เหมือนเราเป็นตัวต้นเหตุทำให้เค้าเลิกกันยังไงไม่รู้

เรื่องนี้พึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้ชาย เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆเพราะบ้านอยู่ติดกัน มีอะไรเรามักจะคุยกันปรึกษากันตลอด เราคุยกันได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเรียนเรื่องความรักหรือเรื่องไร้สาระอะไรเราคุยกันได้ทุกอย่างค่ะ ถ้าเรามีปัญหาเรื่องแฟนเราจะไปปรึกษาไประบายให้เพื่อนเราคนนี้ฟังตลอด ทุกครั้งเค้าจะคอยปลอบเราให้คำปรึกษาดีๆอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดเลยอ่ะ เพื่อนเราคนนี้มีแฟนอยู่แล้วนะคะ เราเองก็รู้จักกับแฟนของเค้าสนิทกับแฟนเค้าด้วย แต่แฟนเค้าเข้าใจเรานะคะเลยไม่คิดมากเรื่องเรากับเพื่อนคนนี้ จนวันนึงเพื่อนเราทะเลาะกับแฟนเค้าเลยตามเราออกมาอยู่เป็นเพื่อนอ่ะ เราก็ไม่ได้อะไรออกไปนั่งคุยเป็นเพื่อนอะไรเงี้ย แต่อยู่ๆเพื่อนเราบอกว่าจะเลิกกับแฟน คือเรานี่อึ้งเลย ถามเหตุผลว่าเห้ยทำไมต้องเลิกวะ เห็นรักกันดี คำตอบที่เพื่อนเราบอกทำเรานี่เงิบกว่าตอนมันบอกว่าจะเลิกกันอีกนะ มันบอกว่ามันรู้สึกดีกับเรา ชอบเรา ชอบมานานแล้ว อึ้งค่ะบอกเลยเราอึ้งมากตอนนั้น คิดในแง่ดีคือมันอำเราเล่นป่ะว้า เลยชวนมันเปลีย่นเรื่องคุยแต่หน้าเพื่อนเรามันดูไม่เล่นอ่ะ เราเลยหนีมันกลับบ้านเลย5555555 จากนั้นได้ไม่ถึงชั่วโมงแฟนของเพื่อนเราโทรมาหาเรา คือแฟนของเพื่อนเราคนนี้อายุน้อยกว่าเราสองปี น้องเค้าโทรมาบอกเรามาร้องไห้มาระบายกับเราบอกว่าเลิกกับเพื่อนเราแล้ว คือตอนนั้นตกใจนะคะไม่คิดว่าที่เพื่อนเราพูดเนี่ยมันเอาจริง หลังจากปลอบใจน้องเค้าเสร็จเราก็ไลน์ไปหาเพื่อนเรา ถามว่าเลิกทำไมอะไรแบบนี้ เพื่อนเรามันก็ยังตอบเหมือนตอนที่คุยกับเรา แล้วจากนั้นมันก็สารภาพรักเรายาวเป็นหางว่าวเลย เรานี่โครตจะอึดอัดใจ เหมือนเราทำให้เค้าเลิกกันยังไงไม่รู้ เราสงสารน้องเค้ามากเลยอะT^T แต่เราไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครเลิกกันนะ เราไม่คิดด้วยว่ามันจะเป็นแบบนี้ เพราะตอนแรกเพื่อนเราคนนี้ไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกอะไรกับเราเลยทั้งสิ้น เราคงคบคนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆไม่ลงอ่ะ เราไม่ได้ชอบเพื่อนเราคนนี้หลังจากเกิดเรื่องเนี่ยเราแทบไม่ได้คุยกับเพื่อนเราเลย เจอหน้าเราก็ไม่มอง มันไลน์มาเราก็ไม่ตอบ คือที่เราทำเนี่ยถูกแล้วใช่มั้ยคะ?