สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดต้องขออภัยนะคะ เรื่องที่เล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงของเราเอง ได้โปรดทุกคนอย่าว่าหรือซ้ำเติมเราเลยค่ะ เรารู้สึกผิดจริงจากใจ เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำและอยากแชร์ไว้เป็นประสบการณ์ให้ทุกคนดูไว้
เรื่องมันเกิดขึ้นเกือบ2ปีแล้ว เราเป็นนักศึกษาที่เรียนไปด้วยแล้วก็หาเงินใช้เองไปด้วย เราขายของออนไลน์หลายๆอย่าง ซึ่งนี่ละทำให้เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีความหมายกับเรามาก และเปลี่ยนชีวิตเราไปโดยสิ้นเชิง เขาทักไลน์มาเสนอขายของให้เรา เราก็รับไว้พิจารณา แต่เรามีคนเสนอและแหล่งรับสินค้าราคาถูกแหล่งอื่นอยู่แล้ว เลยยังไม่ได้สั่งสินค้าจากเขาแค่รับไว้เป็นตัวเลือก เราก็เข้าไปดูว่าเขาน่าเชื่อถือไหมจากไอจีเขา เราเห็นรูปเขาแล้วเรารู้สึกแปลก แปลกมากๆ แต่อธิบายไม่ถูกว่ายังไง เหมือนสนิท ไว้วางใจทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน แต่เราก็เห็นนะ ว่าเขามีแฟนแล้ว แฟนเขาค่อนข้างสวยทีเดียวแหละ ตอนนั้นเราก็คิดว่าเค้าน่าจะเป็นคนวัยทำงาน เวลาต่อมาด้วยเหตุหลายๆอย่างเราก็มีโอกาสได้สั่งสินค้ามาลงที่ร้านเราอย่างจริงจังจากเขา สั่งบ่อยขึ้นเลยได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น เรารู้สึกเหมือนเคยพบเคยรู้จักกันมาแล้ว เคยสนิทกันมานาน รู้สึกเชื่อมั่น สบายใจ อุ่นใจ เป็นอะไรที่สุดๆจริงๆเหมือนเจอคนที่ใช่เลย แต่เราพยายามห้ามใจเพราะรู้ดีว่าเขามีเจ้าของแล้ว ต่างคนต่างรู้สึกแบบนั้นต่อกันโดยที่ไม่ต้องพูดกันก็รู้ จริงๆแล้วเขาก็อยู่ในวัยเดียวกับเราน่ะแหละ เป็นคนดีมาก ขยัน มีความคิดไปในทางเดียวกับเรา คบกับแฟนเขามา 5-6 ปี ไม่มีปัญหาชู้สาวจนมารู้จักกับเรา....
เราเจอกันครั้งแรกด้วยเรื่องคุยธุรกิจกัน แต่ก็ไม่ใช่หรอก เป็นการไปเที่ยวกันมากกว่า ยิ่งเจอกันยิ่งอยู่ใกล้ เรารู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกสว่างไสว เหมือนเจอสิ่งที่รอมานาน เป็นความรู้สึกที่มากล้นเกินจะห้ามใจทำให้เราตกหลุมรักเค้าไปหมดใจแบบไม่เผื่อใจเลย สงสัยตัวเองมากทำไปได้ไง ใจง่ายจัง ห้ามใจไว้ไม่อยู่เลย และเขาเองก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน พอแยกกันเขารู้สึกผิดที่มีใจให้ผู้หญิงอื่นมากกว่าแฟนตัวเองจึงสารภาพกับแฟนเรื่องนี้ว่าเขามีคนอื่น แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็บอกเราว่าเขาเลือกแฟนเขา