ก่อนเล่าผมต้องบอกก่อนว่าผมน้อมรับทุกคำตำหนิ ทุกคำวิจารณ์ จะด่าผมยังไงก็ได้ ผมผิดไปแล้วจริงๆ ผมทำผิดกับผู้หญิงคนนึงอย่างไม่น่าให้อภัยและผมเตรียมใจไว้แล้วว่าน้องคงไม่ให้อภัยผม ผมอึดอัดที่ต้องเก็บมันไว้ในใจตลอดมา ผมเจ็บที่ทำไม่ได้แม้กระทั่งคำขอโทษหรือชดใช้ความผิดให้น้องเค้า เธอเด็กกว่าผม 6 ปี ผมอายุ 28 ตั้งแต่วันที่เธอหายไปผมไม่สามารถติดต่อเธอได้อีกเลยผมพยายามตามหาเธอ
ผมอยากบอกเธอว่าผมขอโทษ อยากชดใช้ทุกความผิด อยากดูแลเธออย่างคนรักเค้าทำกัน อย่างที่เธอเคยดูแลผมมาโดยตลอดที่เราคบกันแต่ผมกลับทำร้ายเธอทุกอย่าง ผมเองตอนนั้นเองมีแฟนอยู่แล้ว แฟน(เก่า)ผมอยู่ ตจว ส่วนผมอยู่ กทม ช่วงนึงผมมีปัญหากับแฟนแล้วผมก็เจอเธอ
ในเฟสบุ๊ค เธอเป็นผู้หญิงอ้วนหมวยๆขาวๆ(ผมชอบคนอ้วน) ผมแอดน้องเค้าไปหลังจากนั้นเราคุยกันไปได้ซักพักผมอยากเจอเธอเลยนัดเจอกันยอมรับว่าผมชอบเธอมาก เธอเป็นคนอารมณ์ดี(คนอ้วนส่วนใหญ่อารมณ์ดี) คุยสนุกพูดเป็นต่อยหอยเลย ไม่นานผมตัดสินใจขอเธอเป็นแฟนทั้งๆที่ผมเองก็มีแฟนอยู่แล้วในตอนนั้นผมลาออกจากงานเพราะเบื่อเพื่อนร่วมงานเอาเงินเก็บที่มีอยู่น้อยนิดไว้จ่ายงวดรถ 4 งวดสุดท้าย สรุปตอนนั้นไม่มีอะไรเลยมีแค่ใบปริญญา คอนโดรูหนูกับรถคันนึง ผมไม่ยอมเป็นหนี้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าเดี๋ยวก็ได้งานแล้ว ขอเธอไปก่อนก็แล้วกัน ช่วงนั้นผมเหมือนเรียกได้เกาะเธอกิน ผมไม่เงินไม่มีอะไรเธอก็จ่ายไม่เคยบ่น คอนโดผมก็ไม่เคยเก็บกวาดมีแต่เธอทำให้ผม ก่อนมีเธอชาตินึงผมก็ไม่เก็บ ห้องโสโครก รถสะอาดก็พอ ผมไม่เคยบอกเรื่องลาออกกับแฟน(ที่ตจว)เพราะกลัวแฟนจะทิ้งผมไป ผมปกปิดเรื่องเธอกับทุกคนพูดง่ายๆคือผม
ทำให้เธอเป็นแฟนเก็บและแล้วเรื่องก็แดง เธอเห็นแฟนผมมาโพสต์หน้าวอลผมเห็นภาพผมกับแฟนเธอร้องไห้อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนตลอดเวลาที่คบกัน จากผู้หญิงร่าเริงกลายเป็นคนเงียบๆที่ชอบแอบร้องไห้แม้ผมจะเห็นเธอยิ้มเวลาอยู่กับผมแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่คุ้นเคย
ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาเธอต้องการจะไปผมขอให้เธออยู่จริงๆตอนนั้นห่างแฟน
