สวัสดีค่ะ...ดิฉันอยากจะขอเล่าเรื่องที่ตัวเองพบเจอเมื่อ 4 ปีก่อน ที่ดิฉันเองรู้สึกผิดจนวันนี้ก็ยังไม่หายไปไหนมันเป็นความผิดที่ยิ่งใหญ่จนละอายแก่ใจมากๆค่ะ จริงๆแล้วดิฉันไม่อยากนำมาเล่าหรอกค่ะ แต่เห็นใจเถอะค่ะ มันสุดจะทนแล้วจริงๆที่ดิฉันต้องอยู่กับความรู้สึกนี้ตลอดมา จึงอยากจะแชร์ประสบการณ์เพื่อเป็นอุทาหรณ์ค่ะ ว่าไม่ควรตัดสินใจพิพากษาใครง่ายๆเลยและดิฉันอยากจะขอให้เรื่องราวเหล่านี้อย่าเกิดขึ้นกับดิฉัน ครอบครัว ญาติสนิท มิตรสหายอีกเลยค่ะ
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ เมื่อ 4 ปี ที่แล้ว ดิฉันกำลังศึกษาปริญญาเอกอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในต่างจังหวัดค่ะ ดิฉันเป็นคนกรุงเทพฯค่ะ ตัดสินใจไปเรียนเพราะชอบในวิถีชีวิตและบรรยากาศทุกๆอย่างของที่นั่น โดยไม่มีเพื่อนมีญาติเลย แต่ก็ได้เจอเพื่อนคลาสเดียวกันที่แสนดีมากค่ะ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และเพื่อนในคลาสเดียวกันนี่แหละค่ะที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดอย่างมหันต์จนทุกวันนี้ คือ ดิฉันได้เจอรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ แกเป็นทั้งพี่ เพื่อน และอาจจะทำหน้าที่แทนพ่อได้ในเวลาที่ฉันเศร้าและไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครก็มีแกนี่แหละค่ะที่เป็นคนคอยสอน คอยปลอบใจดิฉัน ดิฉันจึงเคารพแกมาก
พี่แกเป็นคนรักแฟนมากค่ะคบกันมาหลายปี ตอนนั้นพี่แกบอกว่าอีกไม่กี่ปีก็คงแต่งงานกันแล้ว ดิฉันอยากไปงานแต่งพี่แกมากค่ะ วาดฝันไว้ว่าบรรยากาศงานแต่งของพี่แกคงจะอบอวลไปด้วยความรัก แต่สุดท้ายงานแต่งแกดิฉันก็ละอายแก่ใจจนไม่กล้าเสนอหน้าไปแสดงความยินดีค่ะ ดิฉันภูมิใจมากค่ะที่ได้รู้จักพี่แก เวลาพี่แกเล่าเรื่องแฟนแววตาแกจะมีความสุขเสมอ พูดถึงเรื่องนี้แล้วดิฉันอยากร้องไห้เลยค่ะ มันอัดอั้น ดิฉันเลวมากค่ะ และนี่คือพี่ผู้ชายที่เป็นคนที่ฉันอยากจะขอโทษจากก้นบึ่งของหัวใจค่ะ เมื่อมันเกิดเรื่องต่อไปนี้
คือก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องที่จะเล่าเกี่ยวกับพี่แก ดิฉันมีเรื่องปวดใจกับความรักของตัวดิฉันมาก่อนหน้านั่นค่ะ คือ ดิฉันจับได้ว่าแฟนดิฉันแอบไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่น คือดิฉันไม่ได้อยู่กับแฟนค่ะ แฟนทำงานที่กรุงเทพฯ เป็น ผจก.คอนโดฯแห่งหนึ่ง จึงทำให้ตอนนั้นฉันเกลียดนิสัยชั่วช้าเลวทราม ในการมักมากของผู้ชายค่ะ จนเอะอะมีเรื่องอะไรทำนองนี้ผู้ชายผิดหมดค่ะ และด้วยความคิดแบบนี้ก็ทำให้ดิฉันพิพากษาคนที่เคารพแบบผิดๆมาแล้วค่ะ
