จากประสบการณ์ผมคิดว่าไม่ เคยไม่ล่ะครับขยันให้ตายยังไง ตั้งใจแค่ไหนก็ยังอยู่ที่เดิมหรือไม่ก็กระเตื้องขึ้นมานิดหน่อย เรื่องของผมเกี่ยวกับการเรียนผมกับเพื่อนอยู่หอเดียวกันช่วยกันแชร์ค่าใช้จ่าย ผมยอมรับเลยว่าผมเป็นคนไม่ขยันแต่เพื่อนผมนี่สิโคตรขยันนอนก็นอนดึกเพราะอ่านหนังสือแทบทุกคืน เวลาว่างก็อ่านหนังสือ แต่ผลการสอบแต่ละครั้งเพื่อนคนนี้ก็ยังสู้ผมไม่ได้ทั้งๆที่ขยันกว่าบางทียังมาถามผมเลยว่าข้อนี้ข้อนั้นทำยังไง
พูดถึงเรื่องกีฬาฟุตบอลบ้างเพื่อนผมกับเพื่อนผมอีกคน สมมติให้ชื่อ A กับ B ก็แล้วกัน A และ B เล่นบอลกันมาตั้งแต่สมัยประถมโดยที่ A เล่นบอลเก่งมาก แต่ B เล่นไม่เก่งแต่อาศัยความขยัน ขยันแย่งบอล ขยันวิ่ง ส่วนนาย A ความขยันไม่สู้ B ถ้าอยากได้บอลไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเหมือน B ดูการเล่นของอีกฝ่าย ดูเท้าของอีกฝ่ายแล้วดักทางบอลก็ได้บอลแล้วไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเหมือน B จนนาย B ต้องไปเรียนฟุตบอลโดยเฉพาะกับโค้ช ส่วนนาย A ไม่ได้เรียนฟุตบอลเหมือนนาย B มีติดเล่นอย่างอื่นด้วย พอผ่านไปซักระยะนาย B เก่งขึ้น ส่วนนาย A ยิ่งเก่งขึ้นไปอีกทั้งๆที่ไม่ได้เล่นฟุตบอลจริงๆจังๆ ยิ่งพอเวลาผ่านไปนาย A ยิ่งหากจากนาย B มากขึ้นไปอีก จนนาย B เทียบไม่ติด เคยเห็นมั้ยล่ะครับคนที่เตะบอลเล่นๆขำๆเอาพอสนุกกลับมีฝีมือการเล่นดีกว่าคนที่ตั้งใจ ทุ่มเทเพื่อที่จะชนะให้ได้ ถ้ายังไม่เคยเห็นก็กรณีเพื่อนผมนี่ล่ะครับ
นี่คือตัวอย่างจากประสบการณ์ผม คิดว่าไงล่ะครับต่อให้มีพรแสวงมากขนาดไหนมันก็ต้องเจอกำแพงที่ไม่อาจเอื้อมถึงได้ คุณคิดยังไงล่ะครับต่อให้ทุ่มเท ตั้งใจมากแค่ไหนแต่กลับสู้คนที่ไม่ได้ตั้งใจเท่าไหร่ เอาพอสนุกอย่าไปซีเรียสไม่ได้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มันยิ่งรู้ว่ายิ่งขยันเรื่องนั้นๆมักสูญเปล่ากับพวกที่แค่ทำเอาพอสนุก ขำๆแต่กลับทำได้ดีกว่า มันก็มีจริงอยู่ที่คนที่อาศัยพรแสวงไม่มีพรสวรรค์แต่กลับประสบความสำเร็จ แต่มีใครพูดถึงคนที่มีพรแสวงแล้วไม่ประสบความสำเร็จหรือเปล่าก็เงียบไป
คิดว่าพรแสวงเพียงอย่างเดียวจะทำให้ประสบความสำเร็จได้เสมอไปหรือเปล่าครับ
พูดถึงเรื่องกีฬาฟุตบอลบ้างเพื่อนผมกับเพื่อนผมอีกคน สมมติให้ชื่อ A กับ B ก็แล้วกัน A และ B เล่นบอลกันมาตั้งแต่สมัยประถมโดยที่ A เล่นบอลเก่งมาก แต่ B เล่นไม่เก่งแต่อาศัยความขยัน ขยันแย่งบอล ขยันวิ่ง ส่วนนาย A ความขยันไม่สู้ B ถ้าอยากได้บอลไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเหมือน B ดูการเล่นของอีกฝ่าย ดูเท้าของอีกฝ่ายแล้วดักทางบอลก็ได้บอลแล้วไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเหมือน B จนนาย B ต้องไปเรียนฟุตบอลโดยเฉพาะกับโค้ช ส่วนนาย A ไม่ได้เรียนฟุตบอลเหมือนนาย B มีติดเล่นอย่างอื่นด้วย พอผ่านไปซักระยะนาย B เก่งขึ้น ส่วนนาย A ยิ่งเก่งขึ้นไปอีกทั้งๆที่ไม่ได้เล่นฟุตบอลจริงๆจังๆ ยิ่งพอเวลาผ่านไปนาย A ยิ่งหากจากนาย B มากขึ้นไปอีก จนนาย B เทียบไม่ติด เคยเห็นมั้ยล่ะครับคนที่เตะบอลเล่นๆขำๆเอาพอสนุกกลับมีฝีมือการเล่นดีกว่าคนที่ตั้งใจ ทุ่มเทเพื่อที่จะชนะให้ได้ ถ้ายังไม่เคยเห็นก็กรณีเพื่อนผมนี่ล่ะครับ
นี่คือตัวอย่างจากประสบการณ์ผม คิดว่าไงล่ะครับต่อให้มีพรแสวงมากขนาดไหนมันก็ต้องเจอกำแพงที่ไม่อาจเอื้อมถึงได้ คุณคิดยังไงล่ะครับต่อให้ทุ่มเท ตั้งใจมากแค่ไหนแต่กลับสู้คนที่ไม่ได้ตั้งใจเท่าไหร่ เอาพอสนุกอย่าไปซีเรียสไม่ได้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มันยิ่งรู้ว่ายิ่งขยันเรื่องนั้นๆมักสูญเปล่ากับพวกที่แค่ทำเอาพอสนุก ขำๆแต่กลับทำได้ดีกว่า มันก็มีจริงอยู่ที่คนที่อาศัยพรแสวงไม่มีพรสวรรค์แต่กลับประสบความสำเร็จ แต่มีใครพูดถึงคนที่มีพรแสวงแล้วไม่ประสบความสำเร็จหรือเปล่าก็เงียบไป