อาจจะยาวหรือไร้สาระสำหรับคนอื่น แต่สำหรับผมมันคือความรู้สึกล้วนๆ
อาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอื่น หรือคนอื่นอาจจะมอง ง่ายๆ ว่า "แค่หาแฟนใหม่ก็จบ"
สำหรับผม มันไม่ง่ายแบบนั้น ผมกับเค้ารู้จักกันมาประมาณ 8 เดือนครับ ตั้งแต่รู้จักยันปัจจุบันนะครับ
เธอเป็นคนน่ารัก เฟรนลี่ ขี้เล่น แต่ไม่ถึงกับเล่นขี้นะครับ เจอกันครั้งแรกวันนั้นเป็นวันเกิดผม ในร้านเหล้าแห่งหนึ่งในบางแสน ร้านนี้ดังครับ เด็กPRในร้านน่ารัก ใส่เสื้อสายเดี่ยวสีขาว เกงขาสั้น แต่งแบบนี้ทั้งร้าน (เอาง่ายๆคือผมชอบผู้หญิงแต่งตัวแบบนี้
) เธอก็เป็น PR ในร้านครับ แต่ผมได้เจอเธอแค่แว๊ปเดียวคือตอนกลับ เธอสวัสดีผมและถามผม "พี่กลับแล้วเหรอค่ะ" ผมได้แต่ยิ้ม เพราะแค่เห็นหน้าเธอผมก็เขินไม่เป็นอันพูดอะไรแล้ว
สิ่งที่ผมทำหลังจากเดินกลับไปที่รถกับเพื่อนอีกคนคือ ผมบอกกับเพื่อนว่า "กูจะมาร้านนี้อีก"
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ ผมกลับไปที่ร้านนั้นอีกครั้ง ซึ้งตรงกับวันวาเลนไทน์พอดี ครั้งนี้ผมมาพร้อมกับช่อดอกไม้เฟอเรโร่เล็กๆ กับอาการเมาเล็กน้อย (ผมกลัวเขินที่จะให้ช็อคโกแลตเธอเลยกินมานิดหน่อย) แต่พอเจอเธอเข้าจริงๆ ถึงเมายังไงก็ไม่กล้าให้ นั่งกินกับเพื่อน ไปจนร้านเกือบปิด เพื่อนให้เด็ก PR ในร้านเอาช็อตโกแลตไปให้ เรียกน้องคนนั้นมานั่ง ใกล้ๆผม นั่งได้สั่งพักเธอก็ต้องลุก (กฏของร้านคือห้ามนั่งกับลูกค้าหรือดื่มกับลูกค้า) ก่อนเธอลุกผมขอ ID line ของเธอ เธอให้ผมมาผมรู้สึกดีใจมาก แต่ด้วยความที่กลัวและเขินมาก ผมปั้มเบียร์ไปเยอะ จนหนีไปอ้วกรอบนึง ผมหายไปนานพอสมควร และพอกลับมานั่งที่โต๊ะ เพื่อนบอกว่า "น้องเค้ามาถามว่าพี่คนนั้นเค้าหายไปไหน" เหมือนกับกินน้ำขิงอุ่นๆ ผมมีความสุขมาก อาการเมานิ ลืมไปเลย ได้แต่นั่งยิ้ม หลังจากเช็คบิล ไม่รู้อะไรเป็นใจ มีลุงแก่ๆคนนึง เดินมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ เข้ามาขายที่โต๊ะ ผมซื้อตุ๊กตาตัวนั้นโดยไม่ลังเลอะไรเลย แต่ผมรู้ว่าผมให้ตุ๊กตาเธอ ผมจำไม่ค่อยได้เหมือนกันว่าให้เธอได้ยังไง หลังจากวันนั้น....
