เธอคิดยังไงช่วยบอกที

สวัสดีเพื่อนชาวพันทิปนี่คือกระทู้แรกที่เราเขียน ... คือเรื่องราวนี้มันเกิดขึ้นมานานมากแล้วแต่ก็ไม่มีวันไหนที่เราจะลืมมันเลยยย ย้อนไปเมื่อหลายปีที่แล้วละกันคือ เปิดเทอมแรกตอนม.ต้น(เรากำลังไสยๆ55 ไสยศาสตร์) คือมีรุ่นพี่เข้ามาใหม่คนนึงเขาก็เปนคนที่จัดว่าโอเคเลยแหล่ะแล้วทำไมน่ะหรอเราก็ชอบเขาน่ะสิ่เราก็เลยตัดสินใจบอกเพื่อนสนิทหวังว่ามันจะเก็บความลับอยู่แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือไม่เลย(ความลับไม่เคยมีกับเพื่อนที่สนิท)รู้มั้ยเพื่อนเรามันทำยังงัย?? มันชอบพาเราไปตรงที่พี่คนนั้นอยู่สมมติชื่อละกัน "พี่บี" จำได้ขึ้นใจเลยว่าวันนั้นเป็ยวันที่ฝนตกแล้วพวกเพื่อนเรามันเห็นว่าพี่บีอยู่ในโรงอาหารมันเลยพาเราเข้าไปในโรงอาหารแล้วกรี๊ดเสียงดังมากคือเราก้ไม่เข้าใจว่ามันกรี๊ดทำไมพอหันไปเจอพี่บีเทานั้นแจ่มแจ้งเลยจ้าา ก้เลยบอกจะกรี๊ดกันทำไมเพราะเราเห็นพี่บีเค้าพูดกับเพื่อนเค้าว่าพวกนี้จะกรี๊ดทำไมไร้สาระเราเลยเดินออกจากที่ตรงนั้นแล้วเพื่อนก็พากันเดินออกมา หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนสนิทเราก็คบกับเพื่อนพี่บี ห้ะ!!!เป็นไปได้อย่างไรเราได้แต่ถามมัน มันก็ลอยหน้าลอยตาไม่ตอบแต่มันกลับไปบอกเพื่อนพี่บีแฟนของมันว่าเราชอบพี่บี แล้วไม่นานเราก็ได้เบอพี่บีมาจากไหนไม่สำคัญ5555 เราคงเป็นผญ.ที่ไม่ดีเลยโทรหาผช.ก่อนแต่ทำไงได้คนมันชอบไม่ลองก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง555 เราก็คิดอยู่ตั้งนานว่าโทรไปแล้วจะพูดยังไงจะถามว่าอะไรเลยตัดสินใจไม่โทร(โอกาสมาแล้วแต่ไม่กล้าเสียดายจริงๆ)ใครว่าล่ะไม่โทรแต่ยิงไป55555ทำไงล้ะทีนี้เค้าโทรกลับมา
พี่บี:ฮัลโหลล นั่นใครครับ??