ขอเล่าเลยนะค่ะ เพราะดิฉันอึดอัดใจจริงๆ พิมพ์ไปน้ำตาคลอค่ะ คือ ช่วงที่ดิฉันกำลังรักษาแผลใจจากพฤติกรรมเลวๆของแฟนอยู่นั้น แต่ยังไม่ได้เลิกกันนะค่ะแค่ให้เค้าพิสูจน์ตัวเอง “ มันตัดใจยังไม่ได้ค่ะรักครั้งแรก ” ก็มีเพื่อนของเพื่อนอีกทีหนึ่งค่ะถือได้ว่าสนิทมักคุ้นกันอยู่พอควรค่ะ แกทำงานเป็น เภสัชกร ในมหาวิทยาลัยนั่นแหละค่ะ แกก็พึ่งเลิกกับแฟนทำให้เราได้ปรึกษากันในเรื่องต่างๆของผู้ชายเยอะค่ะในช่วงนั้น และวันหนึ่งแกก็ชวนดิฉันไปหาร้านนั่งดื่มเพื่อปรับอารมณ์ แกให้ดิฉันชวนพี่ผู้ชายที่ดิฉันเอ่ยถึงข้างต้นไปด้วย " อันนี้มาทราบทีหลังค่ะว่าแก ได้แชทไปชวนพี่ผู้ชายให้ไปด้วยก่อนชวนดิฉันเสียอีก " ก็เลยพากันไปนั่งทานข้าว ดื่มเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ไปกันแค่ 3 คนค่ะ คือเรามีกลุ่มเพื่อนร่วมคลาสเรียนด้วย พี่ผู้ชายแกก็เลยชวนเพื่อนผู้ชายไปอีก 2 คน เราก็ชวนเพื่อนเราไปอีกคนหนึ่ง รวมกันเป็น 6 คน โดยพี่ผู้ชายแกมารับเพื่อนและดิฉันแถวบ้านพักมหาวิทยาลัยค่ะ จากนั้นเราก็ไปทานข้าว ดื่มกันตามปรกติ โดยมีแค่ดิฉันและพี่ผู้ชายที่ไม่ดื่ม เพราะดิฉันและแกไม่ดื่มอยู่แล้ว ส่วนเพื่อน 4 คนดื่มกันตามปรกติ หมดเบียร์ไปขวดเล็กคนละขวด จนอิ่มแล้วก็พากันกลับ ก็ตามเดิมค่ะในเมื่อพี่ผู้ชายมารับแล้วก็ต้องมาส่ง พี่แกก็ทยอยส่งทีละคนๆจนมาถึงฉันและเพื่อนของเพื่อนที่เป็นเภสัชฯ พี่ผู้ชายจึงพูดขึ้นมาว่า "คุณเภสัชฯอะ ไหวไหมจะให้ผมไปส่งรึเปล่า" เพราะว่าเพื่อนเภสัชฯเขาเอารถมาจอดรอที่บ้านพักดิฉันค่ะตอนแรก แล้วไปรถคันเดียวกัน เพื่อนเภสัชฯจึงตอบไปว่า " ก็ได้ค่ะ รู้สึกเมาๆอยู่เหมือนกัน " สุดท้ายพี่ผู้ชายก็ไปส่งเพื่อนเภสัชฯที่คอนโดฯค่ะ แต่ดิฉันก็เสนอตัวไปส่งเป็นเพื่อนนะค่ะ เพราะเป็นห่วงเพื่อนและอีกอย่างฉันสนิทกับพี่ผู้ชายมากกว่าเพื่อนเภสัชฯ ที่นานๆเจอกันและพี่ผู้ชายคงไม่คิดอะไรกับดิฉันหรอก แต่พี่ผู้ชายกลับปฎิเสธว่า “ ขี้เกียจย้อนรถกลับมาส่งดิฉัน เพราะมันคนละเส้นทางกัน ” ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีเรื่องราวอะไรค่ะ เรื่องมันพึ่งเริ่มค่ะ
เรื่องไม่ได้จบแค่นั้นนะสิค่ะ คือ หัวค่ำของวันต่อมาเพื่อนเภสัชฯ ได้โทรมาร้องไห้ร้องห่มกับดิฉันว่า " โดนพี่ผู้ชาย ลักหลับมีอะไรกัน " ดิฉันมึนงงไปหมดค่ะ เข่าอ่อนกันเลยทีเดียว เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นได้ยังไง แว๊ปแรกของห้วงความคิด พี่ผู้ชายเลวมากค่ะ ทำกับเพื่อนดิฉันได้ยังไงกัน หัวใจมันเต้นแรงๆรัวๆ แต่ก็พยามยามระงับสติอารมณ์และใช้เหตุผลค่ะ จึงสอบถามว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นยังไง เป็นไงมาไง ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้
เพื่อนเภสัชฯ ก็เล่าให้ฟังว่า " หลังจากที่พี่ผู้ชายมาส่งดิฉันแล้ว เหลือเพื่อนเภสัชฯกับพี่ผู้ชายสองคน เมื่อไปถึงคอนโดฯพี่ผู้ชายจึงขอไปเข้าห้องน้ำในห้องได้ไหม เพื่อนเภสัชฯก็เห็นว่าสนิทกันก็เลยให้ขึ้นไป เพราะห้องอยู่ชั้นสองเอง เกรงใจพี่ผู้ชายด้วย พอขึ้นไปแล้วจากที่ดื่มเบียร์มาก็เริ่มเมา จนเผลอหลับไป ตอนหลับรู้สึกโดนล่วงละเมิดแต่ก็ขัดขืนไม่ไหวเพราะเมา เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น จนใกล้เช้าตื่นมาพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าและสำรวจอวัยวะเพศจึงรู้ เพื่อนเภสัชฯเล่ามาประมาณนี้โดยที่ร้องไห้หนักมาก "
ดิฉันก็ไม่รู้อะไรไม่เคยดื่มแอลฯไม่รู้ว่าอาการเมาเป็นยังไง ตอนนั้นพยายามจะซักไซ้ไล่เรียงเพื่อนเภสัชฯ แต่ ความรู้สึกของผู้หญิงมันไม่เอื้อค่ะ เพื่อนโดนกระทำขนาดนี้ยังจะถามหาเหตุผลอะไรอีกและที่สำคัญที่สุด ผู้หญิงที่ไหนจะมาอ้างว่าตัวเองโดนข่มขืน ทำไปเพื่ออะไร มันไม่มีเหตุผลข้อไหนมาอธิบายได้เลย ความคิดช่วงนั้นจึงมีแต่ด่า พี่ผู้ชายว่าเลวทรามต่ำช้า และพยายามปลอบใจเพื่อนและตัวเองที่ความรู้สึกขนาดนั้นย่ำแย่มากค่ะ แต่สุดท้ายก็พยายามถามว่าได้โทรไปบอกเรื่องนี้กับใครรึยังแล้วพี่ผู้ชายติดต่อมายังไงอะไรรึเปล่า เพื่อนเภสัชมันก็บอกว่า " ได้นัดคุยกับพี่ผู้ชายแล้วตอนบ่ายๆ พี่แกยอมรับว่าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ จะให้รับผิดชอบเป็นแฟนกัน หรืออะไรก็ได้แกยินดีทำทุกอย่าง ” อ่าว แล้วแฟนพี่ผู้ชายหล๊ะ รักกันมากขนาดนั้นจะอะไรยังไง จบข่าวเลยค่ะ โคตรเลวทำได้ไง ตอนนั้นคิดได้แค่นี้จริงๆค่ะทำร้ายผู้หญิงดีๆพร้อมๆกันแบบนี้เลยรึไง ต่ำมาก
แต่สุดท้ายด้วยความเคารพในตัวพี่ผู้ชาย ยังไงก็ต้องถามให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลยค่ะว่า จริงๆแล้วเรื่องมันเป็นมายังไง แต่อีกใจหนึ่งก็คอยปลอบใจเพื่อนในฐานะลูกผู้หญิงที่ถูกกระทำ พยายามเรียบเคียงถามเพื่อให้เกิดความเข้าใจและตัดสินใจได้ถูกมากขึ้น เพื่อนเภสัชฯก็เอาโทรศัพท์มาให้ดูแชท ที่แชทกะพี่ผู้ชาย ในข้อความมันก็มีบ้างที่เข้าข่ายน่าเชื่อถือ เช่น พี่ผู้ชายชวนไปเที่ยวบ้านดึกดื่นค่อนคืน ชวนไปดูหนัง ส่งรูปหากัน ทำนองจีบ ฯลฯ " แต่อันนี้มาเข้าใจที่หลังว่าฝ่ายผู้หญิงแชท ไปหาก่อนเสมอ และข้อความทำนองนี้พี่ผู้ชายก็คุยกับเราหรือเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆทางแชทแบบนี้ก็มี คงเป็นนิสัยปรกติหรือความคุ้นเคยส่วนตัวมั้งค่ะ อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ " ด้วยหลักฐาน คำพูดของเพื่อนเภสัชฯตอนนั้นมันมาเต็มค่ะ อารมณ์ความเป็นผู้หญิง และเราเองก็พึ่งโดนแฟนกระทำย่ำยีหัวใจ มันสุดๆค่ะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง เมื่อปลอบเพื่อนเภสัชฯจนค่อยๆดีขึ้น จึงขอตัวกลับมาบ้านพัก และสุดท้ายดิฉันตัดสินใจที่จะโทรไปเคลียร์กับพี่ผู้ชายค่ะว่า พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่ทำได้ยังไง พี่ๆๆๆๆๆค่ะ บลาๆๆๆ และแล้วคำตอบของพี่ผู้ชายคือ อะไรรู้ไหมค่ะ " พี่ไม่ได้ทำ " พี่ไม่ได้ทำแล้วใครทำ พี่ไม่ได้ทำแล้วพี่ยอมรับกับเพื่อนดิฉันทำไม พี่มันเลว พี่ผู้ชายพูดอะไรมาตอนนั้นมันใช้ไม่ได้เลยค่ะ มันหักล้างเหตุผลที่ว่า " ผู้หญิงที่ไหนจะมาบอกว่าตัวเองโดนกระทำชำเรา ทำเพื่ออะไร ทำทำไม ไม่มีเหตุผลสิ้นดี " และพี่ผู้ชายก็ไม่พูดอะไรอีกเลยและวางสายไป
โกธรมากค่ะ พี่ที่เรารัก เคารพ มันเสื่อมศรัทธาสุดๆค่ะ ไม่ได้ค่ะ เรื่องนี้เพื่อนดิฉันจะต้องมารับกรรมในการกระทำชั่วๆของผู้ชายเลวๆแบบนี้ได้ยังไง ดิฉันต้องจัดการผู้ชายเลวๆแบบนี้ค่ะ ดิฉันจะตัดสินใจจะโทรไปบอกแฟนพี่ผู้ชายค่ะ เลวขนาดนี้จะรักไปทำไม โทรค่ะโทรไป แฟนพี่ผู้ชายเป็นหมอค่ะ อ่อนหวาน อ่อนโยนและนิสัยดีมากค่ะ เวลาอยู่ใกล้เจอกันทีไรอายตลอดเลยค่ะ เพราะว่าดิฉันไม่เรียบร้อยอ่อนหวาน เหมือนพี่เขา โทรไปครั้งแรกติดค่ะแต่ดิฉันรีบกดวางสาย กลัวค่ะ กลัวเค้าเลิกกัน กลัวทำร้ายจิตใจลูกผู้หญิงเหมือนกัน แต่ซักพักแฟนพี่ผู้ชายก็โทรกลับมาจึงตัดสินใจค่ะ เป็นไงเป็นกัน ในเมื่อผู้ชายมันเลวขนาดนี้เรากำลังทำบุญนะ ไม่ได้ทำบาป ก็เลยบอกออกไปพอพูดๆๆๆ จบ แฟนพี่ผู้ชายนี่เสียงสั่นเลยค่ะ แต่ก็บอกว่าขอคุยกับพี่ผู้ชายดูก่อนและไม่อยากเชื่อ
เจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ ทำดีแล้วรึไง ทำถูกไหม เคว้งค่ะ เหตุการณ์ครั้งนี้เจ็บปวดกันหลายฝ่าย แต่สุดท้ายดิฉันเลือกเข้าข้างตัวเองค่ะ ว่าทำถูกต้องแล้ว ทำดีแล้ว ทุกอย่างมีหลักฐาน มีความน่าเชื่อถือ ชัดเจนขนาดนี้แล้วพี่ผู้ชายก็ยอมรับแล้วนี่ จบค่ะจบแบบเจ็บๆ อีกใจหนึ่งก็คิดถึงแฟนพี่ผู้ชายมากค่ะ คิดแล้วคิดอีกว่าผู้หญิงอ่อนโยนบอบบางคนนี้จะรับไหวไหมกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น โทรไปค่ะเช้าวันรุ่งขึ้นเลย ผลปรากฎว่า เขาไม่เป็นอะไรเลยค่ะ เขาเชื่อในคำพูดของพี่ผู้ชายทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่คำถาม แค่มองตากันก็รู้ว่าพี่ผู้ชายไม่ได้ทำ ดิฉันซึ้งมากค่ะ และประทับใจในความรักของทั้งคู่มาก จนทำให้ดิฉันมีมุมมองในความรักที่เปลี่ยนไปจนมาถึงทุกวันนี้ และให้อภัยแฟนตัวเองจนมาถึงทุกวันนี้ค่ะ และหลังจากนั้นดิฉัน เพื่อนในกลุ่มเรียนคลาสเดียวกัน ก็ไม่คุยกับพี่ผู้ชายอีกเลย และพี่เค้าก็ค่อยๆหายไปจากกลุ่มเพื่อนๆ และคงปล่อยเวลาเยียวยาเรื่องทั้งหมด ฝ่ายเพื่อนเภสัชฯ ก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรปล่อยผ่านไป พยายามลืมทุกๆอย่าง