ทำให้ผมอยากรั้งเธอไว้เพื่อจุดประสงค์เลวๆ ผมโกหกเธอว่าผมมีปัญหากับแฟน ยังไงซะถ้าไม่มีเธอผมก็ต้องเลิกกับแฟนอยู่ดี ผมหลอกให้เธอรอผมแล้วผมก็มีใครต่อใครอีกหลายคน ทั้งๆที่เธอมีคนที่ดีเข้ามาเธอก็ไม่ไปและผมก็เป็นหมาหวงก้างหลังจากที่ผมได้งานชิ้นแรกมางานอื่นๆก็เริ่มเข้ามาเรื่อยๆได้เงินเยอะกว่าแต่ก่อนมากได้ชีวิตเดิมกลับมาแล้วเริ่มเที่ยวครับผมเจอผู้หญิงคนอื่นๆแล้วเริ่มไม่สนใจเธอแต่ทุกครั้งที่ผมคุยกับเธอแทนที่เธอจะวีนใส่ผมแบบที่แฟน(เก่า)ผมทำเธอกลับถามผมว่า " เหนื่อยมั้ย , งานยุ่งเหรอคะ , กินอะไรรึยัง , สู้ๆนะ “ เวลาที่อยู่กับเธอแฟนผมโทรมาหรือผู้หญิงอีกหลายคนโทรมา เธอแอบร้องไห้แต่ผมไม่ใส่เคยใจหรือแคร์ความรู้สึกเธอเลย เคยมีผู้หญิงคนนึงที่ผมกิ๊กด้วยมาตบตีเธอจนเข้า รพ. ด้วยความของผมผมไม่สนใจก็ไม่รู้นี่นาว่ารถไฟจะชนกัน (ตอนนั้นผมคิดแค่นี้จริงๆมาก) ปกติผมพาผู้หญิงมานอนที่ห้องบ่อยแต่เธอ
ไม่เคยมาเจอจังๆแต่วันนึงผมพาผู้หญิงมานอนที่ห้องแล้วเธอมาเจอเราทะเลาะกันแรงมากจนผมเผลอพูดประโยคนึงออกไป “ ออกไปจากชีวิตพี่ซะที รำคาญ !!! " ครับเธอไปจริงๆผมก็ไม่รั้งเธอและมันก็เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ตอนนั้นผมไม่แคร์ผมเที่ยวเละเทะแต่มันก็แค่สนุกแต่มันไม่มีความสุขผมเริ่มว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูกทุกครั้งที่ผมคุยกับแฟนหรือแฟนมาหาผมไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างแต่ก่อนหลังจากแฟนผมมาหาเดือนนึงแฟนก็โทรมาขอเลิกกับผมเพราะเค้าจะแต่งงานผมไม่สนใจอะไรเพราะใจผมเฝ้าแต่คิดถึงเธอที่เดินจากผมไปแล้ว นึกถึงทุกอย่างที่เลวร้ายที่ผมทำกับเธอ ทำไมผมถึงเลวได้ขนาดนี้ ผมเห็น(แฟนเก่า)อัพรูปงานแต่งลงผมกับแฟน(เก่า)คบกันมา 4 ปี แฟนผมคบกับอีกคนมา 3 ปี (ร้ายนี่หว่ามีก่อนกรูอีก) ผมเก็บกวาดห้องที่ไม่ได้เก็บตั้งแต่เธอไป ผมหาทางติดต่อแต่เธอเปลี่ยนเบอร์ น่าจะเปลี่ยนเฟส อีเมล์ หอพัก เพื่อนเธอแต่เพื่อนเธอไม่มีใครคุยกับผม ตั้งแต่เธอไปถึงวันนี้ก็ 1 ปี 5 เดือนแล้วตลอด 1ปีเต็มที่ผ่านมาผมไม่ได้คบหรือกิ๊กกับใคร ใช้ชีวิตคนเดียวอย่างน่าเบื่อ ทำงาน กินข้าว ดูหนังบ้าง จนเพื่อนผมสงสัย นั่งดูรูปที่เธอถ่ายกับผม ที่เราไปเที่ยวด้วยกัน ผมคิดถึงเธอที่คอยอยู่ข้างๆผมในวันที่ผมไม่มีอะไรเธอไม่เคยทิ้งผมไปไหนแต่วันที่ผมมีทุกอย่างผมกลับทิ้งเธอ ทุกวันนี้ผมไม่เที่ยว ผมอยากเก็บเงินสร้างอนาคตกับเธอ ผมเปิดดูบ้านแบบที่เธอชอบบ่อยๆ คิดว่าซักวันถ้าเธอกลับมา ผมจะซื้อบ้านซักหลัง ผมอยากดูแลเธอบ้างถึงแม้มันแทบไม่มีหวังเลยที่เธอจะให้อภัยคนเลวๆอย่างผม ผมเล่าให้เพื่อน พ่อแม่ฟังแน่นอนครับไม่มีใครเห็นใจ ทุกคนสมน้ำหน้าผม ผมก็สมน้ำหน้าตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเห็นแก่ตัวเป็นฝ่ายได้และเรียกร้องจากเธอมาตลอด ผมไม่เคยนึกถึงความรู้สึกเธอว่าเธอต้องเสียใจเท่าไหร่หรือต้องเสียอะไรไปบ้าง