เราก็เข้าใจนะคิดว่าทำถูกต้องแล้วล่ะ ตอนนั้นเราเสียใจมากๆๆๆๆ งงมากว่ากับแฟนเก่าคบมา4ปีแล้วเลิกยังไม่เสียใจขนาดนี้เลย ไม่เข้าใจตัวเอง แต่เเล้ววันต่อมาเขาก็มาขอคุยกับเราว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม อย่าบล็อคเฟส ไลน์ ไอจีเลย เขาก็ขาดเราไม่ได้เหมือนกัน ทำอะไรก็คิดถึงแต่เรา อยากเจอเรา เราเองก็ถามนะกับแฟนรู้สึกยังไง เขาบอกว่ากับแฟนก็รักนะแต่มันไม่ใช่เลยคนละแบบเมื่อใช้ชีวิตอยู่กับเรา เขารู้สึกว่าใช่ อยากดูแลอยากให้ผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับเราในอนาคต อยากขับรถไปส่งตอนไปทำงานทุกๆเช้า แต่กับแฟนเขามันไม่ใช่แบบนี้ พอเรากลับมาคุยกันมันก็รักษาความสัมพันธ์แค่เพื่อนไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายเขาก็เลิกกันมาคบเรา ทุกอย่างดูโอเค แต่เราทำให้แฟนเขาเสียใจมากๆๆ เราก็เข้าใจนะความรู้สึก เราก็ทำธุรกิจด้วยกัน มันไปได้สวยมาก เขาพาเราเข้าบ้านเจอพ่อแม่ เราไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน ไปเที่ยวกับครอบครัวเขา อยู่ๆเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจแบบไม่ทันตั้งตัว เขาไปงานเลี้ยงเจอแฟนเก่าแฟนเก่าขอคุยด้วยแล้วก็กลับไปคบกันกระทันหัน เรานี่ใจร้าวแตกสลายทำใจไม่ได้เลยค่ะ พยายามหาอะไรทำ ออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้งให้พยายามลืมแต่มันยากเหลือเกิน แล้วเราก็ไปวัด ไหว้พระขอว่าถ้าเราใช่คู่กันขอให้เขากลับมาหรือถ้ายังไม่ถึงเวลาเหมาะสมขอไม่ต้องกลับมาแต่อย่าหายไปจะได้ไหมให้เราวนเวียนรอบตัวกันเสมอจนกว่าจะถึงเวลา 2-3 วันต่อมาเขาก็กลับมาคุยกับเราค่ะ แล้วเราก็เป็นแฟนกัน เขาพาเราทำสิ่งดีๆ สอนสิ่งดีๆทำให้เราเป็นคนดีขึ้น จิตใจดีขึ้น เราพยายามทำตัวเองให้ดีมีคุณค่าพอที่จะเคียงคู่กับเขา ธุรกิจก็ไปได้ดีขาขึ้นมากๆๆกลายเป็นทำสิ่งที่ใหญ่ขึ้น รู้สึกมีความสุขและชีวิตเราได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย ถ้ามีเธอคนนี้เราก็ไม่ต้องการอะไรอีก(ไม่เว่อร์นะ จริงๆๆ) เขาจะขับรถมาหาเราแทบทุกวัน วันหยุดก็ทำอะไรต่างๆร่วมกัน แต่เราเห็นและเรารู้ตลอดว่าเขาเองเจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องเลิกกับแฟน เราสัมผัสมันได้เสมอ ตอนนั้นเป็นอะไรที่ดีมากเหมือนอยู่ในความฝัน และเราก็ว่าเราฝันจริงๆนั่นล่ะ พอตื่นมาดูความเป็นจริง เขาเองก็โดนเพื่อนว่ารุมด่าว่าทำไมทำแบบนี้ ไปเรียนนี่แทบไม่มีที่ยืน ยิ่งแฟนเขาเรียนคณะเดียวกันเอกเดียวกัน