สวัสดีค่ะ เพื่อนชาว pantip ทุกคน เราเป็นสมาชิกใหม่ค่ะ เพิ่งสมัครสมาชิก หลายๆกระทู้ที่ได้อ่านมาในเรื่องของความรักก็มีทั้งผิดหวัง สมหวัง ฟินๆกันไป วันนี้เลยอยากจะมาแชร์ ปสก จริง ของเราเอง ความรักที่เกิดขึ้นในรั้วมหาลัยค่ะ  เริ่มเลยนะ


ตอนนั้น 7 ปีที่แล้ว เราเรียนจบ ม6 เราคิดโควต้าคณะที่เราอยากเรียน แต่มหาลัยไกลบ้านมากกกก เราเป็นคนภาคเหนือค่ะ แต่มหาลัยอยู่ภาคใต้ ตอนนี้ก็เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราจะออกจากบ้านมาไกลที่สุด ใจนึงก็กลัว ใจนึงก็อยากเรียนตามที่ตัวเองชอบ ที่จริงมหาลัยแถวๆภาคเหนือเราก็ติดนะ แต่ได้คณะที่ไม่ชอบเท่าไหร่ ลังเลอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจมาเรียนที่ภาคใต้ แต่ไม่ได้มาคนเดียวนะคะ มีเพื่อนมาด้วย1คน อย่างน้อยก็อุ่นใจมีมันมาด้วย และเราก็เรียนคณะเดียวกันด้วยค่ะ

ตอนนั้นเป็นเฟรชชี่ก็ได้เข้าร่วมกิจกรรมต่างๆนาๆมากมาย รวมไปถึงการรับน้องของมหาลัย ซึ่งมีทั้งหมด5วัน โอ้ววว แม่เจ้า !!! นึกอยู่ตอนนั้นจะรับอะไรกันนักกันหนา แค่วันสองวันก็คงพอแล้วมั้ง ก็บ่นๆไปงั้นอ่ะคะ สุดท้ายก็เข้าร่วมอยู่ดี 5555 ในการรับน้องทำให้เรารู้จัก เพื่อนๆ พี่ๆหลายคน รวมไปถึงผู้ชายคนนึง ให้ชื่อแดน ละกันนะ แดนเป็นผู้ชายที่สูงกว่าเรานิดนึง เราสูง 160 น่ะ ผิวสีแทน ตาโตๆ ตามสไตล์คนใต้อ่ะคะ เค้าก็เข้ามาคุยกับเรา ทำความรู้จัก เทคแคร์ซื้อขนมไรงี้ มาให้เกือบทุกวัน จนเราก็คิดไปนะว่าเค้าจีบเราอ๊ะเปล่า?? แต่ก็รับไว้ทุกที เพราะกลัวเสียน้ำใจ ส่วนเรื่องจีบป่าวนั้นเราไม่ได้ถาม เป็นผู้หญิงจะถามได้ไง ถ้าไม่ใช่หน้าแตกสิคะ เราก็ทำตัวปกติ เหมือนเพื่อนทั่วๆไป แต่นอกจากแดนแล้วก็มีรุ่นพี่มาคุยด้วยเหมือนกันนะคะ เอิ่มม ต้องบอกก่อนนะเราไม่ได้สวยอะไร เราผิวขาวตามสไตล์คนเหนือ รูปร่างประมาณว่าผอมระยะสุดท้าย555 ผมยาว ซึ่งจะดูเด่นกว่าเพื่อน เพราะเพื่อนที่มารุ่นเดียวกันส่วนใหญ่ผมสั้น ผิวสีแทน แต่ก็มีบ้างที่ผิวขาว ผมยาว ประๆปลายๆ ซึ่งในคนกลุ่มอันน้อยนิดนี่แหละคะที่ได้รับความสนใจจากเพศตรงข้ามเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเราอยู่ด้วย แอบภูมิใจนิดๆ5555

ในบรรดาผู้ชายที่เข้ามาคุยกับเราบอกตรงๆเลย เราไม่ได้รู้สึกพิเศษกับใครเลยสักคนรวมไปถึงแดนด้วย อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนนะ แต่ถ้าไม่ชอบแบบแฟน ก็ไม่รู้จะคบให้เสียเวลาทำไม สุดท้ายก็เลิกอยู่ดีเพราะคบกันแบบไม่ได้เกิดจากความรัก ก็ปล่อยให้โสดอยู่แบบนี้ละคะ ใช้ชีวิตกับเพื่อนๆสนุกๆ จนหลายคนก็เริ่มยอมแพ้กันไป มีแต่อีตาแดนนี่แหละค่ะที่ยังเหมือนเดิม และเยอะขึ้นทุกที จากที่ซื้อขนมมาให้ก็มาเป็นโทรมาทุกวัน วันละหลายๆเวลา อ้อ ลืมบอกค่าเบอร์โทรเราอ่ะเราไม่เคยให้ใครเลยนะโดยเฉพาะกับผู้ชาย แต่ที่แดนได้มาก็ตอนที่รับน้องเค้าให้เขียนชื่อ เบอร์โทร คณะที่เรียน เอาไปทำไรสักอย่างนี่แหละเราก็จำไม่ได้ละ ตรงนั้นละค่ะที่แดนไปสืบมาได้ สุดท้ายเค้าก็บอกว่าชอบเรา คิดในใจเธอไม่บอกฉันก็รู้ย่ะ แต่เราก็บอกแดนไปว่า เรารู้สึกกับแดนแค่เพื่อนจริงๆ เราก็นึกว่าจะหายไปเหมือนคนอื่นๆนะ แต่ไม่ค่ะ ยังอยู่ ยังทำอะไรๆ เหมือนเดิมทุกอย่าง และแดนก็บอกเราว่าไม่เป็นไรวันนี้ไม่รู้สึกชอบ แต่เค้าขอทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าเราจะชอบเค้าบ้าง หรือจนกว่าเราจะมีแฟนจริงๆ เราก็ถามไม่กลัวเสียเวลาหรอ เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรแค่นี้รอได้สบายมาก เราก็ไม่ขัดอะไรเห็นเค้าดูมุ่งมั่นดีเผื่อบางทีเราอาจจะชอบเค้าขึ้นมาจริงๆสักที
จน2เดือนผ่านไป จากที่เราเปิดทางให้ กลายเป็นว่ามันเยอะเกิน จนเราเริ่มรู้สึกอึดอัด เราก็คอยบอกและพยายามย้ำบ่อยๆว่าเรารู้สึกแบบเพื่อน แต่ในสายตาคนทั่วๆไปกลับมองว่าเรากำลังคบกับแดนอยู่ และในความเยอะของแดนนี่แหละค่ะ ที่นำพาให้เราได้รู้จักกับคนๆนึง ซึ่งทำให้เรารู้สึกสนใจเป็นพิเศษ เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอพักกินข้าวแป๊ป