เคยอ่านแต่เรื่องราวชีวิตของคนอื่นค่ะ....วันนี้ขอมาเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง ลำดับเรื่องราวตัวอักษรผิดพลาดยังงัยขออภัยด้วยนะคะ(พิมพ์สด)
เราขอเรียกชื่อแทนผู้ชายคนนี้ว่าเอนะคะ ขอร่ายยาวตั่งแต่ตอนเริ่มรู้จักกันนะ ย้อนกลับไปเมื่อ 5-6 ปีก่อน
เรากับเอบ้านอยู่ใกล้กันมาก ห่างกัน50เมตร ต่างคนต่างมีแฟนที่คบกันมานานและรักกันมาก แต่ทุกครั้งที่เราเห็นหน้าเค้าเราก็รุ้สึกปิ๊งนะ แต่คิดว่ามันคงเปนไปไม่ได้หรอก แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ทำให้เราได้ลองคุยกัน ทำให้รุ้ต่างคนต่างมอง ต่างแอบชอบกันอยู่ ก็แอบคบกันมาระยะนึง แค่ช่วงเวลาสั้นๆไม่รุ้อะไรทำให้เรารักเค้ามากกกกกกกก มากจริงๆ
ช่วงเวลาที่เรียนรุ้กันเค้าเปนคนเจ้าชู้เลยระดับนึง เพราะเค้าไม่ได้มีแค่แฟนเค้าและเรา แต่ยังมีคนอื่นๆที่มาทีหลังเราอีก ตอนนั้นเรารักเค้ามากนะ แต่มันเปนไปไม่ได้ รุ้ตัวมาตลอด และเราก็ทิ้งแฟนเราไม่ลงด้วย (จริงๆเราเปนคนหนักแน่นกับความรักมาก มีแฟนมา2คนคบคนละ5ปี) ต่อๆ ก็แอบคบกันมาสักพัก แฟนเราจับได้ แฟนเค้าจับได้ แถมกิ๊กของเค้าคนอื่นๆค่อยๆผุดมาอีกอีก เหตุการณ์อีรุงตุงนังมาก พ่อแม่รุ้หมด เพราะแฟนเค้ามาเอาเรื่องเรากับพ่อแม่เรา แต่สุดท้ายเค้าก็เลือกแฟนเค้ามันเลยทำให้เราเลิกกันไป... ช่วงระยะเวลาที่คบกันแค่ 4 เดือนมันสั้นมาก (คือ จริงๆตอนนั้นรักเค้ามากนะ มากจนอยากเลิกกับแฟนแต่ทำไม่ได้ เพราะแฟนไม่ได้ผิดอะไร)
คือ เฮริทไปพักนึงเลย
หลักจากเลิกกับเค้าผ่านไปประมาน1ปี เราก็เลิกกับแฟน ....ใจไม่เปิดรับใครเลยหวังลึกๆ ว่าจะได้กลับมาคบกับเค้าอีก สถานะรัยก้อยอม คือหวังภาวนาตลอด
ตอนนั้นบอกกับตัวเองเลยว่า...เรารักผู้ชายคนนี้มาก....ถ้าวันนึงมีโอกาส เราอยากจะทำสิ่งดีๆให้เค้า จะทำทุกอย่างให้เค้ารู้ว่าเราอะ รักเค้านะ
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อีก....ทำให้เรากลับมาเจอกัน ก็คบกัน เค้าก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟนเค้า เรารู้ แต่ เราก็ยอมทุกอย่างเลย เหมือนเป็นแค่นางบำเรอ เจอกันแค่ตอนกลางคืน นอนด้วยกันอย่างเดียว( เรา ไม่มีแม้เบอร์โทรศัพเค้า จะติดต่อกันด้วยโปรแกรมแชทเท่านั้น)
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า แค่เรามีเค้าพอละ ขอใช้ช่วงเวลาดีๆ ทำสิ่งดีๆให้เธอ ฉันพอใจละ จะยอมอยู่เงียบๆแบบนี้ ถ้าเวลาของเราจบลงเมื่อไหร่ เราก็คิกแค่ว่าเราได้รักคนๆนี้ได้ดีที่สุดเท่านี้......
เราคบกันแบบนี้โดยที่แฟนเค้าไม่รู้อะไรเลย เพราะเรายอม .....ก็เปนแบบนี้ไปอีกปีกว่าๆ เราก็เจ็บปวดและทรมารนะ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำจะรักเค้ามากขนาดนี้...มากจนยอมเจ็บอะ แบบว่ายอมทุกอย่าง
จนวันนึงเรารุ้ข่าวจากคนแถวบ้านว่าเค้าจะแต่งงาน หัวใจนี่ชาอย่างบอกไม่ถูก ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า.....แต่เค้าไม่เคยรู้เลย เพราะเค้าอาจจะคบกับเราแค่เล่นๆ แต่เป็นเราที่ไปยอมเค้าเอง......สุดท้ายเราเลือกเดินออกมา เพราะไม่คิดจะทำลาผู้หญิงอีกคนนึง ไม่คิดจะทำลายครอบครัวใคร ยอมเจ็บเงียบๆคนเดียว
เรื่องราวยาวมาก....เดี๋ยวมาเล่าต่อนะค่ะ
เมื่อเราเป็นคนรักคนที่สอง....เป็นตัวสำรอง ควรจบยังงัย ???