แล้วเราก็มัวช่วยกันทำธุรกิจ เพราะมันไปได้สวย(จากเงินติดตัว500 ไม่มีจ่ายค่าหอ กลายเป็นเงินเก็บเกือบแสน ณ ตอนนั้น) เราแคร์คนรอบข้างเขานะ ความจริงเราก็ไม่อยากแย่งใครเขามาแบบนี้ทั้งที่เราควรเดินจากไปแต่แรก แฟนเขายังคงทำการบ้านให้เขา เก็บชีทและเลคเชอร์ให้ คือเป็นคนดีมาก พอใกล้สอบเพื่อนคนไหนไม่มีใครอยากยุ่งอยากติวให้เขา ก็มีแต่แฟนเขานั่นละที่พร้อมช่วยทุกอย่าง เราเองรู้สึกผิดมากที่ความจริงเขาก็มีชีวิตที่ดีสมบูรณ์ในแบบเขารักกันมากๆใครๆก็รู้ เราไปแยกเขามา ทำให้เรื่องเรียนเขาแย่อีก(จริงๆเราก็แย่) เราก็เลยทำท่าทีหาเรื่องทะเลาะ ทำเป็นว่ากลับไปคบกับแฟนเก่า เพื่อที่อยากให้เขากับแฟนไปคบกัน คอยช่วยเหลือกัน ให้เขามีเพื่อน มีสังคม ยังไงเค้า2คนก็เรียนด้วยกัน บ้านจังหวัดเดียวกันหลังใกล้กัน มันต่างจากเราเราเรียนไกล อยู่จังหวัดปริมณฑล แต่เค้าก็เทียวมาหาเราไม่ขาด เราว่ามันไม่โอเราอยากให้เขาเป็นแบบเดิม ถ้าเรายังแย่งเขามาแบบนี้จะมีคนเจ็บถึง3คน แต่ดูแล้วเราคงดูแลเขาได้ไม่ดีเท่าแฟนเขา เราขอถอยออกมา ถึงเจ็บปวดร้าวแค่ไหน แต่อย่างน้อยคยที่เรารักเขาก็ยังสมหวัง ผู้หญิงคนนั้นก็สมหวัง ไม่มีเหตุผลเลยนะเราไปแยกคนที่เขารักกัน ถ้าเราใช่จริงเราคู่กัน เราต้องเจอกันในเวลาที่เหมาะกว่านี้ หรือถ้ายังไม่ถึงเวลาเราก็จะรอ ก็เลยแกล้งทำเหมือนกลับไปคบแฟนเก่าเราสุดท้ายได้เลิกกัน เขากลับไปคบแฟนเขา เราอยู่ตัวคนเดียวจนถึงทุกวันนี้โดยที่เขาและคนรอบตัวเขาคิดว่าเรามีแฟนแล้ว เป็นฝ่ายทิ้งไปเพราะไปคบแฟนเก่า....
------ตัดฉากมาที่เราคนเดียว-------
ตอนนี้มันเหลือแต่เพียงเราคนเดียวที่หัวใจแตกสลาย นอนร้องไห้ตลอด วันๆไม่ทำอะไร เอาแต่ร้องไห้ เจ็บ ปวดมาก เพราะเหตุวุ่นวายคราวนั้นทำให้การเรียนแย่ เราลงเรียน 11 ตัว ติด F 9 ตัว อน่นอนว่าจบช้าไป1ปี เราทำธุรกิจต่อไปไม่ได้เพราะถอยออกมา ไม่หาเงิน เราก็ไม่มีเงิน ทุนก็หดหายไปหมด อกหัก เรียนแย่ ไม่มีตังค์ใช้ แรงใจที่จะหาอะไรทำที่ได้เงินใหม่ๆก็ไม่มี ตื่นลืมตาขึ้นมาเราก็ร้องไห้ ตอนนอนหลับไปเราก็ร้องไห้ เหมือนสิ่งที่คิดว่าดีทุกอย่างพังทลาย เรามีเพื่อนน้อยอยู่แล้ว เราเสียใจร้องไห้อยากมีเพื่อนอยู่ด้วยอย่างคนอื่นเขามันก็ไม่มี เพื่อนไปอนู่กับแฟนกันหมด บางคนก็แบบโลกส่วนตัวสูง ตอนนั้นเราก็กินแหลก ร้องไห้ด้วยกินด้วยคือไม่ทำไรนอกจากนอน ร้องไห้ กิน น้ำหนักขึ้นมา 15 กก. เป็นโรคซึมเศร้าอยู่3เดือน อยากทำไรทำ กว่าจิตใจเราจะค่อยๆดีขึ้น กว่าจะทำใจได้ใช้เวลานานมากและมันทรมานมากจริงๆค่ะ สุดท้ายเงินก็ไม่เหลือนะเพราะจากที่เอาไปลงทุน แล้วก็กินเยอะ ใช้แหลก เลยใช้วันละ 50 บาท ได้แค่นั้น ทุกวันนี้ก็ยังต้องใช้วันละ50บาทค่ะ แต่ผู้ชายคนนั้นเขามีความสุขมากๆเลยนะกับแฟนเขา เราก็ดีใจไปกับเขาด้วย ตอนนี้เขากับเราต่างกันฟ้ากับเหว เขามีบริษัทเป็นของตัวเองเรียบร้อย เลี้ยงครอบครัว เลี้ยงแฟนให้อยู่สบาย คงจะใกล้เรียนจบ มีแต่เจริญๆเรากลายเป็นผู้หญิงจนๆล้มละลาย กลายเป็นนางอ้วนดำ และสังคมยังมองเราผิดเสมอจนถึงทุกวันนี้ว่า 1.เราไปแย่งเขามา 2.แย่งมาพอใจก็กลับไปคบแฟนเก่า จริงๆมันไม่ใช่นะ เราเสียใจจริงๆไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เลย อยากขอโทษผู้หญิงคนนั้น และผู้ชายคนนั้น เราเคยขอโทษไปนะ แต่เขาพิมพ์มาว่า "เราไม่ได้อะไรกับเธอ แค่เธอไม่มายุ่งกับชีวิตเราแค่นี้มันก็ดีมากแล้ว" ผู้ชายเป็นคนพิมพ์นะ ยิ่งเจ็บยกกำลังสองค่ะ อยากจะขอโทษทั้งสองคนแต่เขาก็คงไม่ให้อภัย... แต่อยากให้รู้ค่ะว่ารู้สึกผิดและเป็นตราบาปในใจจริงๆ
มือที่3 และตราบาปในใจ นี่ฉันทำอะไรลงไป สุดท้ายชีวิตพังเอง
เรื่องมันเกิดขึ้นเกือบ2ปีแล้ว เราเป็นนักศึกษาที่เรียนไปด้วยแล้วก็หาเงินใช้เองไปด้วย เราขายของออนไลน์หลายๆอย่าง ซึ่งนี่ละทำให้เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีความหมายกับเรามาก และเปลี่ยนชีวิตเราไปโดยสิ้นเชิง เขาทักไลน์มาเสนอขายของให้เรา เราก็รับไว้พิจารณา แต่เรามีคนเสนอและแหล่งรับสินค้าราคาถูกแหล่งอื่นอยู่แล้ว เลยยังไม่ได้สั่งสินค้าจากเขาแค่รับไว้เป็นตัวเลือก เราก็เข้าไปดูว่าเขาน่าเชื่อถือไหมจากไอจีเขา เราเห็นรูปเขาแล้วเรารู้สึกแปลก แปลกมากๆ แต่อธิบายไม่ถูกว่ายังไง เหมือนสนิท ไว้วางใจทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน แต่เราก็เห็นนะ ว่าเขามีแฟนแล้ว แฟนเขาค่อนข้างสวยทีเดียวแหละ ตอนนั้นเราก็คิดว่าเค้าน่าจะเป็นคนวัยทำงาน เวลาต่อมาด้วยเหตุหลายๆอย่างเราก็มีโอกาสได้สั่งสินค้ามาลงที่ร้านเราอย่างจริงจังจากเขา สั่งบ่อยขึ้นเลยได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น เรารู้สึกเหมือนเคยพบเคยรู้จักกันมาแล้ว เคยสนิทกันมานาน รู้สึกเชื่อมั่น สบายใจ อุ่นใจ เป็นอะไรที่สุดๆจริงๆเหมือนเจอคนที่ใช่เลย แต่เราพยายามห้ามใจเพราะรู้ดีว่าเขามีเจ้าของแล้ว ต่างคนต่างรู้สึกแบบนั้นต่อกันโดยที่ไม่ต้องพูดกันก็รู้ จริงๆแล้วเขาก็อยู่ในวัยเดียวกับเราน่ะแหละ เป็นคนดีมาก ขยัน มีความคิดไปในทางเดียวกับเรา คบกับแฟนเขามา 5-6 ปี ไม่มีปัญหาชู้สาวจนมารู้จักกับเรา....
