มันจะยังมีความรักแบบที่ผมตามหาไหมครับ?

ปัจจุบันผมอายุ20ต้นๆ กำลังศึกษาอยู่ครับ ต้องขอเล่าก่อนนะครับผมมีแฟนมาแล้ว2คนครับ คนแรกคบกันตอนผมอยู่ ม.ปลายแต่ตอนนั้นแฟนผมอยู่มหาลัย ช่วงแรกๆที่คบกันผมก็รู้สึกว่า ทุกอย่างดีไปหมด ดีจนผมนึกภาพว่าเราจะเลิกกันไม่ออกเลย เรารักกันมากติดต่อกันทุกวันครับ ถ้ามีโอกาสก็จะมาเจอกันอยู่บ่อยๆ ทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยๆอย่างดีครับ จนกระทั่งวันหนึ่งผมแอบไปเจอความลับของแฟนครับ เค้าแอบคุยกับใครบางคนเชิงชู้สาว จึงทำให้ผมเสียใจมากครับ มากมายจริงๆตอนนั้น ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นแฟนคนแรกของผมด้วยมั้งครับ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ร้องไห้แล้วก็ให้อภัยในที่สุด หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น จึงทำให้ผมไม่ค่อยจะไว้ใจในตัวของแฟนผมครับ มันทำให้ผมเปลี่ยนไปจากคนที่ไม่เคยหึงหวงหรือตามจิกแฟนเลย กลายเป็นคนที่ต้องตั้งคำถามอยู่ในหัวตลอดเวลา ในเวลาที่แฟนผมจะไปเที่ยวหรือไปไหนต่อไหนคือผมเริ่มจะกลายเป็นคนขี้ระแวง แต่ช่วงที่เกิดเหตุการณ์นั้น แฟนผมก็สัญญากับผมนะครับว่าจะไม่ทำอีกเราเลยไม่ได้เลิกกัน เราก็ประครองรักกันมาเรื่อยๆจนเข้าปีที่2 ผมสอบเข้ามหาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งได้ครับ ส่วนแฟนผมต้องไปใช้ทุนต่างจังหวัดเพราะเรียนจบพอดีเหมือนกัน ช่วงนี้ทำให้เราเริ่มห่างกัน แต่ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคในความรักของผมนะครับ ผมยังรักในตัวแฟนผมไม่เคยเปลี่ยนและยิ่งรักมากขึ้นด้วยซ้ำ แต่แฟนผมกลับไม่ใช่ครับ เค้าเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จากปกติเค้าจะเป็นคนโทรหาผม ผมกลับต้องกลายเป็นคนโทรหาเค้าในทุกๆวัน แรกๆเราก็คุยกันดีแต่หลังๆ เค้าเริ่มรำคาญครับ เหมือนกับว่าเค้าทำงานด้วยเค้าบอกว่าเหนื่อยครับกลับมาจากที่ทำงานก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว ผมก็พยายามเข้าใจนะครับ ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็แอบมีน้อยใจเล็กๆ จนกระทั่งวันนึงผมเริ่มสงสัยในพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆครับ เลยทำให้นิสัยขี้ระแวงกลับมา ผมก็เข้าไปเช็คโน่นเช็คนี่ของแฟน ปรากฎว่าผมก็เจอเรื่องเดิมๆที่เคยเจอ มันทำให้ผมรู้สึกเฟลนะครับ เสียใจมากแต่สุดท้ายก็ให้อภัยตลอด จนหลังๆเราเริ่มห่างกันมากๆ สัปดาห์หนึ่งแทบจะไม่ได้คุยกันเลยครับ จะคุยกันจริงๆก็ตอนที่เขามาหาผม ตอนที่อยู่ด้วยกันทุกอย่างมันก็โอเคนะครับ แต่พอเค้ากลับไป มันก็เป็นแบบเดิม จนหลังๆผมเริ่มทำใจได้ แฟนผมก็บอกผมว่า เค้าไม่สามารถรักเราเท่าที่เรารักเค้าได้ครับ เราจึงตัดสินใจเลิกกัน ผมเลยรู้สึกว่า ความรักที่ผมมีให้เค้ายอมทุกอย่าง แต่สุดท้ายมันก็แลกกับความรักคนอื่นไม่ได้ครับ เหมือนมันสวนทางกัน ผมรักเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่เค้ากลับรักผมน้อยลงเรื่อยๆครับ
ส่วนแฟนคนที่สอง ต้องบอกก่อนนะครับ ผมก็ใช้เวลาทำใจอยู่นานพอสมควรที่จะเริ่มต้นใหม่หลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรก ช่วงหลังๆก็มีคนเข้ามาบ้างครับ ทั้งคนที่ดี และคนที่เราคิดว่าธรรมดา ผมก็ไม่ได้ตัดสินใจคบกับใครเลยสักคนครับ จนกระทั่งวันนึงผมเจอคนที่เจอสิ่งต่างๆที่มันคล้ายๆกันกับผม เราก็เลยเริ่มศึกษาดูใจกันครับ ผมไม่ขอลงรายละเอียดมากนะครับเดี๋ยวจะยาวเกินไป หลังจากที่ผ่านช่วงจีบกันไม่นานนักเราก็ตัดสินใจคบกันแต่ผมก็ไม่รักอะไรเค้ามากนะครับแค่ชอบกับรู้สึกดีเฉยๆ ช่วงแรกๆนี่ก็เหมือนเดิมครับ ทุกอย่างดีไปหมด ไม่เคยทะเลาะกันเลย เค้าดีกับผมมากครับดีจนใจหายและ เราก็คบกันมาเรื่อยๆครับจนวันนึงเค้าเปลี่ยนไป มีพฤติกรรมที่ไม่น่าไว้วางใจเช่นเคย แล้วผมก็จับได้อีกตามเคยครับ แต่รอบนี้ผมไม่ได้เป็นแบบคนแรกนะครับ ผมเข้มแข็งขึ้นมาก รู้สึกเสียใจแต่ไม่ฟูมฟาย แต่ก็ยอมยกโทษให้เค้าเพราะผมเริ่มที่จะรักแฟนผมมากขึ้นครับ เราก็คบกันมาเรื่อยๆจนช่วงหลังๆ เราทะเลาะกันบ่อยมาก มากจริงๆครับ ด้วยเรื่องที่ผมไม่ค่อยไว้ใจแฟนด้วยส่วนหนึ่งครับ และก็ด้วยเหตผลอื่นด้วยส่วนหนึ่ง จนทำให้เรารักกันน้อยลง จนต้องเลิกกันครับ
ผมเลยอยากรุ้ว่าจะมีมั้ยครับในโลกนี้ที่จะมีความรักที่ดีดีดีไปตลอด รักที่เราเริ่มสร้างไปด้วยกันจาก0 ไม่สวนทางกัน โดยที่เค้าจะไม่นอกใจเรา ซื่อสัตย์กับเราอะครับ
มันทำให้ผมเริ่มสิ้นหวังกับความรักครับ ทำให้ไม่อยากมี อยากปิดกั้นตัวเองไปตลอด เพราะช่วงที่ผมอยู่คนเดียว ผมก็เข้มแข็งนะครับอยู่ได้ถึงแม้จะมีบางอรมณ์ที่จะเหงาก็ตามที
**ขออภัยนะครับถ้าเกิดผมใช้ภาษาพูดเยอะไป หรืออ่านแล้วไม่เข้าใจ
ขอบคุณครับ