แต่เรื่องมันกลับพลิกเป็นหนังคนละม้วนค่ะ เมื่อผ่านมาอีกปีกว่าๆค่ะ เมื่อแฟนดิฉันเองได้ย้ายมาเป็น ผจก.คอนโด ที่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่และเป็นคอนโดฯ เดิมที่เพื่อนเภสัชฯเคยอยู่และเป็นคอนโดฯ ที่เกิดเรื่องขึ้น
เว้นไว้แค่นี้นะค่ะ และจะมาพิมพ์ต่อ ดิฉันเสียใจจริงๆค่ะ
อย่าพิพากษาใครจากสัญชาตญานลูกผู้หญิง แท้จริงอาจเจ็บปวด ขอให้พี่อโหสิฯแก่ดิฉันด้วยนะคะ
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ เมื่อ 4 ปี ที่แล้ว ดิฉันกำลังศึกษาปริญญาเอกอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในต่างจังหวัดค่ะ ดิฉันเป็นคนกรุงเทพฯค่ะ ตัดสินใจไปเรียนเพราะชอบในวิถีชีวิตและบรรยากาศทุกๆอย่างของที่นั่น โดยไม่มีเพื่อนมีญาติเลย แต่ก็ได้เจอเพื่อนคลาสเดียวกันที่แสนดีมากค่ะ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และเพื่อนในคลาสเดียวกันนี่แหละค่ะที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดอย่างมหันต์จนทุกวันนี้ คือ ดิฉันได้เจอรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ แกเป็นทั้งพี่ เพื่อน และอาจจะทำหน้าที่แทนพ่อได้ในเวลาที่ฉันเศร้าและไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครก็มีแกนี่แหละค่ะที่เป็นคนคอยสอน คอยปลอบใจดิฉัน ดิฉันจึงเคารพแกมาก
พี่แกเป็นคนรักแฟนมากค่ะคบกันมาหลายปี ตอนนั้นพี่แกบอกว่าอีกไม่กี่ปีก็คงแต่งงานกันแล้ว ดิฉันอยากไปงานแต่งพี่แกมากค่ะ วาดฝันไว้ว่าบรรยากาศงานแต่งของพี่แกคงจะอบอวลไปด้วยความรัก แต่สุดท้ายงานแต่งแกดิฉันก็ละอายแก่ใจจนไม่กล้าเสนอหน้าไปแสดงความยินดีค่ะ ดิฉันภูมิใจมากค่ะที่ได้รู้จักพี่แก เวลาพี่แกเล่าเรื่องแฟนแววตาแกจะมีความสุขเสมอ พูดถึงเรื่องนี้แล้วดิฉันอยากร้องไห้เลยค่ะ มันอัดอั้น ดิฉันเลวมากค่ะ และนี่คือพี่ผู้ชายที่เป็นคนที่ฉันอยากจะขอโทษจากก้นบึ่งของหัวใจค่ะ เมื่อมันเกิดเรื่องต่อไปนี้
คือก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องที่จะเล่าเกี่ยวกับพี่แก ดิฉันมีเรื่องปวดใจกับความรักของตัวดิฉันมาก่อนหน้านั่นค่ะ คือ ดิฉันจับได้ว่าแฟนดิฉันแอบไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่น คือดิฉันไม่ได้อยู่กับแฟนค่ะ แฟนทำงานที่กรุงเทพฯ เป็น ผจก.คอนโดฯแห่งหนึ่ง จึงทำให้ตอนนั้นฉันเกลียดนิสัยชั่วช้าเลวทราม ในการมักมากของผู้ชายค่ะ จนเอะอะมีเรื่องอะไรทำนองนี้ผู้ชายผิดหมดค่ะ และด้วยความคิดแบบนี้ก็ทำให้ดิฉันพิพากษาคนที่เคารพแบบผิดๆมาแล้วค่ะ
