สวัสดีชาวพันทิปที่กำลังอยากจะไปเวียดนาม วันนี้เราก็อยากจะมาบอกเล่าถึงความประทับใจและทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างทริปนี้ เวียดนามคือประเทศนึงที่เราเคยคิดอยากแบกเป้ไปสัมผัสกับความอบอุ่นของขุนเขาที่ซาปา แต่ก็ด้วยอะไรหลายๆอย่างทำให้เลื่อนและผลัดมาตั้งแต่เรียนปี 2 จนตอนนี้อายุก็มาครึ่งทางของเลบ 2 แล้วถึงได้ไป การบอกเล่าเราขอใช้การพิมพ์แบบภาษาพูดแล้วกันนะค่ะ เพื่อความเข้าใจง่ายของเราและคนอื่น มั้งนะ๕๕ ทริปนี้เราไปเสียสติที่เวียดนามเป็นเวลา 10 วันด้วยกัน ทีแรกตั้งใจจะไป 2 อาทิตย์แต่เกิดเหตุสุดวิสัยต้องกลับก่อนเวลา เราขอแบ่งช่วงเป็นทั้งหมด 4 ช่วงแล้วกันนะค่ะ เพราะมันค่อนข้างจะสับสนด้วยการบอกเล่าของเราเองกลัวจะงงแล้วไม่ได้เพลิดเพลินกับการฝอยครั้งนี้
-ไปคราวนี้เราไปแบบไม่เชิงตั้งตัว คิดเล่นๆไว้ว่าจะไปแต่ก็ขี้เกียจบอกกับมีเรื่องเผื่อต้องใช้เงินในช่วงก่อนสิ้นปี ก่อนนี้เราเคยรีวิวชีวิตติดเกาะ แต่รีวิวไม่ดีนักออกแนวระบายอารมณ์มากกว่า๕๕๕๕๕ เอาเป็นว่าเราถูกสั่งให้เก็บกระเป๋าในวันที่ 20 กันยายน 2557 พร้อมบินวันที่ 24 กันยายน 2557 เหตุด้วยบนไทม์ไลน์เฟซบุคมีชายต่างชาติคนนึงได้โพสต์บอกไฟลท์บินของเค้าที่จะมาไทย แล้วบอกให้เราไปรับเค้าที่สนามบินด้วยนะ เราก็ไม่ทันได้อ่านค่ะ ผ่านไป 20 นาทีหลังจากเพื่อนต่างชาติผู้น่ารักโพสต์ ก็มีการแจ้งเตือนจากเลขาส่วนตัวของเราซึ่งเป็นหนุ่มเมืองผู้ดีแต่ ณ เวลานั้นเลขาส่วนตัวของเรานางมาเวียดนามกับเพื่อนๆได้ 3 อาทิตย์แล้ว นางบอกเธอบินวันที่ 24 นี้เลยนะชั้นจะจองตั๋วให้ เธอมาเวียดนามจะได้ไม่ต้องไปรับเพื่อนเธอที่สนามบิน !! และนี่คือการเริ่มต้นของทริปนี้ รอบแรกเรา สรุปเราต้องทำตามเลขาบอก เลยจัดการเรื่องตั๋วเองดีกว่า สรุปวันแรกได้ตั๋วราคา 1390 บาท แต่จ่ายผ่านบัตรเครดิตเราไม่ได้เลยต้องไปจ่ายเซเว่นสรุปลืมไปจ่าย เลยต้องจองใหม่ เห้ยตั๋ว 1390 หายไปไหนฟร่ะ เหลือถูกสุด 1990 เลยจองไป ก็ตัดผ่านบัตรไม่ได้อีก บวกกับวันนั้นดันงอนกับคุณเลขาอีกเลยอาละวาดบอกนางว่าไม่ไปหัวมันละ พร้อมกับปิดการสื่อสาร สรุปหายโกรธเราเลยได้ตั๋ว 2290 