สวัสดีค่ะทุกคนที่ได้อ่านเรื่องราวของฉันต่อไปนี้....
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ได้มีโอกาสอ่านเรื่องราวชีวิตของของเพื่อนๆบางคนที่ถูกแชร์ลง facebook บางเรื่องก็ happy บางเลยก็เศร้ามากทีเดียว
วันนี้เรื่องราวของฉันไม่สวยหรูอย่างที่ตั้งใจไว้เลยค่ะ อยากจะระบาย และอยากจะถามความรู้สึกของเพื่อนๆ ทุกคนที่ได้อ่านต่อไปนี้
ขอย้อนความกลับไปเมื่อ 1 ปี 7 เดือนที่เเล้ว ฉันมีแฟนอยู่เเล้วคนนึงค่ะ เราคบกันมาได้ 9 เดือนกว่า เขาเป็นคนน่ารักและดูแลฉันดีทุกอย่างในฐานะที่แฟนคนนึง ตอนนั้นฉันอยู่มอ 5 ใกล้ๆปลายเทอมแล้วค้ะ เนื่องจากช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้สอบ ฉันจึงไม่ค่อยมีเวลาที่จะคุยกับเขามากเท่าไหร่
พร้อมกับปิดเทอม เขาต้องกลับต่างจังหวัดไปหาแม่ ยิ่งทำให้เราไกลกันมากขึ้นกว่าเดิม แล้วมันก็มีหนึ่งเหตการณ์ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป...
วันนั้นฉันก็เล่น facebook ตามปกติ แต่ที่มันไม่ปกติคือหน้า facebook ของฉันมีแต่โพสที่มันเเสนจะดราม่า ของผู้ชายคนนึง
ต้องบอกก่อนว่าฉันไม่รู้จักเขาและไม่รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกันตั้งเเต่เมื่อไหร่.... กดไลท์รัวๆๆๆสิค้ะ กดจนเขาทักมาขอบคุณ
นั้นหล่ะ! มันเลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่อไปนี้
ตั้งเเต่นั้นมาเราคุยกันตลอดค่ะ จับประเด็นใจความได้ว่าแฟนของเขาหายไป ไม่ได้หายตัวแบบโดนลักพาตัวนะค่ะ เหมือนหายไปจากชีวิตเขาประมาณนี้
ตอนนั้นเหมือนเราก็เข้าใจความรู้สึกเขา เพราะตัวเราเองก็ไม่ค่อยได้คุยกับแฟนเหมือนกัน มันคงเป็นความรู้สึกเหงา ถึงทำให้เราได้คุยกันถูกคอ
เราคุยกันมาสักพักจนฉันเริ่มรู้สึกว่ามันจะมากกว่าเพื่อน อยู่ดีๆก็มีความรู้สึกเป็นห่วง อยู่ดีๆก็คิดถึง อยากคุย สุดท้ายเเล้วเราก็นัดเจอกันคะ เราเจอกันครั้งเเรกที่สนามหลวง วินาทีนั้นบอกตรงๆว่าลืมหน้าแฟนไปเลยค่ะ = =' วันนั้นมีความสุขมากจริงๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายเลย
ฉันยังจำความชั่วของตัวเองได้ไม่มีลืม วันนั้นไปงานกาชาด เห็นพวงกุญแจน่ารักมาก เลยซื้อมา สาม อัน คงไม่ต้องบอกว่าอีกอันซื้อมาทำไม
ฉันให้แฟนอันนึง ของฉัน อันนึง และเขา อีกอันนึง ฉันบอกเขาว่าถ้าวันไหนที่ไม่ต้องการมันเเล้ว ให้เอามันมาคืนอย่าทิ้งความรักของฉันไว้ที่ถังขยะ
หลังจากนั้นเราก็เจอกันเรื่อยๆ ฉันก็คุยกับแฟนบ้าง กับเขาบ้าง แต่ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคุยกับใครบ้าง
จนวันนั้นฉันไม่สบาย เขาจะมาหาฉัน และแฟนของฉันก็จะมาหาฉันเหมือนกัน แต่ฉันเลือกที่จะปฎิเสธแฟนของฉันไม่ให้มา เพราะอยากเจอเขามากกว่า
และวันนั้นเขาก็มาหาฉันค้ะ เราอยู่กัน 3 คน ฉัน เขา และเพื่อนของฉัน วันนั้นเขาซื้อ ยา นม และขนมปังมาให้ เราอยู่กันสักพักนึง เพื่อนของฉันไม่ค่อยชอบเขา เพราะอะไรฉันไม่ทราบสาเหตุ อาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าฉันมีแฟนอยู่เเล้วแต่ก็ยังคุยกับฉัน วันนั้นเขาโดนเพื่อนฉันเปิดเพลงตรอกย้ำไปหลายดอกค่ะ
จนฉันหลับไป ตื่นมาก็ไม่เห็นเขาเเล้ว แต่สิ่งที่เห็นก็คือพวงกุญแจที่ฉันให้เขาไว้เขาวางมันไว้อยู่หน้ากระจก ฉันรู้เเล้วค่ะว่าตอนนั้นเขาเลือกจะไปจากฉันเเล้ว วินาทีนั้น บอกเลยว่าฉันไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่หยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาโทรหาแฟน แล้วบอกเลิกทันที ตอนนั้นฉันไม่เหลืออะไรเลยค่ะ ทั้งเขาเเละแฟน....
จนเย็นวันนั้น ฉันเอาสถานะคบกับแฟนลง ปวดใจค่ะ ฉันกำลังทำร้ายคนที่เขาไม่รู้อะไรด้วยเลย เพราะสันดานของฉันเอง และฉันก็คิดว่าเขาคงไม่กลับมาเเล้วเหมือนกัน..... จนตกดึกได้ อยู่ดีๆข้อความใน facebook ก็เด้งขึ้นมา ข้อความที่ฉันเห็นมันเป็นนิทานเรื่องนึง ที่มันมีฉันเเละเขาอยู่ในบทละคร ฉันอ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย พร้อมกับคำถามที่ถามฉันว่า '' อยากเขียนนิทานเรื่องนี้ต่อไปด้วยกันมั้ย? " เขากลับมาจริงๆ....
ฉันเริ่มคบกับเขาตั้งเเต่วันที่ 25 จนวันที่ 8 ของเดือนต่อมา ฉันถูกบอกเลิกแบบไม่มีสาเหตุ ใจแทบขาด เเต่สุดท้ายเช้าวันต่อไปเขาก็กลับมาขอคืนดี
โดยทิ้งปริศนาไว้ให้ฉัน งง จนถึงวันนี้... หลังจากนั้นมาเราก็คบกันมาเรื่อยๆ โดยที่ฉันกลายเป็นโง่ไม่รู้ตัว.....
ยังรักกันอยู่....แล้วจะเลิกกันทำไม ?
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ได้มีโอกาสอ่านเรื่องราวชีวิตของของเพื่อนๆบางคนที่ถูกแชร์ลง facebook บางเรื่องก็ happy บางเลยก็เศร้ามากทีเดียว
วันนี้เรื่องราวของฉันไม่สวยหรูอย่างที่ตั้งใจไว้เลยค่ะ อยากจะระบาย และอยากจะถามความรู้สึกของเพื่อนๆ ทุกคนที่ได้อ่านต่อไปนี้
ขอย้อนความกลับไปเมื่อ 1 ปี 7 เดือนที่เเล้ว ฉันมีแฟนอยู่เเล้วคนนึงค่ะ เราคบกันมาได้ 9 เดือนกว่า เขาเป็นคนน่ารักและดูแลฉันดีทุกอย่างในฐานะที่แฟนคนนึง ตอนนั้นฉันอยู่มอ 5 ใกล้ๆปลายเทอมแล้วค้ะ เนื่องจากช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้สอบ ฉันจึงไม่ค่อยมีเวลาที่จะคุยกับเขามากเท่าไหร่
พร้อมกับปิดเทอม เขาต้องกลับต่างจังหวัดไปหาแม่ ยิ่งทำให้เราไกลกันมากขึ้นกว่าเดิม แล้วมันก็มีหนึ่งเหตการณ์ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป...
