แม่เสียไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ 19 ตุลาคม ที่ผ่าน ด้วยโรคมะเร็งตับอ่อน
ตอนที่รู้ว่าจากน้องชายว่าแม่จะอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน ตอนนั้นใจสลาย ร้องไห้โฮที่ทำงานอย่างไม่อายใคร ตอนที่น้องบอกก็เป็นช่วงเดือนพฤษภาคม เรารีบขอเจ้านายบินกลับไทยทันที เจ้านายอนุญาติให้ไปได้แค่สองอาทิตย์ เพราะเราเพิ่งจะบินกลับไทยช่วงเดือนมกราคม ปกติเราจะใช้วันหยุดทั้งหมดบินกลับไทยทุกๆ ปี เพื่อมาหาแม่ ตอนที่มาหาแม่ช่วงมกราคม ท่านดูผอมลง แต่เราไม่ได้เอะใจอะไร แม่บอกว่าเป็นโรคกระเพาะ กำลังรักษาอยู่ ผ่านมาไม่กี่เดือน แม่ดูซูบผอมไปกว่าเดิม และตรวจเจอโรคร้าย ตอนนั้นหมอบอกให้ทำคีโม แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้ยังให้คีโมไม่ได้ เดือนพฤษภาคมเป็นวันเกิดของแม่เราพอดี เป็นปีแรกที่แม่ได้เป่าเค้กพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากนั้นเราต้องบินกลับเพื่อมาทำงานต่อ เราคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ตามปกติ ดูแม่เป็นกังวลและเครียด มันมีอะไรหลายอย่างที่ทำให้แม่กลุ้มใจ ไม่สบายใจ เราก็ได้แต่ให้กำลังใจทำอะไรไม่ได้ ช่วงนั้นก็เครียด แต่ก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ
เข้าช่วงเดือนกรกฎาคม แม่ปวดท้องมากเข้าโรงพยาบาลเพราะน้ำในท่อน้ำดีไม่ระบาย น้องบอกตอนนั้นแม่เริ่มตัวเหลือง ดำ แม่ไม่คุยกับใครเลย รวมทั้งเราด้วย แต่น้องบอกว่าแม่ขอให้เรากลับบ้าน ตอนแรกเราบอกเจ้านายไว้ว่าเราจะลาออกไปดูแลแม่ แต่เราจะช่วยงานไปถึงเดือนตุลาคม แม่บอกขอให้เรากลับบ้านเลย เราจึงตัดสินใจกลับช่วงปลายเดือนกรกฎาคม ตอนนั้นแม่เริ่มอาการดีขึ้น และหมอให้กลับบ้านได้ อาการของแม่ขึ้นๆ ลงๆ อารมณ์แปรปรวน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แม่เข้าโรงพยาบาลอีกครั้งเพราะอาเจียนตลอด และมีอาการท้องบวม ตอนนั้นแม่นอนโรงพยาบาลร่วมเดือนเราอยู่กับแม่ตลอด เราได้คุยกับหมอ และหมอยืนยันว่าแม่จะอยู่กับเราอีกไม่นาน เราอดทนไม่ไหว ร้องไห้โฮเหมือนเดิม หมอบอกให้แม่กลับมารักษาตัวโรงพยาบาลใกล้บ้าน เรารู้ว่าแม่เจ็บปวด ทรมานมากๆ ในระยะเวลาที่ดูแลแม่มา บางครั้งเรารู้สึกว่าเราทำได้ไม่ดี เรายังทำหน้าที่ลูกไม่ดีพอ เราดูแลเขาได้ไม่ดี เราไม่อดทนในบางครั้ง และทำให้แม่เสียใจมากๆ เรายอมรับว่าการดูแลผู้ป่วยที่เป็นระยะสุดท้ายมันช่างหนัก และความอดทนของเราไม่มากพอ เรารู้สึกเสียใจ แต่เรารู้ว่าแม่รักเราที่สุด และเราก็รักแม่ที่สุดเหมือนกัน
จนถึงสัปดาห์สุดท้ายที่แม่อยู่กับเรา แม่นอนไม่รู้สึกตัว พูดไม่ได้ หมอต้องให้อาหารทางสายยาง ความดันตก ช่วงนั้น เป็นช่วงที่เรารู้สึกทรมานที่สุด เพราะท่านไม่ตอบสนอง คืนก่อนแม่จะสิ้นใจ พวกเราเฝ้าแม่ทั้งคืนจนถึงเช้า และขอหมอว่าจะเอาแม่กลับบ้าน ในระหว่างที่แม่อยู่ในรถพยาบาล ทางที่จะกลับบ้าน แม่ได้สิ้นลมลง จนรถโรงพยาบาลถึงหน้าบ้านก็ยังไม่มีใครรู้ว่าแม่ไม่หายใจแล้ว พวกเรานำร่างของแม่เข้าบ้าน ตอนนั้นเราร้องไห้โฮ ในระหว่างที่แม่เจ็บป่วยเป็นเวลาเกือบปี และมีสิ่งหลายๆ อย่างทำให้แม่ทุกข์ใจ ตอนนี้แม่ไปสบายแล้ว ลูกคนนี้อยากบอกแม่ว่า ยังคิดถึงแม่เสมอ และรักแม่มากที่สุด
