5ปีกับอีก5เดือน และสิ่งที่ค้างคาในใจ. ความรู้สึกของเด็กผู้หญิงคนนึง. ที่อยากระบาย. :(

สวัสดีค่ะ คนที่กำลังอ่าน^^ ฉันเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่พึ่งอายุครบ20เมื่อไม่กี่วันนี่เอง แค่อยากจะระบายสิ่งที่เก็บไว้ วัยนี้ความรักกำลังน่ารักเลยใช่ไหมล่ะ แต่เรื่องราวที่ฉันเจอมันทำให้พูดเลยทีเดียว การแอบชอบใครคนนึงมันทำให้เรามีความสุขโน๊ะ ฉันแอบชอบรุ่นพี่มอห้า ตอนนั้นฉันอยู่มอสาม <<แรดอ่ะ>> เขาหยิ่งมาก เหมือนหล่ออ่ะ แต่ก็ไม่เท่าไหร่ แต่แปลกนะเวลาที่เขายิ้มอะไรๆทำๆมมันเป็นสีชมพู ไม่ว่าเขาจะเรียนห้องไหน ก็ไปแอบมองตลอด เขาชอบเล่นบาส<<สูงแค่167เล่นบาส>> แต่แบบว่าก็ไปนั่งรอเขาทุกวันอ่ะ คนมันชอบนี่น่า5555 เห้ยตายๆๆเพื่อนดันมาชอบคนเดียวกับเราอีกแต่เขาไม่บ้าเท่าเราไง ทำแบบนี้อยู่3เดือน และแล้วฟ้าก็เป็นใจ เขาเข้ามาขอเบอเราโว๊ยยย<<โครตตดีใจอ่ะ>> แต่เรื่องดีมักมีเรื่องร้ายตามมาด้วยY.Yชอบคนเดียวกับเพื่อนกลายิป็นเราที่ไม่ดีซะงั้น เพื่อนเลิกครบเลยทีเดียว แต่ตอนนั้นชอบเขามากจริงๆและคิดไงว่าเรามาก่อนก็ถูกแล้วที่เขาเลือกเรา จึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและตัดใจคูยกับเขาอย่างจริงจัง มันก็ไม่ได้ดีเลยเขายังลืมแฟนเก่าไม่ได้แต่เราสิมโนเต็มทีทำทุกอย่างจนผ่านไป3เดือนเขาพาเราไปหาแม่เขา^^<<จริงใจใช่ไหมละ>>และตั้งแต่นั้นมาเราก็ครบกันและรักกันมากขึ้นเรื่อยๆ อาจจะมีทะเลาะกันบ่อยเพราะไม่ค่อยเข้าใจอะไรตรงกัน ฉันน่ะเอาแต่ใจส่วนเขาน่ะชอบให้คนเอาใจ555 มันน่าจะจบแบบในละครแล้วใช่ไหมแต่ไม่เลยนี่แค่เริ่มต้น 2ปีต่อมาไวมากตอนนี้เรียนมอสี่แล้วค่ะ เขาก็จะจบแล้วนิน่าา ความกลัวเริ่มเข้าเพราะเดียวไปอยู่มหาลัยเจอแต่ผู้หญิงสวยๆแน่เลย=="เราไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกันเลยโทไป นัดเจอ เขาก็ไม่ว่างเพราะเขาเตรียมตัวที่จะเข้ามหาลัย การเงียบเป็นผลเขามาหาเราค่ะ555 คืนนั้นเองเที่ยงคืน เสียงดังขึ้น~~แม่เขาโทมา *0* และพูดว่าตอนนี้เขายังไม่ถึงบ้านเลยเขาอยู่กะเราหรือป่าว เลยตอบกลับไปว่า เขาไปบ้านเพื่อนแหละมั่งเพราะเห็นบอกจะอ่านหนังสือ พอวางสายเท่านั้นแหละ โทจิกกกกก ปิดเครื่องอีก จิกเพื่อนเขาต่อ ทุกคนที่มีเบอ คืนนั้นนอนไม่หลับเลย พอเช้าไปเรียนเจอเขาเลยถามเขาบอกว่าแบดหมดไปบ้านเพื่อน แล้วก็เดินไป ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นเมื่อคืนบอกกับเราว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้าน <<เขาโกหก>>ปล่อยค่ะ และเราก็เริ่มค่อยๆสืบและความลับที่รู้มันทำให้เราไม่สามารถพูดออกมาได้ เขามีคนใหม่ และคนนั้นเขาเป็นกระเทย ~~ไปต่อไม่ถูกเลยถามเหตุผลเขาบอกว่าเขาไม่ได้จริงใจแค่หวังจะเอาเงินจากคนนั้นและเขาก็รักฉันมากจริงๆ แต่ในตอนนั้นมันรับไม่ได้ค่ะ เลิกอย่างเดียว เราหายไปขาดการติดต่อจากเขาและเริ่มที่จะมีคนอยากรู้จักเรา แต่แล้วเขาก็กลับมา เขาร้องไห้ขอโทษขอโอกาศ เพราะเขาบอกว่าเขารักฉัน <<รีบคืนดีเลยรออะไรละเพราะเราก็รักเขามากเหมือนกัน>>สามปีแล้วนะแต่มันไม่ได้ง่ายเหมือนเดิมแล้วสิแก้วมันมีรอยร้าวแล้วนิ เรื่องผู้หญิงเริ่มกับมา ฉันจับได้หลายครั้งและการบอกเลิกก็เป็นเรื่องปกติเพราะสุดท้ายฉันก็ไม่ไปไหนเลยแต่คนเราพอเจออะไรมากๆมันเหนื่อยโน๊ะ ฉันค่อยๆทำใจและออกห่างมากขึ้นและได้เจอกับผู้ชายคนนึงเขาเป็นคนน่ารักมากเลยเอาใจเก่ง หล่อด้วย ดูดีอ่ะ  และเขาก็ไม่เปลื่ยนตัวเองเพราะคิดว่าฉันยังไงก็รักเขาและไม่เลยครั้งนี้ฉันบอกเลิกเขาอย่างไม่พูดอะไรมาก เงียบหายไปเลย กว่าเขาจะรู้ตัวก็สองอาทิตย์ พอรู้เท่านั้นแหละ เขาบ้าเลยค่ะ คอยโทตาม มาคอยรับคอยส่ง เอาใจทุกอย่างแต่ไม่ค่ะไม่เป็นผลอะไรแล้ว ฉันเหนื่อยเกินไปเลยอยากจะหยุดแล้ว เขามานั่งร้องไห้ขอร้องต่อหน้าแม่ฉันว่าอย่าให้ฉันคบกับใครอีกเลย เพราะถ้าฉันคบกับใครเขาคงอยู่ไม่ได้ เขารักฉันมาก รักเท่าชีวิต และจะไม่รักใครอีกแล้ว<<ถ้าเป็นคุณได้ยินสิ่งเหล่านี้ล่ะคุณจะทำไง>>ฉันคิดทบทวนใหม่อีกรอบและหลายๆรอบสุดท้ายคำตอบที่ได้คือกลับไปหาเขาเถอะคนที่เรารักเขาและเขาก็รักเรามาก เราค่อยๆเริ่มมันใหม่ช้าๆแต่ก็ยังคงทะเลาะกันเหมือนเดิมแต่เชื่อไหมมันเปลื่ยนไปจากเดิมจากที่ฉันไม่ค่อยจะยอมกลายเป็นตอนนี้ฉันยอมทุกๆอย่างเพราะฉันมั่นใจแล้วว่าจะไม่รักใครอีกนอกจากเขาสี่ปีต่อมา โหห คบกันยาวนาน นี่ปลายๆปี56ละ เขาพาฉันไปไหว้ตายายและญาติๆเขาที่ตจว <<ไปงานแต่ง>> เขาก็ผูกข้อมือให้เราสองคนด้วย <<ฟินฝุดๆเหมือนแต่งเอง>>และเรื่องต่อมานี่แหละค่ะ จุดสำคัญเลย ตอนไปไม่ได้มีแต่ฉันเขาและครอบครัวเขาหรอแต่กับหลายสาวหลาย1คนชาย2คนแม่เขาไปด้วย หลานสาวเขาน่ะหรอพี่เขาใจดีค่ะเขาอายุน่าจะไม่เกิน30หรือป่าวนะ ไปที่นั้นมีแต่ผู้ใหญ่และฉันก็รู้จักไม่กี่คน แต่เพราะมีเขานี่แหละอยู่คูย อยู่เล่นด้วยตลอดเลย มันเลยทำให้ฉันไม่เหงา พอกลับมาเราเลยกลายเป็นน้องสาวพี่สาวกันเลย เขาทำงานอยู่สยามเขามักจะชอบโทชวนไปกินข้าวและเราก็จะไปนั่งกินข้าวกัน3คน ฉันรักเขามากเหมือนพี่สาวคนนึง ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรฉันก็มักจะมาคูยกับเขา