ขอเล่าเลยนะค่ะ เพราะดิฉันอึดอัดใจจริงๆ พิมพ์ไปน้ำตาคลอค่ะ คือ ช่วงที่ดิฉันกำลังรักษาแผลใจจากพฤติกรรมเลวๆของแฟนอยู่นั้น แต่ยังไม่ได้เลิกกันนะค่ะแค่ให้เค้าพิสูจน์ตัวเอง “ มันตัดใจยังไม่ได้ค่ะรักครั้งแรก ” ก็มีเพื่อนของเพื่อนอีกทีหนึ่งค่ะถือได้ว่าสนิทมักคุ้นกันอยู่พอควรค่ะ แกทำงานเป็น เภสัชกร ในมหาวิทยาลัยนั่นแหละค่ะ แกก็พึ่งเลิกกับแฟนทำให้เราได้ปรึกษากันในเรื่องต่างๆของผู้ชายเยอะค่ะในช่วงนั้น และวันหนึ่งแกก็ชวนดิฉันไปหาร้านนั่งดื่มเพื่อปรับอารมณ์ แกให้ดิฉันชวนพี่ผู้ชายที่ดิฉันเอ่ยถึงข้างต้นไปด้วย " อันนี้มาทราบทีหลังค่ะว่าแก ได้แชทไปชวนพี่ผู้ชายให้ไปด้วยก่อนชวนดิฉันเสียอีก " ก็เลยพากันไปนั่งทานข้าว ดื่มเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ไปกันแค่ 3 คนค่ะ คือเรามีกลุ่มเพื่อนร่วมคลาสเรียนด้วย พี่ผู้ชายแกก็เลยชวนเพื่อนผู้ชายไปอีก 2 คน เราก็ชวนเพื่อนเราไปอีกคนหนึ่ง รวมกันเป็น 6 คน โดยพี่ผู้ชายแกมารับเพื่อนและดิฉันแถวบ้านพักมหาวิทยาลัยค่ะ จากนั้นเราก็ไปทานข้าว ดื่มกันตามปรกติ โดยมีแค่ดิฉันและพี่ผู้ชายที่ไม่ดื่ม เพราะดิฉันและแกไม่ดื่มอยู่แล้ว ส่วนเพื่อน 4 คนดื่มกันตามปรกติ หมดเบียร์ไปขวดเล็กคนละขวด จนอิ่มแล้วก็พากันกลับ ก็ตามเดิมค่ะในเมื่อพี่ผู้ชายมารับแล้วก็ต้องมาส่ง พี่แกก็ทยอยส่งทีละคนๆจนมาถึงฉันและเพื่อนของเพื่อนที่เป็นเภสัชฯ พี่ผู้ชายจึงพูดขึ้นมาว่า "คุณเภสัชฯอะ ไหวไหมจะให้ผมไปส่งรึเปล่า" เพราะว่าเพื่อนเภสัชฯเขาเอารถมาจอดรอที่บ้านพักดิฉันค่ะตอนแรก แล้วไปรถคันเดียวกัน เพื่อนเภสัชฯจึงตอบไปว่า " ก็ได้ค่ะ รู้สึกเมาๆอยู่เหมือนกัน " สุดท้ายพี่ผู้ชายก็ไปส่งเพื่อนเภสัชฯที่คอนโดฯค่ะ แต่ดิฉันก็เสนอตัวไปส่งเป็นเพื่อนนะค่ะ เพราะเป็นห่วงเพื่อนและอีกอย่างฉันสนิทกับพี่ผู้ชายมากกว่าเพื่อนเภสัชฯ ที่นานๆเจอกันและพี่ผู้ชายคงไม่คิดอะไรกับดิฉันหรอก แต่พี่ผู้ชายกลับปฎิเสธว่า “ ขี้เกียจย้อนรถกลับมาส่งดิฉัน เพราะมันคนละเส้นทางกัน ” ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีเรื่องราวอะไรค่ะ เรื่องมันพึ่งเริ่มค่ะ
เรื่องไม่ได้จบแค่นั้นนะสิค่ะ คือ หัวค่ำของวันต่อมาเพื่อนเภสัชฯ ได้โทรมาร้องไห้ร้องห่มกับดิฉันว่า " โดนพี่ผู้ชาย ลักหลับมีอะไรกัน " ดิฉันมึนงงไปหมดค่ะ เข่าอ่อนกันเลยทีเดียว เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นได้ยังไง แว๊ปแรกของห้วงความคิด พี่ผู้ชายเลวมากค่ะ ทำกับเพื่อนดิฉันได้ยังไงกัน หัวใจมันเต้นแรงๆรัวๆ แต่ก็พยามยามระงับสติอารมณ์และใช้เหตุผลค่ะ จึงสอบถามว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นยังไง เป็นไงมาไง ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้
เพื่อนเภสัชฯ ก็เล่าให้ฟังว่า " หลังจากที่พี่ผู้ชายมาส่งดิฉันแล้ว เหลือเพื่อนเภสัชฯกับพี่ผู้ชายสองคน เมื่อไปถึงคอนโดฯพี่ผู้ชายจึงขอไปเข้าห้องน้ำในห้องได้ไหม เพื่อนเภสัชฯก็เห็นว่าสนิทกันก็เลยให้ขึ้นไป เพราะห้องอยู่ชั้นสองเอง เกรงใจพี่ผู้ชายด้วย พอขึ้นไปแล้วจากที่ดื่มเบียร์มาก็เริ่มเมา จนเผลอหลับไป ตอนหลับรู้สึกโดนล่วงละเมิดแต่ก็ขัดขืนไม่ไหวเพราะเมา เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น จนใกล้เช้าตื่นมาพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าและสำรวจอวัยวะเพศจึงรู้ เพื่อนเภสัชฯเล่ามาประมาณนี้โดยที่ร้องไห้หนักมาก "