บาทแทน๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ไม่รู้จะดีใจดีมั้ยไม่โหลดไม่อะไรใดๆทั้งสิ้น แบกกระเป๋าเป้กับกล้องขึ้นเครื่องพอ จ่ายตัง อีเมลคอนเฟิร์มเรียบร้อย ในวันที่ 22 กันยายน ตอนค่ำๆ กระเป๋าจัดไม่เสร็จ ชั่งแล้วชั่งอีก๕๕ สรุปเอาเสื้อผ้าออกไปหลายชุดมาก คุณเลขาบอกว่าเอามาไม่ต้องเยอะหรอกเดี๋ยวไปปลอมตัวเป็นเวียดนาเมสกัน ก็ยัดจนเต็มค่ะหอบคุ้กกี้ของโปรดไปให้นางทานด้วยคุ้กกี้ก็เกือบกิโลแล้ว สรุปกระเป๋าพร้อมคนพร้อม คืนวันที่ 23 คุณเลขาบอกพิกัดโรงแรมที่โฮจิมิน ย่านฟามงูเหลา บอกชื่อเสร็จสรรพ คล้ายๆเป็นลางบอกเหตุ๕๕๕ พร้อมกับบอกเราว่าพรุ่งนี้เจอกันที่สนามบิน ส่วนคืนนี้ขอไปดื่มเลี้ยงส่งเพื่อนๆก่อนเพราะเพื่อนจะกลับอังกฤษวันที่ 26 ตอนเช้าไม่อยากแฮงค์ เราก็โอเค อย่าลืมตื่นมารับชั้นนะ ออกเดินทางจากประตูสู่อิสานตอน ตี 1 โดยรถทัวร์ถึงดอนเมือง ตี4 พอดีเป๊ะ เอ้างงค่ะไปไหนทำอะไรยังไงต่อฟร่ะ เพราะเป็นการออกนอกประเทศฉายเดี่ยวคนเดียว ก่อนนี้ไปพม่ากับคุณเลขาสบาย
ๆ ดีหน่อยได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนๆในพันทิปโดยเฉพาะคุณตั้ม ทำให้โล่งไปเยอะเพราะป้ากับพี่สาวเป็นห่วงกลัวไปละจะเจอส่งกลับเพราะเราไม่ได้บุ้คตั๋ว วันกลับเพราะยังไม่แน่ใจจะกลับวันไหนกัน เราก็เลยไปแลกตังที่ธนาคารก่อน อ่านรีวิวพันทิปไปเรื่อย จนถึงเวลาเคาท์เตอร์เปิดก็ไปเช็คอิน พนักงานบอกถ้าคุณไปถึงละถูกส่งกลับเราไม่รับผิดชอบนั่นนี่ จะให้เราบุ้คตั๋ว เราเลยบอกไม่เป็นไรค่ะส่งกลับก็กลับ๕๕ ชั่งน้ำหนักผ่านไป ไปนอนเล่นที่เกท กินไอติม โทรหาแม่ ถ่ายรูป ฟังเพลง ตอนนั้นตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอคุณเลขา เพราะเราจากกัน 6 เดือนเต็มๆ ไปกระทันหันก็เพราะนางโกรธที่เพื่อนฝรั่งเราจะมาคือเพื่อนคนนี้เคยชอบเรา คุณเลขาเลยหึง หึงแบบปากแข็ง
-ต้องขอบคุณพี่ผู้หญิงที่จะไปฮ่องกงวันนั้นนะค่ะที่ช่วยเช็คตอนกรอกเอกสารเพราะ เราไม่ชัวเคยกรอกให้ป้าแต่จำไม่ได้ แล้วก็คุยเป็นเพื่อน หวังว่าถ้าพี่มาอ่านเจอคงจะจำหนูได้ พี่เค้าถามจะไปไหน เลยบอกจะไปง้อผู้ชาย เค้าเลยขำแล้วบอกดีใจแทนคุณเลขา ๕๕ ถึงเวลาขึ้นเครื่องเรียบร้อย ไม่มีการโยนกระเป๋าใดๆทั้งสิ้นนะค่ะ เครื่องเทคออฟ 7.45 น. แลนดิ้ง 9.40 น. ในตั๋ว