ผมอยากขอโทษเธอ ผมอยากให้เธอกลับมา อยากขอโอกาสอีกซักครั้ง ผมยังพอมีโอกาสมั้ย แม้เธอจะให้ผมกราบเธอผมก็ยอม
***ก้อย กลับมาหาพี่เอนะ พี่รักก้อยนะ พี่ขอโทษ***
คำขอโทษจากผู้ชายเลวๆคนนึง ผมขอโทษกลับมาหาผมได้มั้ย
ผมอยากบอกเธอว่าผมขอโทษ อยากชดใช้ทุกความผิด อยากดูแลเธออย่างคนรักเค้าทำกัน อย่างที่เธอเคยดูแลผมมาโดยตลอดที่เราคบกันแต่ผมกลับทำร้ายเธอทุกอย่าง ผมเองตอนนั้นเองมีแฟนอยู่แล้ว แฟน(เก่า)ผมอยู่ ตจว ส่วนผมอยู่ กทม ช่วงนึงผมมีปัญหากับแฟนแล้วผมก็เจอเธอ
ในเฟสบุ๊ค เธอเป็นผู้หญิงอ้วนหมวยๆขาวๆ(ผมชอบคนอ้วน) ผมแอดน้องเค้าไปหลังจากนั้นเราคุยกันไปได้ซักพักผมอยากเจอเธอเลยนัดเจอกันยอมรับว่าผมชอบเธอมาก เธอเป็นคนอารมณ์ดี(คนอ้วนส่วนใหญ่อารมณ์ดี) คุยสนุกพูดเป็นต่อยหอยเลย ไม่นานผมตัดสินใจขอเธอเป็นแฟนทั้งๆที่ผมเองก็มีแฟนอยู่แล้วในตอนนั้นผมลาออกจากงานเพราะเบื่อเพื่อนร่วมงานเอาเงินเก็บที่มีอยู่น้อยนิดไว้จ่ายงวดรถ 4 งวดสุดท้าย สรุปตอนนั้นไม่มีอะไรเลยมีแค่ใบปริญญา คอนโดรูหนูกับรถคันนึง ผมไม่ยอมเป็นหนี้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าเดี๋ยวก็ได้งานแล้ว ขอเธอไปก่อนก็แล้วกัน ช่วงนั้นผมเหมือนเรียกได้เกาะเธอกิน ผมไม่เงินไม่มีอะไรเธอก็จ่ายไม่เคยบ่น คอนโดผมก็ไม่เคยเก็บกวาดมีแต่เธอทำให้ผม ก่อนมีเธอชาตินึงผมก็ไม่เก็บ ห้องโสโครก รถสะอาดก็พอ ผมไม่เคยบอกเรื่องลาออกกับแฟน(ที่ตจว)เพราะกลัวแฟนจะทิ้งผมไป ผมปกปิดเรื่องเธอกับทุกคนพูดง่ายๆคือผม
ทำให้เธอเป็นแฟนเก็บและแล้วเรื่องก็แดง เธอเห็นแฟนผมมาโพสต์หน้าวอลผมเห็นภาพผมกับแฟนเธอร้องไห้อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนตลอดเวลาที่คบกัน จากผู้หญิงร่าเริงกลายเป็นคนเงียบๆที่ชอบแอบร้องไห้แม้ผมจะเห็นเธอยิ้มเวลาอยู่กับผมแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่คุ้นเคย
ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาเธอต้องการจะไปผมขอให้เธออยู่จริงๆตอนนั้นห่างแฟน
ทำให้ผมอยากรั้งเธอไว้เพื่อจุดประสงค์เลวๆ ผมโกหกเธอว่าผมมีปัญหากับแฟน ยังไงซะถ้าไม่มีเธอผมก็ต้องเลิกกับแฟนอยู่ดี ผมหลอกให้เธอรอผมแล้วผมก็มีใครต่อใครอีกหลายคน ทั้งๆที่เธอมีคนที่ดีเข้ามาเธอก็ไม่ไปและผมก็เป็นหมาหวงก้างหลังจากที่ผมได้งานชิ้นแรกมางานอื่นๆก็เริ่มเข้ามาเรื่อยๆได้เงินเยอะกว่าแต่ก่อนมากได้ชีวิตเดิมกลับมาแล้วเริ่มเที่ยวครับผมเจอผู้หญิงคนอื่นๆแล้วเริ่มไม่สนใจเธอแต่ทุกครั้งที่ผมคุยกับเธอแทนที่เธอจะวีนใส่ผมแบบที่แฟน(เก่า)ผมทำเธอกลับถามผมว่า " เหนื่อยมั้ย , งานยุ่งเหรอคะ , กินอะไรรึยัง , สู้ๆนะ “ เวลาที่อยู่กับเธอแฟนผมโทรมาหรือผู้หญิงอีกหลายคนโทรมา เธอแอบร้องไห้แต่ผมไม่ใส่เคยใจหรือแคร์ความรู้สึกเธอเลย เคยมีผู้หญิงคนนึงที่ผมกิ๊กด้วยมาตบตีเธอจนเข้า รพ. ด้วยความของผมผมไม่สนใจก็ไม่รู้นี่นาว่ารถไฟจะชนกัน (ตอนนั้นผมคิดแค่นี้จริงๆมาก) ปกติผมพาผู้หญิงมานอนที่ห้องบ่อยแต่เธอ
ไม่เคยมาเจอจังๆแต่วันนึงผมพาผู้หญิงมานอนที่ห้องแล้วเธอมาเจอเราทะเลาะกันแรงมากจนผมเผลอพูดประโยคนึงออกไป “ ออกไปจากชีวิตพี่ซะที รำคาญ !!! " ครับเธอไปจริงๆผมก็ไม่รั้งเธอและมันก็เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ตอนนั้นผมไม่แคร์ผมเที่ยวเละเทะแต่มันก็แค่สนุกแต่มันไม่มีความสุขผมเริ่มว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูกทุกครั้งที่ผมคุยกับแฟนหรือแฟนมาหาผมไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างแต่ก่อนหลังจากแฟนผมมาหาเดือนนึงแฟนก็โทรมาขอเลิกกับผมเพราะเค้าจะแต่งงานผมไม่สนใจอะไรเพราะใจผมเฝ้าแต่คิดถึงเธอที่เดินจากผมไปแล้ว นึกถึงทุกอย่างที่เลวร้ายที่ผมทำกับเธอ ทำไมผมถึงเลวได้ขนาดนี้ ผมเห็น(แฟนเก่า)อัพรูปงานแต่งลงผมกับแฟน(เก่า)คบกันมา 4 ปี แฟนผมคบกับอีกคนมา 3 ปี (ร้ายนี่หว่ามีก่อนกรูอีก) ผมเก็บกวาดห้องที่ไม่ได้เก็บตั้งแต่เธอไป ผมหาทางติดต่อแต่เธอเปลี่ยนเบอร์ น่าจะเปลี่ยนเฟส อีเมล์ หอพัก เพื่อนเธอแต่เพื่อนเธอไม่มีใครคุยกับผม ตั้งแต่เธอไปถึงวันนี้ก็ 1 ปี 5 เดือนแล้วตลอด 1ปีเต็มที่ผ่านมาผมไม่ได้คบหรือกิ๊กกับใคร ใช้ชีวิตคนเดียวอย่างน่าเบื่อ ทำงาน กินข้าว ดูหนังบ้าง จนเพื่อนผมสงสัย นั่งดูรูปที่เธอถ่ายกับผม ที่เราไปเที่ยวด้วยกัน ผมคิดถึงเธอที่คอยอยู่ข้างๆผมในวันที่ผมไม่มีอะไรเธอไม่เคยทิ้งผมไปไหนแต่วันที่ผมมีทุกอย่างผมกลับทิ้งเธอ ทุกวันนี้ผมไม่เที่ยว ผมอยากเก็บเงินสร้างอนาคตกับเธอ ผมเปิดดูบ้านแบบที่เธอชอบบ่อยๆ คิดว่าซักวันถ้าเธอกลับมา ผมจะซื้อบ้านซักหลัง ผมอยากดูแลเธอบ้างถึงแม้มันแทบไม่มีหวังเลยที่เธอจะให้อภัยคนเลวๆอย่างผม ผมเล่าให้เพื่อน พ่อแม่ฟังแน่นอนครับไม่มีใครเห็นใจ ทุกคนสมน้ำหน้าผม ผมก็สมน้ำหน้าตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเห็นแก่ตัวเป็นฝ่ายได้และเรียกร้องจากเธอมาตลอด ผมไม่เคยนึกถึงความรู้สึกเธอว่าเธอต้องเสียใจเท่าไหร่หรือต้องเสียอะไรไปบ้าง
ผมอยากขอโทษเธอ ผมอยากให้เธอกลับมา อยากขอโอกาสอีกซักครั้ง ผมยังพอมีโอกาสมั้ย แม้เธอจะให้ผมกราบเธอผมก็ยอม
***ก้อย กลับมาหาพี่เอนะ พี่รักก้อยนะ พี่ขอโทษ***