ทุกวันศุกร์ผมจะไปที่ร้านนั้น ทุกสัปดาห์ๆ จนเราได้รู้จักกัน และผมรู้ตัวเลยว่าผมหลงรักเธอเข้าแล้ว เราได้คุยกัน บ่อยขึ้นๆ จนความสัมพันธ์เปลี่ยนไป จากลูกค้า กลายเป็นเพื่อนคุย จนถึงขั้นสำคัญคือ....เราได้คบกัน ในระยะเวลาทั้งหมด ประมาณเกือบ 2 เดือนตั้งแต่เจอ ยันคบกัน เหมือนเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่สำหรับผม เหมือนเรารู้จักกันมานานมากแล้ว ตลอด 2 เดือน ผมใช้ชีวิตแบบคนเดินทางไกล (อ่อ...ผมลืมบอกไป บ้านผมอยู่สมุทรปราการ) ผมต้องเดินทางจาก บ้านไป บางแสน แบบนี้ตลอด สิ่งที่ผมต้องการคือ ได้เจอหน้าเธอ ได้ยินเสียงเธอ แต่ไม่ใช่หน้าที่ผ่าน Face time หรือเสียงที่ผ่านโทรศัพท์ และที่ผมแคร์ที่สุดคือ การได้อยู่ด้วยกัน ใช้เวลาร่วมกัน แม้จะแค่ 30 นาที หรือ แค่ 5 นาทีที่ได้เจอ ผมก็จะไป เรื่องระยะทาง ไม่มีผลเลยในความคิดของผมตอนนั้น ผมคิดแต่ว่า "อะไรที่มีความสุข ที่ผมทำได้ตอนที่ยังหายใจ...ผมจะทำ และเธอก็คือ ความสุขที่ผมมีในตอนนั้น"
*เนื่องด้วยเวลาเราไม่ตรงกัน เธอทำงาน 6โมงเย็น - ตี1 ส่วนผมทำงาน ตี5 ถึงประมาณบ่าย2 ถ้าตามความเป็นจริงแล้ว คือเราแทบจะเจอกันไม่ได้เลย หลายครั้งที่ผมขับรถไปหลังจากเลิกงานถึง บางแสนบ่าย 3 บ่าย 4 เพื่ออยู่กับเธอจนเธอเข้างาน หลายครั้งที่ผมไปนั่งร้านที่เธอทำ เพื่อจะรอส่งเธอกลับหอ และอยู่กับเธอ (ซึ่งผมทำงานตี5กว่า ผมต้องตื่นตี4 วิ่งรถจากบางแสนกลับสมุทรปราการ)
**สาเหตุที่เราเลิกกันคือผมเป็นผู้ชายที่มีนิสัย จุกจิก สำหรับคนอื่นไม่รู้เป็นยังไงนะครับ ถ้าผมยิ่งรักใครมากๆ ผมจะใช้เวลา อยากดูแล ผมจะใช้ความรู้สึกทั้งหมดกับคนๆนั้น ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้เลยก็ว่าได้ เรียกว่า "หลงงมงาย" เรื่องที่ผมเป็นห่วงเธอมากที่สุดคือ เรื่องสุขภาพของเธอ คือเธอต้องทำงานดึกอยู่แล้ว ผมอยากให้เธอพักผ่อนเยอะๆ ตื่นเช้าๆหาอะไรกินให้มันตรงเวลา แต่เธอเป็นคนติดเพื่อนมาก เวลาไปไหนกับเพื่อนก็มักจะกลับไม่ตรงเวลาที่บอกกับผม (คือผมเป็นคนตรงต่อเวลาพอสมควร เหมือนถึงถ้าพูดแล้วก็จะพยายามทำให้ได้อะครับ ยกตัวอย่างนะครับ เธอบอกผมจะกลับ ตี2 ซึ่งผมต้องตื่นเช้า ทำให้ผมต้องนอนเร็ว ผมก็จะตั้งนาฬิกาปลุกตี2 เพื่อโทรหาเธอ และเราก็จะทะเลาะกันตลอดเกี่ยวกับเวลาและคำพูด) ผมคิดว่า การที่ผมจู่จี้ จุกจิกกับเธอมาก ทำให้เธอเบื่อผม และเป็นนั้นก็คงสาเหตุที่ผม "โดนเธอบอกเลิก"
***ปัญหามันอยู่ตรงที่เราเลิกกันมา 6 เดือนเห็นจะได้แล้วครับ แต่ผมยังคง "รักเธอ" เหมือนตอนที่เราคบกันวันแรกยังไง หยั่งงั้น เราเคยไปดูหนังด้วยกัน (ตอนที่เลิกกันแล้วนะครับ) แต่เพราะเธอทะเลาะกับคนที่เธอคุยอยู่ เธอเลยไปดูกับผม ทุกครั้งที่เจอกัน เธอจะพูดเล่นกับผมเสมอ "ทำไมไม่หายไป คิดถึงอะดิ๊" ..... "ยังรักเค้าอยู่ไหม (บังคับให้ผมตอบตลอด)" ผมได้ยิ้มละพยักหน้า เธอล้อเล่นกับความรู้สึกผมตลอดเวลาเจอกัน แต่ผมก็ยังอยากจะไปเจอเธออยู่ทุกครั้ง เวลาที่เธอมีปัญหา หรือ ทุกครั้งที่เธอโพสเฟสบุ๊ค ไม่สบายใจ ผมก็จะคอยไปถามไปทักเธอ "ไปดูหนังไหม ว่างนะ ไปไหนไหม ?" ไม่รู้ทำไม หรือเพราะอะไร แต่สิ่งที่ผมรู้คือ "ผมยังรักเธอ"
ปล.ถ้าเธอได้อ่าน อยากให้เธอรู้นะ ว่า "พี่รักหนูน่ะคนเก่ง กลับมาได้ไหม" JF
ปล2.ผมควรจะแก้ไข ปัญหายังไงดี ขอบคุณมากครับ
รักแฟนเก่า ทำยังไงดี ?
อาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอื่น หรือคนอื่นอาจจะมอง ง่ายๆ ว่า "แค่หาแฟนใหม่ก็จบ"
สำหรับผม มันไม่ง่ายแบบนั้น ผมกับเค้ารู้จักกันมาประมาณ 8 เดือนครับ ตั้งแต่รู้จักยันปัจจุบันนะครับ
เธอเป็นคนน่ารัก เฟรนลี่ ขี้เล่น แต่ไม่ถึงกับเล่นขี้นะครับ เจอกันครั้งแรกวันนั้นเป็นวันเกิดผม ในร้านเหล้าแห่งหนึ่งในบางแสน ร้านนี้ดังครับ เด็กPRในร้านน่ารัก ใส่เสื้อสายเดี่ยวสีขาว เกงขาสั้น แต่งแบบนี้ทั้งร้าน (เอาง่ายๆคือผมชอบผู้หญิงแต่งตัวแบบนี้
สิ่งที่ผมทำหลังจากเดินกลับไปที่รถกับเพื่อนอีกคนคือ ผมบอกกับเพื่อนว่า "กูจะมาร้านนี้อีก"
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ ผมกลับไปที่ร้านนั้นอีกครั้ง ซึ้งตรงกับวันวาเลนไทน์พอดี ครั้งนี้ผมมาพร้อมกับช่อดอกไม้เฟอเรโร่เล็กๆ กับอาการเมาเล็กน้อย (ผมกลัวเขินที่จะให้ช็อคโกแลตเธอเลยกินมานิดหน่อย) แต่พอเจอเธอเข้าจริงๆ ถึงเมายังไงก็ไม่กล้าให้ นั่งกินกับเพื่อน ไปจนร้านเกือบปิด เพื่อนให้เด็ก PR ในร้านเอาช็อตโกแลตไปให้ เรียกน้องคนนั้นมานั่ง ใกล้ๆผม นั่งได้สั่งพักเธอก็ต้องลุก (กฏของร้านคือห้ามนั่งกับลูกค้าหรือดื่มกับลูกค้า) ก่อนเธอลุกผมขอ ID line ของเธอ เธอให้ผมมาผมรู้สึกดีใจมาก แต่ด้วยความที่กลัวและเขินมาก ผมปั้มเบียร์ไปเยอะ จนหนีไปอ้วกรอบนึง ผมหายไปนานพอสมควร และพอกลับมานั่งที่โต๊ะ เพื่อนบอกว่า "น้องเค้ามาถามว่าพี่คนนั้นเค้าหายไปไหน" เหมือนกับกินน้ำขิงอุ่นๆ ผมมีความสุขมาก อาการเมานิ ลืมไปเลย ได้แต่นั่งยิ้ม หลังจากเช็คบิล ไม่รู้อะไรเป็นใจ มีลุงแก่ๆคนนึง เดินมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ เข้ามาขายที่โต๊ะ ผมซื้อตุ๊กตาตัวนั้นโดยไม่ลังเลอะไรเลย แต่ผมรู้ว่าผมให้ตุ๊กตาเธอ ผมจำไม่ค่อยได้เหมือนกันว่าให้เธอได้ยังไง หลังจากวันนั้น....
ทุกวันศุกร์ผมจะไปที่ร้านนั้น ทุกสัปดาห์ๆ จนเราได้รู้จักกัน และผมรู้ตัวเลยว่าผมหลงรักเธอเข้าแล้ว เราได้คุยกัน บ่อยขึ้นๆ จนความสัมพันธ์เปลี่ยนไป จากลูกค้า กลายเป็นเพื่อนคุย จนถึงขั้นสำคัญคือ....เราได้คบกัน ในระยะเวลาทั้งหมด ประมาณเกือบ 2 เดือนตั้งแต่เจอ ยันคบกัน เหมือนเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่สำหรับผม เหมือนเรารู้จักกันมานานมากแล้ว ตลอด 2 เดือน ผมใช้ชีวิตแบบคนเดินทางไกล (อ่อ...ผมลืมบอกไป บ้านผมอยู่สมุทรปราการ) ผมต้องเดินทางจาก บ้านไป บางแสน แบบนี้ตลอด สิ่งที่ผมต้องการคือ ได้เจอหน้าเธอ ได้ยินเสียงเธอ แต่ไม่ใช่หน้าที่ผ่าน Face time หรือเสียงที่ผ่านโทรศัพท์ และที่ผมแคร์ที่สุดคือ การได้อยู่ด้วยกัน ใช้เวลาร่วมกัน แม้จะแค่ 30 นาที หรือ แค่ 5 นาทีที่ได้เจอ ผมก็จะไป เรื่องระยะทาง ไม่มีผลเลยในความคิดของผมตอนนั้น ผมคิดแต่ว่า "อะไรที่มีความสุข ที่ผมทำได้ตอนที่ยังหายใจ...ผมจะทำ และเธอก็คือ ความสุขที่ผมมีในตอนนั้น"
*เนื่องด้วยเวลาเราไม่ตรงกัน เธอทำงาน 6โมงเย็น - ตี1 ส่วนผมทำงาน ตี5 ถึงประมาณบ่าย2 ถ้าตามความเป็นจริงแล้ว คือเราแทบจะเจอกันไม่ได้เลย หลายครั้งที่ผมขับรถไปหลังจากเลิกงานถึง บางแสนบ่าย 3 บ่าย 4 เพื่ออยู่กับเธอจนเธอเข้างาน หลายครั้งที่ผมไปนั่งร้านที่เธอทำ เพื่อจะรอส่งเธอกลับหอ และอยู่กับเธอ (ซึ่งผมทำงานตี5กว่า ผมต้องตื่นตี4 วิ่งรถจากบางแสนกลับสมุทรปราการ)
**สาเหตุที่เราเลิกกันคือผมเป็นผู้ชายที่มีนิสัย จุกจิก สำหรับคนอื่นไม่รู้เป็นยังไงนะครับ ถ้าผมยิ่งรักใครมากๆ ผมจะใช้เวลา อยากดูแล ผมจะใช้ความรู้สึกทั้งหมดกับคนๆนั้น ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้เลยก็ว่าได้ เรียกว่า "หลงงมงาย" เรื่องที่ผมเป็นห่วงเธอมากที่สุดคือ เรื่องสุขภาพของเธอ คือเธอต้องทำงานดึกอยู่แล้ว ผมอยากให้เธอพักผ่อนเยอะๆ ตื่นเช้าๆหาอะไรกินให้มันตรงเวลา แต่เธอเป็นคนติดเพื่อนมาก เวลาไปไหนกับเพื่อนก็มักจะกลับไม่ตรงเวลาที่บอกกับผม (คือผมเป็นคนตรงต่อเวลาพอสมควร เหมือนถึงถ้าพูดแล้วก็จะพยายามทำให้ได้อะครับ ยกตัวอย่างนะครับ เธอบอกผมจะกลับ ตี2 ซึ่งผมต้องตื่นเช้า ทำให้ผมต้องนอนเร็ว ผมก็จะตั้งนาฬิกาปลุกตี2 เพื่อโทรหาเธอ และเราก็จะทะเลาะกันตลอดเกี่ยวกับเวลาและคำพูด) ผมคิดว่า การที่ผมจู่จี้ จุกจิกกับเธอมาก ทำให้เธอเบื่อผม และเป็นนั้นก็คงสาเหตุที่ผม "โดนเธอบอกเลิก"
***ปัญหามันอยู่ตรงที่เราเลิกกันมา 6 เดือนเห็นจะได้แล้วครับ แต่ผมยังคง "รักเธอ" เหมือนตอนที่เราคบกันวันแรกยังไง หยั่งงั้น เราเคยไปดูหนังด้วยกัน (ตอนที่เลิกกันแล้วนะครับ) แต่เพราะเธอทะเลาะกับคนที่เธอคุยอยู่ เธอเลยไปดูกับผม ทุกครั้งที่เจอกัน เธอจะพูดเล่นกับผมเสมอ "ทำไมไม่หายไป คิดถึงอะดิ๊" ..... "ยังรักเค้าอยู่ไหม (บังคับให้ผมตอบตลอด)" ผมได้ยิ้มละพยักหน้า เธอล้อเล่นกับความรู้สึกผมตลอดเวลาเจอกัน แต่ผมก็ยังอยากจะไปเจอเธออยู่ทุกครั้ง เวลาที่เธอมีปัญหา หรือ ทุกครั้งที่เธอโพสเฟสบุ๊ค ไม่สบายใจ ผมก็จะคอยไปถามไปทักเธอ "ไปดูหนังไหม ว่างนะ ไปไหนไหม ?" ไม่รู้ทำไม หรือเพราะอะไร แต่สิ่งที่ผมรู้คือ "ผมยังรักเธอ"
ปล.ถ้าเธอได้อ่าน อยากให้เธอรู้นะ ว่า "พี่รักหนูน่ะคนเก่ง กลับมาได้ไหม" JF
ปล2.ผมควรจะแก้ไข ปัญหายังไงดี ขอบคุณมากครับ