ดิฉันก็ไม่รู้อะไรไม่เคยดื่มแอลฯไม่รู้ว่าอาการเมาเป็นยังไง ตอนนั้นพยายามจะซักไซ้ไล่เรียงเพื่อนเภสัชฯ แต่ ความรู้สึกของผู้หญิงมันไม่เอื้อค่ะ เพื่อนโดนกระทำขนาดนี้ยังจะถามหาเหตุผลอะไรอีกและที่สำคัญที่สุด ผู้หญิงที่ไหนจะมาอ้างว่าตัวเองโดนข่มขืน ทำไปเพื่ออะไร มันไม่มีเหตุผลข้อไหนมาอธิบายได้เลย ความคิดช่วงนั้นจึงมีแต่ด่า พี่ผู้ชายว่าเลวทรามต่ำช้า และพยายามปลอบใจเพื่อนและตัวเองที่ความรู้สึกขนาดนั้นย่ำแย่มากค่ะ แต่สุดท้ายก็พยายามถามว่าได้โทรไปบอกเรื่องนี้กับใครรึยังแล้วพี่ผู้ชายติดต่อมายังไงอะไรรึเปล่า เพื่อนเภสัชมันก็บอกว่า " ได้นัดคุยกับพี่ผู้ชายแล้วตอนบ่ายๆ พี่แกยอมรับว่าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ จะให้รับผิดชอบเป็นแฟนกัน หรืออะไรก็ได้แกยินดีทำทุกอย่าง ” อ่าว แล้วแฟนพี่ผู้ชายหล๊ะ รักกันมากขนาดนั้นจะอะไรยังไง จบข่าวเลยค่ะ โคตรเลวทำได้ไง ตอนนั้นคิดได้แค่นี้จริงๆค่ะทำร้ายผู้หญิงดีๆพร้อมๆกันแบบนี้เลยรึไง ต่ำมาก
แต่สุดท้ายด้วยความเคารพในตัวพี่ผู้ชาย ยังไงก็ต้องถามให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลยค่ะว่า จริงๆแล้วเรื่องมันเป็นมายังไง แต่อีกใจหนึ่งก็คอยปลอบใจเพื่อนในฐานะลูกผู้หญิงที่ถูกกระทำ พยายามเรียบเคียงถามเพื่อให้เกิดความเข้าใจและตัดสินใจได้ถูกมากขึ้น เพื่อนเภสัชฯก็เอาโทรศัพท์มาให้ดูแชท ที่แชทกะพี่ผู้ชาย ในข้อความมันก็มีบ้างที่เข้าข่ายน่าเชื่อถือ เช่น พี่ผู้ชายชวนไปเที่ยวบ้านดึกดื่นค่อนคืน ชวนไปดูหนัง ส่งรูปหากัน ทำนองจีบ ฯลฯ " แต่อันนี้มาเข้าใจที่หลังว่าฝ่ายผู้หญิงแชท ไปหาก่อนเสมอ และข้อความทำนองนี้พี่ผู้ชายก็คุยกับเราหรือเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆทางแชทแบบนี้ก็มี คงเป็นนิสัยปรกติหรือความคุ้นเคยส่วนตัวมั้งค่ะ อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ " ด้วยหลักฐาน คำพูดของเพื่อนเภสัชฯตอนนั้นมันมาเต็มค่ะ อารมณ์ความเป็นผู้หญิง และเราเองก็พึ่งโดนแฟนกระทำย่ำยีหัวใจ มันสุดๆค่ะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง เมื่อปลอบเพื่อนเภสัชฯจนค่อยๆดีขึ้น จึงขอตัวกลับมาบ้านพัก และสุดท้ายดิฉันตัดสินใจที่จะโทรไปเคลียร์กับพี่ผู้ชายค่ะว่า พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่ทำได้ยังไง พี่ๆๆๆๆๆค่ะ บลาๆๆๆ และแล้วคำตอบของพี่ผู้ชายคือ อะไรรู้ไหมค่ะ " พี่ไม่ได้ทำ " พี่ไม่ได้ทำแล้วใครทำ พี่ไม่ได้ทำแล้วพี่ยอมรับกับเพื่อนดิฉันทำไม พี่มันเลว พี่ผู้ชายพูดอะไรมาตอนนั้นมันใช้ไม่ได้เลยค่ะ มันหักล้างเหตุผลที่ว่า " ผู้หญิงที่ไหนจะมาบอกว่าตัวเองโดนกระทำชำเรา ทำเพื่ออะไร ทำทำไม ไม่มีเหตุผลสิ้นดี " และพี่ผู้ชายก็ไม่พูดอะไรอีกเลยและวางสายไป