เราเจอกันครั้งแรกด้วยเรื่องคุยธุรกิจกัน แต่ก็ไม่ใช่หรอก เป็นการไปเที่ยวกันมากกว่า ยิ่งเจอกันยิ่งอยู่ใกล้ เรารู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกสว่างไสว เหมือนเจอสิ่งที่รอมานาน เป็นความรู้สึกที่มากล้นเกินจะห้ามใจทำให้เราตกหลุมรักเค้าไปหมดใจแบบไม่เผื่อใจเลย สงสัยตัวเองมากทำไปได้ไง ใจง่ายจัง ห้ามใจไว้ไม่อยู่เลย และเขาเองก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน พอแยกกันเขารู้สึกผิดที่มีใจให้ผู้หญิงอื่นมากกว่าแฟนตัวเองจึงสารภาพกับแฟนเรื่องนี้ว่าเขามีคนอื่น แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็บอกเราว่าเขาเลือกแฟนเขา เราก็เข้าใจนะคิดว่าทำถูกต้องแล้วล่ะ ตอนนั้นเราเสียใจมากๆๆๆๆ งงมากว่ากับแฟนเก่าคบมา4ปีแล้วเลิกยังไม่เสียใจขนาดนี้เลย ไม่เข้าใจตัวเอง แต่เเล้ววันต่อมาเขาก็มาขอคุยกับเราว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม อย่าบล็อคเฟส ไลน์ ไอจีเลย เขาก็ขาดเราไม่ได้เหมือนกัน ทำอะไรก็คิดถึงแต่เรา อยากเจอเรา เราเองก็ถามนะกับแฟนรู้สึกยังไง เขาบอกว่ากับแฟนก็รักนะแต่มันไม่ใช่เลยคนละแบบเมื่อใช้ชีวิตอยู่กับเรา เขารู้สึกว่าใช่ อยากดูแลอยากให้ผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับเราในอนาคต อยากขับรถไปส่งตอนไปทำงานทุกๆเช้า แต่กับแฟนเขามันไม่ใช่แบบนี้ พอเรากลับมาคุยกันมันก็รักษาความสัมพันธ์แค่เพื่อนไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายเขาก็เลิกกันมาคบเรา ทุกอย่างดูโอเค แต่เราทำให้แฟนเขาเสียใจมากๆๆ เราก็เข้าใจนะความรู้สึก เราก็ทำธุรกิจด้วยกัน มันไปได้สวยมาก เขาพาเราเข้าบ้านเจอพ่อแม่ เราไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน ไปเที่ยวกับครอบครัวเขา อยู่ๆเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจแบบไม่ทันตั้งตัว เขาไปงานเลี้ยงเจอแฟนเก่าแฟนเก่าขอคุยด้วยแล้วก็กลับไปคบกันกระทันหัน เรานี่ใจร้าวแตกสลายทำใจไม่ได้เลยค่ะ พยายามหาอะไรทำ ออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้งให้พยายามลืมแต่มันยากเหลือเกิน แล้วเราก็ไปวัด ไหว้พระขอว่าถ้าเราใช่คู่กันขอให้เขากลับมาหรือถ้ายังไม่ถึงเวลาเหมาะสมขอไม่ต้องกลับมาแต่อย่าหายไปจะได้ไหมให้เราวนเวียนรอบตัวกันเสมอจนกว่าจะถึงเวลา 2-3 วันต่อมาเขาก็กลับมาคุยกับเราค่ะ แล้วเราก็เป็นแฟนกัน