แต่เราไปถึงไวกว่าเวลาสรุปแลนดิ้ง 9.10 น. ใจเต้นเดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา กลั้นหายใจไปที่ ตม. ยื่นพาสปอร์ตพร้อมฉีกยิ้ม "ซินจาว" เสียงใส เจ้าหน้าที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเราหรือตอบอะไรเปิดๆปั๊มๆ ๕๕๕๕๕๕๕๕ คือกลัวไม่ได้เข้าอ่ะเกิดซวยเค้าไล่กลับทำไง๕๕๕๕ เปิดโทรศัพท์หาไวไฟเพื่อจะติดต่อคุณเลขา เปิดแชทนางออนล่าสุด 7 ชั่วโมงที่แล้ว เลยบอกถึงแล้วๆรอแป้ฟนะๆ เลยเดินไปแลกเงินดอง มานิดหน่อยเพื่อซื้อซิมเวียดนาม อ่านแชท นางเงียบ เราก็เลยตัดสินใจไปซื้อซิม เปิดใช้เรียบร้อย อ่านแชท ก็เงียบเลยได้แต่คิดในใจ สรุปเดาไม่ถูกแต่หวย นางเลขาตัวดีเมานอนไม่ตื่น๕๕๕๕๕๕ เราเลยเดินหาแท็กซี่ที่เพื่อนๆพันทิปเคยรีวิวไว้ ไปเจอตาเหม่งคนนึงมาหลอกว่าเป็นมิเตอร์คิดค่าโดยสารกะเรา 7$ เท่ากะที่เลาขาบอกไว้ แต่พอไปถึงเห้ยมันรถตู้จับเด็กชัดๆ เราเลยบอกโกหกนี่ไปๆมาๆ จะมาจับเงินในกระเป๋าเราอีก เราเลยโมโหวิ่งลงรถเลย นางเลยชมเราตามหลังว่า ฟ๊าคยุ่ววววว หลังจากนั้นมีหนุ่มๆมารุมอีกสามสี่คน สรุปเลยหลงกลมากกับพี่หนวดคนนี้ในราคา 150.000 ดอง
-ขึ้นรถได้เราก็เริ่มทำการพูดจาหว่านล้อมเป็นนัยๆว่าลุงแกอย่าโกงชั้นนะ๕๕ จำชื่อลุงแท็กซี่ไม่ได้แล้ว ระหว่างทางก็คุยเกี่ยวกับประเทศไทยเค้าบอกเค้าชอบ เค้ารู้จักภูเก็ตเค้าอยากมาเที่ยวแต่ทำงานหนักมากไม่มีเวลา แล้วก็ชื่นชมเมืองไทยสาระพัด ภาษาอังกฤษลุงแกดีเลยเชียวแต่สำเนียงเวียดนาม เราก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็ หัวเราะแทน๕๕๕ ก็ถามตำรวจรึบุรุษไปรษณย์ คือสีชุดคล้ายๆไปรษณีย์บ้านเรา นางบอกตำรวจจราจร สีนี้อีกสีนึงเป็นอีกตำรวจ คือที่ถามนี่เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ไปแจ้งความกับตำรวจไม่ใช่บุรุษไปรษณีย์ไง ๕๕๕ พอไปเจอยามก็บอกลุงๆนั่นทหารใช่มั้ย เค้ามองหาทหารสรุป พี่ชุดเขียวนั่นคือ รปภ. ค่ะ มาตรฐานการเดาเรานี่แบบ๕๕๕๕๕๕