และเมื่อปลายปีที่ผ่านมาตาเขาเสียเขาเลยต้องกลับไปงานศพเพื่อจะบวชให้ตาแต่ครั้งนี้ฉันไม่ไปเพราะเห็นว่าไปก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก แฟนฉันเลยไปและพี่คนนี้ก็ไปด้วยเหมือนกัน ฉันคอยโทหาเขาแต่เพราะเขาบวชเลยคูยไม่ได้ก็คงมีแต่พี่คนนี้แหละที่ค่อยบอกคอยเล่าให้ฟัง วันปีใหม่เขากลับมา แต่เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะเขาดูเหมือนจะไม่อยากไปไหนหรือทำอะไรเลย และก็ไปอีกกว่าจะกลับมาก็สองอาทิตย์เลย ครั้งนี้เขากลับกันมาสองคนกับพี่สาวคนนั้น ถ่ายรูปอวดลงเฟสด้วยนะ ทุกอย่างค่อยๆกลับเป็นปกติแต่อยู่ๆวันนั้นแฟนเก่าฉันน่ะทักมาไอเราน่ะก็คูยแบบชิวๆไม่คิดอะไรเลยแต่ก็คอยลบตลอดโดยที่ไม่รู้เลยว่าแฟนตัวเองก็เข้ามาดูเหมือนกัน เอาแล้วไงทะเลาะกันเป็นเรื่องใหญ่เลย คืนนั้นเขาไม่ยอมกลับบ้าน และ)ันก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากเลยอยู่เงียบๆแต่มันเงียบไปแล้วสินะสองอาทิตย์แล้ว ตัดสินใจโทหาแล้วทำ้หมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เขากลับบอกไม่ว่างและวางสายใส่ <<นี่เราผิดจริงๆใช่ไหม>>สำนึกแล้วค่ะ ร้องไห้ยกใหญ่ แต่มันไม่เป็นผลเขาเริ่มออกห่างไปเรื่อยๆและเขายังบอกอีกว่าเขามีคนใหม่แล้วว หาที่ปรึกษาด่วนค่ะ พี่เขาไงๆๆ โทเลย โททุกวัน พี่เขาดีมากค่ะ เขาบอกกับฉันทุกวันว่าแฟนฉันน่ะรักฉันมากจริงๆ ไม่รักใครอีกแล้ว ให้ฉันน่ะเชื่อใจแล้วรอก่อน ส่วนผู้หญิงคนนั้นน่ะหรอเด๋วเขาก็ไปเองนั้นแหละเพราะแฟนเรารักเราจริงๆ นี่แหละยาชูกำลัง คำพูดเหล่านี้ใส่หูฉันทุกๆวัน และการรอก็หมดลงเพราะเขากลับมาหาฉันแต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเขากลับมาบอกว่าเขาลืมฉันไม่ได้และรักฉันจริง<<น้ำตาไหลดีใจสุดด>>แต่ เขาเลิกกับคนนั้นไม่ได้ เขาทิ้งคนนั้นไม่ได้ ฉันได้แต่ถามว่าเพราะอะไรทำไมถึงเลิกไม่ได้ ทำเขาท้องหรอถึงเลิกไม่ได้ เขาบอกไม่ใช่แต่เพราะเขาคนนั้นเป็นอีกคนที่เขาก็รักเหมือนกัน....ฉันเหมือนล้มทั้งยืน....ฉันจึงตัดสินใจถาม แล้วผู้หญิงคนนั้นฉันรู้จักเขาไหม เขาตอบแล้วน้ำตาไหลรู้เขารู้จักดีด้วยและเขาก็รักเราเหมือนกัน <<คำตอบที่ได้คืออะไร>> ไม่อะงั้นไปคบกับเขาเถอะ อย่าทำให้เขาเสียใจเลย ฉันอยู่ได้ในเมื่อทิ้งเขาไม่ได้ เขาร้องไห้กอดฉันแน่น คุกเข่าขอร้องไม่ให้ฉันไปไหน และพูดอย่าเดียวว่าอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีฉัน <<ฉันยอมค่ะเพราะเพียงคำว่ารักและฉันก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีเขา>> ฉันคงมีเพียงแต่พี่สาวเขาแหละที่จะรับฟังได้ ฉันเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง และพี่เขาก็คอยปลอบฉันคงมีแต่พี่เขาแหละที่เข้าใจฉัน<<ฉันคิดนะว่าพี่เขาน่ะคือผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมแต่มันคงไม่ใช่เพราะเขาน่ะดีกลับฉันมากและยังชวนฉันออกไปกินข้าวด้วย>>ฉันทนอยู่เพราะว่ารักเพียงคำเดียวมาสองเดือนโดยที่ไม่รู้ว่าใครคือคนนั้นและอยู่กันเหมือนคบกันไปวัน <<การระแวงนี่เหนื่อยโน๊ะ>>และเมือวันที่ฉันรอมาถึงมันคงเป็นเรื่องบัญเอิญมั่งเฟสแฟนฉันดันเข้าได้ และข้อความข้อของพี่ดขาก็ขึ้นมา ฉันน่ะไม่คิดจะเปิดอ่านเลยเพราะเขาคงคูยเรื่องเราแหละเลยไม่เปิดอ่าน แต่ช่วงที่กำลังจะปิด มันขึ้นมาอีกและข้อความที่ขึ้นคือ"เธออยู่ไหมออกมาหรือยัง ฉันรออยู่" .....มือสั้นไม่กล้าที่จะกดเข้าไปดูเลยค่ะ ตัวชาไปหมด...พอกดเข้าไปเท่านั้นแหละเลื่อนดู ข้อความที่เห็น มันทำให้ฉันตายทั้งเป็นเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวฉันเองเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้  ฉันโทหาพี่เขาและถามทุกอย่างกับเขาแต่เขากลับไม่พูดอะไรแล้วปิดเครื่องหนี แฟนฉันโทมาเขาพูดอะไรมันไม่เข้าหูเลยตอนนั้สมองไปหมดแล้ว เขามาหาฉันที่บ้านและก็ทำแบบเดิมๆเพราะรู้ว่าความรักที่ฉันมีให้เขามันมากและมันก็ได้ผล<<ยังคงโง่>>ฉันกลับมาและคิดว่าเรารักกันมากและเดียวไม่นาน พี่เขาคงไปแหละ แต่ไม่ค่ะไม่ใช่เลยมันยุ่งยากและทำให้ฉันค่อยๆบ้าค่ะ วันๆฉันคอยแต่ตามเขา โทตามตลอด ไม่นอมทำอะไรเลย โทหาพี่เขาถามว่าอยู่ด้วยกันไหม ตอนเช้าถึง2ทุ่มเขาจะมาอยู่กะฉันค่ะแต่พอหลังจากนั้นเขาจะไปนอนกะพี่คนนั้นค่ะเราแบ่งเวลากันค่ะ แต่ทำไมละ ฉันถึงต้องยอม เรามาก่อนนะ เราคบกันมาห้าปีแล้วนะ ฉันเริ่มแข็งขึ้น เริ่มโทไปโวยวาย พูดจาไม่ดีใส่เขา และขอร้องให้เขาไปจากเราสองคน และเขาก็บอกว่าจะไปแต่ทุกครั้งเขาก็กลับมาเหมือนเดิมตลอด เราสามคนใช้ชีวิตแบบนี้มาเกือบสองเดือน แต่ตัวฉันน่ะไม่ไหวแล้ว คือนึงพี่เขาไปกินเหล้ากับเพื่อนและไม่ยอมรับโทรสับหนีหาย แฟนฉันกำลังกินข้าวอยู่กับฉันพอรู้ว่าเขาไปกินเหล้าเลยรีบออกมาทิ้งฉันไว้แบบหมดค่า ฉันทำได้แค่ยิ้มและบอกว่าขับรถดีๆนะดูแลพี่เขาด้วยละ แต่พอลับตาเขาฉันกับล้มลงแล้วร้องไห้ คืนนั้นทั้งคืนฉันไม่ได้นอนคอยโทหาตลอดแต่เขาไม่รับทั้งคู่ ตีสามกว่าร่างกายเริ่มหมดแรงฉันล้มหลับ ตื่นมาอีกทีเก้าโมงรีบโทหาพี่เขา อยู่ด้วยกันค่ะ พี่เขาบอกว่าแฟนฉันน่ะนั่งรอเขาอยู่ตรงหน้าบ้านถึงตีสี่และก็กินเหล้าเมาเลยต้องพากลับมานอนที่ห้อง <<น้ำตาไหลค่ะ>> แต่พูดแบบสบายออกไปว่าอย่าลืมหาข้าวให้เขากินนะพี่ หนูไม่กวนแล้วค่ะ และพี่เขาก็ตอบกลับมาไม่ค่ะพี่ไม่อยากยุ่งกะเขาค่ะพี่จะไม่ยุ่งกะเขาอีกแล้วพี่จะปล่อยเขาค่ะ เราก็ดูแลคนที่เรารักด้วยละ วางสายไป<<ก็ดีใจนะที่มันจะจบแล้ว>>แต่ไม่ใช่เลยทุกอย่างแย่ลงอีกแล้วแฟนฉันเขาไม่ยอมไปไหนอยู่ที่บ้านพี่เขา ไม่ไปฝึกงาน ไม่กินข้าว และยังบอกอีกจะฆ่าตัวตาย ฉันทนไม่ได้ค่ะ โทหาพี่เขาและบอกเขาว่าไม่ต้องไปไหนแล้วเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ได้ ฉันยอมแล้วถ้าขาดใครคนนึงเขาก็จะทำตัวแย่ๆ <<ดีแล้วใช่ปะ ถามตัวเอง>> และถึงตาฉันมั่งแล้วฉันหนีไปทะเลค่ะ แต่เขากลับไม่ตาม เฉยๆ ฉันไปคนเดียวค่ะ เขาไม่สนอะไร มีแต่บอกว่าดูแลตัวเองด้วยนะ <<เจ็บไหมละ >>  หลังจากกลับมาฉันเริ่มค่อยๆออกมาแต่เพราะรักเขาเลยกลับเขาไปอีกและครั้งนี้ฉันต้องได้เจอกับพี่เขาให้ได้ เราต้องคูยต่อหน้าให้ได้ วันนั้นฉันทำงานที่สีลมและแฟนฉันก็ทำที่เดียวกัน ฉันทำเป็นไปเข้าห้องน้ำและบอกจะลงมาหาอะไรกิน และป่าวเลยฉันนั่งBTSไปเทอมินอล21เพราะพี่เขาทำงานที่นั้นพอเจอเขารู้ไหมเขาทำไงยืนกอดอกแล้วถามฉันว่ามาทำไม ฉันตอบเมื่อไหร่พี่จะไปจากชีวิตเราสองคนซะที พี่เป็นญาติเขานะพี่ทำแบบนี้ไม่กลัวบาปหรอ พี่เขาตอบ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย เธอแหละมายุ่งกะฉันทำไม น้ำตาฉันเริ่มไหล <<คนเยอะเริ่มมอง>> ฉันยกมือไหว้พร้อมน้ำตาและพูดพี่ค่ะหนูขอเถอะอย่าเอาคนที่หนูรักไปเลยหนูรักเขามากค่ะ หนูขอเถอะนะค่ะ ยังไงพี่ก็คือพี่สาวคนนึงที่ดีกับหนูนะ <<มีเสียหัวเราะ>> เธอจะร้องทำไม มีแต่คนร้องไห้ ไม่เหนื่อยหรอ ฉันยังไม่ร้องเลย ฉันน่ะไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย เขาน่ะทำให้ฉันทุกอย่าง <<ฉันยังคงร้องไห้มากขึ้น>>และสุดท้ายฉันก็กลับเพราะยิ่งพูดฉันเองที่เสียใจ พอกลับมาถึงแฟนฉันรีบออกไปหาเขาทันที หลังจากนั้นเขาก็ค่อยหายไปเพราะเขาบอกว่าจะตั้งใจฝึกงานและไม่อยากยุ่งกับใคร แต่ล่าสุดนี้เขาไปทะเลด้วยกัน เพื่อนฉันบอกเห็นเขาสองคนเดินไปกินข้าวด้วยกัน พอลองไปถาแม่เขาดูเขาบอกว่าตอนนี้ย้ายออกไปแล้วไม่ได้อยู่บ้าน เธอสองคนยังคงรักกันดี จากเหตุการณ์นี้มันทำให้ชีวิตเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเปลื่ยนไป ฉันกลายเป็นคนขี้กลัว มองทุกอย่างแง่ลบ ไปไหนคนเดียวบ่อยๆ เจออะไรก็ร้องไห้  เก็บตัว กลางวันเป็นอีกคนกลางคืนเป็นอีกคน และตอนนี้ความเจ็บนี้มันยังอยู่ มันยังค้างอยู่ มันเป็นเพราะอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ ห้าเดือนแล้วที่ฉันยังอยู่ตรงที่เดิม เพราะความรักที่ฉันให้เธอมันน้อยไปหรอ ฉันเจ็บเธอสองคนได้ยินฉันไหม ?????