ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน

อยากทราบว่าตอนที่ท่านแต่งบทประพันธ์นี้ขึ้นมา ท่านมีความรู้สึกอย่างไรค่ะ จะเป็นปลงตกก็คงจะไม่ใช่ เตือนใจก็ไม่น่า วานผู้รู้หน่อยน่ะค่ะ