ความรู้สึกนั้นมันกระโดดเข้ามาในหัวอีกครั้งหลังจากที่เราไม่ได้เจอกัน ประมาณ10 กว่าปี [open_code]ตอนนี้เราอายุ 27 ส่วนพี่เค้า 30 แล้ว แก่เนอะ[/close_code] เราบังอิญได้เจอกันเมื่อไม่นานอีกครั้ง หลังจากที่เราเรียนจบ ม.3 พี่เค้าเรียนจบม.6 ตั้งแต่นั้นมาเราก็โทรหาพี่เค้าบ้างแต่ ด้วยว่าเราย้ายที่เรียนใหม่ ส่วนพี่เค้าก็ไม่ได้เรียนต่ออีก ออกไปก็ทำงานเลย กว่าจะกลับก็มืดค่ำมาก [open_code]เรากับพี่เค้าอยู่บ้านไกล้ๆกันเลยแหละ[/close_code]เลยทำให้เราไม่ได้โทรหาพี่เค้าอีกเลย...มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากเลยนะ ตอนนั้นเราเข้ามาเรียนม.1 ใหม่เด็กใสๆ กระโดกกระเดกตามประสา เดินชนโน่นชนนี่เป็นอีบ้า [open_code]สมัยนั้นยังกระโดดยางอยู่เลย [/close_code] กลุ่มเราจะชอบไปนั่งเฝ้าห้องพยาบาล ร.รเป็นประจำทุกเช้าก็เพราะความกระโดกกระเดกของเรานั้นแหละ ทำให้ไปเหยียบเอาขาของพี่เค้าเข้า เรามองหน้าพี่เค้า พี่เค้าตัวสูงขาว หุ่นดี น่าตาน่ารักนะ เค้าทำหน้า งง ใส่เรา เรารีบวิ่งหนีเข้าโรงอาหารไปด้วยหัวใจเต็นไม่เป็นจังหวะ[open_code]ตอนนั้นพี่เค้าอยู่ม. 4  นะ[/close_code]พอเสียออดดัง ให้เข้าแถวเราไม่กล้าจะเดินไปเข้าแถว ด้วยว่าด้านหลังม.1 จะเป็นม.ปลาย เราบ่นกับเพื่อนเพราะกลัวโดนว่าดูท่านะจะเอาเรื่องเหมือนกัน เพราะเราหันหน้าไปนิดเดียว เห็นเค้ามองมาเรารีบหมุนกลับอย่างเร็ว วันนั้นเหมือนเป็นกรรมเวรจิงๆ นะ เดินไปเรียนที่ไหนมักจะเจอกันตลอด เราได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดิน ด้วยความรู้สึกผิดพอเลิกเรียน เราก็รีบวิ่งไปกับเพื่อน เพื่อจะเข้าไปจองห้องคอมจะได้เล่นเกมส์ ซักชั่วโมงก่อนกลับบ้าน แต่ระหว่างที่วิ่งกันไปเราก็ไปเหนี่ยวเอาตัวพี่เค้าล้มลงมาอีก... ด้วยความที่ไม่ได้ทันมองมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งขึ้นบันไดอย่างเดียว เราช็อคไปนิดแล้วก็วิ่งหนีเช่นเดิม แต่แทนที่เราจะได้ไปเล่นเกมส์ เรารีบวิ่งลงไปบันไดอีกด้านหนึ่งเพื่อรีบกลับ บ้านให้เร็วที่สุด พอเช้าวันต่อมาเราเจอโจทย์ นั่งอยู่หน้าห้องพยาบาล ซึ่งเป็นที่ประจำพวกเรา เราตกใจเดินเข้าโรงอาหารตามระเบียบ เราได้เจอพี่เค้าบ่อยขึ้น เรารู้สึกใจสั่นเต็นไม่เป็นจังหวะ เราคอยมองหาแต่พี่เค้าทั้งวัน มองจนเรารู้ว่าเค้าเรียนอะไรจะเดิน ไปเรียนที่ไหน ประมาณเนี้ย[open_code]บางทีแอบวิ่งไปเจอด้วยซ้ำทำเป็นว่าบังเอิญ ที่จริงแอบเหนื่อยด้วยก็มี[/close_code]เป็นอยู่ย่างนั้นแหละ 3 ปี จนเราขึ้นม.3 เป็นปีสุดท้ายแล้ว เราตั้งใจที่จะเดินไปบอกพี่เค้าในวันแห่งความรักปีสุดท้ายนี้ [open_code]ซึ่งทุกปีเราจะซื้อช๊อคโกแลตอย่างดีไม่ซ้ำกันเลยทุกปีให้พี่เค้าซึ่งเราให้เพื่อนเอาไปให้ เราไม่เคยกล้าเลย แต่พี่เค้ารู้เสมอมาแหละ[/close_code]วันนั้นเราแทบจะหมดแรงเลยเรามารู้ว่าพี่เค้ากับเพื่อนเรา[open_code]แต่ไม่สนิจนะแต่เค้าทั้ง2ก็รู้ว่าเราชอบพี่เค้ามานานแล้ว[/close_code]พึ่งคบกันในวันที่เราจะบอกเค้า ก่อนหน้านั้นเราก็พอรู้มาบ้างนะเราเลยเดินไปถามเพื่อนเราว่าคบกันหร่อ เราไม่ว่าอะไรหรอก[open_code]ทำตัวเหมือนนางเอกมาก แต่ในใจแอบเสียใจมาก[/close_code]เพื่อนเราบอกว่าปล่าว ไม่มีอะไรเรามีเเฟนแล้ว สบายใจได้เรารูว่าแก่ชอบพี่เค้ามาก