ก่อนหน้านี้เคยเรียนมหาลัยปิดแห่งหนึ่ง สาขาการตลาด แต่เพราะเรามาเข้าเรียนไม่ทันกว่าจะมาถึงก็ปาไป 30 - 60 นาที แม้จะยอมเสียค่าแท็กซี่ไปเกือบ 200 บาท แต่ก็ยังไม่ทันอีกอยู่ดี ตอนสอบกลางภาคก็เช่นกัน
เคยลองขอร้องทางบ้านว่าอยากไปนอนหอที่ใกล้กับมหาลัย แต่ทางบ้านไม่อนุญาต สุดท้ายเราก็ไม่สามารถไปทันจนต้องออกจากมหาลัยตั้งแต่ปี1 ภาค1 เพราะคนที่ไม่รักษาเวลาอย่างเราไม่ควรจะทำให้อื่นรู้สึกผิดไปด้วย
( ซึ่งถ้ายังเรียนอยู่ก็เรียนจบแล้ว )
จากนั้น 1 ปี ผ่านไป
มหาลัยเปิดสาขารัฐศาสตร์ตอนนันไปได้สวยเลยล่ะ เราตื่นมาเรียนทันเกือบทุกคาบ ต่อให้สายอย่างมากก็ 30 นาที (แต่ส่วนใหญ่ 5 - 10 นาที) ตอนสอบเรารู้สึกแย่มากเลยโดนพี่สาวด่าหนักและกลายเป็นการทะเลาะอย่างรุนแรงสุดท้ายเราก็แพ้ต้องยอมออกจากบ้านไปอยู่คอนโดที่แม่เป็นเจ้าของ และทำให้เราเริ่มไม่ไปเรียนตอนปี 2
ที่เลวร้ายตอนเลือกแผนซึ่งเราเลือก B แต่พอลองเรียนแล้วมันกลับยากมากเกินกว่าที่เราจะทำได้ ตอนนั้นกว่าจะมีคนบอกว่าให้ไปเรียนแผน C + ซื้อชีทรวมข้อสอบมาอ่าน ฃ เราก็เสียเวลาไปตั้ง 2 ปี จนตอนนี้ก็ปีที่ 4 แล้ว แต่เก็บหน่วยกิจได้แค่ 45 หน่วย (เพราะความมั่นใจตัวเองที่มากเกินไป)
แต่แล้วความโหดร้ายก็มาเยือนเมื่อมีการเปลี่ยนข้อสอบจากปรนัยเป็นอัตนัย สำหรับเราที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนสักเท่าไหร่มันคือบทลงโทษที่โหดร้าย ซึ่งถ้าเป็นอย่างงี้ยอมเรียนแผน B ต่อก็ยังได้
เราเองก็เริ่มไม่ไหวแล้ว ไม่เคยทำข้อสอบอัตนัยมาก่อน ครั้งสุดท้ายที่ทำก็ตอนอยู่ ปวช. ไม่รู้ว่าต้องเขียนยังไงถึงจะผ่าน การจะจำข้อความเป็น 20 บรรทัด ต่อ 1 ข้อ มันทำไม่ได้จริงๆ เราเองก็อยากจะเรียนให้จบและต้องจบให้ได้แต่ยิ่งทำผลลัพธ์ยิ่งตรงกันข้าม
ปล.เราเริ่มเข้าสู่ด้านมืดแล้วสิ
ปลล.เคยมีเพื่อนนะ แต่เพราะไม่ต้องการให้เขาเสียเวลาเราเลยไม่ต้องใครเป็นเพื่อนอีกแล้ว (อย่างน้อยที่บ้านก็มีอยู่คน)
ปลลล.เป็นเพราะว่าตอนเด็กๆ ไปสาบานว่าจะเรียนแค่ถึง ม.6 แค่นั้นพอรึเปล่า?