รู้สึกผิดที่ดูแลแม่ไม่ดีพอ ก่อนที่ท่านจะเสีย
ตอนที่รู้ว่าจากน้องชายว่าแม่จะอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน ตอนนั้นใจสลาย ร้องไห้โฮที่ทำงานอย่างไม่อายใคร ตอนที่น้องบอกก็เป็นช่วงเดือนพฤษภาคม เรารีบขอเจ้านายบินกลับไทยทันที เจ้านายอนุญาติให้ไปได้แค่สองอาทิตย์ เพราะเราเพิ่งจะบินกลับไทยช่วงเดือนมกราคม ปกติเราจะใช้วันหยุดทั้งหมดบินกลับไทยทุกๆ ปี เพื่อมาหาแม่ ตอนที่มาหาแม่ช่วงมกราคม ท่านดูผอมลง แต่เราไม่ได้เอะใจอะไร แม่บอกว่าเป็นโรคกระเพาะ กำลังรักษาอยู่ ผ่านมาไม่กี่เดือน แม่ดูซูบผอมไปกว่าเดิม และตรวจเจอโรคร้าย ตอนนั้นหมอบอกให้ทำคีโม แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้ยังให้คีโมไม่ได้ เดือนพฤษภาคมเป็นวันเกิดของแม่เราพอดี เป็นปีแรกที่แม่ได้เป่าเค้กพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากนั้นเราต้องบินกลับเพื่อมาทำงานต่อ เราคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ตามปกติ ดูแม่เป็นกังวลและเครียด มันมีอะไรหลายอย่างที่ทำให้แม่กลุ้มใจ ไม่สบายใจ เราก็ได้แต่ให้กำลังใจทำอะไรไม่ได้ ช่วงนั้นก็เครียด แต่ก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ
เข้าช่วงเดือนกรกฎาคม แม่ปวดท้องมากเข้าโรงพยาบาลเพราะน้ำในท่อน้ำดีไม่ระบาย น้องบอกตอนนั้นแม่เริ่มตัวเหลือง ดำ แม่ไม่คุยกับใครเลย รวมทั้งเราด้วย แต่น้องบอกว่าแม่ขอให้เรากลับบ้าน ตอนแรกเราบอกเจ้านายไว้ว่าเราจะลาออกไปดูแลแม่ แต่เราจะช่วยงานไปถึงเดือนตุลาคม แม่บอกขอให้เรากลับบ้านเลย เราจึงตัดสินใจกลับช่วงปลายเดือนกรกฎาคม ตอนนั้นแม่เริ่มอาการดีขึ้น และหมอให้กลับบ้านได้ อาการของแม่ขึ้นๆ ลงๆ อารมณ์แปรปรวน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แม่เข้าโรงพยาบาลอีกครั้งเพราะอาเจียนตลอด และมีอาการท้องบวม ตอนนั้นแม่นอนโรงพยาบาลร่วมเดือนเราอยู่กับแม่ตลอด เราได้คุยกับหมอ และหมอยืนยันว่าแม่จะอยู่กับเราอีกไม่นาน เราอดทนไม่ไหว ร้องไห้โฮเหมือนเดิม หมอบอกให้แม่กลับมารักษาตัวโรงพยาบาลใกล้บ้าน เรารู้ว่าแม่เจ็บปวด ทรมานมากๆ ในระยะเวลาที่ดูแลแม่มา บางครั้งเรารู้สึกว่าเราทำได้ไม่ดี เรายังทำหน้าที่ลูกไม่ดีพอ เราดูแลเขาได้ไม่ดี เราไม่อดทนในบางครั้ง และทำให้แม่เสียใจมากๆ เรายอมรับว่าการดูแลผู้ป่วยที่เป็นระยะสุดท้ายมันช่างหนัก และความอดทนของเราไม่มากพอ เรารู้สึกเสียใจ แต่เรารู้ว่าแม่รักเราที่สุด และเราก็รักแม่ที่สุดเหมือนกัน
จนถึงสัปดาห์สุดท้ายที่แม่อยู่กับเรา แม่นอนไม่รู้สึกตัว พูดไม่ได้ หมอต้องให้อาหารทางสายยาง ความดันตก ช่วงนั้น เป็นช่วงที่เรารู้สึกทรมานที่สุด เพราะท่านไม่ตอบสนอง คืนก่อนแม่จะสิ้นใจ พวกเราเฝ้าแม่ทั้งคืนจนถึงเช้า และขอหมอว่าจะเอาแม่กลับบ้าน ในระหว่างที่แม่อยู่ในรถพยาบาล ทางที่จะกลับบ้าน แม่ได้สิ้นลมลง จนรถโรงพยาบาลถึงหน้าบ้านก็ยังไม่มีใครรู้ว่าแม่ไม่หายใจแล้ว พวกเรานำร่างของแม่เข้าบ้าน ตอนนั้นเราร้องไห้โฮ ในระหว่างที่แม่เจ็บป่วยเป็นเวลาเกือบปี และมีสิ่งหลายๆ อย่างทำให้แม่ทุกข์ใจ ตอนนี้แม่ไปสบายแล้ว ลูกคนนี้อยากบอกแม่ว่า ยังคิดถึงแม่เสมอ และรักแม่มากที่สุด