เราขอเรียกชื่อแทนผู้ชายคนนี้ว่าเอนะคะ ขอร่ายยาวตั่งแต่ตอนเริ่มรู้จักกันนะ ย้อนกลับไปเมื่อ 5-6 ปีก่อน
เรากับเอบ้านอยู่ใกล้กันมาก ห่างกัน50เมตร ต่างคนต่างมีแฟนที่คบกันมานานและรักกันมาก แต่ทุกครั้งที่เราเห็นหน้าเค้าเราก็รุ้สึกปิ๊งนะ แต่คิดว่ามันคงเปนไปไม่ได้หรอก แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ทำให้เราได้ลองคุยกัน ทำให้รุ้ต่างคนต่างมอง ต่างแอบชอบกันอยู่ ก็แอบคบกันมาระยะนึง แค่ช่วงเวลาสั้นๆไม่รุ้อะไรทำให้เรารักเค้ามากกกกกกกก มากจริงๆ
ช่วงเวลาที่เรียนรุ้กันเค้าเปนคนเจ้าชู้เลยระดับนึง เพราะเค้าไม่ได้มีแค่แฟนเค้าและเรา แต่ยังมีคนอื่นๆที่มาทีหลังเราอีก ตอนนั้นเรารักเค้ามากนะ แต่มันเปนไปไม่ได้ รุ้ตัวมาตลอด และเราก็ทิ้งแฟนเราไม่ลงด้วย (จริงๆเราเปนคนหนักแน่นกับความรักมาก มีแฟนมา2คนคบคนละ5ปี) ต่อๆ ก็แอบคบกันมาสักพัก แฟนเราจับได้ แฟนเค้าจับได้ แถมกิ๊กของเค้าคนอื่นๆค่อยๆผุดมาอีกอีก เหตุการณ์อีรุงตุงนังมาก พ่อแม่รุ้หมด เพราะแฟนเค้ามาเอาเรื่องเรากับพ่อแม่เรา แต่สุดท้ายเค้าก็เลือกแฟนเค้ามันเลยทำให้เราเลิกกันไป... ช่วงระยะเวลาที่คบกันแค่ 4 เดือนมันสั้นมาก (คือ จริงๆตอนนั้นรักเค้ามากนะ มากจนอยากเลิกกับแฟนแต่ทำไม่ได้ เพราะแฟนไม่ได้ผิดอะไร)
คือ เฮริทไปพักนึงเลย
หลักจากเลิกกับเค้าผ่านไปประมาน1ปี เราก็เลิกกับแฟน ....ใจไม่เปิดรับใครเลยหวังลึกๆ ว่าจะได้กลับมาคบกับเค้าอีก สถานะรัยก้อยอม คือหวังภาวนาตลอด
ตอนนั้นบอกกับตัวเองเลยว่า...เรารักผู้ชายคนนี้มาก....ถ้าวันนึงมีโอกาส เราอยากจะทำสิ่งดีๆให้เค้า จะทำทุกอย่างให้เค้ารู้ว่าเราอะ รักเค้านะ
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อีก....ทำให้เรากลับมาเจอกัน ก็คบกัน เค้าก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟนเค้า เรารู้ แต่ เราก็ยอมทุกอย่างเลย เหมือนเป็นแค่นางบำเรอ เจอกันแค่ตอนกลางคืน นอนด้วยกันอย่างเดียว( เรา ไม่มีแม้เบอร์โทรศัพเค้า จะติดต่อกันด้วยโปรแกรมแชทเท่านั้น)
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า แค่เรามีเค้าพอละ ขอใช้ช่วงเวลาดีๆ ทำสิ่งดีๆให้เธอ ฉันพอใจละ จะยอมอยู่เงียบๆแบบนี้ ถ้าเวลาของเราจบลงเมื่อไหร่ เราก็คิกแค่ว่าเราได้รักคนๆนี้ได้ดีที่สุดเท่านี้......
เราคบกันแบบนี้โดยที่แฟนเค้าไม่รู้อะไรเลย เพราะเรายอม .....ก็เปนแบบนี้ไปอีกปีกว่าๆ เราก็เจ็บปวดและทรมารนะ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำจะรักเค้ามากขนาดนี้...มากจนยอมเจ็บอะ แบบว่ายอมทุกอย่าง
จนวันนึงเรารุ้ข่าวจากคนแถวบ้านว่าเค้าจะแต่งงาน หัวใจนี่ชาอย่างบอกไม่ถูก ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า.....แต่เค้าไม่เคยรู้เลย เพราะเค้าอาจจะคบกับเราแค่เล่นๆ แต่เป็นเราที่ไปยอมเค้าเอง......สุดท้ายเราเลือกเดินออกมา เพราะไม่คิดจะทำลาผู้หญิงอีกคนนึง ไม่คิดจะทำลายครอบครัวใคร ยอมเจ็บเงียบๆคนเดียว
เรื่องราวยาวมาก....เดี๋ยวมาเล่าต่อนะค่ะ