สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งในนามของล็อกอินนี้
อันที่จริงแล้วเรามีอีกล็อกอินหนึ่งที่ใช้เป็นประจำ แต่คงใช้ไม่ได้เพราะ 'เขา' น่าจะทราบล็อกอินของฉันดี
ที่สมัครมาใหม่ไม่ได้มีเจตนาใดๆนอกจากจะตั้งกระทู้สารภาพรักครั้งนี้ค่ะ
เพราะคิดว่า ความรู้สึกที่มีมันเดินมาจนถึงจุดที่แน่นและควรจะระบายออกเสียที
และเราเองก็ปอดแหกเกินไปที่จะเดินไปบอกกับเขาตรงๆ
แต่ที่มาบอกในพันทิป ก็เผื่อว่าเขาจะเลื่อนลงมาแล้วเห็นกระทู้นี้เข้าค่ะ เขาเล่นพันทิปทุกวัน
เราผ่านโต๊ะทำงานเขา เขาก็เปิดอ่านแต่พันทิป แต่บางครั้งเรามองไม่เห็นว่าเขาสิงห้องไหนเป็นพิเศษ
ก็เลยได้แต่หวังว่า เขาอาจจะผ่านมาเห็นนะคะ
ขอแนะนำก่อนค่ะ เราชื่อ พิมพ์ (ขอเป็นนามสมมุตินะคะ) อายุ 26 แล้ว
เมื่อ 1 ปีก่อน เราเพิ่งเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทไม่ใหญ่มาก มีคนประมาณเกือบยี่สิบคน รู้จักกันหมด
แผนกเราก็ไม่กว้างใหญ่มากมาย แบ่งย่อยเป็นฝ่ายๆไป ฝ่ายบริหาร ฝ่ายออกนอกพื้นที่ ฝ่ายควบคุมงานสำนักงาน ฝ่ายดูแลอุปกรณ์
เราอยู่ฝ่ายออกนอกพื้นที่ไปพบลูกค้าค่ะ ส่วน 'เขา' พี่ปอ (ขอปิดชื่อจริงอีกเช่นกันค่ะ) อายุ 34 ปี อยู่ฝ่ายดูแลอุปกรณ์
เรื่องของเราก็ไม่มีอะไรมากค่ะ เรามาทำงานแรกๆก็เกร็งๆ แต่พี่ๆทุกคนก็ดีกับเรามากๆ
แต่เราก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ดันไปรู้สึกดีกับผู้ชายหน้าตี๋ๆมึนๆคนหนึ่งเข้า เขานั่งทำงานอยู่ชั้นล่างของตึก
เราอยู่ชั้นบนๆ เวลาจะลงไปทานข้าวหรือกลับบ้านหรือออกพื้นที่ ก็จะพบกับเขานั่งทำงานในห้องเล็กๆที่มีโต๊ะคอมอยู่เสมอ
ที่แน่ๆเขาชอบเปิดพันทิปดูบ่อยๆ หรือไม่ก็นั่งดูพอร์ตหุ้นอะไรของเขาไปเรื่อย ใช่ค่ะ เขาไม่เคยรู้ตัวหรอกว่ามีใครบางคนแอบมองเขาอยู่
จุดเริ่มต้น
เราและเขาก็เริ่มพูดคุยกันบ้างที่ทำงานในช่วงแรกๆ เรามีไลน์ของเขาแต่ก็ไม่กล้าทักไป
ได้แต่รอว่าจะมีสักวันหนึ่งไหมที่เขาจะทักเรามาก่อน สุดท้ายก็ไม่มี 555 เราเป็นคนเริ่มต้นทักไลน์เขาไปก่อน
ถ้าจำไม่ผิดคือตอนนั้นเหมือนจะไปถามเรื่องอุปกรณ์ตอนออกพื้นที่หรืออะไรสักอย่าง
คือเนียนๆไปว่าถามเรื่องงาน แต่พอได้คำตอบ พี่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเราต่อ เราก็แบบ...เฮ้ออ ไม่รู้จะคุยอะไรละ พอก่อนละกัน
วันนั้นที่คุยไลน์ เราเลยรู้ว่า บางทีอาจจะไม่เวิร์คก็ได้ละมั้ง คือเราคุยไม่ค่อยเก่ง ขี้อาย พอเขาเงียบ มันเลยเกิดเดดแอร์ จนเราอึดอัด
ลองเปลี่ยนใหม่ ลองเปลี่ยนเป็นชวนคุยเรื่องอื่นๆตอนเจอหน้ากันดีไหม...อ่ะ ลองดู วันพรุ่งนี้ ฉันจะลองทักพี่ปอก่อนให้ได้ !