-ไม่ค่อยมีภาพเยอะเท่าไรนะค่ะเพราะเหนื่อยและเพลียมากปกติเช้าเราจะไม่มีชีวิตค่ะ๕๕๕ พอไปถึงโรงแรมเราก็อ่านชื่ออีกเห้ยเลขที่ถูกแต่ชื่อไม่เหมือนอ่ะลุงต้มเราละ เลยบอกมันคนละชื่อกันนะ แกเลยบอกมานี่จะพาไปถามพนักงานหน้าตึกเลยได้คำตอบว่า ถูกต้องละค่าาาาาาาาา เพล้ง!! เลยรีบขอบคุณเป็นภาษาเวียดนามพร้อมจ่ายตัง แล้วก็บอกพนักงาน ญ ว่ามาหาคุณเลขาชื่อนี้ๆมาจากประเทศอังกฤษ 3 คนมีผู้หญิงคนนึง สรุปเค้าบอกว่าไม่มี T^T เราเลยพยายามทักแชทนางเลขาสรุป เงียบจ้อยยยย ทันใดนั้นมีเสียงเด็กคนนึงบอกว่ามานี่ๆ เดี๋ยวพาไปมาจากไทยแลงใช่มั้ย เราเลยคิดในใจ นี่อีนางเลขามันวางแผนไว้ละสินะ หึหึ น้องผู้ชายก็ถามเหนื่อยมั้ยเนี่ยเลขาคุณสั่งผมไว้ว่าคุณจะมาตอนนี้ๆ ผมสีดำแก้มป่องๆตัวอ้วนๆมีตุ๊กตาสีชมพูที่เป้ ให้พามาที่ห้องเลยเผื่อเค้าไม่ตื่น ระหว่างบันไดก็คิดในใจ เจอหน้าจะตบด้วยกล่องคุ้กกี้๕๕๕๕๕๕ เคาะประตูสามครั้ง ก็เงียบ น้องคนนั้นก็เรียก ก็เงียบเราเลยตัดสินใจทุบเองสรุปตื่นค่ะ! ห้องอื่นอ่ะค่ะตื่น๕๕๕๕๕๕๕ ตอนนั้นเพลีย เลยเรียกเค้าไปครั้งนึง มังกี้แอมเฮียร์ เอาหูแนบประตูได้ยินเสียงคนบิดขี้เกียจละเดินมา ประตูเปิด นางเลขาของเราเอง๕๕๕๕๕ นางมองแบบงงๆว่าใครฟร่ะ ส่วนเราโมโหอยุ่แต่ก็หายโมโหเพราะอ้อมกอดที่เราสองคนรอคอยมากว่าหกเดือน คำว่าคิดถึงผ่านวิดีโอ แชทมันต่างกันกับการได้เจอหน้าโดยสิ้นเชิง พนักงานเลยลงไป เพื่อนนางนอนไร้สติอยุ่สองคนอีกเตียงนึง สรุปลืมตบค่ะ๕๕๕๕๕๕ เดี๋ยวมาต่อพาร์ทหน้า 4 วันที่ โฮจิมิน พอดีเนตเราช้ามาก เลยอาจจะยืด รีวิวอาจจะย้วยไปนิดก็ขออภัยนะค่ะ ยังมือใหม่อยู่เรียบเรียงไม่ค่อยดี ^^
[CR] ตามหาหัวใจที่ "เวียดนาม"
-ไปคราวนี้เราไปแบบไม่เชิงตั้งตัว คิดเล่นๆไว้ว่าจะไปแต่ก็ขี้เกียจบอกกับมีเรื่องเผื่อต้องใช้เงินในช่วงก่อนสิ้นปี ก่อนนี้เราเคยรีวิวชีวิตติดเกาะ แต่รีวิวไม่ดีนักออกแนวระบายอารมณ์มากกว่า๕๕๕๕๕ เอาเป็นว่าเราถูกสั่งให้เก็บกระเป๋าในวันที่ 20 กันยายน 2557 พร้อมบินวันที่ 24 กันยายน 2557 เหตุด้วยบนไทม์ไลน์เฟซบุคมีชายต่างชาติคนนึงได้โพสต์บอกไฟลท์บินของเค้าที่จะมาไทย แล้วบอกให้เราไปรับเค้าที่สนามบินด้วยนะ เราก็ไม่ทันได้อ่านค่ะ ผ่านไป 20 นาทีหลังจากเพื่อนต่างชาติผู้น่ารักโพสต์ ก็มีการแจ้งเตือนจากเลขาส่วนตัวของเราซึ่งเป็นหนุ่มเมืองผู้ดีแต่ ณ เวลานั้นเลขาส่วนตัวของเรานางมาเวียดนามกับเพื่อนๆได้ 3 อาทิตย์แล้ว นางบอกเธอบินวันที่ 24 นี้เลยนะชั้นจะจองตั๋วให้ เธอมาเวียดนามจะได้ไม่ต้องไปรับเพื่อนเธอที่สนามบิน !! และนี่คือการเริ่มต้นของทริปนี้ รอบแรกเรา สรุปเราต้องทำตามเลขาบอก เลยจัดการเรื่องตั๋วเองดีกว่า สรุปวันแรกได้ตั๋วราคา 1390 บาท แต่จ่ายผ่านบัตรเครดิตเราไม่ได้เลยต้องไปจ่ายเซเว่นสรุปลืมไปจ่าย เลยต้องจองใหม่ เห้ยตั๋ว 1390 หายไปไหนฟร่ะ เหลือถูกสุด 1990 เลยจองไป ก็ตัดผ่านบัตรไม่ได้อีก บวกกับวันนั้นดันงอนกับคุณเลขาอีกเลยอาละวาดบอกนางว่าไม่ไปหัวมันละ พร้อมกับปิดการสื่อสาร สรุปหายโกรธเราเลยได้ตั๋ว 2290 บาทแทน๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ไม่รู้จะดีใจดีมั้ยไม่โหลดไม่อะไรใดๆทั้งสิ้น แบกกระเป๋าเป้กับกล้องขึ้นเครื่องพอ จ่ายตัง อีเมลคอนเฟิร์มเรียบร้อย ในวันที่ 22 กันยายน ตอนค่ำๆ กระเป๋าจัดไม่เสร็จ ชั่งแล้วชั่งอีก๕๕ สรุปเอาเสื้อผ้าออกไปหลายชุดมาก คุณเลขาบอกว่าเอามาไม่ต้องเยอะหรอกเดี๋ยวไปปลอมตัวเป็นเวียดนาเมสกัน ก็ยัดจนเต็มค่ะหอบคุ้กกี้ของโปรดไปให้นางทานด้วยคุ้กกี้ก็เกือบกิโลแล้ว สรุปกระเป๋าพร้อมคนพร้อม คืนวันที่ 23 คุณเลขาบอกพิกัดโรงแรมที่โฮจิมิน ย่านฟามงูเหลา บอกชื่อเสร็จสรรพ คล้ายๆเป็นลางบอกเหตุ๕๕๕ พร้อมกับบอกเราว่าพรุ่งนี้เจอกันที่สนามบิน ส่วนคืนนี้ขอไปดื่มเลี้ยงส่งเพื่อนๆก่อนเพราะเพื่อนจะกลับอังกฤษวันที่ 26 ตอนเช้าไม่อยากแฮงค์ เราก็โอเค อย่าลืมตื่นมารับชั้นนะ ออกเดินทางจากประตูสู่อิสานตอน ตี 1 โดยรถทัวร์ถึงดอนเมือง ตี4 พอดีเป๊ะ เอ้างงค่ะไปไหนทำอะไรยังไงต่อฟร่ะ เพราะเป็นการออกนอกประเทศฉายเดี่ยวคนเดียว ก่อนนี้ไปพม่ากับคุณเลขาสบาย
ๆ ดีหน่อยได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนๆในพันทิปโดยเฉพาะคุณตั้ม ทำให้โล่งไปเยอะเพราะป้ากับพี่สาวเป็นห่วงกลัวไปละจะเจอส่งกลับเพราะเราไม่ได้บุ้คตั๋ว วันกลับเพราะยังไม่แน่ใจจะกลับวันไหนกัน เราก็เลยไปแลกตังที่ธนาคารก่อน อ่านรีวิวพันทิปไปเรื่อย จนถึงเวลาเคาท์เตอร์เปิดก็ไปเช็คอิน พนักงานบอกถ้าคุณไปถึงละถูกส่งกลับเราไม่รับผิดชอบนั่นนี่ จะให้เราบุ้คตั๋ว เราเลยบอกไม่เป็นไรค่ะส่งกลับก็กลับ๕๕ ชั่งน้ำหนักผ่านไป ไปนอนเล่นที่เกท กินไอติม โทรหาแม่ ถ่ายรูป ฟังเพลง ตอนนั้นตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอคุณเลขา เพราะเราจากกัน 6 เดือนเต็มๆ ไปกระทันหันก็เพราะนางโกรธที่เพื่อนฝรั่งเราจะมาคือเพื่อนคนนี้เคยชอบเรา คุณเลขาเลยหึง หึงแบบปากแข็ง
-ต้องขอบคุณพี่ผู้หญิงที่จะไปฮ่องกงวันนั้นนะค่ะที่ช่วยเช็คตอนกรอกเอกสารเพราะ เราไม่ชัวเคยกรอกให้ป้าแต่จำไม่ได้ แล้วก็คุยเป็นเพื่อน หวังว่าถ้าพี่มาอ่านเจอคงจะจำหนูได้ พี่เค้าถามจะไปไหน เลยบอกจะไปง้อผู้ชาย เค้าเลยขำแล้วบอกดีใจแทนคุณเลขา ๕๕ ถึงเวลาขึ้นเครื่องเรียบร้อย ไม่มีการโยนกระเป๋าใดๆทั้งสิ้นนะค่ะ เครื่องเทคออฟ 7.45 น. แลนดิ้ง 9.40 น. ในตั๋ว
แต่เราไปถึงไวกว่าเวลาสรุปแลนดิ้ง 9.10 น. ใจเต้นเดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา กลั้นหายใจไปที่ ตม. ยื่นพาสปอร์ตพร้อมฉีกยิ้ม "ซินจาว" เสียงใส เจ้าหน้าที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเราหรือตอบอะไรเปิดๆปั๊มๆ ๕๕๕๕๕๕๕๕ คือกลัวไม่ได้เข้าอ่ะเกิดซวยเค้าไล่กลับทำไง๕๕๕๕ เปิดโทรศัพท์หาไวไฟเพื่อจะติดต่อคุณเลขา เปิดแชทนางออนล่าสุด 7 ชั่วโมงที่แล้ว เลยบอกถึงแล้วๆรอแป้ฟนะๆ เลยเดินไปแลกเงินดอง มานิดหน่อยเพื่อซื้อซิมเวียดนาม อ่านแชท นางเงียบ เราก็เลยตัดสินใจไปซื้อซิม เปิดใช้เรียบร้อย อ่านแชท ก็เงียบเลยได้แต่คิดในใจ สรุปเดาไม่ถูกแต่หวย นางเลขาตัวดีเมานอนไม่ตื่น๕๕๕๕๕๕ เราเลยเดินหาแท็กซี่ที่เพื่อนๆพันทิปเคยรีวิวไว้ ไปเจอตาเหม่งคนนึงมาหลอกว่าเป็นมิเตอร์คิดค่าโดยสารกะเรา 7$ เท่ากะที่เลาขาบอกไว้ แต่พอไปถึงเห้ยมันรถตู้จับเด็กชัดๆ เราเลยบอกโกหกนี่ไปๆมาๆ จะมาจับเงินในกระเป๋าเราอีก เราเลยโมโหวิ่งลงรถเลย นางเลยชมเราตามหลังว่า ฟ๊าคยุ่ววววว หลังจากนั้นมีหนุ่มๆมารุมอีกสามสี่คน สรุปเลยหลงกลมากกับพี่หนวดคนนี้ในราคา 150.000 ดอง