โกธรมากค่ะ พี่ที่เรารัก เคารพ มันเสื่อมศรัทธาสุดๆค่ะ ไม่ได้ค่ะ เรื่องนี้เพื่อนดิฉันจะต้องมารับกรรมในการกระทำชั่วๆของผู้ชายเลวๆแบบนี้ได้ยังไง ดิฉันต้องจัดการผู้ชายเลวๆแบบนี้ค่ะ ดิฉันจะตัดสินใจจะโทรไปบอกแฟนพี่ผู้ชายค่ะ เลวขนาดนี้จะรักไปทำไม โทรค่ะโทรไป แฟนพี่ผู้ชายเป็นหมอค่ะ อ่อนหวาน อ่อนโยนและนิสัยดีมากค่ะ เวลาอยู่ใกล้เจอกันทีไรอายตลอดเลยค่ะ เพราะว่าดิฉันไม่เรียบร้อยอ่อนหวาน เหมือนพี่เขา โทรไปครั้งแรกติดค่ะแต่ดิฉันรีบกดวางสาย กลัวค่ะ กลัวเค้าเลิกกัน กลัวทำร้ายจิตใจลูกผู้หญิงเหมือนกัน แต่ซักพักแฟนพี่ผู้ชายก็โทรกลับมาจึงตัดสินใจค่ะ เป็นไงเป็นกัน ในเมื่อผู้ชายมันเลวขนาดนี้เรากำลังทำบุญนะ ไม่ได้ทำบาป ก็เลยบอกออกไปพอพูดๆๆๆ จบ แฟนพี่ผู้ชายนี่เสียงสั่นเลยค่ะ แต่ก็บอกว่าขอคุยกับพี่ผู้ชายดูก่อนและไม่อยากเชื่อ
เจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ ทำดีแล้วรึไง ทำถูกไหม เคว้งค่ะ เหตุการณ์ครั้งนี้เจ็บปวดกันหลายฝ่าย แต่สุดท้ายดิฉันเลือกเข้าข้างตัวเองค่ะ ว่าทำถูกต้องแล้ว ทำดีแล้ว ทุกอย่างมีหลักฐาน มีความน่าเชื่อถือ ชัดเจนขนาดนี้แล้วพี่ผู้ชายก็ยอมรับแล้วนี่ จบค่ะจบแบบเจ็บๆ อีกใจหนึ่งก็คิดถึงแฟนพี่ผู้ชายมากค่ะ คิดแล้วคิดอีกว่าผู้หญิงอ่อนโยนบอบบางคนนี้จะรับไหวไหมกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น โทรไปค่ะเช้าวันรุ่งขึ้นเลย ผลปรากฎว่า เขาไม่เป็นอะไรเลยค่ะ เขาเชื่อในคำพูดของพี่ผู้ชายทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่คำถาม แค่มองตากันก็รู้ว่าพี่ผู้ชายไม่ได้ทำ ดิฉันซึ้งมากค่ะ และประทับใจในความรักของทั้งคู่มาก จนทำให้ดิฉันมีมุมมองในความรักที่เปลี่ยนไปจนมาถึงทุกวันนี้ และให้อภัยแฟนตัวเองจนมาถึงทุกวันนี้ค่ะ และหลังจากนั้นดิฉัน เพื่อนในกลุ่มเรียนคลาสเดียวกัน ก็ไม่คุยกับพี่ผู้ชายอีกเลย และพี่เค้าก็ค่อยๆหายไปจากกลุ่มเพื่อนๆ และคงปล่อยเวลาเยียวยาเรื่องทั้งหมด ฝ่ายเพื่อนเภสัชฯ ก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรปล่อยผ่านไป พยายามลืมทุกๆอย่าง
แต่เรื่องมันกลับพลิกเป็นหนังคนละม้วนค่ะ เมื่อผ่านมาอีกปีกว่าๆค่ะ เมื่อแฟนดิฉันเองได้ย้ายมาเป็น ผจก.คอนโด ที่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่และเป็นคอนโดฯ เดิมที่เพื่อนเภสัชฯเคยอยู่และเป็นคอนโดฯ ที่เกิดเรื่องขึ้น
เว้นไว้แค่นี้นะค่ะ และจะมาพิมพ์ต่อ ดิฉันเสียใจจริงๆค่ะ