วันรุ่งขึ้น เราก็พยายามส่องๆที่ห้องพี่ปอ ดูว่ามารึยัง ... โอเค มาแล้ว
เอาล่ะ ขยับเสื้อผ้าหน้าผม แล้วเดินผ่านห้องเขาไป พยายามสบตามองที่เขาเผื่อเขาจะเห็นว่ามีคนมองมา.......เงียบ
เขาไม่มอง ... เฮ้ย เอาใหม่ ไหนลองเดินไปนอกตึกทำเป็นว่าลืมของในรถแล้วเดินเข้ามาใหม่ซิ ... เอ่อ ไม่มองอีกเหมือนกัน
พี่คะ...พี่เงยหน้าจากจอคอมบ้างก็ได้นะคะ .... ตอนนั้นเราท้อแล้ว บางทีเช้านั้นอาจไม่ใช่วันของเราก็ได้
ก็จำใจจะเดินขึ้นบันไดไป ทันใดนั้นเอง ...
"พิมพ์ๆๆ" เสียงใครบางคนเรียกเราแบบรีบๆ เราเลยหันกลับไปมอง ...โอแม่เจ้าาา พี่ปอ ! ... เขายืนอยู่ตรงด้านล่างบันได
และเขากำลังจ้องมองมาที่ฉัน และที่สำคัญ เขาเรียกชื่อฉัน เขาจำชื่อฉันได้ เขาจำชื่อฉันได้ เขาจำชื่อฉันได้ ...^$^&%&ร้องไห้^(
"คะ......" เรามองหน้าเขา ใจเราเต้นแรงมากตอนนั้น เกรงว่าอาจหน้ามืดตกบันไดได้เลย คือเหงื่อเต็มมือ กระเป๋าเราชุ่มไปด้วยเหงื่อ
"เมื่อวานน่ะ เรื่องอุปกรณ์ที่เราถามพี่ พี่ไปเช็คให้แล้ว มันใช้ได้แล้วนะ" .............................
"ค่ะ" ....................
"แค่นี้แหละจ้ะ" ............พี่ปอหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไป ส่วนเราได้แต่นิ่งงัน ลืมไปหมดทุกสิ่ง
คือ ณ วินาทีนั้น เรากรี๊ดไม่ออก บอกไม่ถูก คือมันจะดีใจก็ไม่ใช่ เสียดายอะไรก็ไม่เชิง แต่มันเป็นความรู้สึกหน่วงๆ
แต่ที่แน่ๆ เรามีความสุขที่สุดเลยในวันนั้น
* เดี๋ยวมาต่อค่ะ *
คำสารภาพจากผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงเพื่อนร่วมงาน (ที่รัก) #การแอบรักมีแรงดึงดูดเสมอ
อันที่จริงแล้วเรามีอีกล็อกอินหนึ่งที่ใช้เป็นประจำ แต่คงใช้ไม่ได้เพราะ 'เขา' น่าจะทราบล็อกอินของฉันดี
ที่สมัครมาใหม่ไม่ได้มีเจตนาใดๆนอกจากจะตั้งกระทู้สารภาพรักครั้งนี้ค่ะ
เพราะคิดว่า ความรู้สึกที่มีมันเดินมาจนถึงจุดที่แน่นและควรจะระบายออกเสียที
และเราเองก็ปอดแหกเกินไปที่จะเดินไปบอกกับเขาตรงๆ
แต่ที่มาบอกในพันทิป ก็เผื่อว่าเขาจะเลื่อนลงมาแล้วเห็นกระทู้นี้เข้าค่ะ เขาเล่นพันทิปทุกวัน
เราผ่านโต๊ะทำงานเขา เขาก็เปิดอ่านแต่พันทิป แต่บางครั้งเรามองไม่เห็นว่าเขาสิงห้องไหนเป็นพิเศษ
ก็เลยได้แต่หวังว่า เขาอาจจะผ่านมาเห็นนะคะ
ขอแนะนำก่อนค่ะ เราชื่อ พิมพ์ (ขอเป็นนามสมมุตินะคะ) อายุ 26 แล้ว
เมื่อ 1 ปีก่อน เราเพิ่งเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทไม่ใหญ่มาก มีคนประมาณเกือบยี่สิบคน รู้จักกันหมด
แผนกเราก็ไม่กว้างใหญ่มากมาย แบ่งย่อยเป็นฝ่ายๆไป ฝ่ายบริหาร ฝ่ายออกนอกพื้นที่ ฝ่ายควบคุมงานสำนักงาน ฝ่ายดูแลอุปกรณ์
เราอยู่ฝ่ายออกนอกพื้นที่ไปพบลูกค้าค่ะ ส่วน 'เขา' พี่ปอ (ขอปิดชื่อจริงอีกเช่นกันค่ะ) อายุ 34 ปี อยู่ฝ่ายดูแลอุปกรณ์