-ขึ้นรถได้เราก็เริ่มทำการพูดจาหว่านล้อมเป็นนัยๆว่าลุงแกอย่าโกงชั้นนะ๕๕ จำชื่อลุงแท็กซี่ไม่ได้แล้ว ระหว่างทางก็คุยเกี่ยวกับประเทศไทยเค้าบอกเค้าชอบ เค้ารู้จักภูเก็ตเค้าอยากมาเที่ยวแต่ทำงานหนักมากไม่มีเวลา แล้วก็ชื่นชมเมืองไทยสาระพัด ภาษาอังกฤษลุงแกดีเลยเชียวแต่สำเนียงเวียดนาม เราก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็ หัวเราะแทน๕๕๕ ก็ถามตำรวจรึบุรุษไปรษณย์ คือสีชุดคล้ายๆไปรษณีย์บ้านเรา นางบอกตำรวจจราจร สีนี้อีกสีนึงเป็นอีกตำรวจ คือที่ถามนี่เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ไปแจ้งความกับตำรวจไม่ใช่บุรุษไปรษณีย์ไง ๕๕๕ พอไปเจอยามก็บอกลุงๆนั่นทหารใช่มั้ย เค้ามองหาทหารสรุป พี่ชุดเขียวนั่นคือ รปภ. ค่ะ มาตรฐานการเดาเรานี่แบบ๕๕๕๕๕๕
-ไม่ค่อยมีภาพเยอะเท่าไรนะค่ะเพราะเหนื่อยและเพลียมากปกติเช้าเราจะไม่มีชีวิตค่ะ๕๕๕ พอไปถึงโรงแรมเราก็อ่านชื่ออีกเห้ยเลขที่ถูกแต่ชื่อไม่เหมือนอ่ะลุงต้มเราละ เลยบอกมันคนละชื่อกันนะ แกเลยบอกมานี่จะพาไปถามพนักงานหน้าตึกเลยได้คำตอบว่า ถูกต้องละค่าาาาาาาาา เพล้ง!! เลยรีบขอบคุณเป็นภาษาเวียดนามพร้อมจ่ายตัง แล้วก็บอกพนักงาน ญ ว่ามาหาคุณเลขาชื่อนี้ๆมาจากประเทศอังกฤษ 3 คนมีผู้หญิงคนนึง สรุปเค้าบอกว่าไม่มี T^T เราเลยพยายามทักแชทนางเลขาสรุป เงียบจ้อยยยย ทันใดนั้นมีเสียงเด็กคนนึงบอกว่ามานี่ๆ เดี๋ยวพาไปมาจากไทยแลงใช่มั้ย เราเลยคิดในใจ นี่อีนางเลขามันวางแผนไว้ละสินะ หึหึ น้องผู้ชายก็ถามเหนื่อยมั้ยเนี่ยเลขาคุณสั่งผมไว้ว่าคุณจะมาตอนนี้ๆ ผมสีดำแก้มป่องๆตัวอ้วนๆมีตุ๊กตาสีชมพูที่เป้ ให้พามาที่ห้องเลยเผื่อเค้าไม่ตื่น ระหว่างบันไดก็คิดในใจ เจอหน้าจะตบด้วยกล่องคุ้กกี้๕๕๕๕๕๕ เคาะประตูสามครั้ง ก็เงียบ น้องคนนั้นก็เรียก ก็เงียบเราเลยตัดสินใจทุบเองสรุปตื่นค่ะ! ห้องอื่นอ่ะค่ะตื่น๕๕๕๕๕๕๕ ตอนนั้นเพลีย เลยเรียกเค้าไปครั้งนึง มังกี้แอมเฮียร์ เอาหูแนบประตูได้ยินเสียงคนบิดขี้เกียจละเดินมา ประตูเปิด นางเลขาของเราเอง๕๕๕๕๕ นางมองแบบงงๆว่าใครฟร่ะ ส่วนเราโมโหอยุ่แต่ก็หายโมโหเพราะอ้อมกอดที่เราสองคนรอคอยมากว่าหกเดือน คำว่าคิดถึงผ่านวิดีโอ แชทมันต่างกันกับการได้เจอหน้าโดยสิ้นเชิง พนักงานเลยลงไป เพื่อนนางนอนไร้สติอยุ่สองคนอีกเตียงนึง สรุปลืมตบค่ะ๕๕๕๕๕๕ เดี๋ยวมาต่อพาร์ทหน้า 4 วันที่ โฮจิมิน พอดีเนตเราช้ามาก เลยอาจจะยืด รีวิวอาจจะย้วยไปนิดก็ขออภัยนะค่ะ ยังมือใหม่อยู่เรียบเรียงไม่ค่อยดี ^^