาสนามหลวงทุกวัน ข้ามเรือ3บาท
ไปหาเสื้อผ้ามือสองจากวังหลัง มาโพสขายในเนต ก็ได้วันละ2-3ร้อยบาท
พอเป็นค่ากับข้าว ค่าใช้จ่ายในบ้าน แต่ไม่มากพอที่จะจ่ายหนี้ได้
ที่บ้านไม่รู้ว่าเราตกงานค่ะ เพราะ2-3ปีที่ผ่านมา เราทำงานเป็นลูกจ้างหน่วยงานแห่งหนึ่ง
เป็นลูกจ้างรายวัน ไม่ได้มีสวัสดิการใดๆ แม้กระทั่งประกันสังคม แต่ต้องทำเพราะช่วงนั้น
พ่อเราป่วยต่อเนื่องมาตลอด เทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาล
เราต้องลาเรื่องพ่อตลอด และงานที่นี่เข้าใจเราที่สุด เนื่องจากจ่ายค่าแรงตามวันที่มาทำงาน
ไม่มาก็ไม่ว่าอะไร เงินเดือนน้อยแต่เราพอใช้ เพราะประหยัด บวกขยันหาของมาขายเสริม
เป็นช่วงชีวิตที่ลำบากมากค่ะ ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่สบาย แต่ไม่ลำบากเท่า2-3ปีนี้
แต่ก็ไม่ได้เสียใจอะไร แค่คิดว่าได้ดูแลพ่อแม่ให้ได้ก็พอแล้ว
จนพอพ่อเริ่มดีขึ้น มาอยู่บ้านได้ยาวๆ ไม่ต้องเข้าๆออกๆรพ.
งานก็แจ้งมาว่า ขอหยุดจ้างก่อน ไม่มีงานให้ทำ
เราเลยไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้ที่บ้านรู้ค่ะ ทุกวันนี้เราเข้าออกบ้านเหมือนเวลาทำงานปกติ
กลางคืนหางานในเนต พร้อมขายของ เอางานฝีมือมาทำบ้างถ้ามีคนจ้าง
เช้านั่งรถเมล์ฟรี หาเสื้อผ้ามาขาย เหลือเวลาก็ไปนั่งหาหนังสือรับสมัครงานอ่านที่หอสมุด
แต่ก็ไม่มีงานเรียกเลยค่ะ
ทุกอย่างมันบีบเราเข้าทุกวัน จนเราอยากจะถามเพื่อนๆว่า
ถ้าเราตัดสินใจแล้วว่าเราจะไปทำงานในไลน์ผลิตตามโรงงาน
แม้ว่างานจะหนักก็ไม่เป็นไร หนักแค่ไหนเราก็สู้ ยิ่งถ้ามีเข้ากะ มีล่วงเวลาเรายิ่งอยากทำ
เราเคยเกริ่นเรื่องนี้กับเพื่อนๆไม่กี่คนที่เรามี เพื่อนๆเราแอนตี้ค่ะว่าจบป.ตรี ไม่อายรึไง
แต่เราคิดว่า อาย ดีกว่า อด ค่ะ เราอยากตั้งใจทำงานทั้งเก็บเงินใช้หนี้ และให้พ่อแม่ได้เป็นก้อนทุกเดือนให้ท่านภูมิใจ
ทุกวันนี้เราให้แค่ค่ากับข้าวรายวัน กับให้น้องไปโรงเรียน วันละ1-200
แม่ก็คง งง ว่าเราไม่มีเงินรึป่าว ก็พยายามถาม
เราก็โกหกแม่ไปว่าอันนี้เป็นเงินขายของ แต่เงินเดือนออกเลท
ในใจแม่น่าจะรุ้ว่าเราลำบาก แต่เลือกไม่ถาม เพราะเรากินข้าวเช้าที่บ้านอิ่มมากๆทุกวัน
เพื่อกลางวันจะได้ไม่ต้องกิน แม่ยังเคยแกล้งแซวว่า กินเหมือนคนไม่มีเงินกินข้าวกลางวัน
อีกสาเหตุที่เราคิดว่าเราน่าจะลองเสี่ยงกับงานโรงงานดูก็เพราะ
ค่าครองชีพย่านโรงงานน่าจะถูกลง ถ้าให้เราตั้งต้นไปทำงานออฟฟิศในเมือง
เราก็คงลำบากทั้งค่าเดินทาง ค่าอาหาร รวมถึงค่าเสื้อผ้าด้วย
เราไม่มีแม้กระทั่งชุดทำงาน เพราะตอนเป็นลูกจ้างรายวันที่เก่า
เค้ามีเสื้อให้ เราเลยมีกางเกงทำงานแค่2ตัวใส่สลับกัน
เราเลยคิดว่ากับสถานการณ์ที่เราเผชิญตอนนี้ เราทนได้ถ้าจะต้องไปทำงานโรงงานที่คนเรียนจบป.ตรีหลายคนดูถูก
เลยอยากถามเพื่อนๆว่า มีงานที่ไหนแนะนำเรามั้ยคะ
หรือผู้หญิงต้องสมควรเลือกงานโรงงานแบบไหนถึงจะเหมาะ
ถ้ามีสวัสดิการรถรับส่ง หรือ หอพัก ด้วยก็ได้นะคะ
เราน่าจะประหยัดค่าใช้จ่ายมากขึ้น เราเป็นคนกินง่านอยู่ง่ายค่ะ
ลำบากแค่ไหนก็อยู่ได้ บวก2-3ปีที่มรสุมชีวิตนี้
เราไม่เคยได้ไปกินเที่ยวเล่น พักผ่อนกับเพื่อนๆอยู่แล้ว
เลยไม่ได้สนใจเรื่องจะไม่มีเวลาว่าง เราพร้อมจะทำงานหนัก ทำงานเยอะๆทุกประเภท
ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