เรา:ฮัลโหลค่ะ เอิ่มมมมคือขอโทดค่ะโทรผิด
พี่บี:พี่รู้นะว่าเราคือใครเพื่อนพี่บอกพี่หมดแล้วว่าให้เบอพี่กับใครไป
เรา:เอิ่มม คือค่ะ
พี่บี:มีอะไรหรือป่าว
เรา:ไม่มีค่ะแค่นี้นะคะ ตื้ดดดดด
หลังจานั้นทำให้เรากับพี่บีเจอกันบ่อยขึ้นไม่ว่าจะเจอกันที่ไหนตรงไหนเราจะหลบหน้าเค้าตลอดแต่ในใจนี่โครตอยากมองเลยยยยย
จนกระทั่งคืนหนึ่งสายเรียกเข้าเป็นเบอของพี่บีขึ้นมาเรานี่คิดอยู่ตั้งนานจะรับหรือไม่รับดี แต่ก็อื้มมมรับดีฟ่า คืนนั้นเราจำไม่ได้ว่าคุยรัยกันมั่งแต่ตอนแรกๆก็เขินหลังๆนี่คุยกระจายจนสายตัดแล้วตัดอีก คืนนั้นเป็นคืนที่เรามีความสุขมากๆหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็คุยกันต่อเรื่อยๆ จนเราเพิ่งมารู้ว่าที่พี่บีโทมาเป็นเพราะเค้าทะเลาะกับแฟน(นึกว่าอยากคุยกับเราจริงๆ)เค้าก้แบบบอกว่าพี่ไม่เคยคุยกับใครแล้วปรึกษเรื่องแฟนเลยนะรู้ป่าวเราคนแรกเลยนะเนี่ยพี่ไว้ใจเรามากเลยปรึกษาเค้าก็เล่าๆๆๆๆๆๆๆเกี่ยวกับแฟนเค้ามาเราก็ได้แต่ปลอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่พี่บีเค้าจะรู้มั้ยว่าภายใต้ของเสียงที่สดสัยมันมีอารมณ์ของคนที่น้อยใจและผิดหวังอยู่ หลังจากนั้นไม่นานพี่บีกับแฟนก็ดีกันเรานี่แห้วไปเลย แต่เราก็ยังคงเจอกันที่รร.นะคะก้ได้แต่มองหน้ากันแต่ไม่เคนคุยกัน เห้ออออ เวลามาคิดเรื่องที่เราคุยกันมันก็ทำให้เรามีความสุขนะแต่พอคิดเรื่องที่พี่บีบอกไว้ใจเราเลยปรึกษาเรื่องแฟนนี่มันมีอาการแบบเจ็บจี้ดๆเลย เราเลยคิดว่าอื้มมมมเรื่องของเรากับพี่บีมันคงเป็นไปไม่ได้เราเลนยอมรับความจริงว่าเป็นได้เท่านี้ก้ดีเท่าไหร่แล้ววว หลังจากที่เราทำใจยอมรับได้เค้าก็โทรมาหาเราอีกประโยคแรกที่เค้าพูดคือพี่ลิกกับแฟนพี่แล้วพร้อมกับเสียงเหมือนร้องไห้เรานี่อึ้งไปเลย(แต่ก็แอบดีใจนะที่เค้าเลิกกัน55) ต่อจากนั้นทำให้เราคุยกันบ่อยเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้มีฐานะมากำหนดว่าเราเป็นอะไรกัน มีอยู่วันหนึ่งเรากำลังเรียนพละอยู่ใต้โดมแล้วครูก็กกำลังสอนเราก็เงยหน้ามองชั้น2อยู่เรื่อยๆเพราะพี่บียืนมองอยู่เราก้ไม่รู้ว่ามองใครแต่พอเราเงยหน้าขึ้นไปทีไรเราก็สบตากันทุกที(เหมือนเข้าข้างตัวเอง)จนครูเงยหน้ามองขึ้นไปตามแล้วครูก็ถามว่ามองอะไรไอบีมองนี่หรอชี้มาทางเราแล้วเพื่อนในห้องก้กรี๊ดกร้าดกันทำเราและพี่บีอาย ทำให้วันนั้นเราโดนเพื่อนในห้องแซวไปทั้งวัน และแล้ววันที่ไม่คิดว่าจะเกิก็ต้องเกิดขึ้นวันที่พี่บีต้องจบม.ต้น ลึกๆนี่เราเสียใจนะแต่ก็ไม่เป็นไร หลังจากนั้นทำให้เราและพี่บีติดต่อกันน้อยลงและในที่สุดก็เลิกติดต่อกันเพราะพี่บีย้ายลงไปอยู่ใต้ จนวันนี้เราก็ยังคิดถึงพี่บีนะไม่มีวันไหนที่เราไม่คิดถึงเลยแต่จะทำไงได้ไม่มีวิธีที่จะติดต่อเลยต้องมาระบายในนี้ ขอบคุณที่ทุกๆคนเข้ามาอ่านจนจบแล้วถ้ามีเรื่องอะไรอีกเราจะกลับมาเล่าให้ฟังอีกนะ