ยอมเจ็บเพราะว่ารัก..(หรือหลง)?????

นานาสวัสดีนานาสวัสดี

อ่านกระทู้พันทิพมาหลายเรื่องแร้ว ก้อเลยสมัครสมาชิกซะเลย5555 คือเรามีปสก.ความรักหลายเรื่องตั้งแต่ม.ต้น จนถึงมหาลัย มีทั้งดีและใม่ดี (ส่วนใหญ่จะไม่ดีมากกว่า)  ก้อเลยอยากแชร์ค่ะ

เรื่องมันมีอยู่ว่า....
  ย้อนไปสมัยที่ใม่มีเฟซบุ๊ค ไม่มีIG ไม่มีไลน์ ใม่มีIPhone ไม่มี...[จะเกริ่นทำมายยยยให้ยืดดดยาวววว่ะ555] ตอนนั้นเราอยู่ประมาณม.2 ได้รุ้จักรุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อพี่ซี(นามสมมติ) พี่ซีอายุมากกว่าเราหนึ่งปี พี่ซีเป็นคนน่ารัก พูดเก่ง อัธยาศัยดี เป็นกันเองมากๆ คือเราจะเจอกันบ่อยเพราะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ใม่เคยคุยกัน (คือที่คุยกะแกครั้งแรกคือวันที่เดินสวนสนามลูกเสือ..แกทักผิดคน) พี่ซีชอบแกล้งเราบ่อยๆๆ เพราะว่า เราเป็นคนโก๊ะ เปิ่น นั้นคือเหตุผลที่ทำให้เรากะพี่ซีสนิทกันเร็วมาก จนวันนึงพี่ซีก้อขอเบอเรา เราก้อเลยบอกไปว่า เราไม่มีโทรศัพท์(ที่ตอบอย่างนั้น ใม่ใช่ว่าเล่นตัวอะไรหรอกนะ) พี่ซีก้อถามมามีเบอที่จะติดต่อเราได้บ้างใม๊ เราก้อเลยให้เบอแม่ไป เพราะไม่ได้คิดอะไร แล้วใม่คิดด้วยว่าพี่ซีจะโทรมาหาเราจริงๆ โทรคุยหลังเลิกเรียนทุกวัน (จนแม่รำคาน) พูดคุยกัน เจอหน้ากันที่โรงเรียน เสาร์-อาทิตย์ ก้อเจอกันบ้าง จนทำให้เราคิดว่าพี่ซีต้องชอบเราแน่เลย แต่ก้อใม่กล้าถาม5555 จนก่อนสอบเทอม1 พี่ซีก้อมาบอกว่าชอบเรา แล้วเราชอบพี่ป่าว เราอึ้งมาก เขิลลด้วยยย 5555 (เราจำไม่ได้นะว่าวันนั้นเราพูดอะไรกะพี่ซี) แล้วเราก้อเปนแฟนกัน โลกทั้งโลกสีชมพู(เวอร์มาก)
ดูเหมือนว่ามันจะ happy นะสำหรับรักของเด็กม.ต้น แต่...ใม่ใช่อย่างที่คิด ใม่ใช่เลย....

เด่วมาต่อนะคะ...(อาจจะพิมผิดพิมถูกนะ เพราะเล่นกะโทรสัพ)

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่