เขาพาเราทำสิ่งดีๆ สอนสิ่งดีๆทำให้เราเป็นคนดีขึ้น จิตใจดีขึ้น เราพยายามทำตัวเองให้ดีมีคุณค่าพอที่จะเคียงคู่กับเขา ธุรกิจก็ไปได้ดีขาขึ้นมากๆๆกลายเป็นทำสิ่งที่ใหญ่ขึ้น รู้สึกมีความสุขและชีวิตเราได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย ถ้ามีเธอคนนี้เราก็ไม่ต้องการอะไรอีก(ไม่เว่อร์นะ จริงๆๆ) เขาจะขับรถมาหาเราแทบทุกวัน วันหยุดก็ทำอะไรต่างๆร่วมกัน แต่เราเห็นและเรารู้ตลอดว่าเขาเองเจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องเลิกกับแฟน เราสัมผัสมันได้เสมอ ตอนนั้นเป็นอะไรที่ดีมากเหมือนอยู่ในความฝัน และเราก็ว่าเราฝันจริงๆนั่นล่ะ พอตื่นมาดูความเป็นจริง เขาเองก็โดนเพื่อนว่ารุมด่าว่าทำไมทำแบบนี้ ไปเรียนนี่แทบไม่มีที่ยืน ยิ่งแฟนเขาเรียนคณะเดียวกันเอกเดียวกัน แล้วเราก็มัวช่วยกันทำธุรกิจ เพราะมันไปได้สวย(จากเงินติดตัว500 ไม่มีจ่ายค่าหอ กลายเป็นเงินเก็บเกือบแสน ณ ตอนนั้น) เราแคร์คนรอบข้างเขานะ ความจริงเราก็ไม่อยากแย่งใครเขามาแบบนี้ทั้งที่เราควรเดินจากไปแต่แรก แฟนเขายังคงทำการบ้านให้เขา เก็บชีทและเลคเชอร์ให้ คือเป็นคนดีมาก พอใกล้สอบเพื่อนคนไหนไม่มีใครอยากยุ่งอยากติวให้เขา ก็มีแต่แฟนเขานั่นละที่พร้อมช่วยทุกอย่าง เราเองรู้สึกผิดมากที่ความจริงเขาก็มีชีวิตที่ดีสมบูรณ์ในแบบเขารักกันมากๆใครๆก็รู้ เราไปแยกเขามา ทำให้เรื่องเรียนเขาแย่อีก(จริงๆเราก็แย่) เราก็เลยทำท่าทีหาเรื่องทะเลาะ ทำเป็นว่ากลับไปคบกับแฟนเก่า เพื่อที่อยากให้เขากับแฟนไปคบกัน คอยช่วยเหลือกัน ให้เขามีเพื่อน มีสังคม ยังไงเค้า2คนก็เรียนด้วยกัน บ้านจังหวัดเดียวกันหลังใกล้กัน มันต่างจากเราเราเรียนไกล อยู่จังหวัดปริมณฑล แต่เค้าก็เทียวมาหาเราไม่ขาด เราว่ามันไม่โอเราอยากให้เขาเป็นแบบเดิม ถ้าเรายังแย่งเขามาแบบนี้จะมีคนเจ็บถึง3คน แต่ดูแล้วเราคงดูแลเขาได้ไม่ดีเท่าแฟนเขา เราขอถอยออกมา ถึงเจ็บปวดร้าวแค่ไหน แต่อย่างน้อยคยที่เรารักเขาก็ยังสมหวัง ผู้หญิงคนนั้นก็สมหวัง ไม่มีเหตุผลเลยนะเราไปแยกคนที่เขารักกัน ถ้าเราใช่จริงเราคู่กัน เราต้องเจอกันในเวลาที่เหมาะกว่านี้ หรือถ้ายังไม่ถึงเวลาเราก็จะรอ ก็เลยแกล้งทำเหมือนกลับไปคบแฟนเก่าเราสุดท้ายได้เลิกกัน เขากลับไปคบแฟนเขา เราอยู่ตัวคนเดียวจนถึงทุกวันนี้โดยที่เขาและคนรอบตัวเขาคิดว่าเรามีแฟนแล้ว เป็นฝ่ายทิ้งไปเพราะไปคบแฟนเก่า....