กังวลว่าตัวเองเริ่มเรียนไม่จบจริงซะแล้วสิ
ก่อนหน้านี้เคยเรียนมหาลัยปิดแห่งหนึ่ง สาขาการตลาด แต่เพราะเรามาเข้าเรียนไม่ทันกว่าจะมาถึงก็ปาไป 30 - 60 นาที แม้จะยอมเสียค่าแท็กซี่ไปเกือบ 200 บาท แต่ก็ยังไม่ทันอีกอยู่ดี ตอนสอบกลางภาคก็เช่นกัน
เคยลองขอร้องทางบ้านว่าอยากไปนอนหอที่ใกล้กับมหาลัย แต่ทางบ้านไม่อนุญาต สุดท้ายเราก็ไม่สามารถไปทันจนต้องออกจากมหาลัยตั้งแต่ปี1 ภาค1 เพราะคนที่ไม่รักษาเวลาอย่างเราไม่ควรจะทำให้อื่นรู้สึกผิดไปด้วย
( ซึ่งถ้ายังเรียนอยู่ก็เรียนจบแล้ว )
จากนั้น 1 ปี ผ่านไป
มหาลัยเปิดสาขารัฐศาสตร์ตอนนันไปได้สวยเลยล่ะ เราตื่นมาเรียนทันเกือบทุกคาบ ต่อให้สายอย่างมากก็ 30 นาที (แต่ส่วนใหญ่ 5 - 10 นาที) ตอนสอบเรารู้สึกแย่มากเลยโดนพี่สาวด่าหนักและกลายเป็นการทะเลาะอย่างรุนแรงสุดท้ายเราก็แพ้ต้องยอมออกจากบ้านไปอยู่คอนโดที่แม่เป็นเจ้าของ และทำให้เราเริ่มไม่ไปเรียนตอนปี 2
ที่เลวร้ายตอนเลือกแผนซึ่งเราเลือก B แต่พอลองเรียนแล้วมันกลับยากมากเกินกว่าที่เราจะทำได้ ตอนนั้นกว่าจะมีคนบอกว่าให้ไปเรียนแผน C + ซื้อชีทรวมข้อสอบมาอ่าน ฃ เราก็เสียเวลาไปตั้ง 2 ปี จนตอนนี้ก็ปีที่ 4 แล้ว แต่เก็บหน่วยกิจได้แค่ 45 หน่วย (เพราะความมั่นใจตัวเองที่มากเกินไป)
แต่แล้วความโหดร้ายก็มาเยือนเมื่อมีการเปลี่ยนข้อสอบจากปรนัยเป็นอัตนัย สำหรับเราที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนสักเท่าไหร่มันคือบทลงโทษที่โหดร้าย ซึ่งถ้าเป็นอย่างงี้ยอมเรียนแผน B ต่อก็ยังได้
เราเองก็เริ่มไม่ไหวแล้ว ไม่เคยทำข้อสอบอัตนัยมาก่อน ครั้งสุดท้ายที่ทำก็ตอนอยู่ ปวช. ไม่รู้ว่าต้องเขียนยังไงถึงจะผ่าน การจะจำข้อความเป็น 20 บรรทัด ต่อ 1 ข้อ มันทำไม่ได้จริงๆ เราเองก็อยากจะเรียนให้จบและต้องจบให้ได้แต่ยิ่งทำผลลัพธ์ยิ่งตรงกันข้าม
ปล.เราเริ่มเข้าสู่ด้านมืดแล้วสิ
ปลล.เคยมีเพื่อนนะ แต่เพราะไม่ต้องการให้เขาเสียเวลาเราเลยไม่ต้องใครเป็นเพื่อนอีกแล้ว (อย่างน้อยที่บ้านก็มีอยู่คน)
ปลลล.เป็นเพราะว่าตอนเด็กๆ ไปสาบานว่าจะเรียนแค่ถึง ม.6 แค่นั้นพอรึเปล่า?