เรื่องของเราก็ไม่มีอะไรมากค่ะ เรามาทำงานแรกๆก็เกร็งๆ แต่พี่ๆทุกคนก็ดีกับเรามากๆ
แต่เราก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ดันไปรู้สึกดีกับผู้ชายหน้าตี๋ๆมึนๆคนหนึ่งเข้า เขานั่งทำงานอยู่ชั้นล่างของตึก
เราอยู่ชั้นบนๆ เวลาจะลงไปทานข้าวหรือกลับบ้านหรือออกพื้นที่ ก็จะพบกับเขานั่งทำงานในห้องเล็กๆที่มีโต๊ะคอมอยู่เสมอ
ที่แน่ๆเขาชอบเปิดพันทิปดูบ่อยๆ หรือไม่ก็นั่งดูพอร์ตหุ้นอะไรของเขาไปเรื่อย ใช่ค่ะ เขาไม่เคยรู้ตัวหรอกว่ามีใครบางคนแอบมองเขาอยู่
จุดเริ่มต้น
เราและเขาก็เริ่มพูดคุยกันบ้างที่ทำงานในช่วงแรกๆ เรามีไลน์ของเขาแต่ก็ไม่กล้าทักไป
ได้แต่รอว่าจะมีสักวันหนึ่งไหมที่เขาจะทักเรามาก่อน สุดท้ายก็ไม่มี 555 เราเป็นคนเริ่มต้นทักไลน์เขาไปก่อน
ถ้าจำไม่ผิดคือตอนนั้นเหมือนจะไปถามเรื่องอุปกรณ์ตอนออกพื้นที่หรืออะไรสักอย่าง
คือเนียนๆไปว่าถามเรื่องงาน แต่พอได้คำตอบ พี่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเราต่อ เราก็แบบ...เฮ้ออ ไม่รู้จะคุยอะไรละ พอก่อนละกัน
วันนั้นที่คุยไลน์ เราเลยรู้ว่า บางทีอาจจะไม่เวิร์คก็ได้ละมั้ง คือเราคุยไม่ค่อยเก่ง ขี้อาย พอเขาเงียบ มันเลยเกิดเดดแอร์ จนเราอึดอัด
ลองเปลี่ยนใหม่ ลองเปลี่ยนเป็นชวนคุยเรื่องอื่นๆตอนเจอหน้ากันดีไหม...อ่ะ ลองดู วันพรุ่งนี้ ฉันจะลองทักพี่ปอก่อนให้ได้ !
วันรุ่งขึ้น เราก็พยายามส่องๆที่ห้องพี่ปอ ดูว่ามารึยัง ... โอเค มาแล้ว
เอาล่ะ ขยับเสื้อผ้าหน้าผม แล้วเดินผ่านห้องเขาไป พยายามสบตามองที่เขาเผื่อเขาจะเห็นว่ามีคนมองมา.......เงียบ
เขาไม่มอง ... เฮ้ย เอาใหม่ ไหนลองเดินไปนอกตึกทำเป็นว่าลืมของในรถแล้วเดินเข้ามาใหม่ซิ ... เอ่อ ไม่มองอีกเหมือนกัน
พี่คะ...พี่เงยหน้าจากจอคอมบ้างก็ได้นะคะ .... ตอนนั้นเราท้อแล้ว บางทีเช้านั้นอาจไม่ใช่วันของเราก็ได้
ก็จำใจจะเดินขึ้นบันไดไป ทันใดนั้นเอง ...
"พิมพ์ๆๆ" เสียงใครบางคนเรียกเราแบบรีบๆ เราเลยหันกลับไปมอง ...โอแม่เจ้าาา พี่ปอ ! ... เขายืนอยู่ตรงด้านล่างบันได
และเขากำลังจ้องมองมาที่ฉัน และที่สำคัญ เขาเรียกชื่อฉัน เขาจำชื่อฉันได้ เขาจำชื่อฉันได้ เขาจำชื่อฉันได้ ...^$^&%&ร้องไห้^(
"คะ......" เรามองหน้าเขา ใจเราเต้นแรงมากตอนนั้น เกรงว่าอาจหน้ามืดตกบันไดได้เลย คือเหงื่อเต็มมือ กระเป๋าเราชุ่มไปด้วยเหงื่อ
"เมื่อวานน่ะ เรื่องอุปกรณ์ที่เราถามพี่ พี่ไปเช็คให้แล้ว มันใช้ได้แล้วนะ" .............................
"ค่ะ" ....................
"แค่นี้แหละจ้ะ" ............พี่ปอหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไป ส่วนเราได้แต่นิ่งงัน ลืมไปหมดทุกสิ่ง
คือ ณ วินาทีนั้น เรากรี๊ดไม่ออก บอกไม่ถูก คือมันจะดีใจก็ไม่ใช่ เสียดายอะไรก็ไม่เชิง แต่มันเป็นความรู้สึกหน่วงๆ
แต่ที่แน่ๆ เรามีความสุขที่สุดเลยในวันนั้น
* เดี๋ยวมาต่อค่ะ *