------ตัดฉากมาที่เราคนเดียว-------
ตอนนี้มันเหลือแต่เพียงเราคนเดียวที่หัวใจแตกสลาย นอนร้องไห้ตลอด วันๆไม่ทำอะไร เอาแต่ร้องไห้ เจ็บ ปวดมาก เพราะเหตุวุ่นวายคราวนั้นทำให้การเรียนแย่ เราลงเรียน 11 ตัว ติด F 9 ตัว อน่นอนว่าจบช้าไป1ปี เราทำธุรกิจต่อไปไม่ได้เพราะถอยออกมา ไม่หาเงิน เราก็ไม่มีเงิน ทุนก็หดหายไปหมด อกหัก เรียนแย่ ไม่มีตังค์ใช้ แรงใจที่จะหาอะไรทำที่ได้เงินใหม่ๆก็ไม่มี ตื่นลืมตาขึ้นมาเราก็ร้องไห้ ตอนนอนหลับไปเราก็ร้องไห้ เหมือนสิ่งที่คิดว่าดีทุกอย่างพังทลาย เรามีเพื่อนน้อยอยู่แล้ว เราเสียใจร้องไห้อยากมีเพื่อนอยู่ด้วยอย่างคนอื่นเขามันก็ไม่มี เพื่อนไปอนู่กับแฟนกันหมด บางคนก็แบบโลกส่วนตัวสูง ตอนนั้นเราก็กินแหลก ร้องไห้ด้วยกินด้วยคือไม่ทำไรนอกจากนอน ร้องไห้ กิน น้ำหนักขึ้นมา 15 กก. เป็นโรคซึมเศร้าอยู่3เดือน อยากทำไรทำ กว่าจิตใจเราจะค่อยๆดีขึ้น กว่าจะทำใจได้ใช้เวลานานมากและมันทรมานมากจริงๆค่ะ สุดท้ายเงินก็ไม่เหลือนะเพราะจากที่เอาไปลงทุน แล้วก็กินเยอะ ใช้แหลก เลยใช้วันละ 50 บาท ได้แค่นั้น ทุกวันนี้ก็ยังต้องใช้วันละ50บาทค่ะ แต่ผู้ชายคนนั้นเขามีความสุขมากๆเลยนะกับแฟนเขา เราก็ดีใจไปกับเขาด้วย ตอนนี้เขากับเราต่างกันฟ้ากับเหว เขามีบริษัทเป็นของตัวเองเรียบร้อย เลี้ยงครอบครัว เลี้ยงแฟนให้อยู่สบาย คงจะใกล้เรียนจบ มีแต่เจริญๆเรากลายเป็นผู้หญิงจนๆล้มละลาย กลายเป็นนางอ้วนดำ และสังคมยังมองเราผิดเสมอจนถึงทุกวันนี้ว่า 1.เราไปแย่งเขามา 2.แย่งมาพอใจก็กลับไปคบแฟนเก่า จริงๆมันไม่ใช่นะ เราเสียใจจริงๆไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เลย อยากขอโทษผู้หญิงคนนั้น และผู้ชายคนนั้น เราเคยขอโทษไปนะ แต่เขาพิมพ์มาว่า "เราไม่ได้อะไรกับเธอ แค่เธอไม่มายุ่งกับชีวิตเราแค่นี้มันก็ดีมากแล้ว" ผู้ชายเป็นคนพิมพ์นะ ยิ่งเจ็บยกกำลังสองค่ะ อยากจะขอโทษทั้งสองคนแต่เขาก็คงไม่ให้อภัย... แต่อยากให้รู้ค่ะว่ารู้สึกผิดและเป็นตราบาปในใจจริงๆ