วันนั้นฉันก็เล่น facebook ตามปกติ แต่ที่มันไม่ปกติคือหน้า facebook ของฉันมีแต่โพสที่มันเเสนจะดราม่า ของผู้ชายคนนึง
ต้องบอกก่อนว่าฉันไม่รู้จักเขาและไม่รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกันตั้งเเต่เมื่อไหร่.... กดไลท์รัวๆๆๆสิค้ะ กดจนเขาทักมาขอบคุณ
นั้นหล่ะ! มันเลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่อไปนี้
ตั้งเเต่นั้นมาเราคุยกันตลอดค่ะ จับประเด็นใจความได้ว่าแฟนของเขาหายไป ไม่ได้หายตัวแบบโดนลักพาตัวนะค่ะ เหมือนหายไปจากชีวิตเขาประมาณนี้
ตอนนั้นเหมือนเราก็เข้าใจความรู้สึกเขา เพราะตัวเราเองก็ไม่ค่อยได้คุยกับแฟนเหมือนกัน มันคงเป็นความรู้สึกเหงา ถึงทำให้เราได้คุยกันถูกคอ
เราคุยกันมาสักพักจนฉันเริ่มรู้สึกว่ามันจะมากกว่าเพื่อน อยู่ดีๆก็มีความรู้สึกเป็นห่วง อยู่ดีๆก็คิดถึง อยากคุย สุดท้ายเเล้วเราก็นัดเจอกันคะ เราเจอกันครั้งเเรกที่สนามหลวง วินาทีนั้นบอกตรงๆว่าลืมหน้าแฟนไปเลยค่ะ = =' วันนั้นมีความสุขมากจริงๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายเลย
ฉันยังจำความชั่วของตัวเองได้ไม่มีลืม วันนั้นไปงานกาชาด เห็นพวงกุญแจน่ารักมาก เลยซื้อมา สาม อัน คงไม่ต้องบอกว่าอีกอันซื้อมาทำไม
ฉันให้แฟนอันนึง ของฉัน อันนึง และเขา อีกอันนึง ฉันบอกเขาว่าถ้าวันไหนที่ไม่ต้องการมันเเล้ว ให้เอามันมาคืนอย่าทิ้งความรักของฉันไว้ที่ถังขยะ
หลังจากนั้นเราก็เจอกันเรื่อยๆ ฉันก็คุยกับแฟนบ้าง กับเขาบ้าง แต่ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคุยกับใครบ้าง
จนวันนั้นฉันไม่สบาย เขาจะมาหาฉัน และแฟนของฉันก็จะมาหาฉันเหมือนกัน แต่ฉันเลือกที่จะปฎิเสธแฟนของฉันไม่ให้มา เพราะอยากเจอเขามากกว่า
และวันนั้นเขาก็มาหาฉันค้ะ เราอยู่กัน 3 คน ฉัน เขา และเพื่อนของฉัน วันนั้นเขาซื้อ ยา นม และขนมปังมาให้ เราอยู่กันสักพักนึง เพื่อนของฉันไม่ค่อยชอบเขา เพราะอะไรฉันไม่ทราบสาเหตุ อาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าฉันมีแฟนอยู่เเล้วแต่ก็ยังคุยกับฉัน วันนั้นเขาโดนเพื่อนฉันเปิดเพลงตรอกย้ำไปหลายดอกค่ะ
จนฉันหลับไป ตื่นมาก็ไม่เห็นเขาเเล้ว แต่สิ่งที่เห็นก็คือพวงกุญแจที่ฉันให้เขาไว้เขาวางมันไว้อยู่หน้ากระจก ฉันรู้เเล้วค่ะว่าตอนนั้นเขาเลือกจะไปจากฉันเเล้ว วินาทีนั้น บอกเลยว่าฉันไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่หยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาโทรหาแฟน แล้วบอกเลิกทันที ตอนนั้นฉันไม่เหลืออะไรเลยค่ะ ทั้งเขาเเละแฟน....
จนเย็นวันนั้น ฉันเอาสถานะคบกับแฟนลง ปวดใจค่ะ ฉันกำลังทำร้ายคนที่เขาไม่รู้อะไรด้วยเลย เพราะสันดานของฉันเอง และฉันก็คิดว่าเขาคงไม่กลับมาเเล้วเหมือนกัน..... จนตกดึกได้ อยู่ดีๆข้อความใน facebook ก็เด้งขึ้นมา ข้อความที่ฉันเห็นมันเป็นนิทานเรื่องนึง ที่มันมีฉันเเละเขาอยู่ในบทละคร ฉันอ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย พร้อมกับคำถามที่ถามฉันว่า '' อยากเขียนนิทานเรื่องนี้ต่อไปด้วยกันมั้ย? " เขากลับมาจริงๆ....
ฉันเริ่มคบกับเขาตั้งเเต่วันที่ 25 จนวันที่ 8 ของเดือนต่อมา ฉันถูกบอกเลิกแบบไม่มีสาเหตุ ใจแทบขาด เเต่สุดท้ายเช้าวันต่อไปเขาก็กลับมาขอคืนดี
โดยทิ้งปริศนาไว้ให้ฉัน งง จนถึงวันนี้... หลังจากนั้นมาเราก็คบกันมาเรื่อยๆ โดยที่ฉันกลายเป็นโง่ไม่รู้ตัว.....