เคยมีข้อสงสัยกับตัวเองเสมอว่า อะไรกันแน่ที่ตัวเองต้องการ ดูเหมือนเป็นคนจะต้องการความรัก โหยหาใครสักคนที่จะมาอยู่ข้างๆ แต่ถึงเวลาชอบที่จะอยู่คนเดียว คงเป็นเพราะอยู่คนเดียวจนชิน ชอบเดินคนเดียว ไปไหนคนเดียว พอวันนึงมีคนเข้ามาในชีวิต คบกัน คุยกัน ผูกพันกันแต่ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกัน ให้อิสระซึ่งกันและกัน คิดถึงก็ไปหาให้หายคิดถึงมันก็คงจะหวานได้สองสามวัน แต่ไม่รู้จะรอดไหมคงเพราะโดนทำร้ายจนชินด้วยมั้ง ก็เลยกลายเป็นคนเฉยชาไปซะงั้น พอถึงช่วงเวลานึงลึกๆๆคำว่าครอบครัวมันโผล่ขึ้นมา อยากมีโมเม้นหวานๆๆ แต่รู้ตัวว่ามันทำไม่เป็น คงอยู่กับใครไม่ได้ มีใครที่อยากมีความรักแบบนี้คงไม่มีหรอก คนรักกันก็อยากจะอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่พอเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา เราเซย์โนทันที ทำไมถึงรับการใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้ ขอแค่รู้ว่าเรารักกัน ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็ได้ นานๆเจอกันที แต่คุยกันทุกวัน ไม่ทิ้งกัน รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้ บางคนอาจจะถามว่าไม่กลัวเขามีคนอื่นเหรอ ไม่นะ เพราะคนมันจะมีอยู่หรือไม่อยู่ด้วยกันไม่ใช่ประเด็น และเราก็ไม่ใช่คนที่จะคอยส่อง คอยหวง ให้อิสระต่อกันเสมอ ไม่รับรู้ เรื่องเหล่านี้อยู่แล้ว เพราะเราคิดแบบนี้จึงทำให้การปฏิเสธการใช้ชีวิตคู่ก็กลายเป็นคนถูกทิ้ง เราปฏิเสธการใช้ชีวิตคู่ แต่เราไม่ได้ปฏิเสธความรักนะ ผู้ชายมากกว่าไม่ใช่เหรอที่หวงความโสด ไม่อยากผูกมัด ผู้หญิงที่อยากมีความรักแบบนี้ มันผิดด้วยเหรอ แค่รู้ว่าเรารักใคร รู้ว่าเรามีใคร รู้ว่าเราผูกพันกับใคร รู้ว่าเราควรจะทุ่มเทให้กับใคร ขอแค่มีใครสักคนให้คิดถึง........
อยากมีความรัก อยากมีใครสักคน อยากผูกพัน แต่ชอบอยู่คนเดียว