เราก็เลยสบายใจมาซื้อช๊อกโกแลตมากล่องละหลายพันอยู่เก็บเงินตั้งนานเพื่อวัน สรภาพวันนี้ แต่ยังไม่ทันจะลงรถเมล์เลยพี่เค้ากับเพื่อนเรา ถือกระเป๋าให้กันด้วยลุกขึ้นยืนทั้ง2 คนยืนอยู่ตรงหน้าเราแบบตกใจมาก เราก็ไม่น้อยไปจากเค้าเลยจิงๆ ไม่ม่แรงจะเดินต่อไปด้วยซ้ำ เหมือนน้ำตามันจะไหลอย่างนั้นเลย เลยโทรหาเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟังบอกเราจะกลับบ้านพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดี เพื่อนเราบอกให้เรารอตรงนั้นพวกมันจะออกมารับเราเอง [open_code]มันโกหกครูว่าโทรศัพท์ตกหน้าป้ายรถเมล์เลยออมาได้ 2 คน[/close_code]วันนั้นเราไม่มีสมาธิเรียนหนังสือเลยจริงๆ  เสียใจที่เพื่อนต้องโกหกเรา วันนั้นมันพยายามเดินมาขอโทษเรา บอกว่าไม่มีอะไรนะ เราไม่ได้หยุดฟังเพราะเราเชื่อในสิ่งที่เราเห็นไปเเล้ว เราเอาช็อคโกแลตให้เพื่อนกินแต่เพื่อนเราบอกให้เราทำความตั้งใจ ให้ถึงที่สุดเถอะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราเดินเข้าไปหาพี่เค้าพร้อมช็อคโกแลต แล้วคำพูดที่เรียบๆว่า เป็นปีสุดท้ายและท้ายสุดแล้วที่ฉันจะให้พี่ ฉันเคยชอบพี่มากนะ แค่นั้นเค้ารับแบบตกใจ เราก็เดินหันหลังกลับบ้านไป แบบเสียใจมาก หลังจากนั้นเวลามันเดินเร็วมากจนไกล้จะจบม.3 เราไม่เคยยืนมอง วิ่งตามหา เสนอหน้าให้พี่เค้าเห็นอีกเลย เจอกันน้อยมาก ถึงจะเรียนใกล้กัน บ้านใกล้กัน ก็ตามเราเคยเดินกลับเพื่อจะได้ผ่านหน้าบ้านเค้า ก็นั่งรถกลับ ถามว่าใจยังชอบเค้าอยู่มั้ยบอกเลยว่ามาก แต่ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจเหมือนเราอีก แล้วพอวันจบจริงๆคือพรุ่งนี้จะไม่ได้เจอแล้วก็มาถึง เมื่อเพื่อนบอกให้เรายืนรอพวกมันก่อนเดี๋ยวมา เราก็รออยู่สักพักพี่เค้าก็เดินเข้ามาเราก็นิ่งๆ เค้ามาบอกว่าขอโทษสำหรับทุกๆอย่าง ที่ทำไมดี และเค้าก็ขอโทษกับความรู้สึกของเค้าที่มันรู้ตัวช้าเกินไป เค้าบอกว่าเค้าชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มารู้ก็คือวันที่เราเดินหันหลังให้เค้า ไม่เดินไปวนไปวนวาอยู่หน้าห้องเค้าเลย ไม่มีใครไปวนอยู่หน้าบ้าน ไม่มีใครรอเค้าเวลาจะกลับบ้านเหมือนเคย[open_code]คือลืมเล่าไปว่าเราชอบไปยืนรอพี่เค้าที่ป้ายรถเมล์พี่เค้าชอบเดินพอพี่เค้ามาเราทำเป็นว่าพึ่งออกมาถึง เป็นแบบนี้ทุกวัน[/close_code]เค้าบอกเลิกกับเพื่อนเราหลังจากวันนั้นเลยและที่เพื่อนเราพยายามมาอธิบาย แต่เราไม่ยอมฟังก็คือเรื่องนี้มันก็เสียใจ ด้วยว่ามันกับฉันอยู่กันคนละห้องด้วยเลยไม่มีโอกาสได้บอกเรา พี่เค้าขอโทษเรา เราบอกพี่เค้าว่าช่างมันเถอะ ยังไงมันก็ไม่ได้เหมือนเดิมอีกแล้วแล้วเราก็เดินกลับบ้านไป ไม่นานพี่เค้าก็โทรมาหาหลังจากที่เราจบจากร.ร เราก็คุยบ้าง เค้าโทรเราโทร พอเราเปิดเทอมเราก็ห่างๆกันไป จนไม่นานมานี่เราได้เจอกันบังเอิญ เค้ายังไม่มีเเฟน เค้าบ้างานที่บ้านเค้ามาเม้า กับแม่เราประจำ เราได้คุยกันอยู่นานเลยที่เดียวแต่ไม่ได้ให้เบอร์โทรหรอกนะ เพราะเราว่าให้มันเป็นแค่ความทรงจำครั้งนึ่งในชีวิตของเราจะดีกว่า ถึงแม้ว่าเราจะรู้สึกถึงความเต็นไม่เป็นจังหวะของหัวใจเราอีกครั้งก็ตาม ....  

-ขอบคุณนะค่ะที่มาอ่านความเพ้อเจ้อของเรา เราแค่อยากระบายเสียงหัวใจก็เท่านั้นค่ะ